Intensief ouderschap...

Vaag...

want wat is intensief inderdaad. Wat voor jou intensief is, is dat voor een ander misschien niet. Ik vind het ouderschap sowieso wel intensief, maar ik zou het nooit hebben willen missen...Ook niet mijn ADHD-ertje (ook heel intensief)

Ikke dan

Ik schreef niet "buitengewoon" intensief, Yta. Gewoon intensief Ik kan dat niet los zien van mijn lichamelijke constitutie; ik ben rugpatient en geloof in het dragen van kinderen én in moeder-kind-nabijheid. Dat zorgt er voor, dat ik heel bewust en zorgvuldig met mijn energie moet omgaan. Bovendien had ik ten tijde van de eerste levensmaanden óók de zorg voor een zieke ouder; mijn moeder overleed toen mijn oudste anderhalf was na een ziekbed van ruim 2 jaar, mijn vader overleed toen mijn jongste 9 maanden was, na een ziekbed van een paar maanden.
Verder ongeveer hetzelfde als wat Emmawee verwoordt, maar dan ook nog inclusief familybed
Mijn lichaam is altijd erg onder de indruk als ik bv geef, wat er toe leidt dat ik nogal verminderd vruchtbaar ben in de bv-periode. Tussen mijn kinderen zit bijna precies 4 jaar. En ik heb maar 1 keer gemenstrueerd.
Dat samen genomen en afgezet tegen mijn lichamelijke gesteldheid (kind=aanslag op welzijn) maakte het bij mij bij twee "op".
Ik had hierin andere keuzes kunnen maken, met bijv. meer thuiszorg, opvang etc.etc. - vandaar dat ik het intensief noem. Ik vínd het zelf niet intensief, ik vind het logisch en normaal, maar daarin stond ik vaak wel alleen. En mijn rug vond het wél intensief

Tirza

Intensief

Ik geloof dan toch in intensief moederen. Ik vind het echt heerlijk om de hele dag met baby rond te lopen. Juist daarom kwam ik na een paar maanden met baby 1 alweer op het plan voor nóg een baby, want het idee dat dit ooit zou ophouden/minder worden... Baby's vind ik een soort van verslavend. Het voelde dan ook nooit als vermoeiend.

Bij jongste (bijna 4) heb ik een heleboel hiervan gemist omdat ik te ziek was. Zijn vader heeft in plaats hiervan intensief gevaderd, inclusief het samen slapen, en dat zie je ook goed aan hun band. Vaders kunnen het dus ook (behalve de bv ja

Conditie maakt dus bij mij het grootste verschil. Leeftijd hangt daarmee samen, bij kind 1 was ik 22, had ik weinig slaap nodig en ging het allemaal 'vanzelf'. Bij jongste was ik 34, dat is niet stokoud, maar echt heel anders dan begin 20. Dat is meteen een stukje intensiever.

Ohja

Ik liep altijd met baby op mijn schouder en deed zo mijn halve huishouden,zalig.Ben dit eigenlijk zo gaan doen,omdat oudste veel huilde als baby.En ja,kinderen sliepen ook altijd in ons bed,mijn jongste van negen kruipt er nog weleens bij..
Bastet

Haha

Een huilbaby, da's pas intensief! Een kind wat 3 jaar niet doorslaapt, da's intensief. Oh en een kind met een 3-voudige allergie, ook intensief (en dat allemaal bij 1 kind). Dus tegenwoordig vind ik het gebruikelijke verzorgen en opvoeden van jonge en gezonde kinderen echt niet meer zo intensief. Ben dan stiekem ook wel een beetje verbaasd hoe "zwaar en druk" familie/vrienden met 1 jong en gezond kind het wel niet hebben.

Dus het ligt vooral aan jezelf (snel moe?) en je kind. Verschilt per situatie.

Verschillen

Hoi,

Ik denk dat wat voor de een intensief is, voor de ander een makkie is. Maar het hangt ook van je kind af en van je eigen karakter. Ik vind soms moeders die hun kind steeds maar vasthouden omdat ze het niet even vijf minuten kunnen laten huilen, slapper dan moeders die wel even doorbijten en hun kind de rust gunnen van lekker zelf in slaap vallen.

Niet dat ik nu hierover een discussie wil starten, maar de weg van de minste weerstand is het vaak ook: bij elk huiltje voeden, altijd vasthouden. En als je roofbouw pleegt op je eigen lichaam, mwah, of je daar nou trots op moet zijn? Doe je je kinderen daarmee een plezier?

