Emmawee
09-08-2009 om 22:48
Intensief ouderschap...
Vooral in de eerste jaren kreeg ik vaak te horen dat het wel heel 'intensief' was, hoe ik met mijn kind omging. Dat ging om borstvoeding op verzoek, nachtvoeding geven, maar ook om geduldig sturing geven, niet straffen, zelf koken voor ons kind ehm... dat soort dingen. Dingen die ik zelf niet direct als 'zwaar' heb ervaren, maar die er volgens mij wel voor hebben gezorgd dat de behoefte aan een tweede zwangerschap en babytijd zo'n twee en half jaar op zich hebben laten wachten.
Dit zegt allemaal niets over anderen, maar ik vond het dus niet vreemd en eigenlijk wel herkenbaar om te lezen dat iemand (Tirza) haar intensieve manier van moederen aangaf als reden om het bij twee te houden.
Maar misschien is het inderdaad wel onzin om dit te zeggen. Het hebben van kinderen is 'altijd' intensief. Of kun je toch wel zeggen dat de manier waarop je ermee omgaat 'intensief' is?
Groeten, Maw.
Groeten, Maw.
rodebeuk
12-08-2009 om 10:56
Emmawee en tirza
Vannacht lag ik wakker (na twee weken matje voor het eerst weer in een zacht bed.. zo raar!) en toen vroeg ik me af of het hier wel gaat waar het over gaat. Zijn jullie puur intensieve ouders of is het niet iets wat gewoon aan jullie hele doen en laten kleeft?
Dat verwijt van anderen, dat het allemaal wel wat minder kan, kreeg ik namelijk vroeger ook al over hoe ik andere dingen aanpakte. Niet alleen de kinderen maar ook keuzes in het leven of vakantie of het verslinden van boeken... gaat even niet om het onderwerp maar de wijze waarop je in de dingen staat.
Het komt me dus heel bekend voor, ook zonder die connectie met kinderen.
(Het heeft voor mij heel duidelijk te maken met anders niet beter en heel vaak heb ik - zeker als puber - niet anders willen zijn. Maar ik was het nou eenmaal. Zoals jullie misschien wel/niet uit andere draadjes of fora weten is voor mijn oudste nu het testcircus begonnen waardoor ik ook weer met mijn eigen anderszijn ben geconfronteerd.)
Asa Torell
12-08-2009 om 11:29
Grappig rodebeuk
Jij bent inderdaad zo iemand die ik 'intens' vind overkomen, ik dacht al aan je bij deze draad. En ik probeerde hierboven al te schrijven dat ik denk dat het ook buiten het ouderschap een persoonlijkheidskwestie is. Gelukkig omschrijf jij het wat duidelijker!
Tirza G.
12-08-2009 om 11:35
Rodebeuk
O, dat zou best kunnen. Ik ben nogal een fanatieke persoonlijkheid, terwijl ik heel relaxed ben. Ik kan me ergens in vastbijten en er ongelooflijk voor gaan, maar ik kan ook heeeeeeel relaxed op de bank zitten met een puinzooi om me heen. Ik laat me niet zo bár veel gelegen liggen aan wat "men" vindt.
Wat denk ik de boel ook wel nuanceert, is het feit dat ik 20 jaar geleden zwanger was van mijn oudste. Mijn jongste is 15, mijn kleine kinderen periode ligt dus al ver achter me. Toen ik de oudste bv wilde gaan geven, werd ik nog voor idioot versleten. Tegenwoordig word je als bv-ende moeder pas voor idioot versleten als je het langer dan zes maanden wil
Tirza
Fem
12-08-2009 om 14:07
Ja, volgens mij wel
Volgens mij is opvoedstijl grotendeels karakterafhankelijk. Al wordt deze niet alleen bepaald door je eigen karakter. Ook het karakter van je partner en natuurlijk het eigen karakter van de kinderen spelen een hele grote rol.
Toch is het niet alleen karakter. Op dit moment ben ik de moeder die ik wil zijn. Dat ben ik lang niet geweest. Ik heb me tijdenlang een opvoedstijl eigen gemaakt, die me eigenlijk totaal vreemd was; gehaast, opgejaagd en de kantjes er af lopend. Terwijl ik veel meer een relaxmens ben zoals Tirza dat omschrijft. Dingen doen met de kinderen (leuke èn minderleuke) gaan bij mij voor op het huishouden bijvoorbeeld. En na een intensieve dag kan ik ook best op de bank liggen terwijl het een puinzooi om me heen is. Maar ik merk dat je nòg beter je rust kunt vinden in een enigzins opgeruimd huis. Stofvrij is het hier echter lang niet altijd en wanneer ik me af ga vragen wanneer die mist nou eindelijk 's op trekt, dan gaat er een belletje rinkelen; tijd om de ramen te wassen. De wc daarentegen gebeurt elke dag grondig. Hygiëne vind ik belangrijker dan kreukloos gestreken was.
