ik schold een meisje uit

schrik

Die schrik snap ik best, maar een kind trut noemen niet eigenlijk. Dus daar mag je je terecht schuldig over voelen lijkt mij.

Maar ik herken het wel andersom. Van de week moest ik met kind achterop vol in de remmen voor een bejaarde op e-bike die mij geen voorrang verleende. Ik riep: "welja, snij me maar af…" (wat ik best beschaafd vond qua reactie), waarop deze dame me toch een scheur opentrok. Mijn eerste reactie is dan ook om boos te worden op zo iemand, maar ik heb het deze keer gehouden bij: "je bedoelt sorry?"

Als je vaak ongepast uit de slof schiet, kun je jezelf oefenen in wat standaard reactie zinnetjes die de boodschap ook overbrengen zonder te schelden.

trut???

Trut roepen tegen een kind dat een fout maakt, gaat mij ook te ver.

Iedereen doet wel eens iets stoms op de fiets. Niet uitkijken. Stukje op de stoep. Geen voorrang geven. Soms gaat het dan bijna mis. Ik schrik mij dan een hoedje. Degene roept dan iets als pas op. Kijk uit. En terecht natuurlijk. Ik bied dan mijn excuses aan. Of anders om natuurlijk. Ik roep ook regelmatig met-zijn-drieen-naast-elkaar fietsende pubers tot de orde of van die veel te breed uit elkaar fietsende moeder met kind (met zo'n irritante hand op de schouder)

Als iemand dan trut zou roepen of echt gemeen zou doen dan zou ik ook boos worden. Niemand schiet expres de weg op om iemand ondersteboven te fietsen. Het is een ongelukje. Stom, onoplettend. je schrikt maar geen reden om een kind een trut te noemen.

Als je alleen pas op had gezegd had die moeder vast haar dochter wel op haar kop gegeven of thuis toch nog even de verkeersregels benadrukt. Je trut doet het hem. Dat is het enige dat moeder nog hoort en waar ze het met haar dochter over heeft. Die stomme vrouw die trut riep om zoiets kleins.

ehm, Vlinder

Vlinder, dit stukje, daar verbaas ik me wat over:
"...of van die veel te breed uit elkaar fietsende moeder met kind (met zo'n irritante hand op de schouder)"

Zo'n moeder was ik ook wel eens (mijn kinderen zijn daar nu te oud voor en fietsen meestal alleen). Wij fietsten grote stukken over een redelijk smal fietspad in twee richtingen. De school was ver en ik ondersteunde mijn zoontje vaak met een hand aan de bovenkant van zijn arm (soort van meetrekken). In het begin als er twee a drie (!) tegenliggers kwamen ging ik achter mijn zoontje fietsen, maar dat ging meestal bijna mis.
Als ik met zoon 'smaller' werd (tijdelijk, voor het langsfietsen), botsten we nog bijna omdat de tegenliggers niet achter elkaar gingen fietsen noch smaller werden.

Dus al gauw werd ik een leeuwin om mijn zoontje te beschermen. Zodra ik 2 a 3 tegenliggers zag, maakte ik ons juist b r e d e r. Dan pas ondernam de tegenpartij actie, het werkte.
Op het moment van het daadwerkelijke passeren (van 1 a 2 mensen) maakte ik ons soms nog wel snel smaller.

Er zat echt niets anders op, ik had geen zin in valpartijen.

Repertoire

De kunst is natuurlijk om een woord als 'trut' of andere onbetamelijke scheldwoorden niet in je repertoire te hebben. Blijkbaar heb je dat woord bij andere gelegenheden opgedaan en gebruikt. Inderdaad zoek een andere standaard verschrikte uitroep. Of maak er 'troela' van.

beppeke

Waarom doe je zoveel moeite je fout goed te praten. Erken gewoon dat je uit je slof schoot. Dat het niet netjes is naar een kind dat een fout maakt te schelden. Bedenk voor jezelf: ai niet zo netjes sorry.
Waarom zoek je medestanders?

