Hoe reageerde je (schoon)moeder

Met veel verbazing

Mijn schoonmoeder bleef maar van mij naar mijn man kijken, als bij een tenniswedstrijd, ze was zo verbaasd. "he, wat, he, nee, wat, he?!?!?!" Daarna werd mij meegedeeld dat ik niet op vaste oppas hoefde te rekenen als ik bleef werken (wat ze wel ruim een half jaar deed voor haar andere kleinkind)
Mijn moeder viel letterlijk terug in haar stoel. Ze had never nooit verwacht dat ik kinderen wilde (terwijl ik altijd riep dat ik er best 1tje wilde)
Toen wij een 3d echo deden met 20 weken en wisten wat we zouden krijgen, riep mijn zus hard dat ze niet van jongetjes hield. Dat was niet helemaal onwaar, ze heeft zich altijd wat afstandelijk gehouden van mijn zoon en onze zussenrelatie is dan ook niet meer.

Niet te geloven

wat een vreemde, nare, kille reacties veel van jullie hebben gekregen.
Mijn schoonouders en mijn ouders waren de eerste keer niet verrast, wel blij, zonder traantjes. Misschien nog het meest enthousiast was mijn zus, trouwens, die nu niet meer de enige ouder van de brussen zou zijn.
Die eerste keer bleek een valse start, en toen we na nog wat valse starts eindelijk een heuse doorstart wisten te maken, was bij iedereen de opluchting groot. En kreeg ik zelfs de vraag waarom ik niet wat enthousiaster was
Ik heb zelf overigens erg lauw gereageerd op het nieuws van de laatste van mijn zus. Ook omdat ze het zo met een omweggetje bracht dat ik het verkeerd opvatte en dacht dat ze het over een potentiële nieuwe zwangerschap had. Dat vergde nog wel enig gladstrijken. Dat hoor ik vaker, dat derde of vierde kinderen met steeds minder fanfare begroet worden. De glans gaat eraf, blijkbaar (behalve voor de ontvanger, natuurlijk)

Enorm blij

Mijn man en ik waren er altijd heel duidelijk over geweest dat we kinderen maar niets vonden,we waren ook altijd druk met werk ,uitgaan,vrienden enz.Tot het voor mij te snel ging en ik thuis kwam zitten,toen was daar ineens die kinderwens.We hadden niemand iets verteld ,mijn moeder had zich er al bij neergelegd dat ze nooit oma zou worden en ineens vertelde ik dat ik zwanger was.Mijn moeder begon meteen te huilen en rondjes te draaien van blijdschap.Mijn vader vond het ook super.De reaktie van mijn schoonvader weet ik niet meer.Hij heeft nog steeds niets met mijn kinderen.
Bij de tweede was mijn moeder ook blij ,maar ook bezorgd.Mijn moeder is nog steeds een geweldige oma,echt een oma zoals een oma hoort te zijn.Het eerste jaar iets teveel,dat gaf wel strubbelingen,maar gelukkig is dat allemaal goed gekomen.

Mijn schoonouders...

Ze barstten in tranen uit, allebei, omdat ze net een aantal verschrikkelijke rotjaren achter de rug hadden (en er zouden er helaas nog een aantal volgen tot hun dood). Het was hun eerste kleinkind, een prachtig cadeau, en ik was zo ontroerd door hun tranen. Wat waren ze gelukkig met hun kleinkind, en de kinderen die daarna nog kwamen en die ze nog mochten meemaken!

