Hoe tonen dat ik goede ouder ben

Biebel schreef op 14-04-2025 om 23:06:

Lees jezelf eens terug. Ruzie met de therapeut want die wil iets niet beloven, de juf haat je kind en niemand hier begrijpt je.
Zoals mijn oma zou zeggen; het is niet goed of het deugt niet.

Je zegt wel dat je gaat luisteren maar je zit vol met je eigen angsten en stoot iedereen die maar even wil helpen ver van je af. Dat is toch zo zonde, want er zijn veel meer mensen die het goed met je voor hebben. En dat allemaal omdat jij denkt dat ze je kind afpakken.
Het ergste? Door zo om je heen te slaan en iedereen maar van van alles te beschuldigen; dat is juist gedrag waardoor mensen zich gaan afvragen of je kind misschien meer hulp en begeleiding nodig heeft dan jij hem kunt bieden.

coolpack2 schreef op 14-04-2025 om 23:09:

[..]

Of het is misschien andersom. Ik lees dat je weer behoorlijk van je af aan het trappen bent, boos bent en je muren optrekt. Dat is voor jou bekend gedrag, maar je komt er geen steek verder mee.

Ja ik heb het zelf terug gelezen en jullie hebben gelijk dat het niet goed klinkt als je het achter elkaar leest. Ik had gedronken gisteren maar dacht dat ik wel nog helder genoeg was om mezelf goed uit te leggen, maar zie nu dus ook wel dat dat niet echt zo was.  De hele situatie geeft me gewoon zoveel stress. Ik doe alles wat ik kan om ermee om te gaan maar soms wordt het teveel. Ik kan dit ook niet oplossen, ik ben er niet bij als hij op school zit en hij moet nu eenmaal naar school. Maar nu gaat het weer iets beter. Nog steeds veel stress maar geen paniek. Ik had vandaag ook therapie, ik ben toch maar gegaan ook al was ik zelfs misselijk van de stress. Ik ben echt niet goed in ruzies uit praten. Maar het ging wel goed, hij begrijpt me echt wel dat ik het zwaar heb en dat ik mijn best doe. Hij vind me ook een goede moeder maar ik heb wel problemen waar ik verder aan moet werken om er te kunnen zijn voor mijn jongens. Daar ben ik ook mee bezig. 

duizel schreef op 14-04-2025 om 23:09:

[..]

Dat zijn zware beschuldigingen die ze waarschijnlijk zegt omdat ze dat helaas wel zo ervaart. Daarom wil ze ook hulp voor je zoon, zodat ze hem kunnen helpen om anders te reageren in situaties die hij blijkbaar lastig vindt. Maar zeggen dat een kind gedragsproblemen heeft en dat hij haar gebeten heeft is niet zeggen dat ze je kind haat. Ik snap dat je alleen negatieve dingen hoort. Misschien kun je zeggen dat je het heel vervelend vindt om alleen negatieve dingen over je zoon te horen en dat je ook graag hoort wat goed gaat of wat wel leuk is aan je kind. Misschien helpt het als jij die dingen benoemt. Dat je zegt: 'dat zijn erge dingen die gebeuren op school, het is goed dat we hulp gaan zoeken, ik vind het wel belangrijk dat jullie weten dat zoon ook hele leuke kanten heeft, hebben jullie gezien hoe fijn hij met auto's kan spelen, of hoe leuk hij het vindt om taartjes te bakken in de zandbak, als ik dan kom 'proeven' reageert hij altijd heel blij, hij is ook heel lief met de hond van de buurvrouw, kunnen jullie ook de positieve dingen blijven zien en benoemen? Dan kunnen we ook praten over hoe we hem kunnen helpen met de dingen die niet zo goed gaan.'

Dit is maar een voorbeeld natuurlijk maar bespreek maar eens iets waar jij trots op bent. Zonder te ontkennen dat die andere dingen heel vervelend zijn en dat daar hulp fijn bij is. Vooral voor je zoon, hij vindt het vast niet leuk dat dit gebeurd maar weet zelf niet hoe hij het anders kan doen. Vaak als je zelf iets positiefs noemt krijg je ook wel iets positiefs terug, of dat ze zeggen, dat wisten we nog niet, daar gaan we op letten.'

