Hoe reageerde je (schoon)moeder

Nou,

dat is dan een bastaard.

Rosa van der Zanden

En laat ik de opmerkingen van de volgende zwangerschappen achter

want die waren nog erger.
Rosa van der Zanden

Het waren de opmerkingen van schoonmama. Mijn moeder was zielsgelukkig.

Rosa van der Zanden

Hier

Bij eerste (twee) was er geen schoonmoeder. Althans die was er wel maar die wist niks af van de zwangerschap. Mijn moeder reageerde eigenlijk best leuk, ook al was het geen ideale situatie. Heel praktisch. Gelijk plannen maken om te komen helpen.

Bij de derde (tweede zwangerschap) vond moeder het nog steeds erg leuk. Inmiddels ook getrouwd dus de situatie was ook anders. Schoonmoeder's reactie tegen man: 'nu kun je niet meer terug.' Ze was er dus niet erg blij mee.

Bij de derde, vierde, vijfde en zesde zwangerschap was schoonmoeder echter van mening veranderd en ze vond het helemaal geweldig. Hoe meer kinderen, hoe beter. Moeder vond het op het laatst wel iets te veel worden. Bij de laatste zwangerschap zei ze iets van 'nog een, is het nou nog niet genoeg.' Maar alles in liefde hoor. Ze vond het allemaal uiteindelijk leuk.

Pff

Wat een reacties. Ik ben opeens nog blijer met mijn trouwma Bij de eerste kwam het voor hen wel als een verrassing en omdat zij een hele rits miskramen gehad heeft, kon ze niet echt enthousiast doen geloof ik. Mijn eigen moeder had al 3 kleinkinderen, dus was het al logischer.. Denk ik.

Die generatie jaren (40/50) laat het meer in daden en attenties merken, denk ik? Zelf opgegroeid in emotionele armoede, zoiets..

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hier

reageerde schoonmoeder : ohh moest dat nu al?
mijn moeder en vader: dolgelukkig

Blij

Blij, trots en gelukkig. Het maakte hun leven ook rijker. Ook bezorgdheid. En maar naaien, breien, kopen, etc.
Ja, een zeer welkom voor de nog ongeboren kindertjes. En uiteraard voelde dat heel goed.

Sorry

maar ik had als eerste mijn schoonvader aan de telefoon en daarna heb ik hem een hele tijd niet meer willen zien,.

dus dat was niet zo leuk.

In shock

En voor het gemak ga ik er maar van uit dat dat positief was. Ze is er in ieder geval wel gek mee.
Dat was trouwens mijn moeder en dat was bij de oudste.

Bij nr 2 was de schok minder groot, ik denk dat ze dat wel verwacht had. En bij mijn 3e zwangerschap was ze wel blij geloof ik. Ze maakte zich wel zorgen: 3 kinderen en werken en al tegen de 40. Wel lief bedoeld in ieder geval. En toen mijn 3e zwangerschap misging en ik daarna voor de 4e maal zwanger werd was ze ronduit blij voor me.

En mijn schoonmoeder heeft dit allemaal niet mee mogen maken. Mij stiefschoonmoeder reageerde wel leuk. Maar dat is ook wel wat makkelijker denk ik.

De beide opa's reageerden ook nogal beheerst vond ik. Het is nou niet dat ze ons joelend om de nek vlogen. Zal inderdaad ook wel de tijdgeest zijn denk ik.

Tja

op maandag was ik bij mijn ouders en toen zat moeders nog te beweren dat er zeker geen kinderen zouden komen want veel te druk, en als ze dan wel zouden komen dat zij dan zeker niet zou gaan oppassen.

Op donderdag (ja idd slechts een paar dagen later) lieten wij ons wurmpje zien op de echo. En toen heeft ze me niet gefeliciteerd maar vroeg wel wanneer ze mocht komen oppassen.
Dagen later belde ze op, dat ze vergeten was me te feliciteren.

Mijn toenmalige schoonmoeder was eindelijk eens stil. En mijn schoonvader heeft een ronde dansje staan doen. Het zag er namelijk niet naar uit dat zij ooit kleinkinderen zouden krijgen. Inmiddels is de 4e bij hun onderweg.