Demente schoonoma

Ik zou het werkelijk niet meer weten hoe ze reageerde. Zal wel als altijd wat vlak en afstandelijk geweest zijn.
Wat mijn ouders precies zeiden weet ik ook niet meer. Het was al feest toen we het aankondigde, dus wellicht smoorde het daarin wat weg.
Toen naar oma. Mijn schoonoma wel te verstaan, 92 jaar jong.
Ze zat in een verpleegtehuis op een gesloten afdeling. We vonden haar op haar vertrouwde plek, op die stoel aan die tafel met net een beetje uitzicht naar buiten.
Geen boe of bah zoals de laatste maanden al gewoon was. Ze ging hard achteruit in die tijd. Volkomen afwezig.
Maar je moet wat als je daar zit, dus vertelde ik het zonder enige reactie te verwachten. "We zijn zwanger" sprak ik zonder enige nadruk.
Alsof ze een stroomstoot kreeg schoot ze uit haar stoel omhoog, greep mijn arm alsof ze hem nooit meer los zou laten en keek me diep in mijn ogen aan: "Wat kun je daarop wachten hè..." reflecteerde ze haar eigen bestaan nadrukkelijk.
Toen zakte ze weer weg in haar verdwijnwereld.
Man en ik schoten meteen vol van zoveel diepe emotie. Dat ontging oma volledig.
Bijzondere ervaring.
Groet,
Miriam Lavell

Wat bijzonder!

Ongelooflijk Miriam, zoiets raakt je diep!

Hier waren bij de aankondiging van de eerste zwangerschap geen opa's meer in leven, helaas.

Mijn moeder was juist een paar maanden eerder zeer onverwacht weduwe geworden en ik vertelde tussen neus en lippen door tijdens een klusje in haar moestuin wat er gaande was, omdat ik een beetje vloeide (innestelingsbloeding, bleek later). Ze had zelf tweemaal een miskraam na haar huwelijk op wat latere leeftijd (36) en reageerde daardoor niet zo enthousiast, ze zag vooral de zorgelijke kant. Gelukkig liep het allemaal goed af!
Bij nummer twee had ze duidelijk iets van 'nu al?' (ze schelen twee jaar en een maand), want ik kon juist een aantal maanden mooi eens per week naar haar toe met ukkie voorop de fiets; we hadden geen auto in die tijd. Hoe het bij drie en vier was, weet ik niet meer.

Schoonmoeder hield nooit vanzwangerschaps-aankondigingen, heb ik gemerkt, die vond het 'vroeg genoeg' als de baby er eenmaal was (en dan kwam ze ogenblikkelijk met iemand samen 240 km naar ons toe, op dezelfde dag Onze oudste was voor haar het 12e kleinkind.

Jahaa... en toen was ik aan de beurt. Ik was vast van plan enthousiaster te zijn. Maar ja, mislukt. Zoon en schoondochter kwamen met Prenatal-pakjes aan, een speen met 'I love opa' en een slabbetje met 'I love oma'. Op een of andere manier drong bij mij het gevoel 'jongens, weet je wel dat je leven nu 100% verandert, jullie zijn nog zo lekker jong en vrij...' toch op de voorgrond. Heb ik uiteraard niet gezegd, maar het voelde wel zo. Schandelijk. Gelukkig was opa niet zo knullig als ik!
Nummertje twee kwam er héél vlot achteraan. We hadden een familiefeest en de jonge ouders wilden zo graag even ons gezin bij elkaar hebben, van tevoren of zo. 'Wat zou er zijn, ze zijn toch niet weer zwanger?'grapten de anderen. Bingo! En op dat moment voelde ik niks anders dan 100% support.

Inmiddels zijn de twee kleinkindertjes een half jaar en anderhalf jaar. Oppasoma ben ik niet, te ver weg. Andere oma ook niet, woont even ver maar dan een andere kant op.

Ik vind het nog steeds een beetje lastig wat mijn plaats is en hoe een goeie band op te bouwen; ze hebben zelf heel veel goeie vrienden en vriendinnen. 'k Heb weleens het gevoel ergens aan de zijlijn te staan. Maar dat bedoelen ze vast niet zo.

Dit was mijn lange verhaal.