Trut gaat te ver

Het woord trut of andere scheldwoorden, liggen sowieso niet op het puntje van mijn tong, waardoor ze er ook niet makkelijk afrollen.

Ik zou me ook rot geschrokken. Maar de beschaafdheid zit me zo tot in mijn haarvaten, dat ik echt niet kan schelden, maar net als Jippox wel een sarcastische sneer uit kan delen.

Als ik de moeder van dat meisje was geweest, had ik je zéker toegeroepen 'hoezo trut???' In de ideale situatie kom je dan tot een gesprek, waarin je het kind beterschap kan laten beloven en de ander inbindt en excuses aanbiedt voor het gescheld. Maar dat zou wel érg ideaal zijn.

Een paar jaar geleden heb ik iemand echt van de sokken gefietst. Vreselijk natuurlijk. Ik was een en al berouw, maar daar was ze niet van gediend. Ze wilde mijn telefoonnummer niet, niks. Nou dan niet. Sindsdien fiets ik niet meer bij schemer en donker.

educatief

O het is educatief bedoeld: kind moet van jou leren dat mensen soms lelijk doen..

AnneJ

Ik zou ook niet van troela gediend zijn om eerlijk te zijn. Waarom moet zoiets erbij?

Iets vriendelijker kaaskopje

Dan buig je een beginnend 'trut' wat blijkbaar op je tong ligt nog net op tijd om in een iets vriendelijker woord. Alle beetjes helpen.
Uiteraard ga je niet schelden. Jesus vind ik ook al te ver gaan, maar het gebeurt.

Brede moeders

Toen ik vroeger met de kinderen naar en van zwemles fietste en over een weg zonder fietspad moest, maakte ik mij ook wel degelijk breder dan nodig. Liever ergernis over mijn fietsstijl dan een kind op een bumper.

Schrik

Ik kom hier ook niet veel verder dan 'oeps' maar dat kan wat lullig overkomen.

Egel (volledig OT)

Volledig OT

Waarom eigenlijk. Ik vraag mij altijd af waarom mensen zo met hun kinderen fietsen. ik snap het als je een druk stuk moet oversteken of langs een heel drukke weg of als er iets is met je kind en het daardoor meer begeleiding nodig heeft maar door nieuwbouwwijken of en door het park? Of van huis uit naar school? En dan met NADH kinderen?

Ik zie ouders kinderen nog duwen als ze als de kinderen een jaar of 12 zijn. Mijn oudste is inmiddels 14 jaar. Mijn jongste is net 7. Het valt mij op dat steeds meer mensen zo breeduit fietsen met hand op schouder kind. Toen mijn oudste vier was zag je het af en toe maar als ik nu naar school fiets dan zie je continu van die hand-op-de-schouder ouders.

Wij hebben het nooit gedaan. Ik zie ook echt het belang er niet van in. Mijn kinderen hebben van jongs af aan zelf gefietst. Dan fietsten wij maar iets langzamer. En inderdaad wij fietsen heel vaak achter elkaar omdat al die met de hand op kind fietsers natuurlijk niet loslaten zodat mijn kleine zoon op zijn 18 inch fietsje wel achter of voor mij moet fietsen. Hij kan niet eens naast mij fietsen.

Je merkt het. Ik ben niet dol op fietsen op die manier. Ik vind die mensen eng. het ziet er zo instabiel uit zodat ik op voorhand maar achter mijn zoon ga fietsen om ruimte te maken want ik wil niet dat ze mijn kind omver fietsen. En er langs fietsen is ook erg moeilijk.

