Hoe kom je uit de mom burn out?
ik denk dat ik een mommy burn out heb. Al maanden voel ik me energie loos, volledig uitgezogen door mn kinderen en eigenlijk vrij doelloos. Mn dag begint met de het gekrijs van mn kinderen en eindigt hier ook mee. Zelfs als ik eerder opsta zodat ik even alleen kan opstarten lukt niet. Sta ik om half 6 op dan staat de middelste ook gewoon beneden. Beneden na bedtijd een serie kijken? Nope, ondanks dat het bedtijd is komt hij rustig naar beneden om verder tijd te rekken, ook wanneer ik boos word en hem terug naar boven stuur.
Ik kom weinig aan mezelf toe of iets anders, omdat ik zo gesloopt ben. Mijn man ervaart hetzelfde. Soms zitten we na een lange dag op de bank en vragen we ons af wat er nu weer over ons heen is gekomen 🙃
We hebben 3 kinderen, van 13, 8 en 3. Vooral de jongste 2 kosten ons heel veel energie.
Daarnaast maken de oudste en de middelste continu ruzie. Ze kunnen elkaar niet uitstaan. Er gaat geen dag voorbij zonder schreeuwen, ruzie of een ontploffing.
Herkennen andere mama's dit ook? Hoe kom je hier uit? We hebben weinig hulp om ons heen en zijn heel erg op elkaar aangewezen.. op deze manier vind ik echt niks leuks aan mn kinderen.
Tips, herkenning, motivatie, een luisterd oor, alles is welkom 💖
Jillz schreef op 22-02-2025 om 20:23:
Ik lees een aantal tegenstrijdigheden waardoor ik eigenlijk niet goed weet wat nu echt het pijnpunt is.
Zo schrijf je in de OP dat je niet aan jezelf of aan iets anders toekomt. Terwijl je dan later in een reactie schrijft dat je maar liefst vier keer per week sport en een stuk sociaal leven hebt. Dat klinkt toch als heel veel dingen voor jezelf.
Je schrijft dat je geniet van leuke dingen met je gezin ook als de kinderen vervelend zijn, maar tegelijkertijd schrijf je dat het je helemaal leegzuigt.
Ik vraag mij verder af wat nu precies het probleem is als je 1 op 1 iets gaat doen met je 3 of 8 jarige. Wat doen jullie dan en wat gaat er op die momenten mis.
Ik vraag mij ook af wat boos worden inhoud? Want zoals ik het lees gaat er ook iets niet goed in het grenzen stellen aan je 8 jarige. Je schrijft dat hij ze niet respecteert ook niet als je boos wordt. Wat doe je op zo'n moment?
Ik loop vooral leeg op het geruzie en geschreeuw.
Ja ik heb een sociaal leven/contacten maar het is niet zo dat ik wekelijks een vriendinnen dag heb of naar de sauna ga/kan. Ik sport onder schooltijd, dit is vaak 30 tot 45 min. Ik bedoel met aan mezelf toekomen bijv rustig in bad, een boekje lezen. Geen drastische dingen. Ik ben sws niet iemand die veel op stap gaat, maar ik heb wel behoefte aan rust aan het einde van de dag. Dit ging hier heel lang goed maar de laatste weken totaal niet. Het voelt dan alsof er geen ruimte is voor mij om bij te tanken. Mijn man heeft dit zelf ook op dit moment. Misschien is het ook weer even wat het is en gaat het weer over.
Klopt onze middelste accepteert grenzen niet. Hij blijft maar doorgaan. Dit is zeer vermoeiend. Elke dag is dan ook een strijd vanaf het moment dat hij zn ogen open doet. We hebben al heel veel ingezet, belonen, confronteren, laten gaan, erover praten, stickers plakken, complimenten geven, straf geven, het raakt hem niet. Het lijkt ook wel met de week intenser te worden. Daar loop ik ook enorm op leeg.
