Het traditionele gezin
In mijn familie is het heel gewoon dat de man werkt en de vrouw (vrijwillig) thuis blijft voor de kinderen. Wat ik zo jammer vind is dat daar tegenwoordig zo laatdunkend over gedaan wordt.
De vrouw zou geen enkele ontwikkeling meer doormaken, wordt dan vaak gezegd. Maar je ontwikkeling als vrouw stopt niet als je stopt met werken. Mijn schoonzus heeft een blog waar ze veel plezier aan beleefd en veel over leert. Ze heeft het blog zelf opgezet en doet zelf de SEO enzo.
Wat vinden jullie van het traditionele gezin.
Zou je dit zelf ook willen?
appeltje_ schreef op 19-09-2021 om 00:13:
No way dat ik mijn kind bij een ander achterlaat 5 dagen in de week vooral in het geval van een klein hummeltje.
Mij lijkt dat niet gezond en onverantwoord, heb ik altijd al gevonden..
Als ik er niet fulltime voor mijn kind kan zijn, op zijn minst tijdens de eerste levensjaren waarin hechting mega belangrijk is, dan begin ik er niet aan.
Waarom zo zwart - wit? Ik ken een heleboel kinderen, maar geen een van hen gaat vijf dagen per week naar anderen.
In de meeste gevallen is een kind tot 4 jaar een dag of 4 thuis bij de ouders, of een van de ouders. De drie dagen dat beide ouders werken is kind deels bij opa en oma en bij het kdv.
Ik heb nog nooit gemerkt dat dit slecht zou zijn voor de kinderen. Integendeel, ik zie niet anders dan dat kinderen op deze manier warm, gelukkig en sociaal opgroeien en zich prima ontwikkelen.
Wat vind jij dan van al die vaders die fulltime werken en die hun kinderen wel vijf dagen per week aan "anderen" achterlaten?
Ted68 schreef op 19-09-2021 om 01:37:
Wat ben ik blij dat ik8 keer per maand en nachtdienst kon doen....Man studeerde,zelf 3 kinderen tusen 1 en 4, en toen kregen we nog 2 kinderen erbij van 1 en 3, waarvan de ouders door een ongeluk overleden...
En ja, we hebben een grote Familie, nu tussen 22 en 18. Maar watben ik blij dat ik overdag thuis was.
Met vijf kinderen kan ik me voorstellen dat het allemaal lastiger is en dat je blij bent als je het allemaal rondkrijgt, op welke manier dan ook.
Groot respect dat jullie de twee kinderen erbij hebben genomen en daarvoor hebben gezorgd als waren het jullie eigen kinderen 
appeltje_ schreef op 19-09-2021 om 00:13:
No way dat ik mijn kind bij een ander achterlaat 5 dagen in de week vooral in het geval van een klein hummeltje.
Mij lijkt dat niet gezond en onverantwoord, heb ik altijd al gevonden..
Als ik er niet fulltime voor mijn kind kan zijn, op zijn minst tijdens de eerste levensjaren waarin hechting mega belangrijk is, dan begin ik er niet aan.
Een gezonde hechting ontstaat niet door heel veel bij je kind te zijn. Er zijn veel onveilig gehechte kinderen terwijl een of beide ouders 24/7 bij hun kind zijn. Gezonde hechting ontstaat oa door een leeftijdsadequate responsieve en sensitieve (inter)actie tussen hechtingsfiguur en kind.
De meeste kinderen gaan overigens niet 5 dagen per week naar de opvang.
Poni schreef op 18-09-2021 om 18:39:
[..]
Mannen zijn niet gemaakt om zorgtaken op zich te nemen.
Dus jullie vinden vrouwen die mannenwerk doen logisch, en dan heb ik het over zwaar lichamelijk werk?
Mannen en vrouwen zijn inderdaad gelijkwaardig, maar zijn verschillend.
Jullie willen eigenlijk vooral mannentaken doen omdat jullie vrouwentaken minachten en minderwaardig vinden.
En waarom zou het een slecht voorbeeld zijn voor de kinderen?
Een man en een vrouw nemen hun verantwoordelijkheid.
Jullie praten over afhankelijkheid. Maar jullie begrijpen toch wel dat als een man werkt dat hij afhankelijk is van zijn vrouw? Wat als een man na 40 uur werken thuiskomt en hij moet nog boodschappen doen, het huis schoonmaken, de tuin onkruidvrij maken, de was doen, de was strijken, de kinderen van schoolhalen, eten geven, in bad stoppen, in bed?
Die afhankelijkheid gaat twee kanten op.
Als een man en een vrouw elkaar tegenkomen hebben ze op dat moment allebei een leven waarin ze werken en al die dingen zelf moeten doen. Als alleenstaande moet je dat inderdaad allemaal zelf doen. Dus niks afhankelijk. Tenzij je elkaar al op jonge leeftijd ontmoet en het alleenstaande leven nooit hebt gekend.
appeltje_ schreef op 19-09-2021 om 00:13:
No way dat ik mijn kind bij een ander achterlaat 5 dagen in de week vooral in het geval van een klein hummeltje.
