Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Jonagold schreef op 03-06-2022 om 14:34:
[..]
Sorry dat ik het zo bot zeg, maar dat vind ik dan ontzettend egoistisch van je. Er is niks wezenlijker voor een mens dan zijn afkomst. Daarover liegen of dingen verzwijgen vind ik echt niet kunnen.
Ik denk dat jouw zorgen overtrokken zijn. Ja, er zal iets veranderen maar wat dat is weet je niet van tevoren. Jij lijkt te denken dat je kind zich van je af zal keren en automatisch al zijn liefde zal reserveren voor die onbekende vader. Waarom denk je dat? Lijkt mij persoonlijk ontzettend onwaarschijnlijk. Ik weet wel dat als je kind er op latere leeftijd achter komt, en dat gaat gebeuren, dat weet jij ook, dat er dan echt een vertrouwensbreuk tussen jullie zal ontstaan. En terecht! Over zoiets belangrijks je leven lang voorgelogen worden door nota bene je eigen ouders... Hoe zou je dat zelf vinden??
Ga zelf iets aan jouw probleem hiermee doen, maar leg dat niet bij een kind neer. Grow up en neem je verantwoordelijkheid. Dit hoort ook bij het opvoeden van een kind dat niet van jezelf is.
Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen en mij daarna terugtrekken uit kinds leven.
Er kan wel een slotje op. Het is mij duidelijk.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:02:
[..]
Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen en mij daarna terugtrekken uit kinds leven.
Er kan wel een slotje op. Het is mij duidelijk.
Ik weet nu wel zeker wie je bent en vind ik het erg jammer dat je weer zo overtrokken reageert op een topic wat je zelf start. Je hoeft je toch niet terug te trekken uit het leven van JOUW zoon?
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:02:
[..]
Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen en mij daarna terugtrekken uit kinds leven.
Er kan wel een slotje op. Het is mij duidelijk.
Wat?! Nee, je kunt prima gewoon de vaderrol blijven vervullen in het leven van je kind. Bovendien ben je wettelijk gezien de vader, daar kun je niet zomaar afstand van doen.
Waarom kun je niet én eerlijk zijn én je rol als vader vervullen?
Het is voor je kind heel traumatisch en onveilig als jij opeens verdwijnt uit zijn leven. En dan ook nog door je eigen keuze.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:02:
[..]
Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen en mij daarna terugtrekken uit kinds leven.
Er kan wel een slotje op. Het is mij duidelijk.
Misschien moet je eerst de verantwoordelijkheid nemen voor jezelf en je eigen gevoelens, voordat je dit soort (overtrokken) reacties uit en je kind daar ook nog eens mee belast.
Hoe zie je het voor je?! “Kind, ik ben niet jouw eigen papa. En nu ga ik er vandoor, want ik ga er vanuit dat JIJ mij nu niet meer als papa wilt.”
Wat een aannames en ontzettend onvolwassen gedrag. Dat arme kind! Je zegt wel dat je je verantwoordelijkheid wilt nemen, maar met de aanpak die je nu schetst maak je juist hem overal verantwoordelijk voor. DOE DAT NIET!
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:02:
[..]
Ik zal mijn verantwoordelijkheid nemen en mij daarna terugtrekken uit kinds leven.
Er kan wel een slotje op. Het is mij duidelijk.
Wat een bizarre reactie. Je bent als een vader voor een kind. Vraagt hier om advies mbt het wel of niet vertellen aan kind dat je niet zijn biologische vader bent. De meeste mensen adviseren dit wel te vertellen. En vervolgens zeg jij dat je je dan wel volledig terugtrekt uit kinds leven. Hoe kan je een kind zo in de steek laten? Wat zit hier achter? Dit is echt heel erg raar.
Ah, dus je bent het inderdaad. Ik had dat niet direct door. Jammer dat jij vindt dat dit een normale reactie is op de posts in dit draadje, en de mijne in het bijzonder. Dat is volgens mij bij niemand de strekking van het verhaal geweest.
Blijft overeind dat ik vind dat jij wat moet doen met jouw issues en die niet moet neerleggen bij het kind. Ook niet door nu weer weg te rennen uit zijn leven. Ook dat is jouw issues bij hem neer leggen.
Is je kind je zo weinig waard dat je weg loopt uit zijn/ haar leven zodra je gewoon eerlijk verteld dat je biologisch de vader niet bent?
Ik ben biologisch niet de moeder van mijn dochter. Maar no way dat dit mij minder haar moeder maakt. Ik zal dan ook door het vuur gaan voor haar. En dat is soms pijnlijk als er vragen komen en wanneer ze uit dat ze haar biologische familie mist. Maar het is MIJN keuze om een kind van een ander op te voeden, en daarbij horen consequenties. Die horen bij mij, niet bij mijn dochter! Zij moet in alle eerlijkheid op kunnen groeien.
Neem je verantwoordelijkheid!
Ik had ook een vermoeden wie het was, maar gezien de leeftijd van het kind klopt dat niet want dan zou het kind nog net geen zeven zijn.