Wat ik dit weekend heb gedaan is hem bijv verteld wat hij moest doen (hij ging kleuren aan de eettafel) en ik ben toen bewust naar boven gegaan om daar mijn ding te doen. Hij bleef me opzoeken en naar me toe komen. Ik heb hem 2x gewezen op wat hij wilde gaan doen en dat hij dat weer moet gaan doen, bij de 3e keer heb ik niets meer gezegd. Dit ging 45 min zo door. Toen pas ging hij naar beneden en kwam hij niet meer terug. In totaal was ik dus bijna 1 uur verder voordat hij echt ging kleuren.
Anoniemvoornu schreef op 22-02-2025 om 14:40:
[..]
Ja en de jongste is 3 dus om nu te zeggen ja ik heb het geprobeerd het lukte niet .... is wel een beetje vroeg om het bijltje neer te leggen. Beter lijkt het me te kijken hoe het wel kan door dus bijv opsplitsen vader neemt er 2, moeder 1 op bijv een zondagmorgen , tijd samen is voor de band echt belangrijk in alle fases en dat dat lastig is met meerdere kinderen betekend niet dat je kind of jijzelf er geen behoefte aan hebt en lijkt me iets om je best voor te doen
1 op 1 zie je ook de persoon weer ipv dat de focus ligt op ruzies/interacties met siblings
Ik doelde op grotere activteiten, dat dat elke keer niet gaat. Ik doe wel 1 op 1 dingen zoals spelen, kleuren, naar de speeltuin gaan etc. Vooral met de jongste 2 lukken dit soort activiteiten wel.
Lievebeestje schreef op 22-02-2025 om 16:22:
Klinkt pittig! Ik las laatst het boek “Ouders zijn ook maar mensen”, dat gaat over parentale burn-out. Daarin stond dat dit vaak wordt veroorzaakt doordat de ouder vindt (vaak ten onrechte) dat hij/zij het niet goed genoeg doet. Leg je misschien de lat te hoog? Heb je veel negatieve gedachten over dat je het niet goed doet? Ze gaven in dat boek wel goede tips om positiever naar jezelf als ouder te kijken.
Wat betreft 1 op 1: dit hoeft niet altijd iets bijzonders te zijn, het kan ook gewoon na etenstijd een halfuurtje puzzelen met 1 kind boven zijn. Zolang je maar even echte aandacht voor ze hebt. Misschien leg je de lat vrij hoog dat het dan ook “gezellig” moet zijn, even wat oprechte aandacht van jou is ook al genoeg. Ik denk eerlijk gezegd als ik het zo lees dat vooral je middelste zoon behoefte heeft aan meer positieve aandacht.
Knap dat je al zoveel sport, dat doen veel andere ouders je niet na!
Dank voor de tip, ga ik eens naar kijken!
Ja, misschien leg ik de lat ook wel hoog. Het voelt soms ook voor mij dat als dat niet doe het niet voldoende is voor hen.
Waar is je man in het geheel? Waarom gaat hij niet een dag minder werken bijvoorbeeld zodat jij een volle dag kan maken op kantoor en hij thuis is voor de kinderen? Jij trekt het niet meer, wat begrijpelijk is. Misschien tijd om weer eens met je man te kijken hoe jullie alles anders kunnen organiseren zodat het voor jou wat beter te doen wordt?
Zitten de kinderen op een sport?
Ik zou inzetten op verbetering omtrent je middelste zoon op 2 manieren:
1. Investeren in de relatie door extra 1 op 1 aandacht (hoeven geen grote dingen te zijn
2. Opvoedondersteuning zoeken bij vriendinnen, huisarts/cjg. Niet omdat je niet zou kunnen opvoeden maar omdat je blijkbaar een pittig kind hebt. Er zijn hardere kaders nodig zodat jullie meer rust kunnen pakken maar die moet je wel kunnen handhaven. Dat handhaven is nu eenmaal zwaarder met een pittig kind
Dit is de periode van het jaar waarin zo ongeveer iedereen op deze breedtegraad die geen supplement slikt een tekort aan vitamine D heeft. Is je vitamine D de afgelopen weken nog getest? Gezonde hoeveelheid is 80-200 mmol/l. Sommige artsen houden nog de oude norm van minimaal 50 aan, maar dat is voor de meeste mensen te laag. Dan word je down en moe.
