Hulp nodig
Mijn vrouw, de moeder van mijn twee kinderen is een maand geleden overleden. En hoewel ik het aan haar beloofd heb, lijkt het erop dat we het niet redden met zijn drietjes.
Het huishouden is een ramp. Elke dag voel ik de chaos groter worden. Ik krijg mijn job en de opvoeding van de kinderen niet gecombineerd. Het gaat ook niet goed met de kinderen.
Dochter van vier snapt niet wat 'dood zijn' nou betekent. Ze vraagt nog dagelijks wanneer mama terug komt. En ik weet niet meer wat ik moet zeggen, kan niet het geduld opbrengen om gepast op al haar pijnlijke vragen te reageren. Hoewel ze altijd goed geslapen heeft, wordt ze nu bijna elke nacht huilend wakker. Ik krijg haar niet goed getroost.
Zoon van 8 was altijd al een druk jongetje, maar zijn gedrag is nu echt onaanvaardbaar. Hij is opstandig, boos en heeft heel regelmatig driftbuien waarbij er al heel wat spullen vernield zijn. Laatst heeft hij zelfs gevochten. Ik weet niet meer hoe ik hem moet aanpakken. Gesprekken lijken niet aan te komen, straffen helpt niet.
Dit had niet zo mogen gaan. Samen konden we het aan. Werken, het huishouden, de opvoeding van onze drukke zoon. Maar alleen red ik dit niet. Ik schrijf hier mijn verhaal neer, omdat ik niet weet waar anders. Er zullen hier vast wel meer alleenstaande ouders zijn. Misschien hebben zij tips waar ik wat aan heb. Alvast bedankt.
Hoi
Ik heb de hele draad gelezen en wilde even zeggen dat ik het zo erg voor jullie vind! Ik heb bewondering voor je! heel veel sterkte!
Elske
Hoe het bij mijn zwager ging
Beste Hans,
Je hebt al heel veel nuttige en handige tips gekregen, waar je vast wel wat mee vooruit kunt.
Ik wil je nog even vertellen hoe het bij mijn zwager is gegaan, die 11 jaar geleden plotseling achterbleef met een dochter van 2 1/2 en een zoontje van 6 weken.
Mijn zwager, ik noem hem even V. (was pas vier jaar getrouwd met mijn zus), komt uit een grote familie, en de meeste familie woont dichtbij.
Werken deed V. de eerste jaren maar drie dagen in de week. Langzaamaan is hij het weer gaan uitbreiden toen de kinderen allebei op school zaten. Hij heeft een schoonmaakhulp genomen. Elke dinsdagavond was zijn sportavond. Dan kwam er iemand van de familie oppassen. Daar was een rooster voor gemaakt en daar hield iedereen zich aan. Ik geloof dat ze het nu nog doen, maar na 11 jaar is het niet meer altijd nodig, kunnen de kinderen ook alleen thuis zijn. Wij wonen ver weg, en konden dus niet meedraaien in het rooster. Wij hebben besloten veel gezamenlijke vakanties te gaan doorbrengen. Ook dit jaar weer: met alle pubers en prepubers naar de Franse Alpen. We kunnen goed met elkaar opschieten, en ik ben nog blij dat we iets kunnen doen op deze manier. Ook na 11 jaar.
Mijn moeder (schoonmoeder van V. ) komt 1 keer in de week om de kinderen uit school op te vangen en te koken. Dit doet zij ook al 11 jaar, en is binnenkort niet meer nodig. Ik zeg niet dat het altijd gemakkelijk voor V. en mijn moeder is geweest om samen te werken, maar ze hebben volgehouden. Voor de kinderen dus. Heel knap vind ik dat! (mijn moeder vond het erg moeilijk dat ze een opvoedersrol kreeg ipv een omarol..)
Het oudste meisje heeft gedragsproblemen. Die had ze al toen haar moeder stierf, maar dat is erger geworden. Wat haar gered heeft is een heel goede school en therapie toen ze een jaar of acht was. Het gaat best redelijk goed met haar nu. Ze is wel heel erg zelfstandig, meer dan de meeste meiden van haar leeftijd.
Hans, je zit in een spiraal van emoties en onzekerheden. Het is belangrijk dat je voor bepaalde dingen hulp vraagt. Sterker nog: mensen zijn dolblij als ze iets mogen doen. Ook zij voelen zich machteloos bij het verlies van hun broer/zus/vriend of vriendin.
Na verloop van tijd zul je zien dat je weer in een ritme komt. Misschien is er dan pas plaats voor verwerking. Dat kan, en daar is niets mis mee. Je moet eerst overleven. Zo is het bij V. gegaan, en misschien gaat het bij jou ook een beetje op die manier.
Ik wens je alle goeds van de wereld en veel kracht.
Judith
Hans
Lukt het een beetje?
Ik hoop dat het goed gaat met hulp vragen en dat je een beetje tot rust kunt komen met alles wat er aan de hand is.
Groet,
Vonda
Hans
Lieve Hans,
Wat verschrikkelijk dat je je vrouw bent verloren..
Heb zelf ook een partner verloren dus weet hoe je je voelt. Alleen waren er toen geen kinderen waar ik rekening mee moest houden. Kinderen maakt het nog erger..
Ik heb erge bewondering voor je hoe je het oppakt.
Het van te voren alles klaarzetten is de manier op schooldagen. Ik smeer de boterhammen in de avond en leg het in de koelkast. Inclusief het drinken etc. Alles klaarleggen ook de kleding. Scheelt echt.
Voor het speelgoed heb ik zón ikea opbergsysteem met verschillende bakken. Misschien niet de mooiste oplossing maar wel heel praktisch. Alles bij soort in een bak gooien en klaar.
Ik wens je nog heel veel sterkte.
liefs lisa
Kaatje
ik zie hoe jij je hand uitsteekt en ik hoop dat Hans um pakt... Je berichtjes aan hem raken mij... X
lees dit draadje mee en heb er om gehuild. zelf heb ik mijn partner 8 jaar geleden verloren en nooit hulp gevraagd of aangenomen. ben ik een chronische depressie terechtgekomen en probeer nu de situatie te aanvaarden zoals die nu is. ik probeer stapje voor stapje eruit te komen, nu wel met thuishulp. Hans een hele warme dikke knuffel van mij voor jou en ik weet zeker dat je het zonnetje meer vaak dan niet zal zien schijnen zoals ik af en toe mag ervaren
Hans en aabceetje
Ik lees dit draadje nu pas maar meteen ook helemaal. Het raakt me erg en ik vind het bewonderenswaardig Hans dat je hulp vraagt en aanneemt!
Aabceetje ook een knuffel voor jou!