Het is een kwestie van prioriteiten stellen. Wat vind je echt belangrijk? En dat is volgens mij nogal karaktergebonden. Dat is bij iedereen anders. En anders is niet persé beter.
Tirza gelooft in ouderschap waar ruimte is voor co-slapen, moeder-kind nabijheid etc. Ik geloof ook zeker dat het werkt. Prachtig. Een heel natuurlijke manier van opvoeden. Helemaal back to basic. Wil bijna zeggen 'zoals het bedoeld is', maar heb het gevoel dat ik daarmee afdoe aan de manier van opvoeden van andere ouders en die van mezelf. Terwijl de manier van opvoeden enkel 'anders' is en niet 'beter'. Helaas is er sinds het ontstaan van de mens nogal wat veranderd op dees' aard. Ik zou heel graag met al mijn kindjes om me heen slapen. Lijkt me geweldig. Maar de realiteit is dat ik dan geen oog dicht doe. En 's ochtends gaat wel gewoon die wekker weer.
Zouden de holbewonende vrouwen in de oertijd zich na een half jaar hebben afgevraagd of het tijd niet eens tijd werd te stoppen met de borstvoeding? Volgens mij niet. Zij leefden misschien primitief, maar zeker ook instinctief. Helemaal zoals het oorspronkelijk bedoeld is. Op alle fronten zo dicht mogelijk bij de natuur. Ik denk dat de harde werkelijkheid is dat daar in de maatschappij van nu gewoon nog maar weinig plaats voor is. Er worden zulke hoge verwachtingen aan ons gesteld, dat we niet kunnen voldoen aan de manier van opvoeden die het meest bij onze natuur ligt. Dat is volgens mij ook waarom je je best kunt doen naar eer en geweten op te voeden, en dan tòch nog een schuldgevoel kunt krijgen.
liora
12-08-2009 om 14:18
Fem
Hoi Fem,
De holbewonende vrouwen waren in ieder geval uitstekend in staat werk en gezin te combineren!
Liora
Fem
12-08-2009 om 19:48
Izar
"Vergis je niet. De natuur is ook hard, keihard."
Daar vergis ik me niet in. Het was slechts een verklaring. Ik weet maar al te goed hoe keihard de natuur kan zijn.
Tirza G.
12-08-2009 om 20:31
Fem
Waar het op neerkomt, voor mij, is dat ik mijn eigen gevoel heb mogen en kunnen volgen. En dat lijkt me gewoon het beste. Het moet wel bij je pássen, als je jezelf geweld aan moet doen omdat je víndt dat het zo zou moeten, lijkt me dat niet goed.
Tirza
Fem
12-08-2009 om 21:33
Eh ja..
Daar zit wat in, in die theorie van Pelle. Begrijp de knipoog erachter alleen niet helemaal. Want zo werkt het nou eenmaal in de natuur.
Zoals gezegd, het is slechts een verklaring. Eentje die in mijn ogen logisch is. (niet dat dat veel zegt overigens Ik bedoel er niet mee dat we massaal terugmoeten naar een opvoedstijl die het dichtst bij de natuur ligt. Maar wel naar eentje die het dichtst bij je èigen natuur ligt. Zoals Tirza het ook zegt; eentje die het dichtst bij je gevoel ligt. Je instinct achterna (om in stijl te blijven). De stijl van Tirza doet gewoon heel natuurlijk aan. Ook al is het niet mijn stijl, ik vind het wel iets moois hebben.
Tirza G.
12-08-2009 om 23:56
Nou kijk tops
Ik zal het proberen uit te leggen. Als er iemand is die mij ooit nodig heeft, is dat een hulpeloze baby. Een volwassene (zoals mijn man) of een wat groter kind kan mij roepen of naar mij toe komen lopen. De kans dát een baby mij nodig heeft is vrij groot, immers, nachtvoedingen horen er bij - die zijn er bij het grotere kind en de volwassene uitgetraind.