Ik weet niet of je al richting de overgang gaat (je sprak over hormonale problemen). Vanaf dan verdubbelt de behoefte aan vitamine D, dus 50 microgram per dag. Als je een tekort hebt, moet dat eerst ook nog aangevuld worden. Meten is weten en praat met je huisarts.
Vera89 schreef op 23-02-2025 om 10:49:
[..]
Ik loop vooral leeg op het geruzie en geschreeuw.
Ja ik heb een sociaal leven/contacten maar het is niet zo dat ik wekelijks een vriendinnen dag heb of naar de sauna ga/kan. Ik sport onder schooltijd, dit is vaak 30 tot 45 min. Ik bedoel met aan mezelf toekomen bijv rustig in bad, een boekje lezen. Geen drastische dingen. Ik ben sws niet iemand die veel op stap gaat, maar ik heb wel behoefte aan rust aan het einde van de dag. Dit ging hier heel lang goed maar de laatste weken totaal niet. Het voelt dan alsof er geen ruimte is voor mij om bij te tanken. Mijn man heeft dit zelf ook op dit moment. Misschien is het ook weer even wat het is en gaat het weer over.
Klopt onze middelste accepteert grenzen niet. Hij blijft maar doorgaan. Dit is zeer vermoeiend. Elke dag is dan ook een strijd vanaf het moment dat hij zn ogen open doet. We hebben al heel veel ingezet, belonen, confronteren, laten gaan, erover praten, stickers plakken, complimenten geven, straf geven, het raakt hem niet. Het lijkt ook wel met de week intenser te worden. Daar loop ik ook enorm op leeg.
Wat ik dit weekend heb gedaan is hem bijv verteld wat hij moest doen (hij ging kleuren aan de eettafel) en ik ben toen bewust naar boven gegaan om daar mijn ding te doen. Hij bleef me opzoeken en naar me toe komen. Ik heb hem 2x gewezen op wat hij wilde gaan doen en dat hij dat weer moet gaan doen, bij de 3e keer heb ik niets meer gezegd. Dit ging 45 min zo door. Toen pas ging hij naar beneden en kwam hij niet meer terug. In totaal was ik dus bijna 1 uur verder voordat hij echt ging kleuren.
En gewoon naast hem gaan zitten boekje lezen? Puzzeltje doen?
Vera89 schreef op 23-02-2025 om 10:49:
[..]
Ik loop vooral leeg op het geruzie en geschreeuw.
Ja ik heb een sociaal leven/contacten maar het is niet zo dat ik wekelijks een vriendinnen dag heb of naar de sauna ga/kan. Ik sport onder schooltijd, dit is vaak 30 tot 45 min. Ik bedoel met aan mezelf toekomen bijv rustig in bad, een boekje lezen. Geen drastische dingen. Ik ben sws niet iemand die veel op stap gaat, maar ik heb wel behoefte aan rust aan het einde van de dag. Dit ging hier heel lang goed maar de laatste weken totaal niet. Het voelt dan alsof er geen ruimte is voor mij om bij te tanken. Mijn man heeft dit zelf ook op dit moment. Misschien is het ook weer even wat het is en gaat het weer over.
Klopt onze middelste accepteert grenzen niet. Hij blijft maar doorgaan. Dit is zeer vermoeiend. Elke dag is dan ook een strijd vanaf het moment dat hij zn ogen open doet. We hebben al heel veel ingezet, belonen, confronteren, laten gaan, erover praten, stickers plakken, complimenten geven, straf geven, het raakt hem niet. Het lijkt ook wel met de week intenser te worden. Daar loop ik ook enorm op leeg.
