Hulp nodig

Even praktisch

Hans, wat goed dat je begonnen bent met nadenken over hulp vragen. Waag dan nu de sprong!

Even wat praktische tips...

Huishouden:
- zoek een werkster (evt eentje die ook strijkt!)
- zelf doe je alleen het hoognodige (een Amerikaanse vriendin noemt het "dinner, dishes, duds" oftewel eten op tafel (zo simpel mogelijk), afwassen, de was. Deze drie dingen doe je dagelijks (bijv was opruimen, vaatwasser in- en uitruimen, soep met brood). Of vraag je zus bij jullie te komen wassen.
- elke dag na het eten 5 minuten samen opruimen. 5 minuten zijn te overzien voor een kleuter. Het gaat er hierbij niet om dat het netjes wordt, maar dat ze oefenen met opruimen (dit moet routine worden). Leer ze per soort speelgoed te sorteren; alle lego in 1 bak, playmobil in een andere.
- houd het eten supersimpel. Geef wat rauwkost voor/bij de pizza en koop kinderkauwvitaminen, dan hoef je je geen zorgen te maken over twee keer soep met brood.

Misschien kun je een tijdje op woensdag vrij nemen/verlof opnemen oid? Dan kun je op schooldagen 's ochtends sporten en 's middags er voor je kinderen zijn.

Misschien kan er oppas komen als de kinderen slapen? Ga dan sporten of wandelen met een vriend(in), zodat je het even van je af kunt praten. Want rouwen kun je inderdaad beter niet uitstellen.

Heel veel sterkte weer! Blijf hier "praten"!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

En incidenteel

Mijn moeder vindt het geweldig om me bij grote klussen te helpen (heg snoeien, gras maaien, onkruid wieden, zolder opruimen). Misschien kun je als de kinderen weer op school zitten een dag vrij nemen en met een familielid of goede vriend een flinke opruimsessie houden (tussendoor even praten en uitblazen natuurlijk!) Maar het belangrijkste is: elke dag een beetje.

Ik leef erg met je mee, ook omdat ik weet wat het is om in je verdriet en het huishouden te verzuipen... Ik ben ook zo'n flylady-adept, maar ik waarschuw nu alvast: je moet nu even niet meer willen dan dinner, dishes and duds.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tweede stap

Ik heb vanavond wat rond gebeld. Het was niet makkelijk, maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb.

Zus gaat voortaan de was doen en strijken. Ze kwam er inderdaad zelf ook meteen mee dat ze dan dat toch beter hier kan komen doen, in plaats van dat ik het tot bij haar breng. Dan kan ze tussendoor nog even stofzuigen ofzo. Ik denk dat ik best op de schoonzus van albana lijk, want dat vind ik toch moeilijk. Maar ik ben er overheen gestapt en heb haar hulp dan toch maar geaccepteerd. Ze heeft overigens ook aangeboden om een werkster voor ons te regelen. Ik ben ook wel opgelucht dat ik daar nu op kan rekenen.

Op dinsdag en donderdag gaan we bij buren eten. Verder heb ik de makkelijke recepten bekeken. Vanavond hebben we wraps gegeten en vooral zoon vond dat erg lekker. Ik heb zoon ook een gezegd dat hij voortaan een pizza dag per week mocht uitkiezen. Hij heeft vrijdag gekozen

Op het werk ga ik morgen praten. Ik ga vragen of ik op woensdag thuis kan werken, hopelijk is dat mogelijk.

Ik heb ook al afgesproken met de kinderen dat we zaterdag naar ikea gaan. Ik heb gezegd dat we dan wat bakken gaan kopen en die rommel hier in huis gaan opruimen. Ik had het niet zo verwacht, maar volgens mij ziet zoon dat nog wel zitten. Hij is in ieder geval niet meteen dwars gaan liggen.

Verder vroeg zoon vanavond of dat nou voor altijd zou gelden, samen een verhaaltje lezen voor hij naar bed gaat. Ook als hij heel erg stout zou zijn? Ik heb beloofd om dat nooit als straf te gebruiken en hij leek erg opgelucht. Maar verder met hem praten over zijn stout zijn lukt me niet. Hij gaat schelden of met spullen gooien of hij loopt weg. Vandaag heeft hij zijn beste vriendje geslagen. Ik weet dat hij het heel moeilijk heeft en dat hij nu meer dan ooit een geduldige en begripvolle vader nodig heeft, maar hij maakt het me soms wel erg moeilijk. Wat daarbij inderdaad vooral zo zwaar is, is dat ik alles alleen moet beslissen. Ik moet er niet aan denken dat ik hulp voor hem vraag en ze komen dan bij de conclusie dat vader de rouw nog niet verwerkt heeft of dat zoon problemen heeft vanwege de chaos thuis. Dat zou alles alleen maar erger maken. Maar over zijn gedrag nu maak ik me ook zorgen. Misschien moet ik toch eens denken over iets als speltherapie, ik weet het niet.