Tegelijkertijd is een baby het kostbaarste en kwetsbaarste wat ik in huis heb. Als je ze laat vallen zijn ze kapot. Nou, dan lijkt het me vrij logisch om die geen seconde uit het oog te verliezen.
In vrijwel alle culturen over de hele wereld is het heel normaal als alles en iedereen bij elkaar slaapt. Elk een eigen kamer (behálve de volwassenen, ook weer maf eigenlijk) is typisch iets van het westen en dan pas sinds de jaren 50.
Natuurlijk heeft de maatschappij invloed op hoe je moedert. Ooit geprobeerd een driepersoons bed te vinden?
Natuurlijk kan een kind prima in een eigen bedje in een eigen kamertje slapen. Sterker nog: in de schuur kan het ook slapen. Of bij de buren. Of bij je schoonouders. Waarom niet eigenlijk?
Tirza
Fem
13-08-2009 om 03:34
Tops
"Ik vind het onzin om de maatschappij de schuld te geven van het niet kunnen moederen zoals jij zou willen. Doe dat dan. Waarom en door wie laat je je opjagen? Je maakt uiteindelijk zelf de keuze hoor."
Dat mag jij onzin vinden. Wil alleen niet zeggen dat het onzin ís.
De keuze maak je inderdaad uiteindelijk zelf. Maar dat wil niet zeggen dat die keuze je het meest ligt. Soms zijn er geen andere opties. De reden waarom ik niet met al mijn kindjes om me heen slaap, is heel simpel. Het lijkt me heerlijk. Maar zoals ik al zei; dan doe ik geen oog dicht. Het lukt me niet te slapen met een kindje in mijn bed. Zelfs niet met een kindje op mijn kamer. Mijn kinderen willen regelmatig in mijn bed slapen. Maar dat mogen ze nooit. Mijn nachtrust is heilig voor me. Zeker omdat we na bijna 7 maanden nog altijd gebroken nachten hebben.
En soms kan ik ze niet opvoeden op de manier die ik graag zou willen omdat ze er simpelweg niet zijn. Als de oudste twee voor 17 dagen vertrokken zijn voor een vakantie met hun vader bijvoorbeeld. Zoals nu. Wetend dat ze op dit moment vele honderden kilometers verderop door de nacht rijden, doe ik overigens ook geen oog dicht.
Ik sus mezelf met de gedachte dat ze dat zelf heerlijk vinden en een waanzinnige vakantie tegemoet gaan. Maar stiekem heb ik mijn mannetjes veel liever bij me. Je kinderen loslaten hoort er helemaal bij, maar is voor ons veel eerder begonnen dan me lief is. Op een heel vervelende manier. En nee, daarin had ik géén keuze.
Fem
13-08-2009 om 04:16
Apart slapen
Nog even snel iets voordat ik toch maar weer 's ga proberen nog even wat van die nachtrust te maken;
Zoals gezegd lijkt het me heerlijk om met al mijn kindjes te slapen. Gewoon lekker allemaal dicht bij elkaar. Ik vind het soms vervelend dat ik dat niet kan. Lijkt me fijn als dat af en toe kan. Puur omdat me dat heerlijk lijkt. Niet omdat ik denk dat het noodzakelijk is. Een kind kan best van zich laten horen. Daar hoeft het niet eens voor te huilen. Je moederinstinct zorgt er wel voor dat je dat voor bent. Mijn ervaring is dat het niks uitmaakt of daar wel of niet twee deuren tussen zitten. Je hoeft niet op het geluid af te gaan, maar gewoon op je gevoel.
En als Tirza het gevoel heeft dat ze op deze manier met haar kinderen om moet gaan, dan moet ze dat zeker doen. Daarin is ze niemand een verklaring schuldig. Hoogstens haar partner en haar kinderen. Maar die vinden het blijkbaar wel prima. Het zal zeker een gevoel van veiligheid geven.
Zo.. en nou slapen
Fem
13-08-2009 om 08:49
Eh tops?
Waarom zijn mijn tegenargumenten volgens jou niet gerelateerd aan de maatschappij? 'Maatschappij is 'samenleving'. Sámen.. jij én ik. En heel veel andere mensen. En die mensen leggen elkaar vaak véél meer op dan alleen de geschreven regeltjes. En maar al te vaak is het niet je eigen keuze of je je al dan niet aan die ongeschreven wetten houdt.
