Het traditionele gezin
In mijn familie is het heel gewoon dat de man werkt en de vrouw (vrijwillig) thuis blijft voor de kinderen. Wat ik zo jammer vind is dat daar tegenwoordig zo laatdunkend over gedaan wordt.
De vrouw zou geen enkele ontwikkeling meer doormaken, wordt dan vaak gezegd. Maar je ontwikkeling als vrouw stopt niet als je stopt met werken. Mijn schoonzus heeft een blog waar ze veel plezier aan beleefd en veel over leert. Ze heeft het blog zelf opgezet en doet zelf de SEO enzo.
Wat vinden jullie van het traditionele gezin.
Zou je dit zelf ook willen?
Weeromstuit schreef op 19-09-2021 om 09:55:
Het hele argument van 'maar als je gaat scheiden heb je niks' heeft mij nooit zo aangetrokken. Ik snap wel hoe belangrijk het is maar als je in een mooie stabiele relatie ziet, zie je dat gewoon niet zo. Wel heb ik gemerkt dat het fijn is om allebei geld te verdienen, zelfs als je het ook op één salaris zou redden. Het is fijner voor de relatie en voor je eigenwaarde, is mijn ervaring. En toch ook voor je ontwikkeling, hoewel ik niet vind dat je stil staat als je geen betaald werk doet. Want laten we eerlijk zijn, thuis blijven is vaak óók hard werken, alleen krijg je er geen geld voor.
Toen ik veel thuis (of eigenlijk: op pad) was met mijn kind dat toen veel extra zorg nodig had, heb ik daar eerlijk gezegd ook veel rust in gevonden. Altijd tijd voor alles wat met kind te maken had, wat een luxe vond ik dat. Tegelijkertijd werd het huis schoner en aten we lekkerder en knapte mijn humeur op.
Kortom, weg met de polarisering, leve de nuance.
Dat snap ik, maar is toch echt onverstandig. Denk alleen al aan een probleem t.a.v. huisvesting als je uit elkaar gaat. En de kosten daar van. Dan ben je toch te laat als je daar pas aan gaat denken als het zo ver is?
Weeromstuit schreef op 19-09-2021 om 09:55:
Het hele argument van 'maar als je gaat scheiden heb je niks' heeft mij nooit zo aangetrokken. Ik snap wel hoe belangrijk het is maar als je in een mooie stabiele relatie ziet, zie je dat gewoon niet zo. Wel heb ik gemerkt dat het fijn is om allebei geld te verdienen, zelfs als je het ook op één salaris zou redden. Het is fijner voor de relatie en voor je eigenwaarde, is mijn ervaring. En toch ook voor je ontwikkeling, hoewel ik niet vind dat je stil staat als je geen betaald werk doet. Want laten we eerlijk zijn, thuis blijven is vaak óók hard werken, alleen krijg je er geen geld voor.
Natuurlijk geloof je in de liefde en in elkaar als je in een fijne, warme, stabiele relatie zit, maar de realiteit is toch echt dat 40% vroeg of laat gaat scheiden.
Om te denken dat dit jou niet kan gebeuren vind ik erg naïef en ergens ook hooghartig. Voor de kinderen is het risicovol als een van de ouders zo denkt, want zij zijn (in elk geval voor een deel) afhankelijk van jou na een scheiding.
Genoeg kinderen die op deze manier een armoedeval maken. Ook omdat de vader zich niet verbonden voelt met zijn eigen kinderen, omdat hij er nooit voor heeft gezorgd, want dit was immers niet zijn taak is. Waarom zou dat na een scheiding dan wel ineens zo zijn. Als we het dan toch over de hechting hebben, hoe zit het met de hechting van vader en kind in een traditioneel gezin?