Dochter is inderdaad aan het experimenteren met het symbool van mama achter de wolken. Ze stelt veel vragen, maar het lijkt haar gerust te stellen. Ik moet alleen maar wachten en het antwoord dat ze er zelf op verzint beamen. Nu heeft ze ervan gemaakt dat mama op de wolken zit. Zo kan ze ons beter zien. Daar maakt ze veel tekeningen over. Vorige nacht heb ik gevonden dat als ze huilend wakker wordt, ze even moet kunnen tekenen. Dan wordt ze weer rustig en valt ze snel weer in slaap (en ik ook).

Zaterdagavond komt het buurmeisje voor een paar uurtjes oppassen, dan kan ik even sporten. Ik heb met haar afgesproken dat ze meteen kan bellen als het niet goed gaat. Op die manier durf ik het wel aan.

Over mijn eigen rouw en de vragen over wat die belofte aan mijn vrouw nou eigenlijk betekent, moet ik geloof ik nog even nadenken. Dat vind ik wel erg moeilijke vragen. Als het zaterdag goed gaat en ik kan een paar uurtjes sporten, kan ik er dan over denken. Dat deed ik vroeger altijd, problemen overdenken tijdens het sporten. Alleen stellen die problemen niets meer voor als ik ze vergelijk met de situatie nu.

Nogmaals bedankt, iedereen. Mijn verhalen hier worden steeds langer. Dat komt omdat ik me echt geholpen voel ermee. Bedankt.

Hans

Tot nu toe had ik alleen maar meegelezen, maar ik neem diep mijn hoed voor je af. Wat goed van je, dat je bent gaan bellen, dat je hulp accepteert en ook nog binnen jouw huis. Natuurlijk is jouw geduld met de kinderen nog erg moeilijk. Ik wens je van harte toe dat het sporten je wat ontspanning oplevert en wat leegte in je hoofd.

Jeetje hans

Wat goed! Wat heb je al veel geregeld in die korte tijd. Nu inderdaad in kleine stapjes opruimen, en tijd voor jezelf nemen. Misschien als je een ritme en balans hebt gevonden met z'n drieen, dat je dan weer ruimte in je hoofd krijgt voor picto's enzo. Maar nu eerst even rust voor jezelf creeren.

Tjonge, ik ben echt onder de indruk, ook van de oplossing (het tekenen) die je voor je dochter hebt gevonden. Dat zegt mij dat je goed zicht hebt op wat ze nodig heeft, zelfs nu je zelf ook zo'n verdriet hebt. Petje af.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Je bent al heel ver!

Hans wat goed van je! Je bent al heel ver!
Wat dat betreft lijk je trouwens niet op mijn schoonzus want die was de eerste maand vervallen in een soort 'apathie' die doodeng was. Een soort automatische robot die ja en amen zei op álles. Pas daarna (het half jaar erna) kwam de periode die jij nu ook doormaakt en dan heb je het al zó snel weten te 'handelen'.
Petje (als ik 'm ophad) ervoor af!
Dit klinkt ook al heel wat optimistischer en je zus is blijkbaar heel goed in staat om te zien en door te hebben wat er moet gebeuren en het ook bij de naam te noemen tegen jouw.
Wat betreft belissingen, ja je staat er nu 'alleen' voor wat dat betreft. Jij moet de beslissingen nemen.
Maar dat neemt niet weg dat je best met anderen die je vertrouwt kan overleggen over die beslissingen vóordat je ze neemt. Het liefst met mensen die de situatie goed kennen en je kinderen goed kennen en die om zo geven.
Misschien is je zus daar ook een goede raadgever in? Mijn schoonzus vindt dit ook een lastige kwestie, maar is ondertussen zover dat ze heel vaak met mijn man over kwestie's overlegt (man is haar man's broer en ze 'lijken' erg op elkaar zowel uiterlijk als innerlijk dus vandaar...) en dan in de geest van: "wat denk jij dat hij (overleden man) ervan gevonden zou hebben?"
Als man zijn toestemming geeft of zijn mening voelt ze zich daarin gesteund en heeft het idee ook rekening te hebben gehouden met wat de vader van de kinderen ervan gevonden zou hebben.
Man overlegt natuurlijk weer met mij en zo heeft ze al 2 raadgevers. Soms bellen de kinderen (de oudsten) ook zelf op, b.v. oudste dochter wilde alleen met vakantie....of dat mocht van míjn man? En of haar vader dat ook goed gevonden zou hebben? Net of de kinderen zelf ook nog een beetje twijfelen nadat het van hun moeder mag......Net of ze zelf ook niet meer alleen op vakantie willen als ze zelfs maar het idee hebben dat héél misschien hun overleden vader het niet goed had gevonden. Als mijn man het dan goed vindt én ze overtuigd dat hun vader dat ook alleen maar leuk had gevonden kan ze pas gerustgesteld op vakantie, zoiets.
Als jouw zus wat vaker bij je rond loopt zul je zien dat jouw band met je zus intenser wordt. Er is niks mis mee om dan haar om advies te vragen. Om gewoon te overleggen, de beslissing blijft natuurlijk bij jouw liggen! Maar dat is vast al veel prettiger.
En wat betreft de kinderen:
Geef het de tijd!!! Vooral de oudste die het wat meer beseft heeft écht meer tijd nodig! Ik herinner me met de neefjes en het nichtje héél wat nachtelijke sessies, waarbij ze huilend en angstig wakker werden. En ook véél boosheid over het feit dat hún dit moest overkomen.Vooral de jongens hadden het er erg moeilijk mee. Dat kost ook gewoon véél tijd en geduld en gewoon aanhoren en de boosheid desnoods op een andere manier laten uiten (mijn neefje is toendertijd op boksen gegaan om z'n kwaadheid eruit te kunnen sláán, idee van mijn man, mét uitleg erbij op boksles gegaan die het héél goed aanpakten).
Je hoeft niet meteen aan therapie te denken. Gewoon bij de huisarts eerst een uitleggen wat er is, ik denk dat zijn gedrag allemaal veroorzaakt wordt door wat hij heeft meegemaakt. En dat heeft vooral veel tijd nodig!
En wat je beschrijft klinkt écht alsof je het prima doet! Ook met de kinderen.
En vooral houd de moed erin!
Regel ook een ontspanningsmoment volgende week en de week erna! Je zult ze hard nodig hebben!
groeten albana

