Hoe reageerde je (schoon)moeder
toen je vertelde zwanger te zijn?
Bij de eerste, bij een volgende?
Was die reactie zoals je verwacht had?
Geniet er van nu het nog kan/dit is de leukste tijd
Uitspraken als in de titel en van Liedewij zijn niet bepaald oppeppertjes
Wij hadden toen de oudste net 2 weken oud was een cameraploeg over de vloer van de EO. Dat had met ons huis te maken. De interviewer zag dat kleine hummeltje en kirde "Dit is de leukste tijd, geniet er van zolang het kan!" Goedbedoeld uiteraard, maar later hadden man en ik het nog eens over deze uitspraak en we waren het er niet mee eens. In dat eerste jaar komt er zoveel op je af. Ik was eigenlijk blij toen het eerste jaar om was. 'Nooit meer zonder zorgen" is gewoon een feit, maar het klinkt zo aan het begin van een zwangerschap wel als een donderwolkje
Kaaskopje
Helemaal eens met jou. Ik vind bijvoorbeeld deze periode, met drie pubers in huis ook enorm leuk.
Mijn opa zaliger zag het wel zo, kinderen zijn leuk totdat ze oud genoeg worden om je tegen te spreken of bewust iets stouts uit te halen. Opa is denk ik niet de enige met deze mening.
Wat er ook achter kan zitten, is het idee "kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen". Die hoor ik best vaak om me heen.
Ik heb geen mening, verder, onze kinderen zijn nog klein en we genieten ons suf, geheel naar verwachting. Al vind ik wat Kaaskopje zegt ook juist, dat eerste jaar is best zwaar met al die gebroken nachten en dat gesjouw met een baby van tien kilo (ahum, niet iedereen heeft een Dikkie Dik, maar wij dus wel).
En mijn schoonouders vinden kinderen geweldig en die van ons al helemaal omdat ze die heel weinig zien (grote afstand). Ik kan het iedereen aanbevelen, schoonouders op 3000 km. Dat blijft altijd leuk.
Groetjes
Massi
Ja!
"Waarom kun je alleen genieten van kleine baby's? Worden ze daarna te lastig om van te genieten? Wat is het achterliggende idee van die opmerking?"
Zodra ze leren te praten, en met name "nee" leren te zeggen, is de lol er wel vanaf. Phoe hee, wat vind ik een baby heerlijk die je altijd kan knuffelen en kussen en nog niet kan zeggen "nee mama, laat me met rust!"
Anders begrepen
"Waarom kun je alleen genieten van kleine baby\'s? Worden ze daarna te lastig om van te genieten? Wat is het achterliggende idee van die opmerking?"
Baby's zijn helemaal van jezelf. Vanaf een maand of zes wordt er steeds meer langs de lat gelegd. Op tijd tandjes, lopen, etc. Na de babytijd gaat de halve wereld zich met je kind bemoeien, peuterjuffen, basisschoolleerkrachten, etc. Ze vinden allemaal wat van je kind. Dit te laat in de ontwikkeling, dat te vroeg, dat teveel zus of zo. Dat verpest het onbekommerde ongelimiteerde genieten een beetje.
Vind ik niet
Ik geniet nu ook onbekommerd, als ik gezellig in de bios zit met mijn puberella, of wat zit te kletsen met mijn jongens. Ik vind juist nu dat je terugkrijgt wat je erin gestopt hebt al die jaren..
Ja wel, maar
Twee van haar vier dochters waren ook zwanger en ja, eigen is toch anders. Hoezo? Je zoon wordt toch vader?
Ik voel nog steeds het verschil tussen de kleinkinderen van de dochters en de schoondochter.
Baby's o.t.
Ik heb me ook suf geknuffeld met mijn baby's. Lekker kusjes geven, lekker wangen tegen elkaar, liedjes zingen bij het ledikantje. Heel lief en ontroerend. Maar niet onbekommerd. Drie maanden krampjes, huilen zonder dat ik wist waar ik het moest zoeken. Later een baby (de oudste) die bang was voor nieuwe situaties. Het strand, de tuin, de kapper die de schaar in mijn haar zette... huilen, want het was nieuw dus schrikken. Daarnaast: heeft mijn baby dezelfde oogafwijking als ik (zeer bijziend)?, dus daar na een half jaar voor naar de oogarts. Natuurlijk zijn dit situaties die niet elke dag aan de orde waren, maar wel voorbeelden uit het eerste jaar.
De tweede ging makkelijker, maar ook bij haar was de eerste verjaardag toch geen moment van heimwee naar die heerlijke babytijd. Ik was ook altijd veel te nieuwsgierig wat er zou volgen.