Ik denk dat kinderen liever een paar dagen naar het kdv gaan om daar met leeftijdsgenootjes te spelen. En een dag met de vader thuis zijn, zodat ze de kans krijgen een band met hun vader op te bouwen, ipv dat de moeder stopt met werken, alles thuis op zich neemt en vervolgens na een scheiding geen huis kan betalen en niet eens eten en kleding kan kopen voor haar eigen kinderen.
Ainne schreef op 19-09-2021 om 10:23:
Voor veel gezinnen is het financieel niet eens mogelijk, dat “traditionele” gezin, ook al zouden ze dat willen.
Op mijn mans salaris kunnen wij niet leven, op het mijne misschien krap-aan. Wij hebben beiden altijd fulltime gewerkt en de kinderen gingen 5 dagen in de week naar de opvang.
Voor galg en rad opgegroeid natuurlijk, die kinderen, maar ja, we moesten wat hè.
Ah nee joh, trek je die opmerking niet aan. Je weet toch zelf beter!
Julali schreef op 18-09-2021 om 19:53:
[..]
Had je niet beter op de hoogte kunnen blijven van ontwikkelingen in je eigen vakgebied? Meepraten op een feestje is leuk, maar daar koop je niks voor. Of was je eerder zelf ook in dat vakgebied werkzaam?
Dat stukje over de kinderopvang klinkt wel heel negatief en oordelend. Denk je ook zo over je eigen man, dat hij zijn kinderen bij jou dumpte, omdat hij zo nodig moest werken?
Misschien moet je wat aan je begrijpend lezen doen, want dat staat er dus precies niet
Ainne schreef op 19-09-2021 om 10:23:
Voor veel gezinnen is het financieel niet eens mogelijk, dat “traditionele” gezin, ook al zouden ze dat willen.
Op mijn mans salaris kunnen wij niet leven, op het mijne misschien krap-aan. Wij hebben beiden altijd fulltime gewerkt en de kinderen gingen 5 dagen in de week naar de opvang.
Voor galg en rad opgegroeid natuurlijk, die kinderen, maar ja, we moesten wat hè.
Op mijn salaris zouden we het prima redden en toch wil mijn man niet stoppen met werken. Ik vind het ook altijd een gekke gevolgtrekking, alsof je werk ineens totaal niet meer belangrijk is, alleen maar omdat je partner veel geld verdient.
Niet alles draait om geld, veel mensen hebben jarenlang gestudeerd om te kunnen doen wat ze doen. Iets waar ze hun talenten kunnen gebruiken, waar ze iets bijdragen aan de maatschappij en waar ze gepassioneerd over zijn , dat ga je toch niet ineens opgeven omdat je partner meer verdient?
Mallebeppie schreef op 19-09-2021 om 10:02:
[..]
En hoe doe je dat dan als je om wat voor reden dan ook, gaat scheiden? Oprechte vraag, want dat lijkt me dus heel complex als een kind echt voor 100% afhankelijk is van jouw zorg.
En het is niet ongevoelig bedoeld wat ik nu zeg, maar was/is een deel van die zorg niet uit te besteden waardoor er wat lucht is?
En ook: je wordt zelf ook ouder. Het kind is volwassen denk ik? Als je zegt dat deze situatie nu bijna 24 jaar duurt? Hoe lang hou je dat vol? Ik heb er in elk geval respect voor en snap tegelijkertijd ook dat je liever wat aan het werk gebleven was.
Natuurlijk zal ik er in geval van scheiding, financieel op achteruit gaan. Maar dat besef is voor mij nooit reden geweest om andere prioriteiten te stellen.
Inmiddels woont onze oudste trouwens sinds een half jaar in een instelling. Hij blijft echter begeleiding van thuis nodig hebben als hij ineens naar het ziekenhuis moet of tijdelijk wordt opgenomen in de kliniek. Ik krijg nu meer tijd, maar ben ook 50+ en heb nah. Die tijd ga ik voorlopig in mezelf en de anderen te steken. We zijn geloof ik best wel getraumatiseerd - dus niet alleen door wat onze zoon doormaakt, ook doordat ikzelf ineens beperkt raakte. Ik begin binnenkort aan een traject van 3 dagdelen bij de revalidatiekliniek, dat is destijds gestopt omdat het weinig zin had door de voortdurende stress. De hoop op een baan heb ik opgegeven.