Onder de indruk

Ik ben echt erg onder de indruk, wat heb je gelijk veel aan gepakt, echt knap van je. Voor wat betreft beslissingen alleen nemen, bij mijn schoonzus gaat het ook zo als bij Albana. Nu had dat wel een soort officieel tintje omdat mijn man de peetoom is van zijn neefje. Een peetoom en -tante kies je samen uit, dus dan weet je dat de ander die persoon ook vertrouwt. Omdat mijn man een drukke baan heeft, neem ik die plek vaak in. Ik ben altijd mee geweest naar gesprekken op school en naar de orthopedagoog etc. Het is bij ons ook de broer van mijn man die is overleden, dus dan is man toch iemand die dichtbij staat, man moet ook altijd veel vertellen aan oudste neef over zijn vader.
Ik zie verder een duidelijke overeenkomst met jouw oudste en mijn neefje. Ook neefje was altijd al geen makkelijk kind en wij als familie hebben ons dikwijls afgevraagd of er niet wat met hem zou zijn. Na het overlijden van zijn vader versterkte het gedrag zich nog eens, met name op school, waar ze echt niks van rouw wisten. Uiteindelijk toch naar een orthopedagoog gegaan, die dus ook die speltherapeut in huis had. Het is een heel slecht moment om een diagnose te stellen, we hebben ook heel diep na moeten denken over gedrag, van doet hij dat altijd of pas sinds zijn vader is overleden. Zelf denk ik dat schoonzus het vragenformulier te rooskleurig heeft ingevuld en uiteindelijk kwam er uit dat hij wel kenmerken van adhd had, maar het niet heeft. Ik heb nog steeds mijn twijfels, eigenlijk denk ik (en ook anderen zoals schoonmoeder en mijn mand) dat zijn vader het ook had, misschien was schoonzus daardoor al zodanig aan dingen gewend dat ze dacht dat het gewoon was. Neefje is wel de speltherapie gaan doen en daar heeft hij wel veel aan gehad, al is het alleen al dat er even iemand volledig met hem bezig was elke week en hij mocht er nog voor weg van school ook. Hans, veel sterkte en petje af hoor, jij komt er wel.
Wat ik me verder nog afvroeg voor over een tijdje, waar zijn je kinderen eigenlijk na schooltijd? Gaan ze naar een NSO? Misschien is een gastouder aan huis ook een optie? Die kan ze dan ook naar hun sporten brengen en alvast het avondeten klaarzetten en jij bent toch gauw een half uur eerder thuis uit je werk omdat je niet eerst langs de NSO moet.

Hans

Ook ik heb tot nu toe alleen maar meegelezen omdat ik niets zinnigs wist toe te voegen maar ik wil nu toch ook even kwijt dat ik kippenvel krijg van jouw verhaal en hoe je nu je schouders eronder zet om het toch samen met jullie kinderen te rooien. Ik hoop dat de acties die je nu in gang hebt gezet ervoor kunnen zorgen dat jij nu ook zelf aan rouwen toekomt. Sterkte.

