Hoe belangrijk zijn biologische ouders?
Inmiddels zorg ik al 7 jaar voor een kind wat biologisch gezien niet van mij is, wettelijk trouwens wel. Maar dat kind weet daar niks van, en alles gaat goed, gewoon een happy kind.
Als het aan mij lag vertel ik niks hierover aan kind maar ik begrijp dat het niet eerlijk is tegenover kind. Wat ook meespeelt is dat niet echt duidelijk is wie de vader dan wel is, dus ook al vertel ik het wel, de kans dat de biologische ouder gevonden word is zeer klein.
Hoe belangrijk is het dat kinderen weten wie hun biologische ouder is? Of is de persoon die voor het kind zorgt ook genoeg?
Gun hem de shock en het verwerkingsproces, dat hoort er nu eenmaal bij als er minder fijn nieuws gebracht wordt.
Wees er voor hem, maar heb nooit spijt van de waarheid. Hou je taai en ben er op de manier die hij nodig heeft: soms alleen je stille aanwezigheid, je schouder, begrip, erkenning of tzt met vaderlijke woorden waarmee je vertelt dat hij nog steeds je kind is. Je trouwe aanwezigheid en rust is nu belangrijker dan ooit.
Ach wat verdrietig. Ik vind het wel jammer dat jullie dit niet samen hebben verteld. Je kunt dat niet bij je vriendin droppen met 'jouw leugen, jouw probleem'. Dit soort belangrijke dingen pak je als ouders samen op en draag je samen verantwoordelijkheid voor wanneer en hoe je dit communiceert. Dus niet 'tussen de soep en de aardappelen door' of in een drukke periode. En geef hem vooral de ruimte om boos te zijn en verdriet te hebben. Je bent nog steeds zijn vader en je houdt nog steeds van hem.
Je hebt zelf ook tijd nodig gehad om dit te verwerken. Waarom hij dan niet?
Kinderen zijn best flexibel, maar niet oneindig. Soms is de rek er even uit en zijn ze in de war, op zoek naar een manier om met situaties om te gaan. Dat is echt niet gek, hoe moeilijk het als ouder ook is om dat aan te zien. Zorg dat je beschikbaar bent voor hem. Voor als hij vragen heeft, verdriet heeft, troost en geborgenheid zoekt.
Nou dat is dan wel heel apart gegaan, hebben ze jullie geadviseerd om jou te dwingen het haar alleen te vertellen zodat zij nu de schuld krijgt? Zoiets vertel je samen en daarna geef je hem rustig de tijd om het even te verwerken en dat mag heus wel alleen maar laten jullie zien hoeveel jullie van elkaar houden en ga je zeker geen ruzie maken als een stel kleuters. Kom op, wees er voor dit kind en gedraag je volwassen en houd van elkaar en van hem! Dat komt heus wel goed. Het was veel erger geweest als hij er later achter was gekomen. Nu hebben jullie het verteld (nou ja heeft zij het verteld) op een leeftjid dat hij er oud genoeg voor was.
hebben jullie het eerst verteld of hebben jullie zoals geadviseerd advies bij instanties ingewonnen over hoe dit aan te pakken? Ik heb zo maar het gevoel dat het eerste het geval is. Dan vind ik het ook niet zo gek dat zoon zo reageert.
Wel heel goed dat je ingezien hebt dat hij toch echt de waarheid moet weten, petje af. Dat soort gesprekken zijn nooit heel erg makkelijk.