Ja ik wil ook niet zeggen dat ik denk dat ze liegt ofzo. Ik geloof haar wel. Maar het voelt inderdaad wel heel slecht als ze al die negatieve dingen over hem zegt en niks positief. Dan voelt het wel zo dat ze boos is op hem en dat ze hem een vervelend kind vind.

Ik heb vandaag geprobeerd om er even met hem over te praten. Hij zegt dat hij wel graag naar school gaat maar niet als de juf boos is op hem. Maar dan zegt hij dat hij zelf ook wel vaak boos is op de juf. Ik heb gevraagd waarom hij haar gebeten heeft maar dat weet hij niet en als ik dan zeg je weet toch dat dat niet mag loopt hij weg. Maar dat is normaal toch omdat hij nog zo klein is? Hij weet wel dat bijten niet mag dat heb ik hem echt wel geleerd.

Wat je schrijft over de positieve dingen om trots op te zijn vind ik ook heel fijn. Dat zou ik graag willen ja, dat de juf dat ook ziet. Hij is heel slim hij onthoudt heel veel en snapt snel hoe dingen werken. Hij kan ook heel leuk spelen, wel vooral buiten spelen. Hij is druk maar ook heel sportief. Hij kan al een beetje fietsen (wel alleen in het park want hij let niet zo goed op maar dat is ook normaal). Hij voetbalt mee met zijn grote broer en zijn vriendjes en kan dat ook best goed voor zijn leeftijd.

Joszy schreef op 15-04-2025 om 05:14:

Als alles supergoed gaat, hoef je je ook geen zorgen te maken over veilig thuis/ jeugdzorg toch? Ik ken iemand die kreeg veilig thuis op bezoek na een melding van een boze ex. Goed gesprek gehad, wat tips over omgaan met de boze ex en dat was het. Dus als het echt prima gaat thuis, is er toch niks om bang voor te zijn?

Ja zo werkt dat gewoon echt niet bij mij. Het idee alleen al dat ik moet praten met die mensen geeft me zoveel stress. 

Gingergirl schreef op 15-04-2025 om 07:51:

[..]

Zware beschuldigingen...of een weergave hoe hij zich daadwerkelijk op school gedraagt. Zijn gedrag kan op school anders zijn dan thuis. Ik begrijp de zorgen van de juf wel; de juf is ook verantwoordelijk voor een veilige omgeving voor alle kinderen.

Ja dat begrijp ik ook wel. Ik ben ook niet meer tegen hulp voor hem op school. Ik begrijp dat er een probleem is en dat er iets moet gebeuren. Ik ben niet meer tegen een hulpverlener die hem komt observeren in de klas en dan tips geeft aan de juf. Maar de ib`er had het ook al over onderzoeken voor hem misschien en dat vind ik niet nodig. En een hulpverlener thuis wil ik ook niet. Dat is gewoon echt niet nodig, het probleem is op school. 

Temet schreef op 15-04-2025 om 07:54:

Karen, alsjeblieft, ga nu niet iedereen van je afduwen. Je was zo ontzettend goed bezig!

Ik heb professioneel nogal eens met de jeugdbescherming te maken. Niet de jeugdhulp - dat is gewoon hulp voor kinderen die het om wat voor reden dan ook moeilijk hebben - maar de jeugdbescherming, dus de mensen die soms gedwongen ingrijpen. De mensen die jij wilt vermijden.

Als er iets is waar dat soort lui door in actie komen, dan is het ouders die problemen ontkennen en iedereen die hulp wil bieden afwijzen. Jouw instinct - weglopen, deuren en gordijnen dicht en je ingraven met je kinderen - is precies wat de aandacht van die beschermtypes gaat trekken. Probeer je angst te bedwingen, ga in gesprek. Je mag best zeggen dat je het lastig vindt of dat je het naar vindt om negatieve dingen over je kind te horen. Of dat je zenuwachtig bent. Dat vindt niemand gek. Maar blijf in gesprek, en beweeg mee. Als jij keihard alles gaat ontkennen en iedereen van je afduwt loop je een tien keer grotere kans dat Veilig Thuis nog voor de zomervakantie bij je op de stoep staat. En je kind uit huis plaatsen gaan ze echt niet meteen doen, maar de rest van het beschermingscircus (onderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming, mogelijke ondertoezichtstelling) heb je liever ook niet.