Rouwen

Ik zie dat veel mensen zeggen dat je eerst dit en dat moet regelen, zus en zo moet doen om daarna aan rouwen toe te komen. Maar rouwen is niet alleen dat ene moment waarin je verzuipt in je tranen. Rouwen is ook die zoektocht naar je nieuwe leven, de worsteling naar hoe je het redt met je kinderen, hoe je de boel organiseert. Anders dan het was, omdat je alleen achterblijft met de kinderen. Ook anders dan het was, omdat jullie allemaal samen in de rouw zijn, en ook nog eens ieder voor zich.
Die complete zoektocht is rouwen. Dus ja, ook tochtjes naar Ikea horen bij het rouwen. En die zoektocht/ worsteling is niet alleen maar een stijgende lijn. Soms kan het dag na dag steeds beter gaan, je raakt gewend aan het nieuwe ritme, met nieuwe gewoontes en nieuwe gebruiken. Om vervolgens helemaal in te storten. En nog dieper. En daar heeft iedereen weer zijn eigen ritme in. Als de ouder lekker gaat, stort kind in, of andersom. Het schijnt er allemaal bij te horen.
Toen ik hoorde van een weduwnaar die zijn kinderen als ontbijt een punt vruchtenvlaai gaf, heb ik het perfectionisme los gelaten. Zeker toen iemand me vertelde dat brood net zo gezond is als aardappelen, pasta of rijst. En de strijkplank heb ik nooit meer aangeraakt.
Het is eigenlijk simpel: in alles het jezelf zo gemakkelijk mogelijk maken want je hebt het al moeilijk genoeg. Die gedachte helpt mij nog steeds bij alles.
Overigens vind ik hulp bij rouw helemaal geen overbodige luxe. Met Stichting Achter de Regenboog heb ik zeer goede ervaring (hoewel mijn kinderen wel ouder waren). Je hoeft het niet alleen te doen.

Er is geen handleiding

Een beetje aansluitend op Kaatje: er is geen handleiding over 'hoe het nu moet', na het verlies van je vrouw. Er is geen goed en slecht, er IS alleen maar. Ik krijg een beetje een unheimisch gevoel van de posters die schrijven dat je al 'zo ver' bent; alsof het rouwproces gelijk staat met het afwerken van een klus, van van tevoren vastgestelde doelen. Het verlies van je vrouw verandert jouw leven en dat van je kinderen voorgoed. Het verandert niet alleen je levensloop, het verandert ook je persoonlijkheid. Het enige wat je nu kunt is overleven. En over heel veel jaren zul je misschien beter kunnen duiden wat het je gebracht heeft, aan slechte maar óók aan goede dingen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen bij deze ongewilde reis.

Tirza

Tirza

Mooi, want zo is het. Je bent nooit meer wie je was. Je neemt dit mee op je pad en probeert verder te gaan. Met goeie dagen en slechte dagen, met later goeie momenten en slechte momenten en er komt een tijd dat mooie herinneringen en weemoed de overhand gaan krijgen. Op slechte dagen geloof je daar niks van, maar echt, dat is zo.
Rouwen is twee stappen vooruit en dan een stap achteruit.

En nog even over tips

De ultieme tip is toch wel niet alle tips op te volgen...tsja...
Ik heb dat een poos wel gedaan. Tot en met de vreemdste tips aan toe, zoals een vriendin zei: je moet vooral al het negatieve herinneren, dan word je vanzelf wel blij dat hij er niet meer is. Hm, daar werd het dus niet beter op.
Een ander zocht direct een nieuwe vrouw, moeder voor zijn kinderen, zorgde ervoor dat zij ook meteen zwanger werd en hertrouwde binnen drie maanden. Dat is zijn ultieme tip voor alle jonge verweduwden. Want ja, het is hem goed bevallen. Hij kon niet anders.
Maar ja, ook het leren omgaan met tips hoort blijkbaar bij het rouwproces.

K. heksevet (ot)

Wat een rare tip zeg om de negatieve dingen te herinneren, ik krijg er (ondanks de trieste situatie sorry) bijna de slappe lach van, hoe komt iemand erop.

Rouwverwerking kinderen

De kinderen hebben vooral tijd nodig met hun overgebleven ouder en niet met instanties.
Mijn tip is om zelf na te denken wat je met je kinderen kunt doen om met het verlies van hun moeder bezig te zijn. Misschien wel een tekenboek en dan elk weekend op een vaste tijd een mooie herinnering bedenken en daar dan een tekening bij maken. Dan hebben ze aan dat boek ook nog iets om in terug te bladeren. Niet alleen mooie herinneringen maar mogelijk ook iets wat als eerste bij ze opkomt of een spannende ervaring of iets van de begrafenis zelf.
Veel kinderen kunnen door te tekenen en te kleuren zaken ordenen.
Ook is het fijn als je kunt benoemen hoe je je zelf voelt en hoe een kind zich kan voelen. En in zo'n geval, veel gevallen eigenlijk zijn het vaak gemengde gevoelens, boosheid dat hun moeder er niet meer is, maar ook fijne gevoelens bij fijne herinneringen.
Instanties gaan vooral kijken hoe jij het wel of niet redt met de kinderen en dan ben je ook niet blij.