En je laatste stukje: het is ook moeilijk. Ik ben vorige week voor het eerst in mijn uppie naar Zuid-Frankrijk gegaan. Heb daar een paar oldtimer-caravannetjes in een olijfgaard. Was echt nodig en nu kan het eigenlijk ook best. Als we er samen zijn, is iedereen (ook mijn man en de andere kinderen) zich er voortdurend van bewust dat de oudste elk moment om kan kieperen. Dan zit je aan het water en focus je alleen maar op hem. Zelfs als hij er maar tot kniehoogte in gaat, kan hij verzuipen en als hij net als de anderen ècht wil zwemmen, maakt hij een strijd van zijn reddingsvest. In mijn eentje viel ineens die prachtige horizon op. Lucht! Had het geen enkel probleem gevonden om mijn terugvlucht te missen 
Ainne schreef op 19-09-2021 om 10:23:
Voor veel gezinnen is het financieel niet eens mogelijk, dat “traditionele” gezin, ook al zouden ze dat willen.
Op mijn mans salaris kunnen wij niet leven, op het mijne misschien krap-aan. Wij hebben beiden altijd fulltime gewerkt en de kinderen gingen 5 dagen in de week naar de opvang.
Voor galg en rad opgegroeid natuurlijk, die kinderen, maar ja, we moesten wat hè.
Hé, hoi 
yette schreef op 19-09-2021 om 11:00:
[..]
Hé, hoi
Hey Yet 
Julali schreef op 19-09-2021 om 10:52:
[..]
Op mijn salaris zouden we het prima redden en toch wil mijn man niet stoppen met werken. Ik vind het ook altijd een gekke gevolgtrekking, alsof je werk ineens totaal niet meer belangrijk is, alleen maar omdat je partner veel geld verdient.
Niet alles draait om geld, veel mensen hebben jarenlang gestudeerd om te kunnen doen wat ze doen. Iets waar ze hun talenten kunnen gebruiken, waar ze iets bijdragen aan de maatschappij en waar ze gepassioneerd over zijn , dat ga je toch niet ineens opgeven omdat je partner meer verdient?
Open je ogen....niet de hele wereld draait op jouw opvattingen
Siobhan schreef op 19-09-2021 om 11:09:
[..]
Open je ogen....niet de hele wereld draait op jouw opvattingen
Nee, maar ook niet de hele wereld draait om traditionele opvattingen.
Julali schreef op 19-09-2021 om 10:27:
[..]
Natuurlijk geloof je in de liefde en in elkaar als je in een fijne, warme, stabiele relatie zit, maar de realiteit is toch echt dat 40% vroeg of laat gaat scheiden.
Om te denken dat dit jou niet kan gebeuren vind ik erg naïef en ergens ook hooghartig. Voor de kinderen is het risicovol als een van de ouders zo denkt, want zij zijn (in elk geval voor een deel) afhankelijk van jou na een scheiding.
Genoeg kinderen die op deze manier een armoedeval maken. Ook omdat de vader zich niet verbonden voelt met zijn eigen kinderen, omdat hij er nooit voor heeft gezorgd, want dit was immers niet zijn taak is. Waarom zou dat na een scheiding dan wel ineens zo zijn. Als we het dan toch over de hechting hebben, hoe zit het met de hechting van vader en kind in een traditioneel gezin?
Ik denk dat kinderen liever een paar dagen naar het kdv gaan om daar met leeftijdsgenootjes te spelen. En een dag met de vader thuis zijn, zodat ze de kans krijgen een band met hun vader op te bouwen, ipv dat de moeder stopt met werken, alles thuis op zich neemt en vervolgens na een scheiding geen huis kan betalen en niet eens eten en kleding kan kopen voor haar eigen kinderen.