Heilloos plan

Wat een uiteenlopende verhalen!
Ik kreeg mijn oudste kind in de jaren tachtig als 'bewust ongehuwde moeder'. Het eerste kleinkind voor mijn zeer katholieke ouders. Ze waren helemaal in shock. Ik kreeg een brief met een lange preek over mijn 'heilloze en egoïstische plan' die eindigde met 'we zullen je niet de deur wijzen als je komt, maar je ook niet meer als een graag geziene gast begroeten'. Toen mijn kind geboren was kwamen ze na een maand toch maar een keertje kijken. Ze waren namelijk toevallig in de buurt, onderweg naar mijn zus die net als ik een eind van hun woonplaats woonde.
Geen goed begin, later is het gelukkig helemaal goed gekomen.

Herkenning

Wat grappig Tonny, jouw gedachten moeten ten grondslag hebben gelegen aan de reactie op onze eerste zwangerschap (en eerste kleinkind): och kind, waar beginnen jullie aan, je hebt het toch goed samen...for the record, we waren 30 dus echt niet piepjong.
Voor de schoonkant was het de zoveelste dus dus dat was een feitelijk kennisnemen. Toen de zwangerschap kort na de aankondiging bij 14 weken in een miskraam eindigde, was hun reactie dat we het de volgende keer maar beter niet meer zo vroeg (!) konden vertellen, want je ziet, het kan altijd misgaan.
Bij de komst van de tweede verzuchtte mijn moeder dat ze het zielig vond voor de oudste dat die dan al zo snel groot moest zijn (eh, ze schelen 3 jaar).
Maar, na deze starts bleken mijn ouders de leukste en meest enthousiaste grootouders te zijn die je je maar kunt wensen, en hebben ze een hele goede band met onze kinderen.
Kari

Schoonmoeder

god...wat zou ik het nieuws graag aan mijn schoonmoeder verteld hebben. wat zou ze blij zijn geweest. helaas was ze een paar jaar daarvoor overleden. En nog steeds doet het me veel verdriet dat ze niet kan genieten van de meiden, van toen ze baby waren tot hoe lief en wijs ze nu zijn....

Gruffalo

Herkenbaar, mijn moeder stierf 11 maanden voor de geboorte van mijn oudste. Gelukkig heb ik wel een beeld van hoe ze als oma voor mijn kinderen zou zijn geweest omdat ze al 14 kleinkinderen had. Ik blijf het gemis echter voelen, ik had graag met haar over de opvoeding gepraat bijvoorbeeld omdat ik me nu pas zaken over mijn eigen opvoeding afvraag en zo.

Tonny

Stel dat je bij de eerste wat minder blij reageerde dan je had gewild, dan is dat jammer. Als je verder een leuke oma voor de kleinkinderen bent, is die eerste reactie niet zo belangrijk meer. Je kunt er altijd nog een grapje over maken. "Ik zag meteen beren, maar kijk ze nou eens!!"

Poeh

Bij de eerste reageerden mijn schoonouders wat geschrokken. Wel blij en mijn schoonmoeder belde direct mijn schoonzus, die op dat moment op haar werk was en het halve dorp informeerde Mijn ouders reageerden zoals ze altijd doen, nagenoeg niet en over tot de orde van de dag. Maar ik weet dat ze wel blij waren. Toen ik 6 maanden zwanger was, werd mijn moeder geopereerd aan haar hoofd. Er moest een luikje gemaakt worden, wat gerommeld en gedaan, en er was ca. 50% kans dat ze het(zonder schade) zou overleven. De avond voor de operatie hebben we samen gegeten en heb ik haar verteld dat ze een kleindochter zou krijgen. Die stond het allerhoogst op haar verlanglijstje, en het was een van de weinige keren dat ik mijn moeder emotioneel zag.
Bij mijn tweede reageerde mijn inmiddels ex-schoonmoeder met 'oh, wat vreselijk'. Ze was heel bezorgd dat ik het allemaal niet aan zou kunnen (was inmiddels alleenstaand). Mijn eigen ouders reageerden net als bij de eerste, en ze vonden het heel leuk dat er ineens twee nieuwe kleinkinderen op komst waren (mijn zusje was ook zwanger).