Hans

Geweldig zoals jij het aanpakt. Kippevel bij je berichten!
Ik denk dat je misschien een heel goede zet hebt gedaan door je kinderen elk apart een moment te geven als je ze naar bed brengt. Je zoon vroeg al of je dat blijft doen, dat geeft al aan dat hij het goed voor hem is!!!
Je kunt misschien samen - of voor ieder apart- een ritueel bedenken waar je houvast aan hebt. een rouwritueel bedoel ik.
Inderdaad tekenen helpt misschien, maar ook regelmatig een kaarsje aansteken, of een symbool kiezen dat mamma symboliseert. Kleine handvaten die je rust kunnen geven, en richting.
Dit kan ook voor jezelf heel helend werken.. je gunt jezelf nu niet de tijd en de plek om met je verdriet bezig te zijn, maar kunt het zo even aandacht geven.
Misschien helpt schrijven in een dagboek voor je? Het ordent je gedachten maar geeft je ook een uitlaatklep. Je hoeft het niet voor iemand te doen, alleen voor jezelf. Zo gun je jezelf ook even de aandacht voor je verdriet, voor je vrouw.
Faith

Ho, ho zó bedoel ik het niet! (ver)

Ik bedoel niet specefiek het 'rouwproces' en dat Hans dáár al zo ver in is. Ik bedoel meer dat hij het na wat reacties hier en wat gedenk zelf al inziet dat hij het écht hélemaal alleen nu even niet red.
Dát bedoel ik.
En een rouwproces.....welnee, daar heeft ieder z'n eigen tempo en 'manier van verwerken' in.
Ik heb het ook helemaal nergens gehad over 'rouwproces'alleen inzake zijn zoon en diens gedrag.
Ik ben het dus qua 'rouwproces' helemaal met je eens.
Ik vindt het gewoon vreselijk knap van Hans dat hij zo snel al inziet dat het zó (zoals het nu gaat zonder hulp) niet red (of nog niet). Dat hij dat zo helder kan bedenken is wat mij betreft geen enkele indicatie qua rouwproces. Wat die 2 dingen kunnen zeer onafhankelijk van elkaar verlopen.
groeten albana

Hans

Tips heb ik niet toe te voegen, maar ik ben enorm onder de indruk van de heldere manier waarop je hier hulp gevraagd hebt en hoe je direct aan de slag bent gegaan met wat adviezen die je hebt gekregen. Je staat voor een enorme klus en ik denk dat je het heel goed gaat redden, samen met je kinderen en de mensen om je heen.

Veel sterkte.

Hans

Hoe gaat het nu? Heb je al wat hulp, en tijd voor jezelf?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hoe het nu gaat

Sommige dingen gaan beter, sommige dingen helemaal niet. Zus is een grote hulp in het huishouden. Ik ben blij dat ik het aan haar gevraagd heb. Het maakt echt een verschil dat hier niet overal meer stapels vuile was liggen.
Ook het koken gaat vlotter. We eten vaker bij de buren. Als ik kook, stel ik niet teveel eisen meer. De kinderen vinden soep met brood zelfs heel lekker.
Op het werk hebben we afgesproken dat ik voorlopig woensdag thuis werk. Dat kon gelukkig.
Het opruimen wil nog niet zo vlotten. We hebben de dozen gehaald en zijn er ook al aan begonnen. Maar het lukt ons niet om er langer dan tien minuten mee bezig te zijn zonder dat het misloopt. Zoon wordt opstandig, dochter gaat huilen, ik verlies mijn geduld. Er is een begin gemaakt, maar voorlopig ligt alles hier toch nog erg door elkaar. We vinden niets meer terug en dat kost tijd. Misschien moet ik dat eens doen zonder de kinderen, maar daar voor vind ik voorlopig nog niet de tijd en de energie. En ik vind ook dat de kinderen moeten leren om hun speelgoed zelf op te ruimen, anders keert het probleem weer terug.
Ik heb meer tijd voor de kinderen en dat is goed. Vooral met dochter voel ik dat ze weer wat rustiger wordt. Ze wordt niet meer elke nacht wakker en ik heb een manier gevonden om haar huilbuien te doorbreken.
Om zoon blijf ik me zorgen maken. Het ritueel voor hij gaat slapen doen we elke avond en dat gaat goed. Maar verder gaat er niet zoveel goed en positief blijven lukt me niet. Vandaag gaf ik hem straf en begin hij te schreeuwen dat hij het niet erg zou vinden als ik ook dood zou zijn. Ik weet dat ik dat moet relativeren, maar dat is erg moeilijk nu. Hij maakt zo ook zijn zusje volledig overstuur. Misschien moet ik toch naar de huisarts om eens te bespreken of zoon doorverwezen moet worden. Probleem is dat ik op dit moment weinig kritiek of zelfs gewoon wat confronterende vragen kan verdragen over mij opvoedingsstijl en reacties op het gedrag van de kinderen. Mijn moeder vroeg onlangs of het wel goed met hem ging en of ik zijn drukke gedrag nog wel kon handelen. Ik heb haar afgesnauwd. (Natuurlijk gaat het niet goed met hem, dat kan iedereen zien. En ik kan het niet handelen zoals dat zou moeten, dat weet ik ook wel). Ik vrees dat ik ook zo ga reageren op eventuele vragen van deskundigen. Ik moet voorlopig ook echt nog niet denken aan hoe dat moet gaan wanneer hij weer naar school moet.
Maar goed, rouwen kost inderdaad tijd en wie weet hoe het binnen een paar weken gaat. Ik heb niet meer het gevoel dat we aan het verdrinken zijn en alleen daarvoor ben ik al erg dankbaar.

Hans

Ik vind het heel knap dat je hulp hebt gezocht.
Wat betreft je belofte: het is misschien iets wat je wellicht over drie jaar tegen jezelf kunt zeggen: ja, we hebben het gered. Eigenlijk is zoiets op dit moment nog te veelomvattend om te kunnen overzien.