Wat ik dit weekend heb gedaan is hem bijv verteld wat hij moest doen (hij ging kleuren aan de eettafel) en ik ben toen bewust naar boven gegaan om daar mijn ding te doen. Hij bleef me opzoeken en naar me toe komen. Ik heb hem 2x gewezen op wat hij wilde gaan doen en dat hij dat weer moet gaan doen, bij de 3e keer heb ik niets meer gezegd. Dit ging 45 min zo door. Toen pas ging hij naar beneden en kwam hij niet meer terug. In totaal was ik dus bijna 1 uur verder voordat hij echt ging kleuren.
Dit vind ik wel een mooi voorbeeld. Je hebt een duidelijke afspraak gemaakt hij gaat zelf iets doen in dit geval kleuren en jij gaat iets doen zonder gestoord te worden. Je herinnert hem daar twee keer aan en dan negeer je het gewoon. En het heeft misschien heel lang geduurd, maar hij is uiteindelijk weg gegaan. Als je dit consequent elke keer doet, dan gaat hij echt niet elke keer uren bij je hangen. Na een aantal keer consequent dit doen kiest hij sneller om iets voor zichzelf te gaan doen.
Verder wil je denk ik voorkomen om de hele dag te roepen "Nee niet doen". Wat wij gedaan hebben met ons uitdagende kind. Is stap voor stap regels invoeren dus niet de hele dag nee en strijd maar 1 regel per dag net zolang tot het een gewoonte is die niet meer ter discussie staat.
Het klinkt ook alsof de ochtenden stressvol verlopen. Kun je daar toewerken naar een vast ritueel? Bijvoorbeeld de oudste twee komen aangekleed beneden. Smeren zelf een broodje en eten dat op. De 13 jarige maakt zelf broodtrommel. Daarna tanden poetsen, gezicht wassen en haren netjes doen. Plassen en daarna tot aan schooltijd mogen ze iets leuks doen. Bijvoorbeeld tablet kijken. Vijf minuten voor tijd gaat er een wekker en moeten schoenen en jas worden aangetrokken. Lopen ze te treuzelen dan gaat het af van de tijd die ze tablet kunnen kijken. Daar herinner je ze vriendelijk 1 of 2 keer aan. Verder bemoei je je er zo min mogelijk mee, zeker met de oudste 2. In het begin leg je de lat voor beloning laag, maar gaandeweg kun je dingen toevoegen. Bijvoorbeeld dat het zonder ruzie moet gaan of op een rustige manier. Zo'n structuur heb je natuurlijk niet van vandaag op morgen, daar moet je echt wel een paar weken voor uittrekken, maar het voorkomt daarna heel veel strijd. En persoonlijk vind ik het ook echt heel naar om meteen de dag negatief te beginnen.
Dank je voor de uitleg Vera89. Dit klinkt al een stuk behapbaarder. Nu lees ik vooral eigenlijk dat de middelste een heel groot beroep op je doet, veel van je vraagt. Het voorbeeld met het tekenen is een mooie, knap dat je het volgehouden hebt. En nog wel (flink) vaker zult moeten volhouden. Maar het opvoeden van een kind met ADHD kan echt flink pittig zijn en ‘gewone’ opvoedtips werken niet altijd even goed of hebben meer tijd nodig (consequent zijn helpt natuurlijk zeker wel, maar kost wel meer tijd). Balen dat jullie de ondersteuning voor de ADHD niet als steunend ervaren. Gebruikt jullie middelste wel medicatie? De juiste medicatie maakt wel een wereld van verschil merken we, jongste gebruikt nu sinds 2 jaar een 24 uur middel wat hem echt zoveel beter helpt. Sindsdien is hij een stuk beter aanspreekbaar.
Mevrouw75 schreef op 23-02-2025 om 11:45:
[..]
En gewoon naast hem gaan zitten boekje lezen? Puzzeltje doen?
Mijn ervaring met een onrustig kind is dat "gewoon" ernaast gaan zitten een ernstige oefening in geduld is, want je hoort voortdurend "mam, maam, kijk eens" en aangestoten worden als je niet direct reageert. Als je een puzzel op papier aan het maken bent, bereid je voor dat je pen alle kanten op schiet.
