Hoe tonen dat ik goede ouder ben

karenm2 schreef op 21-01-2025 om 20:23:

Vandaag een heel moeilijke dag, heel veel spanning en er is niks wat me kan helpen. Alleen wijn maar ik weet ook dat ik het niet bij 1 of 2 glazen ga houden nu dus dat het beter is dat ik het niet doe. Maar ik word gek van de spanning en alles in mijn hoofd nu. Paniek vanbinnen.
Ik heb me bedacht ik wil geen medicatie en al helemaal geen extra gesprekken met nog iemand anders. Dat geeft bijwerkingen en extra stress en dat kan ik gewoon niet gebruiken het is nu al zo lastig om vol te houden en ik moet nu al zoveel met werk en huishouden en de jongens. Ik weet dat ik woensdag moet gaan en dat ik nu de therapie moet volhouden maar dat geeft me al zoveel stress omdat ik ook niet weet of hij me wel echt zal kunnen helpen en of hij dat wel wil en waar doe ik het dan voor.
Ik heb de therapeut ook al gemaild vandaag dat ik het niet wil die medicatie en er ook niet meer over praten. Maar hij stuurt alleen 1 kort mailtje terug dat hij leest dat ik bang ben en we gaan het er morgen verder over hebben. En dan nog dat ik hem gerust nog mag mailen maar dat hij niet meer kan antwoorden daarop voor morgen. Daar heb ik niet veel aan aan dat antwoord dat helpt me nu ook niet dus waarom zou ik hem opnieuw mailen. Hij begrijpt me niet dus hoe kan hij dan helpen. En ik weet dat dat aan mezelf ligt.

Ik snap jou helemaal dat je het nu extra spanning geeft. Maar jou therapeut heeft wel het juiste antwoord gegeven. Namelijk er samen over praten. Dan kan jij aangeven waar je bang voor bent, want angst zit eronder om het niet te doen. En ik denk dat als je daar rustig samen over praat jij je ei kwijt kan en jou therapeut kan uitleggen welke stappen hem zinvol lijken en waarom. Ik denk dat als jij het gevoel hebt dat je die situatie beter inzichtelijk hebt en meer 'in control' over de te nemen stappen, dat dat je al rust geeft en wat opluchting geeft.

Wel goed dat je nu voor jezelf kan toegeven dat je alcohol nodig hebt om te ontspannen en inziet dat dat niet de manier is. Dat is toch stap 1: erkennen en herkennen.

Nog een vraag. Je gaf aan dat jou ouders ook veel drinken...hoe is jou contact met hun?

Ik denk dat die therapeut je beter begrijpt dan je denkt. Alleen wil dat niet zeggen dat hij je stress kan wegtoveren of dat hij je in alles gelijk gaat geven.
En waarom die angst voor bijwerkingen van de medicijnen? De bijwerkingen van de alcohol zijn ook niet misselijk, daarbij vergeleken vallen eventuele bijwerkingen van medicijnen waarschijnlijk enorm mee. 
Ik maak geen grapje. Nog los van dronkenschap, aanvaringen met de politie en katers, levert alcohol ook een grotere kans op hartaandoeningen en kanker op. 

karenm2 schreef op 23-01-2025 om 20:42:

[..]

Ja bedankt, het is uiteindelijk ook wel meegevallen bij de therapeut gisteren. Aan het begin veel spanning maar hij luisterde wel goed naar mijn gevoel en hij begreep me ook wel. Dat het niet te snel moet gaan en dat ik bang ben. Maar hij vindt ook dat medicatie me kan steunen en dat het een goed idee is om het een kans te geven. Omdat ik door de spanning niemand meer kan vertrouwen en ook oplossingen kies die niet goed zijn en de controle verlies maar daardoor krijg ik steeds meer spanning en dat wordt een cirkel. En ik denk dat hij gelijk heeft maar toch geeft het me allemaal veel stress. En een stem in mijn hoofd die zegt dat ik het gewoon zelf moet oplossen allemaal en dat ik geen medicatie nodig heb.

Je kunt de medicatie na een tijdje ook weer afbouwen/stoppen hè. Je zit er niet voor de rest van je leven aan vast. Je kunt het proberen en ervaren of het wat voor je doet. Samen met je therapeut bekijken hoe of wat.. en als het niks is dan bespreek je gewoon dat je er mee wilt stoppen. 
Geef het een kans. 

karenm2 schreef op 23-01-2025 om 20:42:

[..]

Ja bedankt, het is uiteindelijk ook wel meegevallen bij de therapeut gisteren. Aan het begin veel spanning maar hij luisterde wel goed naar mijn gevoel en hij begreep me ook wel. Dat het niet te snel moet gaan en dat ik bang ben. Maar hij vindt ook dat medicatie me kan steunen en dat het een goed idee is om het een kans te geven. Omdat ik door de spanning niemand meer kan vertrouwen en ook oplossingen kies die niet goed zijn en de controle verlies maar daardoor krijg ik steeds meer spanning en dat wordt een cirkel. En ik denk dat hij gelijk heeft maar toch geeft het me allemaal veel stress. En een stem in mijn hoofd die zegt dat ik het gewoon zelf moet oplossen allemaal en dat ik geen medicatie nodig heb.

