Gedwongen vaderschap
hallo allemaal,
ik ben een vader van 3 kids ( m18 j11 m3)
Ik ben 4,5 jaar geleden gescheiden van de moeder van de oudste 2 en heb sinds die tijd de volledige zorg. (Ook financieel)
Dit omdat moeder niet voor de kinderen kon zorgen.
dit was voor mij een pittige omschakeling en met een fulltime baan wel es pittig maar het lukt me goed.
kort na mijn scheiding leerde ik iemand kennen en dat klikte maar waren nog in de ontdekkende fase. (Heeft een dochter van toen 13)
ze vertelde me dat ze bezig was met een traject om bewust alleenstaande moeder te worden middels ivf.
3 jaar geprobeerd en 4 x mislukt.
Ik heb toen aangegeven dat dit voor mij wel een issue was als er zo’n sterke kinderwens is.
we deden het daarom veilig (condooms)
ook zei ze dat ze het niet meer zag zitten om door te zetten omdat ze wilde kijken waar onze relatie ons bracht en zei dat ze de pil slikte.
We zijn op vakantie geweest en tijdens de vakantie merkte ik gedragingen die strookten met mijn kernwaarden en stond op het punt de relatie te verbreken.
maar u raad het: bleek ze zwanger.
en ze wilde het houden.
ik, net alleenstaande vader, schoot volledig in de paniek.
ik voelde me verraaden, gebruikt, en ondergeschikt aan haar kinderwens.
ze zei me dat dit allemaal niet bewust is gegaan en het ook niet aan zag komen.
ik geloofde en geloof daar nu nog steeds niets van.
onze relatie is hierdoor uiteindelijk stuk gegaan.
We hebben een prachtige dochter gekregen en de afgelopen 3 jaar heb ik geprobeerd een band op te bouwen met de kleine.
dit lukte aardig, we gingen vriendelijk met elkaar om en ik hielp haar waar ik kon.
vaak ben ik het niet eens over de opvoedstijl maar ik krijg geen ruimte om daar een gezonde discussie over te hebben, want: “jij wilde het niet”
Ik mag niet met haar gaan zwemmen want: “dat vind ik eng”
En zo zijn er legio voorbeelden waarbij ik wordt behandeld als louter de verwekker.
nu heb ik sinds 9 maanden een nieuwe relatie en dit is voor de moeder een trigger om de boel nog wat verder op te stoken. door subtiele steken onder water en slachtoffer gedrag.
ik kan mijn dochter zien wanneer ik wil maar wel op haar voorwaarden.
Inmiddels weet ik niet meer wat ik moet doen en wordt mijn boosheid over de hele situatie alleen maar erger.
ook al ben ik als donor gebruikt gun ik mijn dochter een lieve vader.
ik raak langzaam in een depressie en help prychologische hulp gezocht.
Ik wil er graag zijn voor mijn kinderen maar ben bang dat ik er aan onderdoor ga.
Dit is even om van me af te schrijven en wil in geen enkele vorm overkomen als slachtoffer.
Het is meer dat ik benieuwd ben naar jullie inzichten en hoe ik hier mee om moet gaan.
Groet
Mario
Tijd om zaken officieel te maken! Hier heb jij namelijk niets aan. Ga met haar in gesprek en vraag om medewerking voor erkenning en gezag. Als ze dat niet wil dan kan jij dat via een advocaat regelen. En dat is eigenlijk niet door haar tegen te houden.
Zet de omgang op papier middels een ouderschapsplan. Stel zelf alvast een voorzet op en laat haar reageren. Geef aan dat je het formeel vast laat leggen. Probeer het in samenwerking te regelen maar pak wel door als ze niets wil. Jouw dochter is al 3! Nu ben je officieel niets van haar. Stel ze kan niet meer voor het kind zorgen of komt te overlijden dan kan jij niets!
Hou deze vrouw buiten jouw prive leven en dat van jouw kinderen. Deel geen informatie. Het gaat haar niets aan dat jij een nieuwe partner hebt of hoe zaken lopen met je kinderen.
Niet meer gaan samenwonen. Richt je aandacht op je oudste 2 kinderen. Die zijn het belangrijkste en hebben alleen jou in hun leven. Hou het contact met ex kort en noodzaak. Alleen overleg over jullie dochter. En in de tijd met haar bepaal jij zelf wat jullie gaan doen. Niet zij. Nu lijk jij meer een soort oppas.
tsjor schreef op 04-07-2024 om 21:42:
Mario_basso, die lieve vader heeft je dochter al. Het kan best zijn dat ze dat nu, naar jouw mening, te weinig kan ervaren, het kan ook zijn dat ze daar zelf ooit op een andere manier achter moet komen, maar als ze ernaar vraagt en zoekt, dan ben jij die lieve vader, die er altijd al wilde zijn voor haar. Dat is superbelangrijk.
Verder vroeg ik me af waar je nu zo boos en depressief van bent. Ik denk omdat jouw ruimte helemaal afhankelijk is van de ruimte die moeder je geeft en dat dat je frustreert. Je hebt geen eigen ruimte in de relatie met je jongste dochter. Zoals ik het lees zit dat al vanaf het begin erin.