Dus probeer de banden met je buur en met je therapeut en je huisarts en de school een beetje ok te houden, en probeer te luisteren en mee te bewegen in dat gesprek.

Heel veel sterkte.

Ja je hebt gelijk dat dat mijn instinct is. Maar ook dat dat nu niet slim is om te doen. Vandaag is de paniek iets minder en dan kan ik beter nadenken. Ik ga ook in gesprek blijven. Ik weet nog niet hoe ik dat ga doen want ik zou het echt anders willen maar de spanning en dan paniek vanbinnen neemt het over. De therapeut gaat ook weer met de huisarts bellen om nog eens te overleggen over medicatie, ik ga vrijdag weer. Dat voelt ook dubbel want ik wil echt niet nog meer gesprekken en medicatie en ook wel weer vervelend dat de therapeut zo gaat aandringen daarover maar ik weet dat ik beter gewoon kan meewerken en dat ik de stem vanbinnen die zegt dat het een valkuil is moet negeren.

TrefleQ schreef op 15-04-2025 om 09:59:

Voor mijn zoon ben ik in aanraking geweest met hulpverleners, dat was voor iets medisch/psychisch dat veel schooluitval veroorzaakte.

Er waren regelmatig gesprekken met allerlei mensen van school en jeugdhulpverleners van buiten.

Wij zijn een doorsnee gezin, op geen enkel vlak problemen. Toch voelde ik, door verhalen in de media, een lichte bezorgdheid en druk: wat als ze denken dat de oorzaak bij mij/ons ligt? Dat was niet zo.

Ik heb destijds meebewogen met de school en de hulpverleners (soms zaten we met 8 man aan tafel). Ik heb alles rustig aangehoord, alle adviezen serieus genomen. Aangegeven dat ik ook zag dat de situatie problematisch was en graag mee wilde werken om er verandering in te brengen. Ik heb, in overleg met hen, sommige adviezen nuet opgevolgd. Veel wel, ook als het niet helemaal goed voelde.

Ik schrijf dit nu om je te laten weten dat ik je ongerustheid in kan voelen. En mee ga met wat mensen hier boven schrijven: probeer te luisteren, mee te bewegen. Mensen zoals je therapeut, de buurvrouw, de juf, de ib'er 'te vriend' te houden. Ga er vanuit dat ze het goed met je kind voor hebben. En probeer daar waar mogelijk mee te werken. Als je dat laatste een keer niet wilt of kunt, probeer dan goed te leggen waarom je denkt dat het beter is het anders te doen.

Ja dat wil ik ook echt wel proberen, om goed te luisteren en mee te bewegen. En mee werken waar mogelijk. Volgend gesprek ga ik ook sneller zeggen dat ik er rustig over wil nadenken en later op terug komen. Niet mezelf of hem proberen verdedigen maar gewoon dat zeggen. Bedankt trouwens voor je steun. Ik hoop dat het nu met jouw kind goed gaat.

Ninoea schreef op 15-04-2025 om 15:47:

Lieve KarenM, ik wil je een hart onder de riem steken. Ik lees in alles dat je van je zoon houdt en het beste met hem voor hebt. Je ziet zijn goede kanten en wil om het goed te doen voor hem ook over je eigen grenzen van welzijn heen stappen. Dat laat je goed zien met je poging tot stoppen en minderen met alcohol, je inzet op de verjaardag, de gesprekken met de psycholoog en dat je zoon ook gewoon naar de buurvrouw mag blijven gaan al komt het dicht in je aura en is dat spannend en wellicht ook een onveilig gevoel voor je. Je hebt al diverse keren over je eigen schaduw gestapt en dat is moeilijk en moet gewaardeerd worden en erkend worden. Daar mag je trots op zijn. Je bent een liefdevolle moeder die van haar kind houdt. Daar is geen twijfel over mogelijk!

Nee je bent er nog niet; maar dat realiseer jij je ook wel. Was het allemaal maar makkelijk.
Jij ervaart continu heel veel stress. Je vindt dit soort gesprekken met de juf en psycholoog heel ingewikkeld. Dat is ook heel duidelijk. Voor jou werkt de alcohol tijdelijk stressverlagend en daarom voelt het als helpend, maar je weet al dat het op de lange termijn jou en je zoon niet helpt; dat het alles erger maakt. En dat maakt dat je nog meer stress ervaart.