Maar goed, ik vind net als Kiki, dat het klinkt als: ik moeder intensief, hardcore, de real deal. En al die andere slappe moeders maken zich er maar makkelijk vanaf.

Ik chargeer nu, maar het moge duidelijk zijn.

Liora (die ook enorm intensief moedert, wie eigenlijk niet, het is gewoon intensief)

Betekenis intensief

Intensief betekent: met innerlijke kracht. Het is géén synoniem voor vermoeiend.
Mijn moederschap is zeer intensief, en dat terwijl ik lang niet alle dagen kook, vuilnis vaak vergeet buiten te zetten, de bedden minder vaak verschoon dan eerst, de rekeningen zelden op tijd betaal, en we soms een vlaai als lunch eten omdat brood maken veel te vermoeiend is.
Ach ja, energie gaat naar wat werkelijk nodig is. En daar is een hoop innerlijke kracht voor nodig.

Schuldgevoel

Als ik uitdrukkingen hoor als 'intensief moederen' dan begint zich bij mij al een schuldgevoel te ontwikkelen. Want nee, ik ben geen babymoeder (vond dat tutten echt niet leuk, maar deed het omdat het volgens de boekjes zo belangrijk was), kan niet verzinken in pure gelukzaligheid als ik mijn kinderen zie slapen en heb veel behoefte om even niets te hoeven doen met/voor de kinderen. Ben ik dan minder intensief moeder? Dat weet ik dus niet. Ik voel me er goed bij en de kinderen volgens mij ook. Ze zijn nu 5 en 7 en dat vind ik een stuk leuker dan de baby- en peuterleeftijd.
Overigens, over dat schuldgevoel: als ik eens loop te mopperen op de kinderen, borrelen er altijd namen op van het forum die dat volgens mij nooit zouden doen, waarvan ik een beeld heb dat ze altijd geduldig blijven. Zo zou ik dan ook wel willen zijn. Maar goed, zo ben ik dus niet. Maar toch wel vrij intensief moeder, ja.

Betekenis

Alhoewel het woord intensief door iedereen anders beleefd kan worden is dit de omschrijving die ik vond:

INTENSIEF
-diep -diepgaand -duratief -hevig -innerlijk krachtig -intens -krachtig -met innerlijke kracht -sterk -uitputtend -levendig -innerlijk sterk

Kun je dus alle kanten mee op

Joos

Als het niet 'vanzelf' gaat, baby-bemoederen, dan lijkt het mij heel intensief. Dus je past bijzonder goed in het intensiefmoederrijtje Wie niet, eigenlijk. Het lijkt meteen zo'n waarde oordeel, moeder je intensief of niet, maar ouder-zijn is niet iets wat je er gemakkelijk even naast doet. Voor niemand, of je nu een moeder aarde type bent, een moeder de gans of meer een vrijbuiterig soort moeder...er zijn meer wegen die naar Rome leiden.

Schuldgevoel tja

Ik denk altijd maar zo: als je je niet aangesproken voelt, hoef je je ook niet schuldig te voelen. Als jij er van overtuigd bent dat wat jij doet goed is (of goed genoeg voor jou en dat vind je prima) hoe kan een ander je dan een schuldgevoel aanpraten?

En even voor de goede orde: ik heb het alleen over mezelf gehad. Ik heb het niet gehad over mijn kinderen, die natuurlijk ook nog een heel scala aan inbreng hadden, inclusief allergieen, enge ziektes en gedragsproblemen hadden.
En: ik heb het niet ervaren als mezelf opofferen, integendeel. Ik weet dat het altijd snel die kant op leunt (ze heeft het al zo zwaar en dan óók nog dat gesjouw met die kinderen), maar zo ervaar ik dat zelf helemaal niet. Ik vind mezelf niet zielig ofzo, ik heb bepaalde problemen, maar wie heeft dat niet? Ik ben helemaal geen geduldige, opofferende, knutselende en koekjesbakkende moeder - integendeel. Ik ben een erg gemakzuchtige moeder, lang bv geven doe ik voor het gemak, samen slapen ook - allemaal luiigheid. Maar daar voel ik me niet schuldig over.