Maar maak je geen zorgen. Ik kijk ernaar en ik verbaas mij erover. Ik zeg er nooit iets over.

koffie

Het klopt wel dat als je opeens erge pijn hebt of je heel erg schrikt je wat dingen kunnen ontglippen die niet echt netjes zijn. Dat je een kreet of vloek slaakt vind ik op zich niet raar.
Maar ik vind het zoals hier gesteld niet zo fraai om een kind trut te noemen. Een kind kan fouten maken (volwassenen trouwens ook), voorrang moet je krijgen, je hebt er geen recht op Ik neem aan dat ze ook was geschrokken en haar fout in zag. Jij hoeft haar niet op te voeden, en trouwens: schelden is geen opvoeden.
Wat jij doet (als volwassene) vind ik 'stommer' dan een kind/mens dat geen voorrang verleent. Je kan misschien beter naar jezelf kijken, dus eerder van huis weggaan, vroeger opstaan, zodat je iets minder gestressed op de fiets zit en er tokkie-achtige dingen uitkraamt.

Vlinder

Ik zal je het nog sterker vertellen: mijn man duwde mij wel eens als hij zag dat het mij moeite kostte. Ik vind dat wel lief eigenlijk.

kaaskopje

Heel lief.

Maar ik vind het gewoon echt raar dat mensen expres zo breed uit gaan fietsen dat tegenliggers blijkbaar maar in de berm moeten gaan fietsen of andere ouders met hele kleine kinderen dan maar achter elkaar moeten fietsen want die hand blijft op de schouder.

Of ik ben te sociaal want ik hou altijd rekening met tegenliggers en wij fietsen dus inderdaad heel vaak achter elkaar om ervoor te zorgen dat er normaal gepasseerd kan worden en tegenliggers geen last van ons hebben.

Die fietspaden zijn ook erg smal bij ons in de stad.

Ach nee Vlinder

Vlinder, je denkt dat ik ook zo'n ouder ben die koste wat kost slechts voor het eigen kind gaat, desnoods asociaal is in het verkeer.
Dat is niet het geval. Ik ben juist zo iemand die telkens probeert in te schatten wat prettig is voor anderen, ga ik wel genoeg opzij? O zie ik in de verte een ouder met klein kind? Ik maak mij het liefst zo klein mogelijk, ga zelf in de berm, stap desnoods even af.

En dat deed ik ook mijn met zoontje (hoe weet je trouwens dat het een NADH-kind is? Klopt trouwens wel), hij moest gauw naar voren als daar een zwerm pubers aankwam. Want dat was het meestal, pubers op weg naar hun school, blind voor tegenliggers, nog denkend dat zij het centrum van de wereld zijn (of zo bezig met erbij horen dat even naar achteren gaan voor een tegenligger geen slimme zet is voor zichzelf).
Zo werden wij de berm ingeduwd.

Ik moest noodgedwongen mijn al te nederige houding echt veranderen, want het was alleen nadelig voor mijn kind en mij. Ik dwing met name pubers op deze manier om -als ze met zijn drieen zijn- tijdelijk met zijn tweeen te fietsen. Of -als ze met zijn tweeen zijn- wat smaller te worden.
Uiteraard word ik ook alsnog smaller. Op het allerlaatste moment.
Die houding was echt wennen voor mij!
Voor ouders met kinderen maakten wij ons wel smaller

De basisschool was overigens 8 km verderop, maar dat neemt niet weg dat jij waarschijnlijk wat harder bent voor je kinderen (qua conditie opbouwen/niet zeuren) dan ik. Tot en met de kleuterleeftijd ging zoon achterop bij die grotere afstanden, daarna hielpen wij als ouders af en toe mee (natuurlijk niet de hele afstand). Hoe dan ook had ik nog een kind, dus het moest afgewisseld worden. En hoe groter ze werden, hoe minder vaak. Tegen het einde van de basisschool fietsten de kinderen er samen naartoe en nog later slechts mijn zoon, in zijn eentje.

Ik zag er wel het belang van in om mijn kinderen soms even te ondersteunen bij het fietsen toen ze nog jong waren, jij niet. Kan.

Vlinder

Heel lief.

Maar ik vind het gewoon echt raar dat mensen expres zo breed uit gaan fietsen dat tegenliggers blijkbaar maar in de berm moeten gaan fietsen of andere ouders met hele kleine kinderen dan maar achter elkaar moeten fietsen want die hand blijft op de schouder.