Ik begrijp heel goed hoe dat op elkaar inwerkt. Je zit in een lastige situatie. Helaas is dit zo en kan iemand dat niet voor jou oplossen.
Het is een kwestie van zo goed en zo kwaad mogelijk doorzetten met afblijven van de alcohol en doorzetten met de medicatie die je van de psycholoog krijgt aangezien die medicatie de scherpste randen van je stress af kan halen.
Het wordt echt beter. Wordt niet je eigen vijand door toe te geven aan de alcohol want je hebt er alleen maar meer last van.
En jij bent veel meer waard. Je hebt de wil om het goede te doen, je bent een mooi mens die de moeite waard is. Je hebt ook gezien wat het geeft. Een onvergetelijke verjaardag voor je zoon. Wat deed je dat goed!!
Ik snap dat je jeugdzorg eng vindt klinken. Ik snap dat het je zeer doet als de juf alleen de negatieve dingen benoemd. Ik ben pleegmoeder van 2 kinderen en heb dat met hen ook meegemaakt en dat deed me loeiveel zeer. Dan dacht ik “zie je nou echt niet hoe behulpzaam, grappig of lief en rechtvaardig hij ook is??” en dan kon ik zo’n juf wel schieten. Het helpt echter helemaal niets om daarin te blijven hangen en daarmee ook te denken dat ze over andere dingen ongelijk heeft.
De juf heeft een belang om je zoon les te geven, lesstof over te brengen, te socialiseren in de groep. Zij ziet dagelijks ongeveer 25 a 35 leerlingen voor de klas en dat jaar in jaar uit. Zij heeft dus van veel kinderen allerlei gedrag en ontwikkelingen gezien. Het kost de juf veel effort en tijd om extra zorg voor zorgleningen te realiseren en daar extra gesprekken over te voeren. Als je dat realiseert dan zou de juf wel gek zijn om dat te doen voor een leerling waar ze geen serieuze twijfel heeft over zijn gedrag en ontwikkelingen op de langere termijn en de mogelijkheid hem adequaat les te geven. Dat je zoon de juf bijt hoeft niks met jou en/of je alcoholgebruik te maken te hebben. Eén van onze pleegkinderen deed dit ook. Had geen trauma’s, wij gebruiken geen alcohol of middelen en hadden destijds een heel stabiele en rustige en gestructureerde omgeving met veel liefde en toch liet hij vergelijkbaar gedrag zien.
Ik vind het positief dat jij het goed vindt om hem te laten observeren in de klas. Dan kan een gedragsspecialist/kinderpsycholoog het meteen objectiever maken. Ziet die ook dat het niet helemaal lekker loopt en je zoon meer nodig heeft dan is dat objectiever dan dat alleen de juf dat ziet. Daarmee kun je ook makkelijker de benodigde hulp krijgen. Dit is al een soort van jeugdhulp in de klas.
Daarnaast zou ik je willen adviseren om ook open te staan voor onderzoek van je zoon. Kijken of hij wellicht verhoogd scoort op kenmerken van overprikkeling, activiteit en ook zijn IQ.
Ik adviseer je dit omdat ik inmiddels door schade en schande wijs ben geworden. Ik was bang voor overdiagnosticering en labelen. Uiteindelijk hebben we het toch laten doen en het is zo ontzettend helpend wn verduidelijkend geweest.
Mijn pleegzoon werd als niet leerbaar ingeschat door diverse juffen en meesters terwijl ik dat niet herkende. Door hem te onderzoeken bleek dat zijn IQ profiel bizar erg uit elkaar lag. Sommige vlakken lagen uit elkaar van niveau hoog begaafd en licht verstandelijk beperkt. Daarnaast kwamen er punten uit ten aanzien van overprikkeling. Door deze inzichten hebben we hem veel beter kunnen helpen. Hij volgt inmiddels een opleiding op kader niveau. Cognitief zou hij havo aankunnen, maar qua plannen en organiseren en overprikkeling niet. Hij haalt alleen maar achten en heeft een fijn en druk sociaal leven met scouting, judo, en clubs in zijn interesses.