Tirza

Geduld en intensief

Ja, ik weet het, ik heb de naam geduldig te zijn. Ik heb legio alternatieven voor boos en straf. Bij mij valt het altijd op een andere manier op te lossen. Dat werkt altijd. Dat is aardig intensief. En daar sta ik ook voor de volle 100% achter,
maar toch, maar toch, ik ben ook gewoon te lui om boos te worden, dat kost me echt teveel energie en ik hou er gewoon zo helemaal niet van. En misschien ook wel bang om boos te worden (alleen op dit forum kan ik het wel)...soms ben ik ook weleens jaloers op mensen die zo lekker ongenuanceerd uit hun slof schieten en daarna heel relaxed doorgaan alsof er niks gebeurd is. Ik zou dagen van slag zijn. Dus iedereen z'n ding, en alsjeblieft niet jaloers zijn op mijn of dijn geduld.
Ik geloof dat intensief voor mij betekent dat ik altijd zal proberen vanuit het kind de wereld te bekijken. Daarop aansluiten, vanuit die positie handelen en altijd streven naar het beste. Nooit genoegen nemen met wat hoort, wat normaal is, wat de buitenwereld vindt dat zou moeten. Altijd maar een eigen weg vinden, hoeveel platgetreden paden er ook zijn. Dat leidt tot zelfstandige, zeer eigenzinnige, daadkrachtige, creatieve kinderen, die ondanks alle shit in ons gezin, goed in hun vel zitten.
Maar ondanks dat ik wel een heel weeshuis kinderen zou willen, dit intensieve moederschap wordt te lastig met meer dan drie voor éen ouder.

Intensief

Dat lijkt me veel meer een kwestie van hoe intens je bent als persoon. Ik vind sommige mensen die ik ken heel intens, ik kan overigens maar moeilijk omschrijven waar hem dat in zit. Die zijn als ouder vast ook intensief. Voor mij klinkt dat als heel nadrukkelijk bewust bezig zijn ermee. En daar kan dan misschien een keuze als nabijheid uit volgen.
Maar nabijheid, nachtvoeding enzovoort zie ik niet als gelijkstaand aan intensief moederen. Hier was het juist met nr. 2 dat ik uit luiheid veel meer aan voeden-op-verzoek, bij huilen weer uit bed, bij ons in bed slapen etc heb gedaan. Wat ikzelf nu ook een veel makkelijker aanpak vind dan de pogingen nachtvoeding tegen te gaan en kind in eigen bed te laten slapen die ik vaak tegenkom. Proberen je kind in een ritme te laten passen kan juist ook heel intensief zijn. Dus daar zit het hem denk ik helemaal niet in.
Ik heb ook nooit de indruk gekregen dat iemand mij intensief vindt moederen en ik vind het van mezelf ook niet. Ja uiteraard wel vergeleken met de gemiddelde ouder van 100 jaar geleden met acht kinderen en een fabrieksbaan van vroeg tot laat. Maar niet vergeleken met mijn omgeving. In mijn werk ben ik ook niet zo intensief dus het is denk ik echt een persoonlijkheidskwestie. Ik lees de postings hierboven van 'intensieven' dan ook helemaal niet als een poging te laten zien hoe goed men is, maar als een niet-anders-kunnen.

Overigens

Ik geloof trouwens wel dat íeder ouderschap intensief is, je hebt tenslotte allemaal je gedoe, zorgen, keuzes maken, etc.
Maar ik weet zeker dat sommig ouderschap intensiever is dan ander. Maar dat betekent niet per definitie béter.

Joos

Ik herken het. Wel vond ik de babytijd ook leuk, maar geniet van dochterliefs leeftijd nu, zij is 9.

Ik heb er ook geen behoefde aan nog een baby en dat hele gedoe met wandelwagen, luiertas etc. En denk ook niet, dat ik met meer dan 1 kind de moeder kan zijn, die ik wil zijn. Dus bij ons blijft het bij een.

Mensen vinden het vaak verschrikkelijk zielig voor mij, dat ik om medische redenen geen 2de kan hebben (misschien zal het wel kunnen, maar het trauma van een miskraam wil ik mezelfst besparen).
Maar ik voel me hier echt niet zielig om, in tegendeel. Dat ik deze conditie niet had zal manlief er misschien toch op dringen en dat zal dan waarschijnlijk ruzie worden. Want ik wil gewoon echt niet meer dan 1.

Mijn manier van moederen is dan ook erg intensief - ik ben dan niet creatief, maar ik hou van gesprekken met dochterlief, over alle mogelijken onderwerpen, maakt niks uit. Elke ochtend lekker gezellig naar school lopen, gek doen met elkaar. Dochterlief bepaalte waarden meegeven, in staat zijn om elke van haar balletvoorstellingen te zien en met haar voorstellingen bezoeken, lekker z'samen naar het bos of strand, noem maar op.

Wij moederen allemaal op onzer eigen manier erg intensief.