Veel sterkte,
Vonda

Relatie met huisarts

Ik ben een fan van een goede relatie met een goede huisarts, zeker als je er alleen voor staat. Zo'n huisarts waar je snel bij terecht kunt als je je zorgen maakt, die snel het kaf van het koren kan scheiden en je helpt om het koren aan te pakken en het kaf te laten waaien. Ik weet niet of je je huisarts kent, maar investeren in een goede relatie met een goede huisarts (en anders een andere huisarts zoeken) is zeer de moeite waard. Gelukkig zijn huisartsen nog niet verstrikt geraakt in allerlei convenanten, dus je kunt daar rustig je mee praten.
Probeer anders toch eens een week vitamine B voor je zoon (en eventueel anderen ook, als je hem niet tot uitzondering wil maken). Baat het niet, het schaadt ook niet.
Heerlijk dat je zus helpt, ik denk dat ze net zo blij is met jouw vraag als jij met haar hulp.
Geweldig dat je voorlopig een dag thuis kunt werken.
Ja, misschien moet je een keer eens alleen door de hele rotzooi gaan, als de kinderen een dagje of een weekend ergens logeren. Daarna kun je beginnen met leren opruimen. Leren wil niet zeggen dat ze het meteen kunnen. Kinderen zijn ook verschillend. Dochter en zoon zijn netjes, andere zoon is vreselijk.
Wat betreft niet tegen kritiek kunnen, ik kan er niet tegen als mensen allerlei 'oplossingen' aandragen terwijl ik zelf nog niet weet wat nu precies het probleem is. Je hebt nauwelijks nog tijd gehad om zelf ergens over na te denken. Dus de 'goede raadgevers' moeten maar even op afstand blijven. Maar als iemand je kan helpen om uit te zoeken wat nu echt het probleem is, daar zou je wel wat aan hebben, lijkt mij.

Met respect,

Tsjor

School

Hoe zou best eens kunnen zijn dat school zoon rustiger maakt. De regelmaat en het bekende, plek waar dingen niet onomkeerbaar veranderd zijn.

Ik wens je heel veel sterkte!

Ja dat dacht ik ook al

Ik dacht hetzelfde als dirksmama. Wie weet doet school je zoon wel erg goed juist.
Dat je zo reageert op je moeder (die het misschien wel erg 'goed' bedoeld juist) is niet erg, het is je moéder toch? Daar mag je best een keer tegen uitvallen als je in een situatie zoals nu zit, dat snappen moeders best.
En als het goed is je huisarts ook. Ik denk ook dat je moeder het niet als kritiek heeft bedoeld, maar meer het gesprek erover heeft willen beginnen.Of háár hulp heeft willen aanbieden.
Zou je moeder niet een 'functie' willen vervullen zoals ik had/heb bij mijn schoonzus? De oma die de kinderen zo nu en dan meeneemt op leuke uitjes of gewoon even met ze naar de speeltuin/zwembad gaat of koekjes bakt? Of alleen met 1 kind, wat individuele aandacht....?
Misschien vroeg ze daarom of het wel goed gaat met je zoon? Omdat ze je juist wilde helpen?
Gewoon even een middagje ofzo, gewoon kind zijn in een andere omgeving kan soms erg goed zijn, even zien dat verderop de wereld gewoon doordraait.
Qua huisarts verbaasd het me dat die nog niet uit zichzelf is langsgeweest. Ooit hadden wij hier thuis ook een nogal nare situatie (doodgeboren kind en mijn moeder vlak erna, terwijl mijn vader in de kreukels lag in het ziekenhuis). Toen kwam de huisarts uitzichzelf een paar keer langs, kijken hoe het met óns ging. En hetzelfde zag ik bij mijn schoonzus. Dat vond ik erg prettig en het zette je ook aan het denken van : "Gut, hoe gáát het eigenlijk met óns?"
Veel sterkte verder gewenst en knap dat je het in zo verre al best goed voorelkaar hebt. Ga zo door!
groeten albana

Hè wat jammer nou

Ik had net een hele reactie geschreven, maar ik heb toch maar niet op 'reactie verzenden' geklikt, omdat ik het niet (meer) wil, mijn hebben en houden hier op het forum. Dat heeft in het verleden tot onbeschrijfelijk veel goeds geleid, en later helaas tot nogal wat ellende, dus ik doe het echt niet meer.
Je mag me mailen, dat mag echt, dan kan ik pas echt een poging doen te helpen. Graag zelfs.
Op deze plek wens ik je sterkte, voor nu, maar nog meer voor alle dagen die komen gaan, tot de 1000 dagen vol zijn en alle dagen die daarna nog volgen.