= Die hand op de schouder ervaar ik niet zo. Ik zie ze wel, maar niet in die mate die jij zegt te zien. Als ik voor mijzelf blijf spreken, maakte ik mijzelf niet zo breed dat ik op de andere helft van de weg kwam te rijden, maar wel zo breed dat auto's eerst om mij heen moesten rijden en daarmee niet vlak langs kind konden komen. Kleine kinderen zwalken nog een beetje, je moet er toch niet aan denken...

Of ik ben te sociaal want ik hou altijd rekening met tegenliggers en wij fietsen dus inderdaad heel vaak achter elkaar om ervoor te zorgen dat er normaal gepasseerd kan worden en tegenliggers geen last van ons hebben.

= Wij zijn ook heel sociaal. Je moest eens weten hoe vaak wij degenen zijn die maar achter elkaar aankruipen, omdat tegenliggers de volle ruimte pakken. Daar verbaas ik me ook vaak over. Al zou je maar laten zien dat je intentie is om je smaller te maken. Maar dat komt niet bij ze op dan blijkbaar. Toch vind ik dit wel iets anders dan ouders die zich breder maken omwille van hun kinderen. Daar heb ik alle begrip voor.

Die fietspaden zijn ook erg smal bij ons in de stad.
= Stuur een klacht Aan de andere kant...het is al heel wat dat er een fietspad is.

nekvelmoeders

Ik heb het woord nekvelmoeder hier jaren geleden geïntroduceerd (kan ook middels hand op schouder of op bovenarm) en ik heb daar ook een hekel aan. Ten eerste heb jij als moeder dan al niet beide handen op het stuur (slecht voorbeeld geef je dan) en het geeft ook maar een schijnveiligheid. Als het smal is en je wil naast elkaar fietsen moet je dus je hand op de schouder van je kind leggen om zo afstand te bewaren begrijp ik? Echt veilig hoor.

Toen mijn kinderen naar school gingen fietsten fietste ik achter ze en hield goed in de gaten of ze rechts houden. Ik vertik het om naast een kind te fietsen die nog niet 100% te vertrouwen is omdat ik geen zin heb om samen met mijn kind te vallen. In het vliegtuig moet je ook eerst zelf het zuurstofmasker om en zo zie ik dat ook met fietsen. Ik kan mijn kind beter helpen als het gevallen is als ik zelf niet gevallen ben.

trut

ik snap best dat je dat zegt, als je ergens van schrikt. Bij mij zou het er ook zomaar uit kunnen floepen. Maar ik corrigeer mezelf dan idd wel vaak snel. Sorry, zo bedoelde ik het niet/had ik niet moeten zeggen, ik schrok gewoon heel erg.
Meestal schrikt een kind op zo'n moment natuurlijk ook: van jou op je fiets, van je schelden. Die leert er op dat moment echt wel van dat het niet slim is om zomaar tussen 2 auto's vandaan te schieten. En als je daarna je verexcuseert voor je gescheld, leert een kind nog weer wat dingen: schelden hoort niet, ook grote mensen doen wel eens iets wat niet hoort, als je het goed wilt maken moet je je excuses aanbieden... etc.

Kortom, een fout maken is niet erg, maar probeer ervan te (laten) leren.

Triva

Gelukkig.

Ik dacht echt dat ik de enige was die het raar (en heel vervelend als tegenligger) vindt. Sterker nog dat ik het niet goed doe omdat ik mijn kinderen zelf laat fietsen.

Vlinder

Het is meer een soort gewoonte volgens mij, in ieder geval wel bij mijn buurvrouw. Ze deed het nog bij haar jongste toen die 12 was. Echt belachelijk én gevaarlijk en je kind leert er helemaal niets van.