OptimusMaximus schreef op 24-06-2022 om 22:00:
Nou wij hebben het zoon verteld hoe het zit, nu spijt daarvan want hij reageerde niet zo best, menneke zit nu op zn kamertje sinds gisteren, hij ging na school direct door naar boven, zn snackje en drinken nam hij mee naar zn kamer. Ik denk dat het lastig verteren is voor hem. We zijn naar fiom geweest en zo terecht gekomen bij een psycholoog maar als ik dit zo zie heb ik echt zoveel spijt, we hebben zn wereldje omgeschud en hij trekt zich terug zie ik, hij weet niet hoe hierop te reageren en ik ook niet terwijl ik dat wel zou moeten weten want ik heb meer levenservaring. En ik voel me echt gewoon zwaar kut, ik heb nu geen zoon meer want hij weet het nu. Zij heeft hem alles verteld onder mijn dwang. Zij heeft deze leugen de wereld ingeholpen dus zij moet het oplossen was mijn gedachte maar zo ging het niet, mn zoon trok zich terug, met haar maakte ik ruzie vanwege alles. Mn relatie staat voor mijn gevoel op losse schroeven en mn aangenomen zoon is duidelijk flabbergasted en niet blij. Ik heb veel spijt en wil hem overtuigen dat ik van hem houd en zn pa ben. Ik zal doen wat nodig is voor hem, ik zie dat mama, die ik ook echt liefheb en van haar houd de schuld krijgt
Om te beginnen: hartstikke goed dat je wat hebt gedaan met de adviezen hier! Compliment voor jou en je vriendin! Wel heel jammer dat het resultaat je nu zo teleurstelt. Maar zeg nou eerlijk, had je echt verwacht dat je zoon hierover zou staan te juichen? Nee toch hoop ik?
Een paar dingen vallen me op. Ten eerste je opmerking dat je geen zoon meer hebt, nu hij het weet. Dat is natuurlijk niet zo. Hij zal moeten wennen aan de gedachte, maar dat is natuurlijk alleen maar normaal en dat gaat hij ook heus doen. Ten tweede dat jij je vriendin gedwongen hebt het te vertellen. Ik kan me echt absoluut niet voorstellen dat de psycholoog die manier heeft aangeraden. Echt niet. En als dat wel zo is zou ik een klacht indienen. Júist in zo'n situatie is het ontzettend belangrijk dat jullie uitstralen een eenheid te vormen. Zij is zijn moeder en jij bent zijn vader. Hoe het biologisch ook mag zitten. Haar laten vertellen dat zij al die tijd tegen hem gelogen heeft (en jij dan??? Jij wist het ook al een tijdje...) is niet alleen hem zijn beeld van zijn vader afnemen, maar ook nog eens zijn moeder onbetrouwbaar maken in zijn ogen. Bij wie moet hij nu terecht? Echt, ongelooflijk dat je het zo hebt aangepakt. En dan ook nog ruzie erover maken...
Ik zou zeggen, maak zo snel mogelijk een afspraak met die/een psycholoog voor je zoon/voor jullie drietjes. Bespreek van tevoren goed wat er is gebeurd en vraag hulp bij het weer helen van je gezin. Hij is 7, hij heeft nog jaren om aan het idee te wennen en het te accepteren. Dat hij nu nog niet weet wat hij ermee aan moet is alleen maar logisch. Laat hem zien dat je van hem houdt en dat je van je vriendin houdt. Biedt haar en hem je excuses aan, voor de manier waarop je dit hebt aangepakt. Maar niet voor het vertellen van de waarheid, want die is het allerbelangrijkst en het is goed dat die nu verteld is. Zelfs als het tussen jou en hem en/of tussen jou en je vriendin niet goedkomt. Hij heeft er recht op te weten hoe het zit. Maar vooral: geen paniek, het komt heus goed. En geen ruzie maken met je vriendin hierover. Zij is hier niet degene die de plank heeft misgeslagen, jij hebt haar in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd, dus het is aan jou om dit goed te maken.
En tot slot: hoe vervelend dit allemaal ook is, ook dit is iets waarvan jij als persoon groeit. Je hebt weer dingen geleerd over jezelf en wat je belangrijk vind in het leven: je zoon en je vriendin. Je hebt een enorme stap gezet door je zoon te (laten) vertellen hoe het zit, terwijl je daar zo bang voor was. Dat vergt moed. De uitvoering was alleen niet zo denderend, maar al doende leert men. Ook jij.
Je bent zijn vader. Je zoon zit in je hart. Mijn vader is ook niet mijn biologische vader, maar niemand is meer mijn vader dan hij.
Ik heb wel een biologische vader, die is al jaren buiten beeld.
Mijn vader is degene die voor mij zorgde, er altijd voor me was en is. Geen twijfel mogelijk.
Jonagold schreef op 25-06-2022 om 04:01:
[..]