Je kan ook zo denken nu gebruik je alcohol als medicatie , het zou toch fantastisch zijn als je een pil slikt die dat veel beter/effectiever kan doen

karenm2 schreef op 23-01-2025 om 21:16:

[..]

Ja je hebt waarschijnlijk gelijk dat de bijwerkingen van medicatie niet erger zijn dan van alcohol. Zei de therapeut ook al. Ik ga het nog een keer navragen bij de huisarts hebben we afgesproken en dan het wel een kans geven. Tenminste zo hebben we het besproken en zo voel ik het nu ook nog wel. Maar ik voel ook wel de angst en de stem die zegt dat ik het alleen moet oplossen is er ook. Daar moet ik mee leren omgaan hebben we ook besproken maar dat is niet zo makkelijk.

Die stem die zegt dat je het zelf moet doen, dat is de alcohol en je opvoeding. Dat is niet de waarheid, of een wet of zo. Je hoeft er niet naar te luisteren!

Goed dat je gegaan bent. En je kunt rustig de tijd nemen om over de medicatie na te denken. Lees je in over mogelijke bijwerkingen en kies dan samen met de therapeut en de huisarts iets uit. Dan heb je zelf ook controle. Het is jouw leven, jij staat aan het stuur. De therapeut en huisarts ondersteunen je, maar jij maakt uiteindelijk de keus.

Het is misschien inderdaad verstandig om het contact met je familie even op een laag pitje te zetten. Om 2 redenen. Om te beginnen moet je zelf denk ik eerst wat steviger worden in het niet drinken, om standvastig te kunnen zijn als zij wel drinken. Maar belangrijker is denk ik dat jij met hulp van de therapeut los moet komen uit jouw kind-rol en dat lukt beter als je even geen contact hebt. Het is namelijk heel moeilijk om patronen uit je jeugd te leren herkennen en vervolgens los te laten, daar iets nieuws voor in de plaats te zetten. 

Je schrijft dat je angst voelt. Kun je die angst uitleggen? Waar gaat dat dan precies om? Waar ben je bang voor? Een gevoel kan heel dwingend zijn, maar als je echt kritisch overdenkt wat het nou precies is dat je bang maakt, als je dat onder woorden kunt brengen, kun je ook zelf beter zien of die angst wel klopt. Dat heeft mij in ieder geval wel vaak geholpen. Stel jezelf de vraag: wat is het ergste dat er kan gebeuren? En is de kans groot dat dat gebeurt? Of niet? En wat kan ik zelf doen om ervoor te zorgen dat het niet gebeurt? Dan kun je in je hoofd, of op papier zelfs, een plan maken om te zorgen dat het niet gebeurt. Of wat je moet doen als het wel gebeurt.

Nou ja, heel verhaal weer. Kijk maar of je er wat mee kan. In ieder geval vind ik dat je trots mag zijn op jezelf!

"en de stem die zegt dat ik het alleen moet oplossen is er ook."

Om hulp vragen en hulp ontvangen is heel lastig maar eigenlijk zouden we het allemaal iets meer moeten doen. 

wat een enorme stappen maak je! En hoe eerlijk en open ga je dit aan. Het grijpt je aan, toch ga je het gesprek aan en het lijkt soms misschien alsof je therapeut en huisarts het je niet te makkelijk maken, maar wat luisteren ze goed naar je. Je realiseert je ook al veel meer dan in het begin dat je familie misschien niet het beste vergelijkingsmateriaal is en dat een beetje afstand misschien wel heel gezond voor jou en je jongens is.
Die stem die zegt dat je het alleen moet doen, waarom? Vraag die stem alleen maar: waarom? Welk mens is op de aarde om het alleen te doen?
En hij is niet van mezelf, natuurlijk niet, maar een diabetespatient hoeft het toch ook niet zonder insuline te doen? Als jij op dit moment angsten hebt die ervoor zouden kunnen zorgen dat je alcohol als zelfmedicatie gaat gebruiken, dan is een medicijn tegen angsten toch een veel handigere optie? 

Je hebt het over verantwoordelijk drinken en alleen in het weekend. Dit is geen structurele oplossing omdat het langzaamaan waarschijnlijk weer meer zal worden. Ook in combinatie met de medicatie onverstandig. 
Je therapeut wilt het rustig aan doen. Eerst je medicatie op orde krijgen. Wanneer zijn je vervolg afspraken nu? 