Dat ik niet kan slapen wanneer mijn kinderen in mijn bed liggen, is niet het gevolg van gewoon licht slapen. Dat is het gevolg van de verhoogde waakzaamheid die ik heb. Dat is het gevolg van een trauma. Zonder in de slachtofferrol te willen kruipen (dat is namelijk wèl een keuze) is dat trauma niet iets wat ik mezelf heb aan gedaan. Dat is weldegelijk iets dat me aan is gedaan door anderen. Anderen die deel uit maken van deze maatschappij.
Dat het loslaten voor ons zo vroeg is begonnen, is niet het gevolg van een relatiebreuk maar het gevolg van een gedwongen (niet vrijwillig, geen eigen keuze dus) opname. Daarvan leg ik de schuld overigens niet bij anderen. Ben zelf gek geworden. Maar of dat nou een bewuste eigen keuze is?
Het trauma dat ik opliep doordat ze me volgens één of ander achterhaald protocol hebben gesepareerd heeft er ook lange tijd voor gezorgd dat ik niet de moeder was die ik wilde zijn. Maar dat is natuurlijk óók mijn eigen schuld..
Denk dat het verstandig is niet te oordelend te zijn over de stellingen van anderen. Vooral als je eigenlijk geen idee hebt waar je het over hebt.
liat
13-08-2009 om 09:18
Samenslapen in andere culturen
is volgens mij ook omdat ze geen ruimte hebben voor aparte kamertjes voor iederen. Mijn zusje heeft in Angola gewoond en zei dat die Afrikaanse moeders ook wel een babykamer zouden willen hebben, maar dat gaat nou eenmaal niet als je met z'n tienen in een hutje woont.
Neemt niet weg dat iederen het voor zichzelf moet weten hoe ze slapen. Ik kan niet slapen met woelende kinderen om mijn heen.
rodebeuk
13-08-2009 om 09:22
Tolstoy zei het al
Wat van dichtbij lijkt op vrije keuzes is van een afstand toch gewoon maatschappelijke dwang of het lot. Zie 'Oorlog en vrede' (ik weet niet meer welke pagina).
Iedere maatschappelijke dwang ontkennen kan vruchtbaar zijn als je je maximale speelruimte wilt realiseren, maar realistisch is het niet. Heel veel vrouwen komen in de knel rond het kinderen krijgen, en dat ligt allemaal aan die vrouwen?? Ik ga hier verder geen discussie over aan, die voert te ver, maar de Gulden Middenweg lijkt me weer eens meer van toepassing dan de Radicale Uitersten.
En dat kasteel, hoeveel mensen woonden er toen in een kasteel als kasteelheer en -vrouwe?
Massi Nissa
13-08-2009 om 09:34
Rodebeuk!
"En dat kasteel, hoeveel mensen woonden er toen in een kasteel als kasteelheer en -vrouwe?" Ik dacht precies hetzelfde, haha. In zo'n kasteel sliep al het personeel gewoon bij elkaar in de grote zaal, en de pachtboeren sliepen met het hele gezin en nog wat levende have in een hokkie.
Over samenslapen in andere culturen: ja, het is zeker deels ruimtegebrek, maar het is ook een kwestie van gewenning. Mijn zwager heeft in Marokko inmiddels een schitterend huis bij elkaar gespaard met heel veel kamers, bedden en modern comfort. Toch slaapt het hele gezin nog steeds in een kamer, op matrasjes op de grond. De andere kamers liggen er verlaten bij. Het bleek gewoon te onwennig, helemaal alleen op zo'n hoog bed.
Wij hebben dochter ruim anderhalf jaar in ons bed en op onze slaapkamer gehad. Mijn ervaring daarmee is bijzonder positief. Ik had het idee dat ik mede door dat samenslapen een hechte band kon opbouwen met mijn dochter (ik werk bijna fulltime). Daarnaast gaf het een gevoel van veiligheid. En tenslotte is het natuurlijk ook gewoon ontzettend lekker, je kindje in je bed. Op elk tijdstip kun je even aan die haartjes ruiken, aaien, knuffelen. Ik mis het nog steeds.
Groetjes
Massi
Tineke
13-08-2009 om 10:27
Timmeren tirza
Maar Tirza, zo'n drie/vier/ vijf-persoonsbed timmer je toch gewoon? En als je allemaal onder hetzelfde laken wilt, dan naai je dat toch?