Mij lijkt dat niet gezond en onverantwoord, heb ik altijd al gevonden..
Als ik er niet fulltime voor mijn kind kan zijn, op zijn minst tijdens de eerste levensjaren waarin hechting mega belangrijk is, dan begin ik er niet aan.
Dit is toch gewoon een kwaadaardige opmerking? Want je weet best dat veel anderen dit wel doen, en dat nooit bewezen is dat dit ongezond danwel onverantwoord is.
Glamourlama schreef op 19-09-2021 om 09:01:
[..]
Als een man en een vrouw elkaar tegenkomen hebben ze op dat moment allebei een leven waarin ze werken en al die dingen zelf moeten doen. Als alleenstaande moet je dat inderdaad allemaal zelf doen. Dus niks afhankelijk. Tenzij je elkaar al op jonge leeftijd ontmoet en het alleenstaande leven nooit hebt gekend.
Dit ook nog inderdaad. Voordat ik mijn man leerde kennen woonde ik al jarenlang op mezelf, dan heeft echt niemand boodschap aan mannen en vrouwentaken. Je doet wat moet gebeuren.
Geld verdienen, een vloer leggen, een lampje indraaien, het vuilnis aan de weg brengen, de vloer dweilen, eten koken en de (af)was doen en een boormachine gebruiken, het hoort er allemaal bij.
Voor mijn man gold dit net zo, die runde ook al jaren zijn eigen huishouden, met alles erop en eraan. Van mannen en vrouwentaken is dus nooit sprake geweest toen wij gingen samenwonen.
Over de jaren is er wel een taakverdeling ontstaan, maar dat is meer op basis van wat we leuk vinden (of niet erg vinden) om te doen. De taken die we allebei vervelend vinden doet onze schoonmaker.
Ik zou het jammer vinden als we allebei taken deden die we liever niet doen, terwijl de ander die prima of zelfs leuk vindt om te doen, alleen vanwege ons geslacht. Dat is toch triest, dat je jarenlang iets doet, terwijl de ander dat veel beter kan, of veel leuker vindt?
Duiveninhetnieuws schreef op 19-09-2021 om 09:08:
[..]
Dit is toch gewoon een kwaadaardige opmerking? Want je weet best dat veel anderen dit wel doen, en dat nooit bewezen is dat dit ongezond danwel onverantwoord is.
Ze praat vanuit zichzelf toch.....ieder zijn mening en opvattingen.
Oh het is weer de grote Julali show. Ik ben weg.
Nou ja zoals ik al eerder zei, een "traditioneel" gezin zou mij absoluut niet trekken. Ik heb (gelukkig) geen kinderen maar wel een man. En ik wil graag zelf op eigen benen kunnen staan mocht er ooit iets gebeuren en ten 2e, ik ben bang dat soor niet te werken in een arbeidsproces je verder weg komt te staan van de maatschappij. Je wereldje wordt dan zo klein. Ik ben juist erg blij met mijn werk, ook al vind ik het soms wel veel en zwaar...
Miraval schreef op 19-09-2021 om 09:26:
Nou ja zoals ik al eerder zei, een "traditioneel" gezin zou mij absoluut niet trekken. Ik heb (gelukkig) geen kinderen maar wel een man. En ik wil graag zelf op eigen benen kunnen staan mocht er ooit iets gebeuren en ten 2e, ik ben bang dat soor niet te werken in een arbeidsproces je verder weg komt te staan van de maatschappij. Je wereldje wordt dan zo klein. Ik ben juist erg blij met mijn werk, ook al vind ik het soms wel veel en zwaar...
Vriendin is thuisblijver maar ze heeft een gigantisch netwerk. Veel vrijwilligerswerk voor sport en clubs. Staat midden in het sociale leven.
Ik werk 32 uur per week...leuke baan en allee onder controle, maar mijn wereld daarbuiten is klein.
Valdemar schreef op 18-09-2021 om 22:26:
Geen probleem met mensen die ervoor kiezen dat één partner thuisblijft.
Zelf ben ik in feite huisman geworden sinds ik anderhalf jaar geleden door ziekte thuis kwam te zitten, vind er geen zak aan. 's Morgens klaarstaan zodat iedereen zich rustig kan klaarmaken, overdag huishouden en klusjes en 's avonds weer klaarstaan om iedereen op te vangen, te koken, af te wassen en wat entertainment voorzien; en ondertussen krijg je nog eens een uitkering die minder dan de helft is van je laatste loon, dus voel je jezelf nog eens financieel afhankelijk van je partner.
Geef mij mijn job maar terug. Beide geld binnen brengen en een verdeling van het huishouden werkte voor ons beter.