Joszy schreef op 23-02-2025 om 11:02:
Waar is je man in het geheel? Waarom gaat hij niet een dag minder werken bijvoorbeeld zodat jij een volle dag kan maken op kantoor en hij thuis is voor de kinderen? Jij trekt het niet meer, wat begrijpelijk is. Misschien tijd om weer eens met je man te kijken hoe jullie alles anders kunnen organiseren zodat het voor jou wat beter te doen wordt?
Mijn man is er dagelijks, hij werkt al 1 dag minder (voorheen was het 40 uur) op de dag dat hij de hele dag thuis is, werk ik al op kantoor/buitenshuis.
En we lopen er beiden tegen aan dat we erop leeglopen. Hij doet net zoveel als ik, ook in het huishouden.
Auwereel schreef op 23-02-2025 om 17:17:
[..]
Mijn ervaring met een onrustig kind is dat "gewoon" ernaast gaan zitten een ernstige oefening in geduld is, want je hoort voortdurend "mam, maam, kijk eens" en aangestoten worden als je niet direct reageert. Als je een puzzel op papier aan het maken bent, bereid je voor dat je pen alle kanten op schiet.
Dit dus. En dit speelt al jaren, niet even 2 dagen ofzo. Gewoon even samen puzzelen of een boek lezen is niet hetgeen waar me mee starten, het begint het eerste uur met al het andere en van alles en nog wat en daarna pas, 3 minuten lezen, spelen, puzzelen of wat dan ook..
Kopjekoffi schreef op 23-02-2025 om 14:41:
Dank je voor de uitleg Vera89. Dit klinkt al een stuk behapbaarder. Nu lees ik vooral eigenlijk dat de middelste een heel groot beroep op je doet, veel van je vraagt. Het voorbeeld met het tekenen is een mooie, knap dat je het volgehouden hebt. En nog wel (flink) vaker zult moeten volhouden. Maar het opvoeden van een kind met ADHD kan echt flink pittig zijn en ‘gewone’ opvoedtips werken niet altijd even goed of hebben meer tijd nodig (consequent zijn helpt natuurlijk zeker wel, maar kost wel meer tijd). Balen dat jullie de ondersteuning voor de ADHD niet als steunend ervaren. Gebruikt jullie middelste wel medicatie? De juiste medicatie maakt wel een wereld van verschil merken we, jongste gebruikt nu sinds 2 jaar een 24 uur middel wat hem echt zoveel beter helpt. Sindsdien is hij een stuk beter aanspreekbaar.
Ja zeker we gebruiken nu zo'n 2 jaar medicatie (kleine 4 maanden gestopt ivm te heftige bijwerkingen op de metylfenidaat) nu sinds een jaar over naar Tentin, enorm verschil in de concentratie, maar niet zozeer in het gedrag. Het kan ook zo zijn (en dat lijkt er op) dat een deel ook voort komt omdat dat zijn karakter is. Ergens heel mooi natuurlijk en later zal hij er vast veel aan hebben, maar nu is het moeilijk te handelen.
We overwegen wel om wellicht binnenkort over te gaan naar langwerkend omdat het nu toch af en toe niet voldoende helpt, zeker als we lange dagen hebben in de vakanties en weekenden.
Hij is gewoon een heel vurig mannetje met ook ADHD. Das niet mis haha. Tegelijkertijd is hij ook enorm grappig, zorgzaam en super lief. Zijn buien zijn alleen niet te doen de laatste tijd 😅
Kopjekoffi schreef op 23-02-2025 om 14:41:
Dank je voor de uitleg Vera89. Dit klinkt al een stuk behapbaarder. Nu lees ik vooral eigenlijk dat de middelste een heel groot beroep op je doet, veel van je vraagt. Het voorbeeld met het tekenen is een mooie, knap dat je het volgehouden hebt. En nog wel (flink) vaker zult moeten volhouden. Maar het opvoeden van een kind met ADHD kan echt flink pittig zijn en ‘gewone’ opvoedtips werken niet altijd even goed of hebben meer tijd nodig (consequent zijn helpt natuurlijk zeker wel, maar kost wel meer tijd). Balen dat jullie de ondersteuning voor de ADHD niet als steunend ervaren. Gebruikt jullie middelste wel medicatie? De juiste medicatie maakt wel een wereld van verschil merken we, jongste gebruikt nu sinds 2 jaar een 24 uur middel wat hem echt zoveel beter helpt. Sindsdien is hij een stuk beter aanspreekbaar.