Hier

Bij de eerste waren ze behoorlijk in shock. Logisch, want dat waren we zelf ook. We kwamen er namelijk achter dat ik bijna een half jaar zwanger was, en dat was nadrukkelijk niet gepland. En het duurde ook wel een tijdje voordat we er blij mee konden zijn
Bij de tweede: mijn schoonouders werden emotioneel, mijn ouders nuchter blij.

Bij ons

Schoonmoeder blij (was ik niet bij, is haar telefonisch verteld). Eigen ouders vooral bezorgd om mijn gezondheid en hoe zwaar het allemaal zou worden.

Tja

Met de eerste was ze overdreven blij. Het redde haar leven leek het wel.
Op de anderen zat ze niet te wachten. Daar ging ze nooit zoveel van houden als van de eerste.

En dat is dus ook zo.

En hier

Bij de eerste aan beide kanten blijdschap. Bij de tweede ook blijdschap maar schoonmoeder maakte binnen dezelfde minuut de opmerking: maar ik ga niet weer oppassen! Deed ze bij de oudste 1 dag in de week (met genoeg strijd over eten, slapen enz) en bij de jongste hadden wij allang andere plannen.

Oud zeer vraag

Wij hadden ruzie met mijn ouders, waardoor de zwangerschappen volledig buiten mijn ouders om zijn gegaan. Bij geen van mijn drie dikke buiken heb ik mijn moeder gezien. Maar ook al zouden we wel normaal contact gehad hebben, is mijn moeder er niet de persoon naar om dolgelukkig met mij rond te pronken en lekker inkopen te doen.
Ik heb mijn moeder niet eens zo heel erg gemist in die periode, maar natúúrlijk was het heel fijn geweest om er wel met haar van te mogen genieten.
Mijn schoonmoeder is niet de echte moeder van mijn man, dat scheelt denk ik wel. Ze had dus niet de speciale blijdschap die een moeder voor haar zoon voelt, maar ze was er altijd wel heel hartelijk over.

Altijd....

Altijd onwijs enthousiast, en nog, haar kleinkinderen zijn haar alles.

De eerste

Met de eerste waren beide kanten erg blij, daar werden ze eindelijk oma door - en daar gaat het blijkbaar om als je rond de 60 bent en iedereen om je heen is het al.
Mijn schoonmoeder vond de tweede ook leuk, want dat had zij ook. Wel minder dan de tweede, want ik ging niet zo mee in haar idee dat ik alleen baarde om haar een tweede kans te geven. (Eén van haar kinderen is jong overleden.)
Tussen mijn eerste en mijn tweede raakte het favoriete kind van mijn moeder zwanger. Als je daar dan een maand of wat achteraan komt is dat vrij onbelangrijk. Dat is verder niet zo erg, ik kan best zonder aandacht, maar de negatieve opmerkingen en vergelijkingen vond ik erg storend. Helaas is het zo gebleven. De jongste doet alles net een maand of wat later dan het andere kindje en is dus niet spannend. Mijn oudste is ook vergeten. Het middelste kleinkind is nu echt alles voor mijn moeder.

Jammer, maar helaas. Geen leuke oma's hier.

Juichend

Mijn moeder was er niet meer toen ik zwanger werd, maar mijn schoonmoeder was bij alledrie even blij! Precies zoals ik verwacht had

En de vrouw van mijn vader ook. Die heeft heel wat bij elkaar gebreid voor de kinderen.

Mijn vader en die van mijn man waren ook allebei blij.

Wij hebben dus hele lieve opa's en oma's, die helaas wel allemaal in een ander land zitten, maar da's onze fout. Vinden ze ook wel jammer.

Tsja

Ik raakte niet zomaar zwanger,we zaten in het IVF traject wat mijn man aan schoonmama vertelde.Haar reactie'hou je maar met andere dingen bezig'.Dat heeft me wel erg gekwetst.Maar eenmaal zwanger was ze wel erg blij,maar schoonpapa nog blijer,of hij laat het meer zien.
Mijn eigen ouders vonden het beide keren geweldig,en als het aan mijn vader lag mocht er nog wel één komen,ook al hebben ze 7 kleinkinderen.