Er is ook geen ruk aan. Hier hadden we voor ons gevoel geen keuze toen bleek dat de oudste een ernstige aandoening had. Beiden minder werken, was geen optie. Omdat mijn man een vaste baan had die niet voor minder uren kon en ik een onregelmatig, lager inkomen, besloten we dat ik voorlopig thuis zou blijven. Voorlopig.
We zijn nu bijna 25 jaar verder. Die aandoening werd alleen maar erger, dus wat dat betreft heb ik geen spijt, ik ben wel echt nodig. Maar voor mezelf had ik het toch graag anders gezien. Had graag gewerkt omdat ik meer in mijn mars heb dan dit.
En ja, natuurlijk probeer ik het voor mezelf zo interessant mogelijk te houden: van plukboerderij tot de bedrading van de vouwwagen vervangen, van bieb tot maatjesgezin van een minderjarige vluchteling. Maar de voldoening die ik van mijn werk had, was toch beter voor me.
Helemaal met je eens dus.
Het hele argument van 'maar als je gaat scheiden heb je niks' heeft mij nooit zo aangetrokken. Ik snap wel hoe belangrijk het is maar als je in een mooie stabiele relatie ziet, zie je dat gewoon niet zo. Wel heb ik gemerkt dat het fijn is om allebei geld te verdienen, zelfs als je het ook op één salaris zou redden. Het is fijner voor de relatie en voor je eigenwaarde, is mijn ervaring. En toch ook voor je ontwikkeling, hoewel ik niet vind dat je stil staat als je geen betaald werk doet. Want laten we eerlijk zijn, thuis blijven is vaak óók hard werken, alleen krijg je er geen geld voor.
Toen ik veel thuis (of eigenlijk: op pad) was met mijn kind dat toen veel extra zorg nodig had, heb ik daar eerlijk gezegd ook veel rust in gevonden. Altijd tijd voor alles wat met kind te maken had, wat een luxe vond ik dat. Tegelijkertijd werd het huis schoner en aten we lekkerder en knapte mijn humeur op.
Kortom, weg met de polarisering, leve de nuance.
yette schreef op 19-09-2021 om 09:53:
[..]
Er is ook geen ruk aan. Hier hadden we voor ons gevoel geen keuze toen bleek dat de oudste een ernstige aandoening had. Beiden minder werken, was geen optie. Omdat mijn man een vaste baan had die niet voor minder uren kon en ik een onregelmatig, lager inkomen, besloten we dat ik voorlopig thuis zou blijven. Voorlopig.
We zijn nu bijna 25 jaar verder. Die aandoening werd alleen maar erger, dus wat dat betreft heb ik geen spijt, ik ben wel echt nodig. Maar voor mezelf had ik het toch graag anders gezien. Had graag gewerkt omdat ik meer in mijn mars heb dan dit.
En ja, natuurlijk probeer ik het voor mezelf zo interessant mogelijk te houden: van plukboerderij tot de bedrading van de vouwwagen vervangen, van bieb tot maatjesgezin van een minderjarige vluchteling. Maar de voldoening die ik van mijn werk had, was toch beter voor me.
Helemaal met je eens dus.
En hoe doe je dat dan als je om wat voor reden dan ook, gaat scheiden? Oprechte vraag, want dat lijkt me dus heel complex als een kind echt voor 100% afhankelijk is van jouw zorg.
En het is niet ongevoelig bedoeld wat ik nu zeg, maar was/is een deel van die zorg niet uit te besteden waardoor er wat lucht is?
En ook: je wordt zelf ook ouder. Het kind is volwassen denk ik? Als je zegt dat deze situatie nu bijna 24 jaar duurt? Hoe lang hou je dat vol? Ik heb er in elk geval respect voor en snap tegelijkertijd ook dat je liever wat aan het werk gebleven was.
Voor mij is de reden om te werken dat je nooit weet hoe het leven loopt. Dus voor beide partners is het belangrijk te werken en zelf pensioen op te bouwen. Dit is ook het voorbeeld wat ik aan mijn dochters mee wil geven.
Verder is werken goed voor je geest, hoewel ik soms meer uitdaging zou willen. In werk zitten vaak ook stukken voor op de automatische piloot en dan is het verschil met een huishouden niet zo groot.
De eerste reden weegt daarom voor mij zwaarder. Wij werken overigens beide parttime waardoor alles goed in te plannen is en mijn partner ook quality time heeft met onze dochters.
Voor veel gezinnen is het financieel niet eens mogelijk, dat “traditionele” gezin, ook al zouden ze dat willen.
Op mijn mans salaris kunnen wij niet leven, op het mijne misschien krap-aan. Wij hebben beiden altijd fulltime gewerkt en de kinderen gingen 5 dagen in de week naar de opvang.
Voor galg en rad opgegroeid natuurlijk, die kinderen, maar ja, we moesten wat hè.