Zonder de onderzoeken hadden we hem dat niet kunnen bieden en was hij onvermijdelijk vastgelopen.

Ik begrijp het als je aangeeft “ik wil op dit moment dat de aandacht van de hulp uitgaat naar wat hij nodig heeft op school en niet naar de thuissituatie omdat ik daar geen problemen ervaar en qua draaglast ook niet op wil focussen”. Je kunt ook zeggen dat je zijn welzijn echt voor ogen hebt en waar nodig in de toekomst er ook voor open staat, maar dat de prioriteit bij hulp op school moet liggen. Dan kan dat deel via school lopen en kun jij je op je eigen proces richten waarmee je nog steeds ook in zijn belang werkt want blijvend stoppen met alcohol en werken aan stressreductie en een steviger netwerk is zeker weten helpend.

Heel erg bedankt dat je me steunt en ook begrijpt, het is zoals je schrijft. Ik snap het zelf ook wel dat ik nu niet moet drinken omdat ik het niet bij een paar glazen kan houden en dan moet ik het gewoon niet doen. Maar soms wordt de stress vanbinnen paniek en dan kan ik h et niet meer verdragen en dan probeer ik mezelf wat te kalmeren met een paar glazen wijn, net om het niet verder uit de hand te laten lopen. Maar ik weet dat dat een probleem is waar ik verder aan moet werken. Daar ben ik ook mee bezig maar het is heel eenzaam en zwaar. Maar ik doe het voor mijn jongens inderdaad.

Het is goed dat jouw kind hulp heeft gekregen die hem echt geholpen heeft. Ook dat het nu zo goed met hem gaat, op school en sociaal. Dat wil ik ook voor mijn jongens als ze ouder worden. Dat het gewoon goed met ze gaat dat ze gezond zijn, een fijn leven hebben en vrienden. 
Wat je schrijft over onderzoek weet ik niet goed. Het is wel heel goed dat het jouw kind geholpen heeft en als dat echt nodig is voor mijn kind dan wil ik dat ook niet tegenhouden. Maar het idee dat mijn kind onderzoeken zou krijgen geeft me zoveel stress en ook heel sterk het gevoel dat dat niet goed is voor hem en dat ik dat gewoon niet moet doen. Ik hoop dat observatie in de klas en tips voor de juf hem genoeg kan helpen. 

Thy schreef op 16-04-2025 om 06:30:

Ik vermoed dat je twee dingen door elkaar haalt. Je hebt jeugdhulp en je hebt jeugdzorg. Die woorden lijken op elkaar, maar hebben niet dezelfde betekenis. Ik denk zomaar dat juf verwezen heeft naar jeugdhulp en hiet naar jeugdzorg.

Anne1234! schreef op 16-04-2025 om 07:04:

Juist als je als ouder hulp accepteert voorkom je vaak een melding bij veilig thuis. Als er zorgen zijn om een kind en ouders zijn niet bereid om hulp te accepteren dan is school op een gegeven moment verplicht om melding te doen. Ik zou dus echt akkoord gaan met de hulp TO. Allereerst voor je kind natuurlijk maar ook juist om problemen te voorkomen.

Vaaas schreef op 16-04-2025 om 07:13:

[..]

Het probleem is juist dat alles tegenwoordig valt onder 1 wet, dat gaat van een simpele dyslexietest tot aan bijvoorbeeld uithuisplaatsing van kinderen en gesloten jeugdzorg.

Maar het klopt dat simpele vormen van hulp aan kinderen niet zomaar overgaan naar verplichte jeugdbescherming.

Juist laagdrempelige hulp accepteren kan voorkomen dat er meldingen worden gedaan waardoor je eerder bij verplichte vormen van hulp terechtkomt.

Ik denk dat ik daar ook bang voor ben. Dat ik nu moet mee werken met laagdrempelige hulp en dat ze anders gaan dreigen met jeugdbescherming. En dat ze dan steeds meer hulpverleners gaan sturen die het misschien helemaal niet snappen en dat ze steeds meer gaan verplichten. En dat ik wel moet mee werken met alles want anders dan sturen ze jeugdbescherming. Dat ik dan in de val zit.