Schoonouders

Ik weet nog precies hoe dat ging en waar dat was. Na mijn werk op ons balkon en schoonpa ( die er niet meer is )riep dat ie zich in Italie voelde met ons uitzicht. Al iets aan het dementeren toen, maar zo lief. En schoonma die erg ontroerd was. En naderhand na de bevalling stond te snikken aan de telefoon toen mijn man belde. Terwijl zij de nuchterheid zelve is en ik haar daarna nooit meer heb zien/horen huilen.
Wij werden laat ouders en die verassing was erg groot voor ze. Maar een lievere reaktie had ik niet kunnen wensen.

Oeps...

verrassing dusss

Beide keren beiden leuk

Bij de eerste liep het 'vertellen' een beetje spaak, we hadden dat graag persoonlijk en op een leuke manier willen doen maar we kwamen thuis van een verre reis en ik had daar een bloeding gehad, was allemaal vrij heftig geweest. dus we hadden gebeld of ze ons op wilden halen ipv dat we met de trein naar huis zouden gaan, zoals gepland. Dus daar stond ik op schiphol met een echofotootje in de hand Schoonmoeder had het daardoor al een beetje verwacht. Schoonpa had het niet door, dus schoonmoeder zei: kijk, je wordt opa. En toen was het glunderen. Ze zijn overigens ook een geweldige opa en oma voor de kids. Bij nummer 2 waren ze net zo blij.

Mijn ouders heb ik het daardoor telefonisch verteld, ze reageerden met: oh, dat gevoel hadden we al. Vond ik in eerste instantie niet zo leuk of eigenlijk meer een beetje gek, maar ze waren verder wel heel enthousiast en vonden het erg leuk. Mams kwam al gauw met een cadeautje voor de baby aanzetten Bij de tweede waren ze eveneens net zo enthousiast. Ze zijn een net zo lieve opa en oma maar wel anders. Mogelijk komt dat doordat ze nog 3 andere kleinkinderen hebben, voor mijn schoonouders zijn het de enige.

Lynn

En hier

Eén zwangerschap. Mijn moeder die ik het telefonisch vanuit de Dominicaanse republiek vertelde waar ik kots- en kotsmisselijk mijn vakantie 'vierde'. Ze was heel blij voor me maar was vooral bezorgd om mij. Van mijn schoonmoeder kan ik me alleen nog herinneren dat ze heel blij was toen we vertelden dat het een tweeling werd, en dat ze mij toen zij dat ze er vanuit ging dat een jongen natuurlijk vernoemd zou worden, en of ik de kinderen wel haar achternaam (dus die van haar zoon) wilde geven, want we waren tenslotte niet getrouwd! Die achternaam zou dan in ieder geval in stand blijven........
Helaas voor haar hebben we echt niet vernoemd, maar werden het zelfs 2 jongens met de achternaam van hun vader

Je hebt laten zien dat je een man bent.....

we waren in Schotland op vakantie geweest. We gingen onderweg naar huis nog even bij schoonzus en zwager langs. Op de vraag of we goed hadden geslapen op de boot, zei ik dat Belleman geweldig geslapen had. 'hij werd zelfs niet wakker toen ik moest overgeven'. Oh, zegt schoonzus, was het ruw weer op zee? Nee, het was juist heel kalm weer. Ik zag het aan haar ogen toen het tot haar doordrong. Haar ogen vulden zich met tranen en ze stortte zich op me. Haar blijdschap was overweldigend, hartverwarmend. Daarna door naar mijn ouders. We vertelden dat we babysokjes met een schots strikje hadden gekocht als souvenir. Ze begrepen het al snel, maar bleven helemaal stil. Mijn ouders zijn niet zo uitbundig, dus ik begreep dat wel. Het uitbundige had ik al mijn schoonzus gekregen. Na deze eerste lauwe reactie kwam het breien, de lakentjes, de zelfgemaakte kleertjes. De logeerpartijen zijn ontelbaar, ze zijn geweldige grootouders geworden.
De mooiste reactie kwam van de oom van mijn man. We vertelden het nieuws, hij liep naar mijn man toe, sloeg hem op zijn schouder, en zei 'gefeliciteerd jongen, je hebt laten zien dat je een man bent'.....