Karen, hoe is het met je? Wel hier blijven schrijven hoor, ook als het een keer niet lukt om niet te drinken. Lopen leer je ook met vallen, zo gaat het in dit proces ook. Er zullen terugvallen zijn, en veel moeilijke momenten. Laat ons je helpen om daar doorheen te komen. En met jou de mooie momenten te vieren!

Ik weet niet of je er iets aan hebt, maar ik kwam deze tekst tegen:

Steven Van Ammel houdt zijn alcoholstop al vijf jaar vol: “Drink gewoon dat eerste biertje van de dag niet”

Dry January is bijna voorbij, Tournée Minérale komt eraan. Drinken of niet drinken is een vraag die weer wat mensen bezighoudt. Steven Van Ammel vierde deze week zijn vijf jaar nuchterheid en kijkt terug: “Het beest moet niet op je rug zitten, jij moet op dat beest zitten.”

Het laatste wat iemand die worstelt met drank wil krijgen is advies. Hoog op het verlanglijstje staan rust en meer drank. Ik schrijf dit bericht niet om te snoeven, stoppen met drinken is – het zal je verbazen – niet eens zo moeilijk. Stoppen doe je een keer (of meer), volhouden doe je elke dag opnieuw. Vandaar, en omdat ik weet dat het vaker voorkomt dan doorgaans aangenomen, toch enkele tips. Clichés zelfs. Het platgetreden pad is heilzaam voor wankele benen.

“Drink gewoon dat eerste biertje van de dag niet”, was het advies van mijn huisarts. Verbluft over zoveel onbegrip toog ik meteen na de consultatie naar het dichtstbijzijnde café. Veel later begreep ik dat de man gelijk had. Elk eerste biertje niet gedronken is een kleine overwinning tot het volgende niet gedronken biertje. Als een dag niet drinken te lang lijkt, probeer dan een halve dag. Een halve dag is immers al een halve overwinning. Ik telde de eerste dagen in uren, dan in dagen. Tellen helpt, maar stoppen met tellen is wat – euh – telt. Tel in dagen, weken en maanden en probeer dan de tel kwijt te raken.

“Ik ga op een stoel zitten en sluit mijn ogen. De hunkering komt op, tot ze een niveau bereikt dat onverdraaglijk voelt. In die onverdraaglijkheid denk ik: dit is onverdraaglijk. Het wordt niet nog erger. Bereid je niet voor op iets hevigers. Dit is het. Lijd maar. En dan lijd ik. Ik lijd als de trek in alcohol opkomt. Ik lijd als hij in kracht toeneemt. Ik lijd als hij op zijn hoogtepunt is en onverdraaglijk is. En als hij in hevigheid afneemt, neemt ook het lijden af.” De tip komt van Erik Jan Harmens, dichter en lotgenoot. This too shall pass, met de hulp van een stoel. Ga zitten en wacht tot het over gaat. En als je dan toch zit, lees Hallo muur van Erik Jan Harmens. Geen beter boek voor de drankzuchtige die (nog maar eens) wil stoppen met drinken.

Niet onderhandelen met jezelf
“Het beest moet niet op je rug zitten, jij moet op dat beest zitten.” Deze raadselachtige zin van een ex-collega die voltijds door het leven stapt als zenmeester, bleef als een splinter in m’n houten kop zitten. Wees je bewust van controle en controleverlies. Behandel je verlangens als een nurks en ongehoorzaam dier. Ga niet in onderhandeling met jezelf. Het verslaafde brein is sluw. Het is de beste onderhandelaar denkbaar. “Goh, al een maand nuchter. Het ergste is nu wel voorbij. Drink er eentje.” “Deze tegenvaller kan je niet zonder drank verwerken.” “Goh, twee jaar nuchter, nu kan het.” “Eentje, het is je verjaardag” enzovoort. Ad infinitum, ad fundum. De drank is je vijand niet, jij bent het. Jij maakt meer kapot dan je lief is. Dit gezegd: wees mild voor jezelf eens je stopt met drinken. De dieperik blijft lonken, duw jezelf er niet in.

Om elke onderhandeling met mezelf onmogelijk te maken, hield ik een datum voor ogen. Ik zou vijf jaar niet drinken, om mijn verslaafde zelf een houvast te geven. Onder de korstige lagen van zelfbeklag en zelfverwijten schuilt ook gekrenkte trots. “Hoezo, ik kan niet tegen drank?”, “Hoezo ik mag nooit meer drinken?” De voorbije vijf jaar smoorde ik elke onderhandeling met mezelf in de kiem met een datum: 21 januari 2025. “Dan mag je weer drinken,” suste ik. Tot grote angst van mijn omgeving. Vaten Duvel zou ik laten aanrukken, een mooie fles wijn laten openen. Of nee, beginnen met een bitter frisse gin-tonic. Maar, lief verslaafd brein, ik heb je voorgelogen. We houden het de volgende vijf jaar ook bij water.