Waar ik me dan wel over kan ergeren zijn andere moeders, die mij vertellen, dat mijn moeder-instinct niet sterk genoeg is, omdat ik maar 1 kind heb (vertelde een andere moeder mij laatst). Moederinstinct vallt toch niet eraan te meten, hoeveel kinderen iemand heeft?!
En als mensen zich persoonlijk beledigt voelen door mijn bewusste keuze, maar 1 kind te hebben, alsof ik hierdoor hun keuze voor meer kinderen afkraak.

Heksenvet...

"Nooit genoegen nemen met wat hoort, wat normaal is, wat de buitenwereld vindt dat zou moeten. Altijd maar een eigen weg vinden, hoeveel platgetreden paden er ook zijn."

Kijk, en zo ben ik nu ook.

Draaglast en draagkracht

Ik geloof meer in draaglast en draagkracht. Wat voor de een een hele klus is doet de ander er maar bij.En bij de een zal de draaglast zwaarder zijn (ik denk dan aan ziekte,spanningen, soms eenouderschap enz) waardoor je moederschap intensiever is. Die draaglast kan dus wisselen per dag of in periodes.
Voor mij heeft intensief moederen helemaal niets te maken met anderhalf jaar bv geven, gesprekken voeren met je kind,elke dag samen naar school lopen en gekke dingen doen, samen slapen in een bed. Dat doe ik met alle 4 m'n kinderen.
Om een voorbeeld te noemen; toen tijdens mijn laatste zwangerschap mijn vader ernstig ziek werd en overleed en ik 3 kleine hummels thuis rond had lopen ervaarde ik het moederschap als meer intensief dan een jaar later toen er een baby was die ik zelf voedde en de hele rataplan. M'n kinderen begeleiden in hun verdriet om opa vond ik intensief. Nu ons leven weer in rustiger vaarwater is en een ieder gezond is vind ik het moederschap helemaal niet zo intensief.

Liedewij

Kaatje heksenvet

Kaatje, ik zou wel bij je in de leer willen. Conflicten oplossen zonder regelmatig boos te worden/straf te geven lijkt mij heerlijk. Mijn trucendoos is een stuk sneller leeg dan die van jou. Tot mijn verdriet zou ik zeggen.
Als ik je posting lees mag je trots zijn; kinderen, die ondanks alle shit in jullie gezin, goed in hun vel zitten. Bewonderenswaardig!

Liedewij

Kaatje

nou kaatje, jij bent dus ook altijd een van die namen die door mijn hoofd schieten als ik loop te mopperen. Kaatje zou het vast niet zo aanpakken, denk ik dan .
Ik krijg nu toch erg de neiging om me te verdedigen, misschien naar mezelf toe, maar ook naar anderen. Om te zeggen dat het wel meevalt hoor, dat ik heus heel veel tijd aan mijn kinderen besteed en dat ik toch wel van de babytijd heb genoten. En dat vind ik dus vreemd bij mezelf: dat ik het blijkbaar nodig vind om mijn manier van moederen 'goed' te praten. Misschien om te laten zien dat ik echt geen ontaarde moeder ben?

Joos

Misschien klinkt het wel heel raar voor jou, maar ik vind écht niet dat je een ontaarde moeder zou zijn omdat je niet week wordt of compleet smelt door baby's. Dat kan toch ook onmogelijk voor iedereen hetzelfde zijn?
Mijn zus heeft ook niet veel met baby's, stapelgek op haar kinderen, maar ze kijkt ze groot. En echt, een leukere moeder is nauwelijks denkbaar. En geluk voor mij, want ik mag (als we elkaar zien) de hele verzorging doen.
Enne...ik vind eerder dat ik ontaard ben, dacht dat ik wel een waterval van protest over me heen zou krijgen, heb je wel goed gelezen? Mijn kinderen krijgen dus lang niet alle dagen een warme maaltijd. ;((

Liedewij

Ik denk trouwens wel dat je gelijk hebt, over draaglast en draagkracht.
En verder word ik wat verlegen door je compliment...

Conclusie van dit artikel

Vindt dit artikel wel een mooie conclusie hebben.
http://www.boeiuh.com/site/blog/essay-zin-69-slow-parents-en-de-vraag--wat-is-een-kind-

Als je kinderen klein zijn hebben ze je meer nodig maar twee ouders die de hele middag op hun kind zitten te letten en al zijn/haar gangen volgen bij de zandbak dat vind ik ook zo'n vermoeiend iets.