2 dingen

Hoi Hans,
Wat goed dat je ons gevonden hebt. Als eerste gecondoleerd. Ik had niet eerder gereageerd maar wel meegelezen.
Nu heb ik 2 tips:
Het opruimen.
Dat is inderdaad 10x zo makkelijk zonder de kinderen, maar ik heb wel wat algemene handigheidjes die je met of zonder kinderen kan gebruiken.
Opruimen gaat het beste als je het opsplitst in kleine taken. En dan moet je die ook nog in een vaste volgorde uitvoeren:
1. Sorteren: spullen die in de kamer blijven (die kan je ook meteen verder sorteren naar type), spullen die naar een andere kamer moeten, spullen die weggegooid moeten worden.
(Hiermee voorkom je heen en weer lopen en afgeleid worden, alles tegelijk willen doen en niets zichtbaars bereiken, verdrinken in de zooi).
2. Als je hebt gesorteerd: per kamer plekken bedenken voor de spullen. Dan komen pas die bakken echt van pas, want dan ga je pas inrichten.
3. Vaak blijft het transport tussen kamers en verdiepingen een aandachtspunt. Ik weet niet hoe dat bij jullie is. Het zou kunnen helpen om een transportbak neer te zetten voor spullen die weer naar boven moeten. Daarmee kan je dan snel voor het slapengaan de woonkamer toonbaar maken, en op een handig tijdstip kan je de spullen dan boven terugzetten.
4. Als je met kinderen opruimt helpt deze vaste volgorde al heel erg. Verder zou ik de kookwekker erbij pakken. Een grote opruimklus is totaal onoverzichtelijk voor kinderen. Als ze weten dat de wekker tikt kan dat ze heel erg motiveren, en leren ze wat vijf of vijftien minuten voor verschil kan maken. Eventueel kan je, bijvoorbeeld op een vakantiedag of in het weekend, een wat langer patroon van afwisselend de kookwekker zetten en daarna even pauzeren, gaan uitproberen. Ik zet vooral voor mijn oudste zoon de wekker vaak op 2 of 5 minuten omdat hij ontzettend uitstelgedrag vertoont, en het kan hem heel erg helpen om te zien dat je in 2 minuten al de vloer leeg kunt krijgen.

Mijn andere tip, maar deze posting wordt al te lang, is dat jullie allemaal als gezinsleden je eigen rouwproces hebben. Dat klinkt erg zwaar in vergelijking met de opruimtips, maar het kan helpen om te zien dat jullie allemaal je eigen weg lopen. Ik heb deze situatie van dichtbij meegemaakt en echt, die wegen zullen weer meer bijelkaar komen. Maar voor nu kan het helpen om de lat op dat gebied net wat lager te leggen, om jezelf wat meer ruimte en tijd te geven. Je doet al zoveel!

Heel veel succes met alles!

Opruimen met zus?

Hallo Hans
Ten eerste vind ik het bewonderenswaardig hoe je de dingen oppakt!
Over het opruimen - dat werkt echt het beste ZONDER de kinderen erbij! Pas als er een systeem is, kunnen ze dat stapje-voor-stapje gaan volgen.
Misschien kun je je zus vragen om een dag (of twee) met je aan de gang te gaan? Dat scheelt haar straks ook weer tijd met schoonmaken. Wellicht dat de kinderen dan een dagje (of twee) bij de grootouders kunnen logeren? Want dan kun je pas echt even "doorpakken".
Als de kinderen dan in een opgeruimd huis terugkomen geeft dat rust in al jullie hoofden en wordt zoontje ook rustiger?
Hebben de kinderen nog lang vakantie trouwens? Of gaan ze maandag weer naar school? Want het "gewone" van school geeft ook rust en regelmaat.
Succes

Snauwen

Het geeft niet hoor dat je je moeder afsnauwt. Je wilt niet weten hoeveel wij door mijn schoonzus afgesnauwd worden en hoe ze tegen haar eigen moeder en zus snauwt daar lusten de honden helemaal geen brood van. Maar ach we houden van haar, dus maakt niet uit, liever dat ze tegen ons snauwt dan tegen de kinderen. Je moeder heeft de vraag echt niet als kritiek bedoeld, maar omdat ze bezorgd is. Die wil ook niets liever dan dat jullie het redden en als het nodig is daar een handje bij helpen. Ik denk dat het goed zou zijn als je zoon een paar daagjes bij opa en oma zou gaan logeren, even ergens naartoe waar alles nog hetzelfde en vertrouwd is en even op adem komen. Intussen zou jij samen met je zus eens flink kunnen gaan ruimen. Kinderen hebben het nodig dat alles zoveel mogelijk vertrouwd is. Ik weet nog goed dat een van de eerste vragen die mijn neefje aan zijn moeder stelde nadat zijn vader overleden was was: "gaan we nu nog op vakantie?" Wat ik zie is dat mijn schoonzus juist degenen die het dichtstbij staan het meest afsnauwt. Tegen vage kennissen of vrienden is ze altijd evenwichtig, beleefd en vriendelijk. De meeste mensen denken dan ook dat het heel goed met haar gaat. Best kans dus dat je tegen een deskundige helemaal niet zo reageert.
Gewoon stap voor stap alles aanpakken en blij en trots zijn met alles wat goed gaat, al is het nog zo klein en niet stilstaan bij wat niet goed gaat, dat is nou eenmaal inherent aan de situatie. Ik weet nog dat ik destijds met mijn schoonzus een dakkoffer ging kopen. Dat ding was echt groot en eigenlijk meer een mannenklus om zoiets thuis te krijgen, maar het lukte ons toch maar mooi, daar waren we dan best weer even trots op, om maar een stom voorbeeld te noemen. Sterkte weer en fijn dat je nog even laat weten hoe het gaat.