Ik snap de terughoudendheid wel soms...

Bij ons verliep het steeds als volgt:
Schoonouders dolenthousiast, mijn ouders blij, emotioneel en ook ongerust. 'Lieverd, wat fijn, ik hoop dat alles goed mag blijven gaan.'
Als opa en oma zijn mijn ouders overigens veel liever dan mijn overenthousiaste schoonouders.
Maar ik begrijp wel, dat de reacties van ouders soms ietwat minder enthousiast waren. Mijn ouders hebben heel wat ellende gezien in hun leven. Heel wat zwangerschappen waarbij het 'verkeerd' afgelopen is, op wat voor een manier dan ook. En hierdoor zijn ze zich er zeer van bewust, dat elke zwangerschap ook een risico is. En dat je geen garanties hebt, dat die ellende je bespaart blijft. Dat bewustzijn maakt dat ze wel blij zijn, al het nieuwe leven is welkom bij hun, maar dat ze niet juichend door het leven gaan.
Die reactie van de oom van Bellefleur, gaf mij een ander gevoel, toen ik het las. Als iemand geen kinderen kan krijgen, is hij dan minder man? Die reactie zou voor veel mensen ronduit kwetsend kunnen zijn. Eigenlijk vind ik hem helemaal niet zo leuk.
Mijn beste vriendin kan helaas geen kinderen krijgen. Ze wil ze heel erg graag. Ze heeft nu de leeftijd dat ze afscheid aan het nemen is van de gedachte dat ze moeder zal worden. Dat is heel verdrietig. Maar het is ook belangrijk dat zij beseft, dat zij als mens geen spatje minder waardevol is, dan iemand die wel kinderen kan krijgen.
Als een opa en oma overdreven enthousiast reageren op een zwangerschap, dan kan het net lijken, alsof ze pas door die zwangerschap, die kinderen van hen echt waarderen. Als je nakomelingen baart, tel je pas mee. Die gedachte maakte dat ik de overenthousiaste reactie van mijn schoonouders helemaal niet zo geweldig vond. Ik schrok ervan en dacht: 'Jeetje, is het zo belangrijk voor jullie? Wij zijn gewoon nog, wie we altijd al waren hoor!' Het leek net alsof ik zwanger wel deel uitmaakte van de familie en daarvoor niet. Dat vond ik raar.

Hier

Bij de eerste zwangerschap waren mijn schoonouders niet blij. Als we maar niet dachten dat ze gingen oppassen, ze waren hier helemaal nog niet aan toe.Zij werden geen opa en oma. Toen de zwangerschap in een miskraam eindigde waren ze daar zeer tevreden mee. Ons verdriet werd niet gezien.
Bij de tweede zwangerschap wederom weinig enthousiasme. "Eerst maar eens zien of het wel wat wordt". Toen de oudste inderdaad geboren werd kregen we als kraamkado een boormachine, "want daar heb je tenminste wat aan". Zoon is inmiddels 20 en ze zijn menig verjaardag van hem vergeten.
Hoe ze op de derde zwangerschap reageerden weet ik niet meer.Maar enthousiast was het vast niet.
Toen hun andere zoon kinderen kreeg was er al evenmin enthousiasme, maar bij hun dochters waren ze er opeens helemaal aan toe om opa en oma te zijn. Ze passen een aantal dagen per week op en in hun huis is opeens ruimte voor een kleinkinderkamer.
Blijkbaar zijn kleinkinderen van een dochter meer speciaal dan die van een zoon.
Mijn ouders hadden al 9 kleinkinderen maar zij worden bij elke nieuwe zwangerschap weer superenthousiast en ze zijn naar alle kleinkinderen enorm belangstellend.
Het kan verkeren...