Om te beginnen: hartstikke goed dat je wat hebt gedaan met de adviezen hier! Compliment voor jou en je vriendin! Wel heel jammer dat het resultaat je nu zo teleurstelt. Maar zeg nou eerlijk, had je echt verwacht dat je zoon hierover zou staan te juichen? Nee toch hoop ik?
Een paar dingen vallen me op. Ten eerste je opmerking dat je geen zoon meer hebt, nu hij het weet. Dat is natuurlijk niet zo. Hij zal moeten wennen aan de gedachte, maar dat is natuurlijk alleen maar normaal en dat gaat hij ook heus doen. Ten tweede dat jij je vriendin gedwongen hebt het te vertellen. Ik kan me echt absoluut niet voorstellen dat de psycholoog die manier heeft aangeraden. Echt niet. En als dat wel zo is zou ik een klacht indienen. Júist in zo'n situatie is het ontzettend belangrijk dat jullie uitstralen een eenheid te vormen. Zij is zijn moeder en jij bent zijn vader. Hoe het biologisch ook mag zitten. Haar laten vertellen dat zij al die tijd tegen hem gelogen heeft (en jij dan??? Jij wist het ook al een tijdje...) is niet alleen hem zijn beeld van zijn vader afnemen, maar ook nog eens zijn moeder onbetrouwbaar maken in zijn ogen. Bij wie moet hij nu terecht? Echt, ongelooflijk dat je het zo hebt aangepakt. En dan ook nog ruzie erover maken...
Ik zou zeggen, maak zo snel mogelijk een afspraak met die/een psycholoog voor je zoon/voor jullie drietjes. Bespreek van tevoren goed wat er is gebeurd en vraag hulp bij het weer helen van je gezin. Hij is 7, hij heeft nog jaren om aan het idee te wennen en het te accepteren. Dat hij nu nog niet weet wat hij ermee aan moet is alleen maar logisch. Laat hem zien dat je van hem houdt en dat je van je vriendin houdt. Biedt haar en hem je excuses aan, voor de manier waarop je dit hebt aangepakt. Maar niet voor het vertellen van de waarheid, want die is het allerbelangrijkst en het is goed dat die nu verteld is. Zelfs als het tussen jou en hem en/of tussen jou en je vriendin niet goedkomt. Hij heeft er recht op te weten hoe het zit. Maar vooral: geen paniek, het komt heus goed. En geen ruzie maken met je vriendin hierover. Zij is hier niet degene die de plank heeft misgeslagen, jij hebt haar in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd, dus het is aan jou om dit goed te maken.
En tot slot: hoe vervelend dit allemaal ook is, ook dit is iets waarvan jij als persoon groeit. Je hebt weer dingen geleerd over jezelf en wat je belangrijk vind in het leven: je zoon en je vriendin. Je hebt een enorme stap gezet door je zoon te (laten) vertellen hoe het zit, terwijl je daar zo bang voor was. Dat vergt moed. De uitvoering was alleen niet zo denderend, maar al doende leert men. Ook jij.
Nee dat heeft ze ook niet maar zij bedacht steeds excuses om niks te zeggen dus heb ik haar enigszins onder druk gezet om het wel te vertellen en ja ik ben boos op haar want zij heeft mij jarenlang iets voorgehouden waarvan ze zelf ook niet helemaal zeker was en ik veronderstel nu dat zij echt wel weet wie de mogelijke vader is maar dat hij niet beschikbaar was en ik wel want ze wist hoe graag ik haar zag en echt geen nee zou zeggen. Zij heeft zich helemaal zelf in deze onmogelijke positie gemanoeuvreerd en ik zie geen reden waarom ik dit goed moet maken, als ik hier zelf niet achter was gekomen had zij dit echt niet uit zichzelf wel een keer verteld.
En nee ik heb nu geen zoon meer want hij is niet van mij, ik kan geen kind krijgen dus nu ben ik niemands vader meer. Ik mag net doen alsof hij mijn kind is maar dat is hij niet en kan hij ook niet worden hoe goed ik mn best ook doe. Nu hij het weet kan ik nooit meer doen alsof dus wat mij betreft is alles nu zinloos geworden.
Ik voel je verdriet en boosheid door het scherm heen. Maar je denkt echt veel te zwart-wit. Vader zijn zit niet in dna/verwantschap maar in er zijn, in zorgen voor, in houden van. Zijn adoptieouders dan geen ouders?