Wij hebben destijds ook een tweelingwieg en later een tweelingpeuterbed zelf gemaakt. Matras op maat laten maken, Oma achter de naaimachine. Met de maatschappij en zijn standaardafmetingen heb je toch niks te maken?
Het lastigste van je natuur volgen, vind ik als de natuur tegen je werkt. Noem alleen al een poos couveuse, mislukken van bv. Ging volledig tegen mijn natuur in, moest er wel mee dealen, en dat maakte het mega-intensief.
Etcetera.
Minet
13-08-2009 om 11:54
Samen slapen
Een vriendin van mij, alleenstaande moeder met 3 heel jonge kinderen, legde de kleinste slaapkamer vol met matrassen, echt strak tussen de muren geklemd, en sliep daar me alle kinderen onder handbereik. Eindelijk had ze de door haar gewenste rustige nachten, bij een huiltje strekte ze simpelweg haar hand uit richting huilend kind, en iedereen sliep heerlijk.
Tirza G.
13-08-2009 om 12:42
Ik laat in het midden
hoe wij het uiteindelijk hebben opgelost, het is goed gekomen
Wat ik maar aan probeer te geven, is dat ik mijn gevoel heb geprobeerd te volgen en wat dat gevoel dan ís. Mijn gevoel is niet beter of slechter dan dat van een ander, ik ben blij dat ik heb kunnen doen wat ik logisch vind.
En echt Tops, ook zonder grote tegenslagen enzovoort heb je meer met de maatschappij te maken dan je denkt. Samen slapen wordt bijv. stérk afgeraden door niet alleen de buuv en je schoonmoeder, maar óók door gezaghebbende personen als een CB. Het hoort/past niet in onze maatschappij, waarmee je automatisch in de verdediging wordt gedrongen. Nou laat ik me daar niet zo indringen, maar toch. Als je altijd het idee hebt dat je de enige bent die iets doet (of laat) en dat iedereen je bekijkt of je een freak bent, tja, daar word je niet altijd blij van.
Tirza (duidelijk dus geen kasteelvrouwe)
Primavera
13-08-2009 om 13:24
Maar die kasteelvrouwe had toch zeker een min
Voor zover ik weet werden de baby's van kasteelvrouwe vaak door een min gevoed, die dan wel weer samen bij de baby sliepen.
Primavera
Fem
13-08-2009 om 15:14
Natuur
Het is inderdaad moeilijk je natuur te volgen als die natuur tegen je werkt. Een psychose is een puur natuurlijk proces in je brein. Het lijkt kortsluiting. Maar dat is het eigenlijk niet. Het is het laatste mechanisme waar je brein aanspraak op kan maken terwijl je bij bewust zijn bent. Op die manier wordt een gevoel van veiligheid gecreëerd in gevaarlijke situaties. Puur bedoeld om te overleven. Een oermechanisme, waar je in deze maatschappij niet veel aan lijkt te hebben. Het kan ontzettend tegen je werken. Toch was dat in mijn geval niet zo. Het creëerde inderdaad een gevoel van veiligheid. Als ik dat niet psychotisch was geweest en dus die schijnveiligheid niet had gevoeld, zou ik in dezelfde situatie misschien wel zelfmoord hebben gepleegd. Uit pure wanhoop. Dus uiteindelijk heeft het overlevingsmechanisme zijn werk gedaan. Overigens heb ik nog nooit de behoefte gevoeld mezelf daadwerkelijk van het leven te beroven. Laat staan anderen.
Maar het valt niet mee na zo'n truc van de natuur nog op jezelf te vertrouwen. Tijdens mijn laatste zwangerschap stond ik bij elk pijntje voor controle op de verloskamers. Ik twijfelde ontzettend aan mezelf en mijn lijf. Dat ik met 26 weken werd opgenomen en aan de weeënremmers moest hielp daar echt niet bij.
De eerste tijd met mijn jongste was echt puur genieten. De ultieme roze wolk. En toch was ik af en toe best onzeker. Ondanks dat ik mijn middelste 9 maanden zelf heb gevoed, liep de borstvoeding niet als vanzelf. Dat viel best een beetje tegen. Maar al gauw wist ik dat mijn moedergevoel me gewoon weer de goede weg wijst. Heerlijk om dat weer te kunnen ervaren.