Kobalt,

Wat er leuk was aan de reactie van die oom? Die opmerking was zo walgelijk dat het grappig werd. Hilarisch was, dat hij mij niet gefeliciteerd heeft... Overigens bleek de zwangerschap een jongetje op te leveren. En wat zei de oom? Inderdaad: 'gefeliciteerd jongen, je hebt een stamhouder'... En, Belleman en Bellefleur waren al jaren bij elkaar, toen we besloten te gaan trouwen. En op het feest begroette de oom me met de woorden: Zo. Nu pas hoor je er echt bij. Zo'n oom is het dus. Voor alle duidelijkheid, ik heb een ietwat andere mening betreffende bovenstaande zaken...

Overigens ben ik het met je eens dat as grootouders vaak niet zo uitbundig kunnen reageren, omdat ze beseffen dat er zo veel mis kan gaan. Als ik straks (over een jaartje of 15,20) in de schoenen van Tonny sta, dan weet ik niet of ik zo enthousiast kan reageren als mijn lieve schoonzusje deed. Ik denk eerder als mijn ouders: stil en afwachtend...

Oww bellefleur

Nu snap ik hem, ik had je ironie niet uit je berichtje opgemaakt.

Terughoudendheid

Tja, als moeder van een overleden baby ben ik ook terughoudend,alleen...in gedachten....ik hou die terughoudendheid voor me, heb ik al besloten als het zover is. Want ik herinner me ook nog de zorgenloze blijdschap die ik zelf had tijdens mijn eerste zwangerschap, en dat gun ik mijn kinders ook..

Allemaal gelukkig

Ik verbaas me oprecht over de vele kille reacties die sommige van jullie hebben moeten incasseren, terwijl het toch prachtig nieuws is.

Bij beide kinderen waren ze blij, gelukkig, emotioneel. En dat is alleen maar meer geworden. Nooit vergeet ik meer de momenten dat we onze ouders konden bellen dat ze een kleinkind hadden gekregen! Ik zou ze graag nog eens beleven, de blijdschap en ook opluchting dat ik het er goed vanaf had gebracht, de snik van pap toen hij de naam herhaalde...de eerste keer dat ze hun kleinkind in hun armen hadden. Bij de foto's schiet ik nog wel eens vol! Toen mijn vader met de vut ging noemde hij ook de naam van de oudste, toen nog zijn enige kleinkind, in zijn speech. Zijn stem sloeg over bij haar naam...ik koester dat enorm

Wij zijn gezegend met 4 liefdevolle, en gelukkig nog gezonde grootouders. Ze staan voor ons klaar, op een fijne manier. We bespreken eerlijk wat ze wel en niet willen doen qua oppas en wij zorgen ervoor hen niet te vaak en niet te weinig te vragen.

Dus ik kan alleen maar zeggen dat het een verrijking is op alle fonten...

Ik zou uit eigen ervaring dezelfde gedachten hebben, en niet eens alleen de eerste drie maanden. Maar juist daarom zo mijn best doen mijn kinderen hiermee niet te belasten...