Hans

Hans, de tranen staan in mijn ogen. Gecondoleerd met het grote verlies van je vrouw en de moeder van je kinderen. Mijn moeder is vroeg overleden (maar ze leeft nog steeds in mij) en wat had ik graag een vader zoals jij gehad. De liefde voor je kinderen en vrouw 'spat' van het scherm. Bewondering van mijn kant! Van mij krijg je een hele grote bos bloemen voor op jullie eettafel. Je doet het fantastisch!

Huishoudtips van een niet-huishoudwonder. Hier ook een hulp voor een paar uurtjes per week. Het is zo heerlijk als je de badkamer en de ramen niet hoeft te soppen etc. Met een beetje geluk tref je iemand die zelf ziet wat er moet gebeuren. Als ik op vakantie ben laat ik haar ook komen, dan doet ze de ramen, de kasten, etc.

Ik sorteer de was in bakken (van IKEA). Ik draai iedere dag 1 was. Die doe ik er 's avonds als kinderen naar bed gaan in en die hang ik 's avonds als ik zelf naar bed ga (of wat eerder) op. Het heeft weinig zin als je zus op de wasmachine moet wachten. Ik vouw 1 keer per week de was op. Beddengoed haal ik op zaterdagmorgen af (niet iedere week hoor), gooi ik in de wasmachine, gooi ik over een deur en doe ik 's middags/'s avonds weer op bed.

Zorg voor voldoende sokken, ondergoed, broodbakjes, handdoeken, etc. Misgrijpen kost veel tijd.

Boodschappen: ik heb hier een soort van weekmenu-achtig iets. Maandag eten we altijd pasta (spaghetti, macaroni, farfalle) met saus uit een zak, gehakt, ui, paprika/courgette en/of champignons. Dinsdag eten we altijd vis (uit diepvries), met ovenfrites (heel gezond) of rijst, doperwtjes (uit diepvries) en verse worteltjes of sla. Woensdag; aardappels/vlees/groente. Donderdag: taco's/wraps/rijst met kip. Vrijdag: bami/nasi met rauwkost. Etc. Mijn boodschappenlijstje is hierdoor dus heel voorspelbaar (en toch kan ik nog genoeg wat varieren). Die regelmaat scheelt heel wat hoofdbrekens en ritjes naar de supermarkt. Misschien is het handig om een standaardboodschappenlijst op te stellen. Ik wil wel een opzetje maken als je dat fijn vindt. Ik ben trouwens erg van de voorraad.

Ik heb een gastouder (via bureau). Dat is ideaal! Mijn gastouder strijkt onze was weg en brengt kind ook naar voetbaltraining, ze pakt de vaatwasser uit, etc.

Ik zet 's avonds alles klaar voor de (gym, zwem, voetbal) compleet zijn. De avond voor de gymles hang ik die tassen aan de voordeur.
volgende morgen. Brood voor tussen de middag op school vries ik in. Twee broden, plakjes kaas/vleeswaren/pot appelstroop, smeren maar, in zakjes doen en dan in vriezer. Dan hoef je 's morgens alleen twee zakjes uit de vriezer te vissen. In het weekend zorg ik dat alle tassen van voetbal, gym, zwemles al klaarhangen.

Ik ben geen huishoudmiep maar mijn wc is altijd brandschoon. Minimaal 1 keer per dag spuit ik wat spul in de wc en laat dat intrekken en ik neem met van die allesreinigersdoekjes de pot, bril en fonteintje af.

Qua opruimen; Kijk eens goed waar je kinderen echt mee spelen. De rest kan misschien wel weg (zolder, kringloop). Less is more. Het scheelt als spullen bij elkaar staan. Lego in een krat, poppenspullen in een krat, verkleedkleren in een krat, spelletjes op één plank, knutselspullen in bakjes op andere plank, etc.

Hier hebben alle kinderen één plank op hun kamer (van IKEA, de LACK) waar ze 'troepjes' mogen verzamelen. Die stof ik één keer per jaar af. Dingen die bewaard moeten worden, mogen daar staan en niet ergens anders.

Losslingerende dingen gooi ik in een mand en die zet ik in een kast. Daar mogen de kinderen zelf hun zaken uitvissen (ja, ikzelf ook).

Nogmaals, sterkte en je doet het echt super!

Oeps

Er ging even wat mis:

'Ik zet 's avonds alles klaar voor de (gym, zwem, voetbal) compleet zijn. De avond voor de gymles hang ik die tassen aan de voordeur.'

Dit moet zijn:

Ik zet 's avonds alles klaar voor de volgende morgen. De tassen (di gym, vrij zwem, wo voetbal) maak ik in het weekend (als ik de was opvouw) allemaal al compleet.