Het is niet zo chic van je vriendin hoe ze dit hele spelletje gespeeld heeft. Maar zowel zij als jij wisten toen niet dat jij geen kinderen kon krijgen. Dat is heel verdrietig en ik merk dat je daar zelf ook veel verdriet van hebt. Dat is logisch, het is ook nogal een boodschap. Maar dat verdriet, daar heeft je zoon ook recht op.
Echt, je kunt je kind niet voor alle ellende behoeden. Ook kinderen komen wel eens in situaties terecht die minder fijn zijn, daar moeten ze mee leren omgaan. En daar hebben ze hun ouders bij nodig. Ouders die er zijn, die beschikbaar zijn. Die hun laten huilen, die hun tranen wegvegen, die ze weer bij elkaar rapen en met beide benen op de grond zetten. Geef het tijd. Jou en hem. En vorm een eenheid met je vriendin. Dat biedt je zoon veiligheid en stabiliteit. Dat heeft hij nodig. Juist nu.
Lieve OptimusMaximus,
Lees de bijdrage van MammaE. Het is zo waar wat zij zegt.
De liefde zit in zorgen voor elkaar, van elkaar opaan kunnen, er zijn voor elkaar. De vaderrol vervullen. Er zijn voor je zoon.
Ik voel me echt volledig de dochter van mijn vader. Door onze vader-dochter-relatie. Niet door de biologische band, want die is er niet. Maar in het leven doen wij wat vaders en dochters voor elkaar kunnen doen: van elkaar houden, voor elkaar zorgen en de relatie heel erg waarderen.
Mijn vader kwam in mijn leven toen ik 10 was. Ik ben nu 50. Het is mijn eigen fijne papa🧡 (geworden, dat was niet dírect vanaf dat hij samen was met mijn moeder).
Geef je zoon, zelf, jullie relatie én je vriendin een kans. De kans op geluk. Het kán, echt waar.
Sorry maar je maakt nu eigenhandig alles stuk en daar ben jij alleen verantwoordelijk voor. Straks is er een jongen zonder vaderfiguur, een vrouw zonder man en een man zonder vrouw en zoon. Wil je dat? Ga vooral zo door en maak 3 levens kapot. Denk aan hoe gelukkig jullie waren voor je dit allemaal wist. Zo kan het nog steeds. Jullie zijn kleuters door zo ruzie tegaan maken nadat zij, niet jullie, dit verteld hebben aan jullie zoon. Dat jullie niet begrijpen dat hij nu liefde nodig heeft. Naar hem en tussen jullie maakt mij verdrietig! Raap jezelf op en wees er voor dit kind! Niet voor jezelf.
Aiden schreef op 25-06-2022 om 09:01:
Sorry maar je maakt nu eigenhandig alles stuk en daar ben jij alleen verantwoordelijk voor. Straks is er een jongen zonder vaderfiguur, een vrouw zonder man en een man zonder vrouw en zoon. Wil je dat? Ga vooral zo door en maak 3 levens kapot. Denk aan hoe gelukkig jullie waren voor je dit allemaal wist. Zo kan het nog steeds. Jullie zijn kleuters door zo ruzie tegaan maken nadat zij, niet jullie, dit verteld hebben aan jullie zoon. Dat jullie niet begrijpen dat hij nu liefde nodig heeft. Naar hem en tussen jullie maakt mij verdrietig! Raap jezelf op en wees er voor dit kind! Niet voor jezelf.
Wat Aiden zegt, klinkt hard maar er zit een kern van waarheid in. Nou heb ik eerder van je gezien dat je in eerste instantie heel bruusk kunt reageren en daarna bijdraait dus ik hoop dat dat nu ook weer het geval is. De soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Maar je moet dan jezelf wel even de tijd geven voordat je begint te eten. Steek niet die lepel gloeiend hete soep in je mond. Beheers jezelf, verwerk deze heftige gevoelens in jezelf, in plaats van ze in de relatie met je vriendin en kind uit te leven. Want dan loop je de kans veel stuk te maken. Jouw pijn en ontreddering zijn echt. Maar zoek andere manieren om die een plaats te geven. Praat erover met je vader of met iemand anders. Ga keihard sporten. Een lange wandeling met je hond. Wat maar werkt voor jou. Maar ga niet als een olifant door de porseleinkast. Dat zou echt onnodig veel kapot maken. Ik sluit me dus aan bij Aiden: raap jezelf op en neem je volwassen verantwoordelijkheid, ook voor je eigen emoties.