Ik denk niet dat het mij niet kan gebeuren. Ik zeg dat ik mijn keuze niet op een mogelijke scheiding heb gebaseerd. Want ik heb dus gewoon altijd gewerkt. Soms meer, soms minder, afhankelijk van van alles eerlijk gezegd. Maar niet van: we moeten allebei werken want wat als we gaan scheiden. Er zijn veel meer redenen om allebei te werken, en die gaan niet over een eventueel later maar over nu, over dit kind, over deze baan. Dat moet ook kloppen.
Bijvoorbeeld, wat je zelf ook al noemt: een paar dagen kdv vind ik ook belangrijk. Tijd met papa. Meer eigenwaarde en gevoel van gelijkheid tussen de partners. Het goede voorbeeld voor je kind, dat werken gewoon is. Er zijn zo veel redenen om allebei te werken.
Wie gaat hoe veel werken en hoe veel zorgen? Dan spelen ook andere dingen mee: wat heeft dit kind nodig, hoe veel tijd en energie kost dat, wie heeft dat of kan dat maken, waar ligt je eigen affiniteit, hoe leuk is je werk. En zo laat je van alles meewegen.
Julali schreef op 19-09-2021 om 11:13:
[..]
Nee, maar ook niet de hele wereld draait om traditionele opvattingen.
Klopt maar jij kijkt enkel vanuit je eigen perspectief. Totaal geen ruimte voor anders denkenden. Dat beperkt je nogal...blijkbaar heeft het werken niet je blik verruimd.
Laat iedereen toch lekker zelf bepalen waar zijn/haar prioriteiten en passie liggen!
Een arts kan dan wel mooi talenten gebruiken, bijdragen aan de samenleving en geen financiële problemen krijgen in geval van scheiding, maar als hij/zij eigenlijk liever thuisblijfouder/wijnboer/whatever zou zijn, is dat ook best sneu.
yette schreef op 19-09-2021 om 09:53:
[..]
Er is ook geen ruk aan. Hier hadden we voor ons gevoel geen keuze toen bleek dat de oudste een ernstige aandoening had. Beiden minder werken, was geen optie. Omdat mijn man een vaste baan had die niet voor minder uren kon en ik een onregelmatig, lager inkomen, besloten we dat ik voorlopig thuis zou blijven. Voorlopig.
We zijn nu bijna 25 jaar verder. Die aandoening werd alleen maar erger, dus wat dat betreft heb ik geen spijt, ik ben wel echt nodig. Maar voor mezelf had ik het toch graag anders gezien. Had graag gewerkt omdat ik meer in mijn mars heb dan dit.
En ja, natuurlijk probeer ik het voor mezelf zo interessant mogelijk te houden: van plukboerderij tot de bedrading van de vouwwagen vervangen, van bieb tot maatjesgezin van een minderjarige vluchteling. Maar de voldoening die ik van mijn werk had, was toch beter voor me.
Helemaal met je eens dus.
Het argument dat mannen alleen maar fulltime kunnen werken komt net zo vaak voor als het argument dat vrouwen er "zelf voor kiezen" parttime of niet te werken. Ik denk dat de druk op mannen minstens zo hoog is, zeker 25 jaar geleden. Het is inderdaad spijtig Yette dat het zo is gelopen. Ik hoop dat werkgevers nu wat flexibeler zijn en dat mensen meer echte keuzes kunnen maken mbt verdeling werk/zorg.
En volgende keer maar wel je vlucht missen 
Siobhan schreef op 19-09-2021 om 09:15:
[..]
Ze praat vanuit zichzelf toch.....ieder zijn mening en opvattingen.
Dat klopt wel. Maar het is wel erg zwart-wit gesteld. Er zit nog een heleboel nuance tussen 5 dagen per week naar de kinderopvang en er altijd voor je kinderen kunnen zijn.