Een ander raar vinden

Waarom zou het raar zijn wat een ander blijkbaar wel passend vind en jij niet? De neiging is duidelijk, de buren voeden slecht op, jij goed.
Maar het is een wat hinderlijke eigenschap die vaak de plank ook nog eens misslaat.
Er zijn altijd beginnende fietsertjes en ouders die dat willen begeleiden op wat voor manier dan ook, beschermend of juist risicodragend.
Gelukkig zijn we hier in Nederland heel wat gewend aan fietserscolonnes die toch meestal perfect op elkaar reageren.

Goede reden om een paar van mijn favorieten neer te zetten.

https://www.youtube.com/watch?v=swqaAIkGtpA
Dit is alle leeftijden fietsen. Je ziet ouders die er, zelfs met bakfiets, naast fietsen, of een kind dat vooruit fietst. Niet alle kinderen hebben op dezelfde leeftijd dezelfde motorische vaardigheden, sommigen blijven nog lang onevenwichting en onoplettend. Ouders verschillen ook maar soms ook juist in reactie op hun kind. Jij vind dat dan te beschermend terwijl een kind juist alleen maar leert vanwege die bescherming anders zou het teveel faalervaringen opdoen en afhaken.

https://www.youtube.com/watch?v=SfLJ876lXsQ
Fietsen met babies maar later ook grotere kinderen.

Zoon heeft ook weleens, toen hij van mij pas leerde fietsen op de stoep, bijna een oudere buurvrouw geraakt. Die heel boos werd. Maar later aan de deur kwam om excuses aan te bieden. Ze snapte later pas dat hij het fietsen aan het leren was, het ging nog niet erg hard en evenwichtig en zij kwam onverwachts voor hem aanlopen over een hele brede stoep.

Achter kind

Triva: Ik vertik het om naast een kind te fietsen die nog niet 100% te vertrouwen is omdat ik geen zin heb om samen met mijn kind te vallen.

Ja precies Ik reed er ook altijd een beetje achter. Maar ik reed dan wel zo op de weg, dat ik ongeveer dezelfde ruimte in nam als wanneer ik ernaast zou hebben gefietst.

Nekvelmoeder

Ik beken. Ik ben een nekvelmoeder.

Ik zal uitleggen waarom.

Mijn kinderen zijn impulsief en motorisch echt heel slecht. Als ik hun in het verkeer een verbale correctie gaf, had dat vaak het averechtse resultaat. En ze zullen toch zich in het verkeer moeten begeven.

Ik koos de route erop uit. Fietspaden, stoplichten, rustige wegen. Zelfs als we er flink voor om moesten fietsen.

En ik hield ze binnen grijpafstand. En zo heb ik heel wat ongelukken voorkomen. Omvallen, maar ook de weg opschieten, als het niet kon, de sloot in fietsen en dergelijke.

Annej

Mijn punt is vooral dat het gevaarlijker is om naar een kind te fietsen wat onevenwichtig en onoplettend is. Juist door er achter te rijden zie je veel beter wat je kind fout doet en blijf je zelf veilig.

Verder weet ik heel goed hoe het buurjongetje fietst, zeker toen die 12 was

naar moet zijn

naast!

Pimpelpaars

Er is een verschil tussen 'binnen grijpsafstand' en gewoon doodleuk je kind kilometers lang vasthouden waar dat totaal niet hoeft. Naast je kind fietsen kan ook prima maar niet als het al erg smal is (naar mijn mening).

Triva

Oh, ik voelde me wel aangesproken. Maar ik vind nekvelmoeder ook wel een mooi woord. Geuzennaam.
Zo voel ik me sowieso vaak.

Moet mijn kinderen regelmatig als een leeuwin in het nekvel grijpen om te voorkomen dat ze in de ellende komen. In het verkeer steeds minder, maar wat school, financien en sociaal gedrag betreft zeker. Zelfs bij de pubers, die zichzelf al zo volwassen voelen.

'We hebben het allemaal moeten leren'

Dat zei een man een keer tegen mij, toen mijn zoontje hem bijna onderuit fietste. Wat een held!

Ik zei toen: 'Ja, maar de een leert het wel sneller dan de ander...'