Fem
13-08-2009 om 19:48
Tops
"Ik vind echt dat wij in een maatschappij leven waarin iedereen een behoorlijke vrijheid heeft om te mogen leven zoals hij of zij wil"
Nogmaals; dat kun jij vinden. Dat wil alleen niet zeggen dat het ook zo is.
Fem
13-08-2009 om 19:57
Ok dan..
Ik zeg het ook gewoon;
"Beste Fem, je kunt door omstandigheden en/of ziekte in een positie komen waardoor je niet zelf keuzes kunt maken. Dat is geen kwestie van schuld"
Daar word ik nou gewoon even een beetje pissig van. Wat weet jij daar nou van?! Jij weet geen ene moer van wat ik heb meegemaakt, dat ik zover ben gekomen dat ze me op konden sluiten. Ik denk dat het je voorstellingsvermogen vèr te boven gaat, als we het hebben over wat anderen elkaar allemaal aandoen in deze maatschappij.
Nogmaals, het is verstandig niet te oordelen over stellingen van anderen als je niet weet waar je over praat.
rodebeuk
13-08-2009 om 20:10
Fem
Ik ben in een vergelijkbare situatie geweest na de geboorte van mijn oudste.
Ik heb hierboven al gereageerd dat ik Tops veel te stellig vind. Ik ben het gewoon niet met haar eens.
Voor jou nog even: soms kan een forum heel vervelend zijn. Als dingen zo persoonlijk worden kan ik ook heel naar worden van een draadje. Soms probeer ik dan hier een hele tijd weg te blijven, dan heb ik er echt een kater van.
Kortom, laat je niet te veel meeslepen. Ontvang van mij een heeeel dikke virtuele knuffel. Ik wil je niet betuttelen ofzo, alleen maar laten weten dat ik je zou knuffelen als ik naast je zat.
Soms zijn woorden volstrekt ontoereikend.
Fem
13-08-2009 om 21:47
Rodebeuk
Dank je voor de knuffel. Lief! Maar wat naar om te horen dat je in een vergelijkbare situatie bent geweest. Dat gun ik echt niemand.
Wat betreft de waarschuwing; Ik schrijf al jaren mee op dit forum. De ene periode wat intensiever dan de andere. Ik weet dat een forum heel vervelend kan zijn. Vooral als het persoonlijk wordt kan een reactie die verkeerd valt je enorm raken. Daarom waarschuwde ik Tops dat het verstandiger is niet al te veroordelend te zijn. Je kunt er mensen mee kwetsen. Die onvoorzichtigheid van mensen maakt me soms pissig. Terwijl dat niet eerlijk is. Zelf heb ik in het verleden ook wel eens een reactie gegeven waarmee ik een ander heb gekwetst. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze. Denk inderdaad dat dat klopt.
Fem
13-08-2009 om 21:52
Tops
Ik geef alleen aan dat je nogal stellig klinkende uitspraken over hetgeen ik heb meegemaakt me een beetje pissig maken, en waarom. Daar bedoel ik niks lulligs mee. Dat is niet hetzelfde. En het houdt ook niet in dat je voor mij bent afgeschreven. Dan zou ik mezelf ook moeten afschrijven. Ik heb in het verleden ook wel eens vervelende en veroordelende reacties gegeven. Weet ook dat ik daar mensen mee heb gekwetst. Heel vervelend, maar ik heb er van geleerd. Ook in de 'anonimiteit' (hoe betrekkelijk!) van een forum is het prettig als je voorzichtig bent in je uitspraken. Wat trouwens niet betekent dat je al je woorden eerst op een weegschaal moet leggen.
Emmawee
13-08-2009 om 22:42
Oh help!
Ik word bijna een afhakende draadstarter! Dat was niet mijn bedoeling. Heb de laatste dagen weinig gelegenheid gehad tot reageren en nu dit wel mogelijk is, weet ik opeens niet waar ik moet beginnen.
Eerst maar even laten weten wat ik bedoel met 'intensief'. In elk geval niet 'beter' of 'verantwoorder', al snap ik dat mijn lijstje dit beeld wel oproept. Dit was gewoon een opsomming van wat dingen waarop wij (mijn man ook) wel eens verbaasde reacties kregen. Zo van: "pfff is dat niet vermoeiend?" en "hoe hou je het vol?"
Ik bedoel met intensief ook niet 'zwaar'. Een huilbaby is zwaar, je gezin staande houden terwijl je aan het rouwen bent is zwaar en dat geldt ook wanneer je een zwakke gezondheid hebt. Nou, wij hebben het niet zwaar. Gezond, vrolijk en blij tel ik mijn zegeningen.