Hier

Mijn moeder was nog niet zo lang overleden toen ik zwanger raakte van de eerste. Mijn vader zuchtte bij het bericht dan ook: éindelijk weer eens goed nieuws!
Mijn schoonouders waren ook erg blij en vooral mijn schoonmoeder leefde erg mee. Ze is een echte ouderwets-lieve oma voor al haar kleinkinderen. Bij mijn tweede kind zuchtte mijn schoonvader dat hij hoopte dat er eindelijk weer eens een jongen geboren werd Dat heeft hij niet meer mogen meemaken want hij overleed plotseling toen ik 4 maanden zwanger was. Mijn vader was ingetogen blij toen ik vertelde dat er nog een kindje kwam. Hij was altijd meer een 'stille genieter'.

Vanwaar je vraag, tonny?

Word je weer oma, en was jouw reactie niet wat er van jou verwacht werd ofzo?
Hier was schoonmama erg blij met de zwangerschappen. De relatie met mijn moeder was bij de eerste zwangerschap (die mis liep) en de tweede zwangerschap niet zo goed. De reactie dientengevolge ook niet. Mijn andere zwangerschappen heeft ze niet meer meegemaakt helaas. Ze was wel een lieve oma die dol was op haar kleinkinderen.

Zoals verwacht hier

Heel blije moeder, bij alledrie, met tranen in de ogen van blijdschap - en dat heeft ze niet gauw. Mijn vader was ook blij al heb ik de indruk dat dat bij het nieuws van nr 3 wel wat minder aanwezig was (niet nu hij er eenmaal is overigens, ze zijn allebei heel dol met de drie kleinkinderen). Overigens ging aan de bekendmaking van de komst van nr. 3 een opmerking van mijn moeder over ons (met 2 dus al) veel te kleine huis vooraf, dus enigszins opgelucht was ik toch wel over haar blije reactie .
Schoonvader is ook een enthousiaste opa maar op komst-van-baby nieuws is de standaardreactie een korzelig 'o dan ben ik met vakantie' en dat is toevallig nog waar ook, hij heeft dan altijd al iets gepland!

Hier

Bij de eerste was mijn moeder wel bezorgd, moest ik niet eerst nog een eigen leven leiden (ik was 26). Typisch wel, die "doe je daar wel goed aan"-opmerkingen. Ik deed er goed aan, want het eerste jaar kon ze niet genoeg zeggen wat een blij kindje het wel was en hoe je merkte dat mijn dochter zich gewenst voelde. Het was ook daarom dat ze bij een tweede zei ("doe je daar wel goed aan") dat een tweede nooit zo'n makkelijk kindje kon worden als de eerste hoor. Nou, de tweede was nog makkelijker (als baby hè . Ze was ook bij beide bevallingen.
Schoonouders was een ander verhaal. Toen vriend vertelde dat ik zwanger was, vroeg zijn moeder direct aan hem "maar dat wilde jij toch niet?" Ik stond ernaast, te groen en misselijk om er op te reageren. Vriend had zelf aangegeven kinderen te willen hebben, dus ze zat er flink naast. Ook heerste de hardnekkige overtuiging dat ik een kind wilde omdat ik jaloers was op de schoonzus van vriend, deze overtuiging werd alsof ik er niet bij was hardop uitgesproken door schoonoma (ik nog steeds te groen en misselijk). Mijn moeder was overigens helemaal in shock toen mijn schoonvader na de geboorte van mijn dochter zei dat het voor hun al allemaal 'gewoon' was hoor (het was hun tweede kleinkind). Bij de tweede zwangerschap belde mijn vriend zijn moeder en ik stond ernaast. Ik hoorde hoe ze vroeg "Alweer? Was het een ongelukje?". Mijn vriend was er nota bene eerder aan toe dan ik, een tweede.
Ach ja. Ze zijn nu wel blij met hun kleinkinderen hoor!

Ik zal het nooit vergeten

Ik zal nooit vergeten wat mijn schoonmoeder zei. Achtergrondinformatie: ze heeft drie zonen en altijd gehoopt op een dochter. De eerste twee zonen hebben een leuke naam, voor de derde zoon wisten ze duidelijk niets meer te verzinnen

Ze zei: "Ten eerste hoop ik dat het gezond is. Ten tweede.. dat het een meisje is."
En natuurlijk werd het een jongen, en daarna weer, want dit wordt natuurlijk tot in de zoveelste generatie afgestraft
We lieten een echo maken, bij de tweede had ze zich helemaal geestelijk voorbereid en kwam er alleen maar uit: "Dat dacht ik wel".