Daarnaast zijn issues met jezelf iets waar je je kind niet of zo min mogelijk mee moet belasten. Het is in jullie beider belang dat je daar aan gaat werken. Als je hem in de steek laat, zadel je hem met nog meer issues op. Het is een kind, geen huisdier dat je naar het asiel kunt brengen. Je bent wettelijk vader. Dat is een verantwoordelijkheid die je bewust en weloverwogen op je hebt genomen. Neem die dan ook. Volledig en volwaardig. Daar horen mooie en minder mooie dingen bij en het is niet altijd makkelijk, maar in de basis is er een diepe liefde die jullie daarbij nodig zullen hebben.
MamaE schreef op 03-06-2022 om 15:05:
[..]
Wat?! Nee, je kunt prima gewoon de vaderrol blijven vervullen in het leven van je kind. Bovendien ben je wettelijk gezien de vader, daar kun je niet zomaar afstand van doen.
Waarom kun je niet én eerlijk zijn én je rol als vader vervullen?
Het is voor je kind heel traumatisch en onveilig als jij opeens verdwijnt uit zijn leven. En dan ook nog door je eigen keuze.
Maar wat heeft hij eraan om het te weten?? Zijn biologische vader zoeken gaat een hele kluif worden dus wat heeft het dan voor meerwaarde om dit te weten? Waarom kan ik niet gewoon genoeg zijn?
MamaE schreef op 03-06-2022 om 15:19:
Ik had ook een vermoeden wie het was, maar gezien de leeftijd van het kind klopt dat niet want dan zou het kind nog net geen zeven zijn.
Heel veel mensen veranderen dat soort details ivm herkenbaarheid.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:49:
[..]
Maar wat heeft hij eraan om het te weten?? Zijn biologische vader zoeken gaat een hele kluif worden dus wat heeft het dan voor meerwaarde om dit te weten? Waarom kan ik niet gewoon genoeg zijn?
Jij bent genoeg als vader. Het gaat niet over jouw vaderrol. Het gaat om vragen rondom afkomst, dna, enz. Een biologisch ouder hoeft niet hetzelfde te zijn als een papa of mama. Jij bent papa. En dat is de mooiste en waardevolste rol. Daar kan geen biologische rol tegenop.
En misschien stelt het je gerust: zelfs al zou je kind op termijn ooit een band opbouwen met zijn biologische vader, dan kan dit ook naast jullie contact bestaan. Het is dan niet of/ of maar en/ en. Dat zie ik bij onze dochter. Die heeft twee mama's en een papa waar ze gek op is.
Maar als je blijft liegen, dan drijf je je kind wel van je af. Omdat je niet de vader was die je kind dacht dat je was. En dát doet pijn en kent enkel verliezers.
Nogmaals hoe staat je partner hierin?
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:49:
[..]
Maar wat heeft hij eraan om het te weten?? Zijn biologische vader zoeken gaat een hele kluif worden dus wat heeft het dan voor meerwaarde om dit te weten? Waarom kan ik niet gewoon genoeg zijn?
Of hij wel of niet op zoek wil naar zijn biologische vader en of die wel of niet te vinden is staat hier los van. Een kind heeft gewoon recht op de waarheid of dit hem nu iets oplevert of niet. Er is altijd een kans dat hij er later achter komt en dan zal hij zich verraden voelen. De wetenschap dat er altijd tegen hem gelogen is. Dat hem de kans is ontnomen zelf hierover te beslissen. Zelf te bepalen of hij wel of niet op zoek wil naar zijn biologische vader. Dat is niet te verkroppen. Dat kan je een kind niet aan doen en zal de relatie die je met je kind hebt zeker geen goed doen.
OptimusMaximus schreef op 03-06-2022 om 15:49:
[..]
Maar wat heeft hij eraan om het te weten?? Zijn biologische vader zoeken gaat een hele kluif worden dus wat heeft het dan voor meerwaarde om dit te weten? Waarom kan ik niet gewoon genoeg zijn?
Heel feitelijk gezien heb jij niet genetisch martiaal overgedragen en daarmee ook niet de ziektes en verdere erfelijke dingen die bij jou in de lijn voorkomen. Dat heeft zijn verwekker wel gedaan en daarom is het belangrijk om te weten wie dat is.
Zodat er bij medische vragen iemand gecontacteerd kan worden. Tevens beweren tegen beter weten in dat jij zijn biologische vader bent achterhaalt jullie vanzelf.
Overigens wordt er volgens mij nergens aangegeven dat jij niet genoeg bent. Maar wel dat de keuzes die je maakt echt niet slim zijn.
Apiejapie schreef op 03-06-2022 om 15:58:
[..]
Jij bent genoeg als vader. Het gaat niet over jouw vaderrol. Het gaat om vragen rondom afkomst, dna, enz. Een biologisch ouder hoeft niet hetzelfde te zijn als een papa of mama. Jij bent papa. En dat is de mooiste en waardevolste rol. Daar kan geen biologische rol tegenop.
En misschien stelt het je gerust: zelfs al zou je kind op termijn ooit een band opbouwen met zijn biologische vader, dan kan dit ook naast jullie contact bestaan. Het is dan niet of/ of maar en/ en. Dat zie ik bij onze dochter. Die heeft twee mama's en een papa waar ze gek op is.
Maar als je blijft liegen, dan drijf je je kind wel van je af. Omdat je niet de vader was die je kind dacht dat je was. En dát doet pijn en kent enkel verliezers.
Nogmaals hoe staat je partner hierin?
Ja die vind dat we het gewoon zo moeten laten en wil vooral niet herinnerd worden aan haar uitspattingen waar kind het resultaat van is.