Bij de eerste was alles nog erg bewust, de derde is een stuk luier opgevoed. Voor het eerst een rustige vakantie gehad omdat nummer 3 net vier is en met zijn oudere broer en zus over de camping rausde. Weinig met ze ondernomen omdat ze het liefst de hele dag op de camping speelde. Af en toe een kasteeltje of stadje was genoeg. We hadden een slow camping relax vakantie.

Intensief moederschap

Ik geloof wel dat de ene moeder intensiever moedert dan de andere moeder. Er zijn moeders die zich helemaal op laten slokken (hoeft niet in negatieve zin) door hun kind en alle tijd en energie die ze hebben aan hun kind geven en er zijn moeders die overal makkelijker in zijn waardoor het moederschap minder intensief is en die ook meer tijd hebben voor andere dingen.
Moederschap is altijd intensief maar in mijn ogen zijn er best een hoop moeders die intensiever moederen dan ikzelf. Ik ben best makkelijk in veel dingen waardoor het moederschap mij minder energie kost dan sommige andere moeders en daarnaast laat ik me niet continu opslokken door het moederschap. Ik ben ook druk bezig met allerlei andere dingen in het leven. In mijn ogen maakt dit toch wel dat ik minder intensief moeder als sommige anderen, of is mijn definitie gewoon anders? in mijn beleving heeft het ook een beetje te maken met de energie die het je kost. Het moederschap kost de ene moeder veel meer energie als de andere moeder. Ik vind zelf dat het moederschap me veel energie geeft en in vergelijking met sommige andere moeders weinig energie kost. Misschien heeft dat in mijn ogen ook wel iets met de intensiviteit te maken.

Boosheid

Zonder af te doen aan alle (verdiende!) lof die Kaatje toekomt; Woede is wel een hele normale emotie. Woede voelen is een gezonde reactie. Al is het wel zaak woede op een goede manier te leren uiten. Ik mag aannemen dat zo'n truckendoos (waar kan ik die kopen?) daar ook op toegerust is? Ik ben ook voor liefdevolle begeleiding. Het lukt me alleen niet altijd. Gelukkig blijft het meestal bij het gegeven dat mijn kinderen gewoon ook wel eens zien dat mama boos is. Dat vind ik niet zo erg. Zo zien ze dat je best eens boos kan zijn zonder dat de wereld vergaat. Boos zijn mag. Het probleem zit m meer in wat je met die boosheid doet.
Helaas weet ik uit eigen ervaring wat er met een mens kan gebeuren dat bij zijn ouders niet heeft leren omgaan met die emotie. Dat is op zijn zachtst gezegd gevaarlijk te noemen. Is niet leuk als je dat tegen je veertigste nog moet gaan leren omdat de zoveelste relatie niet werkt..

Ben dertig trouwens

Dus nee, het gaat niet over mij, maar over mijn ex.

Fem

Je hebt natuurlijk volledig gelijk. En het is ook wel een punt wat me bezighoudt. Maar het is nou eenmaal zo dat ik niet boos kan worden om dingen die kinderen nog moeten leren/ of per ongeluk fout doen. En, en dat is absoluut niet mijn verdienste, ik heb ontzettend geluk, ik heb geen kinderen die bewust treiteren, elkaar pijn doen, schelden, etc.
Maar 'boos' speelt wel degelijk ook een rol in ons gezin. We zijn bijv. ontzettend boos op kanker, op dood. Dat heeft toch al best veel gesneuvelde spullen als gevolg. Afreageren op bijv. een kamerplant die nóg wel leeft (nu dus niet meer).
Het gebeurt veel vaker dat we samen boos zijn op iets/ iemand buiten ons gezin, dan dat het tegen elkaar gericht is.

Kaatje

Om te leren hoe je die emotie op een goede manier uit, hoef je ook echt niet boos op elkaar te zijn. Gelukkig niet zeg! Jouw kinderen hebben maar geluk met het karakter van hun moeder. Al is dat wel een geluk bij een heel groot ongeluk. Sjee, ik kan me voorstellen dat het geduld wel eens opraakt en er dan wat sneuvelt. Want inderdaad Kaatje, dood duurt veel te lang!

Kaatje

Om te leren hoe je die emotie op een goede manier uit, hoef je ook echt niet boos op elkaar te zijn. Gelukkig niet zeg! Jouw kinderen hebben maar geluk met het karakter van hun moeder. Al is dat wel een geluk bij een heel groot ongeluk. Sjee, ik kan me voorstellen dat het geduld wel eens opraakt en er dan wat sneuvelt. Want inderdaad Kaatje, dood duurt veel te lang!