Gisteren was er een vrouw op tv die haar familie voorstelde: dit is mijn biologische moeder en dit is mijn échte moeder. Die laatste was de moeder die haar heeft opgevoed. Vrouw wist dat dat niet haar biologische moeder was. Maar ze noemde deze niet-biologische moeder haar echte moeder. En zo ben jij ook de échte vader van je zoon.
Ik ben ook wel benieuwd wat jullie/je vriendin gezegd hebben. Een op de leeftijd aangepast verhaal over hoe een andere man zijn biologische vader is? Of hebben jullie gezegd dat jij niet zijn vader bent?
Dat laatste lijkt me namelijk nogal heftig. Jij bent natuurlijk wel zijn vader.
Hebben jullie nog een afspraak bij de psycholoog van Fiom?
Mija schreef op 25-06-2022 om 09:24:
[..]
Wat Aiden zegt, klinkt hard maar er zit een kern van waarheid in. Nou heb ik eerder van je gezien dat je in eerste instantie heel bruusk kunt reageren en daarna bijdraait dus ik hoop dat dat nu ook weer het geval is. De soep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Maar je moet dan jezelf wel even de tijd geven voordat je begint te eten. Steek niet die lepel gloeiend hete soep in je mond. Beheers jezelf, verwerk deze heftige gevoelens in jezelf, in plaats van ze in de relatie met je vriendin en kind uit te leven. Want dan loop je de kans veel stuk te maken. Jouw pijn en ontreddering zijn echt. Maar zoek andere manieren om die een plaats te geven. Praat erover met je vader of met iemand anders. Ga keihard sporten. Een lange wandeling met je hond. Wat maar werkt voor jou. Maar ga niet als een olifant door de porseleinkast. Dat zou echt onnodig veel kapot maken. Ik sluit me dus aan bij Aiden: raap jezelf op en neem je volwassen verantwoordelijkheid, ook voor je eigen emoties.
Ja dat weet ik, ik probeer hem ook niet te belasten maar blijkbaar pakt ie toch mn gevoel op want vandaag kwam hij dan toch, maakte zich grote zorgen over het idee dat die andere papa hem komt zoeken en hij wil dat niet en hij is best wel pissed op zn moeder maar ik zie aan zn snoetje dat hij dat niet wil, uitgelegd dat alles gewoon hetzelfde blijft en dat we gewoon met 3 samenblijven, dat we daarom die papieren hebben ingevuld zodat ons niks gebeurt maar in zijn hoofd is die andere papa een soort bedreiging blijkbaar, hij is verder niet nieuwsgierig, misschien dat het nog komt. Maar op het moment is ie vooral schrikachtig. Het aan mn pa verteld, die zei dat het niks uitmaakte en dat ik het ook anders kon zien, zonder haar had ik deze ervaring nooit gehad en zij vond mij een geschikte vader en hij vond dat ik me een goede vader had getoond en er volwassen van was geworden. En mocht er toch iemand komen wil mn pa er op zijn kosten de beste advocaten op zetten. Dat stelde me dan een beetje gerust. Met mn vriendin heb ik het wel goed gemaakt, ze heeft er oprecht spijt van.
Zie je, kind heeft gewoon even tijd nodig gehad. Die andere papa weet niet eens dat jouw zoon bestaat, laat staan van hem is. Dat kun je hem best uitleggen. De kans dat iemand gaat zoeken naar iemand van wie die het bestaan niet weet is nihil. En juridisch gezien heeft diegene geen rechten en jij wel. Die band is belangrijker dan verwantschap.
Fijn dat je het goedgemaakt hebt met je vriendin.
Jullie kunnen dit. Maar geef dingen tijd en ruimte. Voor jezelf en voor je kind.
Probeer ook niet te zwart-wit te denken (is ook mijn eigen valkuil) en niet te veel vanuit emotie.