Met intensief bedoel ik vooral dat ik in de babytijd heel veel contact had met mijn baby. Eigenlijk voortdurend mijn antenne aan had staan. Ik had ze graag in de draagdoek gehad. Maar mijn kinderen hielden daar allebei niet van. Of misschien deed ik iets verkeerd, ik weet het niet. Maar de gedachte die erachter zit, het voortdurend in contact zijn, dat streefde ik wel zoveel mogelijk na. Maar dan dus zonder ze te dragen. Ik bedoel misschien wel dat ik intensief contact had.
Zijstapje: met mijn familie heb ik geen intensief contact. Maar wel een zeer goede verstandhouding. Intensief is in die zin dus geen waarde-oordeel.
Voor mij was het in elk geval zo dat ik na anderhalf jaar geen verlangen had naar een tweede baby, terwijl ik wel zeker wist dat ik een tweede wilde. Ik zat nog veel te diep in de eerste, om het zo maar eens te zeggen.
Nou hielp het natuurlijk ook niet mee dat die nog steeds 2 à 3 keer per nacht wakker werd en wilde drinken (bij mij) en dan bedoel ik elke nacht. Dat heb ik trouwens vooral als 'zwaar' ervaren toen ik probeerde er iets aan te veranderen. Tot ik voor mezelf accepteerde: hij heeft mij nodig en ik ben er. Toen was het niet meer zwaar. Maar wel 'intensief'.
Groeten!
Maw.
Emmawee
13-08-2009 om 23:49
Asa / rodebeuk
Asa, "een niet-anders-kunnen" vond ik eigenlijk wel treffend gezegd.
En Rode Beuk... of het aan mijn hele doen en laten kleeft zou ik niet zo kunnen zeggen. Ik herken het niet direct, maar ik merk wel dat je vraag me erg aan het denken zet. Bedankt in elk geval voor deze invalshoek.
Groeten! Maw.
Emmawee
14-08-2009 om 00:05
Liora (en anderen)
Ja op jou wilde ik ook nog even reageren, want ik vind het wel leuk hoe je chargeert. Herken mezelf wel in jouw karikatuur. Die weg van de minste weerstand heb ik zeker gevolgd. Dat was 'mijn natuur volgen'. Gelukkig wist ik mij gesteund door andere ouders die het ook zo deden en ook nog door dr. Sears! Klok de slaapkamer uit en lekker (intensief) genieten van de doorwaakte nachten.
Ik moet denken aan een moeder uit de buurt die ik eigenlijk niet anders ken dan dat ze zwanger of net zwanger geweest, met duowagen haar kinderen naar school brengt. Volgens mij heeft ze nu 7 kinderen, maar ik kan er één naast zitten. Deze kinderen zien er allemaal goed uit, zijn ontzettend aardig en vrolijk, moeder ziet er goed verzorgd uit, ook maandagmorgen om 8.25, wanneer ik ongekamd en slecht gehumeurd aan kom stuiven met mijn tweetal. Ik heb bewondering voor haar, ik weet zeker dat haar kinderen niets tekort komen. Maar ik weet ook dat ik intensiever met mijn kinderen omga. Nee, ik geloof niet dat dat beter is. Maar ik ga me er ook niet over schamen. Het is mijn manier. Maar op mijn manier had ik er geen 7 kunnen grootbrengen. Wel 3 misschien, maar dan wel met ruim de tijd ertussen.
Groeten, Maw.
Fem
14-08-2009 om 10:18
Izar
"Het "beter" haalde ik vooral uit het bericht van Tirza, die schrijft dat een baby toch het kostbaarste bezit is die je geen seconde uit het oog wilt verliezen. In die opmerking zit in ieder geval impliciet een waardeoveroordeel over mensen zoals ik die 4 maanden na de bevalling weer aan het werk zijn gegaan (zonder baby in de nabijheid)."
Kan me voorstellen dat die uitspraak jou dat gevoel geeft. Toch denk ik niet dat Tirza je (on)bewust daarmee dat gevoel heeft willen geven.
Je baby ís je kostbaarste bezit. Instinctief wil je je baby ook geen seconde uit het oog verliezen. Dat zit in elke moeder. Dat jij gewoon weer na 4 maanden aan het werk gaat doet daar niks aan af. Je verliest daarmee je baby toch niet uit het oog?