Ja zeker we gebruiken nu zo'n 2 jaar medicatie (kleine 4 maanden gestopt ivm te heftige bijwerkingen op de metylfenidaat) nu sinds een jaar over naar Tentin, enorm verschil in de concentratie, maar niet zozeer in het gedrag. Het kan ook zo zijn (en dat lijkt er op) dat een deel ook voort komt omdat dat zijn karakter is. Ergens heel mooi natuurlijk en later zal hij er vast veel aan hebben, maar nu is het moeilijk te handelen.
We overwegen wel om wellicht binnenkort over te gaan naar langwerkend omdat het nu toch af en toe niet voldoende helpt, zeker als we lange dagen hebben in de vakanties en weekenden.
Hij is gewoon een heel vurig mannetje met ook ADHD. Das niet mis haha. Tegelijkertijd is hij ook enorm grappig, zorgzaam en super lief. Zijn buien zijn alleen niet te doen de laatste tijd 😅
Jillz schreef op 23-02-2025 om 12:36:
[..]
Dit vind ik wel een mooi voorbeeld. Je hebt een duidelijke afspraak gemaakt hij gaat zelf iets doen in dit geval kleuren en jij gaat iets doen zonder gestoord te worden. Je herinnert hem daar twee keer aan en dan negeer je het gewoon. En het heeft misschien heel lang geduurd, maar hij is uiteindelijk weg gegaan. Als je dit consequent elke keer doet, dan gaat hij echt niet elke keer uren bij je hangen. Na een aantal keer consequent dit doen kiest hij sneller om iets voor zichzelf te gaan doen.
Verder wil je denk ik voorkomen om de hele dag te roepen "Nee niet doen". Wat wij gedaan hebben met ons uitdagende kind. Is stap voor stap regels invoeren dus niet de hele dag nee en strijd maar 1 regel per dag net zolang tot het een gewoonte is die niet meer ter discussie staat.
Het klinkt ook alsof de ochtenden stressvol verlopen. Kun je daar toewerken naar een vast ritueel? Bijvoorbeeld de oudste twee komen aangekleed beneden. Smeren zelf een broodje en eten dat op. De 13 jarige maakt zelf broodtrommel. Daarna tanden poetsen, gezicht wassen en haren netjes doen. Plassen en daarna tot aan schooltijd mogen ze iets leuks doen. Bijvoorbeeld tablet kijken. Vijf minuten voor tijd gaat er een wekker en moeten schoenen en jas worden aangetrokken. Lopen ze te treuzelen dan gaat het af van de tijd die ze tablet kunnen kijken. Daar herinner je ze vriendelijk 1 of 2 keer aan. Verder bemoei je je er zo min mogelijk mee, zeker met de oudste 2. In het begin leg je de lat voor beloning laag, maar gaandeweg kun je dingen toevoegen. Bijvoorbeeld dat het zonder ruzie moet gaan of op een rustige manier. Zo'n structuur heb je natuurlijk niet van vandaag op morgen, daar moet je echt wel een paar weken voor uittrekken, maar het voorkomt daarna heel veel strijd. En persoonlijk vind ik het ook echt heel naar om meteen de dag negatief te beginnen.
Dankje 💖
Ja dat is wel een fijne tip. Ik ga daar eens over nadenken. Het is komende week vakantie dus kan ik de ochtend ellende even ontvluchten en misschien zo met een beter ochtend ritueel na de de vakantie beginnen. Dankjewel!!