Verder iedereen blij.

Als bij kaatje heksenvet

Blij, trots en gelukkig waren beide grootouderlijke paren. Dat zijn ze nog.

En hier

waren mijn schoonouders heel gelukkig met de zwangerschappen(3) en nu ook dol op de kleinkinderen. Ze hadden er al 4 dus ze hadden al ervaring.

Mijn vader werd voor de eerste keer opa en was dol-en dolgelukkig. Toen hij nog leefde had hij altijd foto's van ze op zak, helaas heeft hij de geboorte van de jongdte niet meer mogen meemaken. Zijn vrouw was ook heel blij voor ons. Mijn eien moeder is al heel lang geleden overleden en heeft hier jammer genoeg niks van meegemaakt.

Mijn oma, die toen nog leefde was ook erg blij en trots want ze werd opoe en dat vond ze geweldig

Beide ouders

Waren er erg blij mee. Mijn schoonmoeder schrok wel even, want voor haar 50e al oma! Verder waren zowel mijn als zijn ouders erg blij. Nu is mijn oudste aan beide kanten het eerste kleinkind. Dat is best bijzonder. Maar ook daarna waren ze weer net zo blij.
Mijn schoonzusje echter was zwaar in shoc...
Dat had ze niet verwacht want wij waren toch nog niet getrouwd ... (en zij wel).
Dit heeft even geduurd.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Lastig

..vond ik het, die reacties!

Mijn moeder zei: "als je maar niet denkt dat ik ga oppassen!" en "hoe moet het nou met je studie?" (ik was 33, dus zwanger worden ging wat mij betreft voor). Spruitje is haar derde kleinkind; mijn zus en zwager hadden alles wat meer in kannen en kruiken dan wij (studie afgemaakt, beiden een goede baan, koophuis), dus ergens snap ik het wel - ze maakte zich zorgen - maar het kwam niet zo leuk over. Later was ze wel blij, en ze past ook best weleens op. Niet structureel (dat bedoelde ze toen), maar wel met enthousiasme.

Schoonmoeder vergat in haar enthousiasme dat er nog een mens aan die buik vastzat. Met kerst kreeg ik alleen maar cadeautjes voor de baby - en voor mezelf een pakje thee. Ik voelde me net een couveuse! Maar ze is een lieve oma. Sinds een jaar heeft ze stiefkleinkinderen, en is Spruitje een beetje op de achtergrond geraakt, dat vind ik wel zielig voor hem. Ze woont in het buitenland en past daar veel op de stiefkleinkinderen. Gelukkig komt ze zo af en toe ook hierheen - een weekendje met Spruitje spelen - hoewel ze vaak meer oog heeft voor haar geliefde op het moment.

Schoonvader en stiefschoonmoeder waren lief en enthousiast (enige kleinkind); zij breit, hij klust en neemt Duitstalige programma's op voor ons tweetalige Spruitje. Heel lieve mensen, met oog voor hoe wij ons voelen, voor wat Spruitje nodig heeft qua aanpak, wat hij leuk vindt, etc (vooral zij dan. Hij is wat stug en star, maar bedoelt het goed).

Ik ben ook benieuwd waar de vraag vandaan komt, tonny!

groet, Valkyre

Draadje en ontopic

komt volgens mij door iemand die in een draadje schrijft dat haar moeder niet leuk reageerde op een 4e zwangerschap. Ik ben wel benieuwd naar tonny's eigen reactie

Al waren hier beide ouders (die van mij) ziek, er werd blij, trots en bezorgd gereageerd (snel na huwelijk zwanger en jong). Door ziekte konden ze niet altijd de opa en oma zijn die ze wilden, maar de laatste jaren wordt de band steeds intenser ondanks de ziektes.

schoonouders waren ook gewoon blij, maar dat uitte zich meer in een tevreden gefeliciteerd; zo waren ze.

Enige dat ik bijna hoopte (erg he) was dat er eens iemand een traantje zou laten van ontroering en blijdschap en dat is niet gebeurd, ook niet bij het zien van de babies. Bij de ene door ziekte, bij de ander omdat ze nooit zo waren.