Inderdaad p voorzichtigheid van ouders, en planning?

ook hier was ik nogal vroeg met vertellen. Met 6 of 7 weken of zo. Mijn vader citeerde een oude huisarts: "ga dan nog maar niet breien". Met andere woorden: het gaat nog zovaak mis, zeker zo vroeg in de zwangerschap.
Zit misschien iets in, maar ik wilde dit voor mij grootste nieuws toch al wel delen met mijn ouders. Om het nu te verzwijgen omdat het mis kan gaan? Dat wilde ik niet. Misschien wel juist als het misgaat, heb je ze nodig, toch?
En ook weet ik nog goed de reactie van mijn schoonzus die het "zielig" vond voor mijn eerste, dat ik al zo gauw weer zwanger was van de tweede..... alsof het een bestelling bij de super is die je zomaar kunt plannen. Ik was zielsgelukkig. Dat stak echt.
Daarnaast heb ik heel veel, heel leuke reacties gehad, hoor. Maar toch, die zure blijven wel hangen.
En schoonzus zelf heeft, toen ze het zelf "verantwoord" vond om voor een tweede te gaan, na de eerste de grootste problemen gehad. Niet zwanger worden en ook nog twee miskramen. Uiteindelijk toch een tweede met groot leeftijdsverschil, ik was echt blij voor haar. Maar misschien gemeen, ik dacht ook echt wel, zie je nou wel: je hebt het niet voor het zeggen, wees gelukkig met wat je krijgt.

Hier

Alle zwangerschappen hebben de (schoon)ouders van mijn man gehoord. Hij belde met goed en met slecht nieuws. Ze is zwanger en ligt in het ziekenhuis.
Het was dus vijf keer al bekend voordat ik acht weken zwanger was.
De reakties waren bezorgd en blij. De drie keren dat het na de 19 weken mis was heb ik van mijn schoonfamilie geen reakties gehad, behalve dan een hele lauwe.

Vera

Nooit meer zonder zorgen......

M'n ouders en schoonouders waren alle 4 keren onwijs blij. M'n moeder zei de eerste keer toen ze het hoorde na een stilte en een diepe zucht; nu is je leven nooit meer zonder zorgen. Hierna was ze blij maar ik vond het een iniote uitspraak. Ik kwam er wel echter dat het waar was war ze zei maar vind het geen passende opmerking als je dochter blij vertelt dat ze zwanger is.

Hier

Mijn moeder was jarig vlak nadat ik had ontdekt dat ik zwanger was en we hadden de zwangerschapstest ingepakt en gegeven met de mededeling dat het een symbolisch cadeautje was. Ze pakte het uit en had geen idee wat het was. Een dopje? Toen ze hoorde dat het een positieve zwangerschapstest was, kon ze alleen maar roepen: oh... oh....ohhhhhh (op een blije toon). Mijn vader zat stilletjes te glunderen, die was misschien nog wel blijer.
Schoonouders was een ander verhaal. 'Nou, 't moet maar,' was de reactie. De geboorte van dochter ging vreselijk mis en dochter zweefde twee weken tussen leven en dood in een academisch ziekenhuis ver van huis, waar ook ik was opgenomen wegens complicaties. Mijn ouders reden vrijwel iedere dag heen en weer met schone pyjama's en waren contactpunt voor onze vrienden. Schoonouders kwamen na een week eens kijken. Schoonma zei: 'We geven jonge ouders altijd een fotoalbum voor de baby cadeau, maar jullie niet, want deze kan nog dood gaan.' Later hebben we het boek alsnog gekregen, mijn moeder heeft het bij mijn scheiding volgeplakt met foto's van dochter en aan ex meegegeven.
Door alle trauma's rond dochters geboorte is het voor mijn ouders bij dit ene kleinkind gebleven (ik durfde een tweede niet aan en mijn zus heeft geen kinderen gekregen). Maar ze zijn dik tevreden en als ik hun vrienden moet geloven scheppen ze verschrikkelijk op over hun fantastische kleinkind (wat die vrienden natuurlijk ook doen over hun eigen kleinkinderen). Dochter ziet haar andere opa en oma misschien twee keer per jaar.

Ik merk dat het hedentendage ook niet ongebruikelijk is dat mensen de eerste drie maanden niets zeggen op een kleine kring na misschien. In dat opzicht is er niet veel veranderd volgens mij.