Je schrijft bijvoorbeeld: 'We hebben een prachtige dochter gekregen en de afgelopen 3 jaar heb ik geprobeerd een band op te bouwen met de kleine.dit lukte aardig, we gingen vriendelijk met elkaar om en ik hielp haar waar ik kon. ' Ik neem aan dat 'we gingen vriendelijk met elkaar om' gaat over je ex en jou. Maar met die vriendelijkheid is ook, het spijt me om te zeggen, de zakelijkheid verdwenen. Er zijn geen concrete afspraken gemaakt, iets als een ouderschapsplan bijvoorbeeld (zou dat niet al bij de aangifte van de geboorte er moeten komen?). Het was allemaal in de stijl van de vriendelijkheid. Dat is fijn zolang het duurt. En nu lijkt het niet meer langer te duren.
Je schrijft ook: '....vaak ben ik het niet eens over de opvoedstijl maar ik krijg geen ruimte om daar een gezonde discussie over te hebben, want: “jij wilde het niet”' Maar eigenlijk hoef je geen discussie te voeren over de opvoedstijl. Jullie leven niet samen, je hebt gescheiden ouderschap, dus zij mag opvoeden zoals zij wil en jij zoals jij wil; en kinderen vader daar wel bij (in tegenstelling tot wat veel experts denken). Kinderen weten precies wat bij de een wel kan en bij de ander niet, en omgekeerd. Ik zou me dus, als ik jou was, niet gaan bezighouden met haar opvoedstijl, maar erover nadenken hoe jij de ruimte krijgt om jouw eigen opvoedstijl uit te voeren. Daar hoort dan bij dat je bijvoorbeeld wel met haar gaat zwemmen al jij denkt dat dat verantwoord is.
Het kan dus zijn dat er een einde moet komen aan de sfeer van vriendelijkheid waarin alles overgeleverd is aan de genade van de andere partner. Het kan zijn dat je dus de relatie wat zakelijker moet insteken en bijvoorbeeld alsnog een ouderschapsplan moet gaan maken, afspraken op papier, via een rechter en daarmee ook min of meer afdwingbaar. Min of meer, want helemaal afdwingbaar is het nooit. Zodat jij weet welke ruimte jij hebt en ook weet waar haar ruimte is en jullie elkaar veel minder in de weg hoeven te zitten. Jij weet hoe je zorg en werk kunt combineren, ook zonder dat er een vriendin of zoiets bij betrokken is. Dat is je kracht en de basis voor jouw ruimte in de omgang met je kind. Ik hoop dat je een stap verder kunt zetten.
Tsjor
Dank voor je uitgebreide reactie, De boosheid zit vooral in het gevoel van gebruikt te zijn en dat ik naast de zorg voor de 2 oudste niet veel ruimte meer over heb voor de stress diede moeder van de jongste me geeft.
een ouderschapsplan had er moeten komen idd, jammer genoeg vertrouwde ik er op dat we als verstandige volwassenen dit als een moderne familie konden oplossen en dit fluide mocht zijn.
ik zal alsnog iets moeten opstellen en dit als voorstel moeten voorleggen.
ook al zit daar nog wel veel angst voor het tegenbod.
in potentie kan ze het me heel moeilijk maken.
ik heb ook nagedacht over vergeving, en geprobeerd het los te laten. Echter blijven er steken onder water komen.
Haar kant van het verhaal is dat er geen opzet was. Maar de realiteit laat anders zien.
het moest en zou komen. Zelfs testen als nekplooi en onderzoek bij gynaecoloog heeft ze afgewezen.
ik vind dat bijna ziekelijk.
gelukkig is mijn dochter gezond ter wereld gekomen (sorry ik dwaal af maar dit is dus onderdeel van die boosheid.
Nogmaals dank voor je reactie. Ik ga mn best doen
dank voor de reacties.. het doet me goed om jullie perspectief te lezen.
ik hoop dat ik een manier vind, ik hoop dat er een moment komt waar in ik rust vind in deze chaos. 🙏
Laat de manier waarop dit is gegaan los. Dat was 3 a 4 jaar geleden en je kunt niet meer veranderen. Het kind is er nu eenmaal. Kap opmerkingen en discussies op dit punt direct af. Ga niet inhoudelijk in maar geef aan "dat was toen nu wil ik het hebben over kwestie X" of reageer neutraal "oh ja" en schakel direct zakelijk over op het onderwerp wat van belang is. Blijf dit continu herhalen. Geen ruzie Geen discussies.
En maak een concept waarbij het belang van de oudste en jouw leven voorop staan. Vastleggen ik haal haar op die dagen en tijdstippen op. Denk daarbij ook aan school binnenkort. Communicatie gaat alleen over dochter en niet over andere zaken (jouw prive leven).
Tijd om zakelijker te worden en grenzen te stellen.
Zakelijker worden kan je helpen de negatieve impact te beperken.
En probeer te verwerken hoe het is gegaan. Ja, dit was naar, verdrietig, je bent gepasseerd. Maar dit ligt idd al een paar jaar achter je. Als je dit geen plekje gaat geven, blijft je dit achtervolgen. Je zult (samen met je dochter en twee oudste kinderen) vooruit moeten willen. Bouwen aan een fijne toekomst. Waar verdriet er echt wel mag zijn, maar liever niet zodanig dat dit je blijft achtervolgen. Dat is niet alleen een kado aan jezelf, maar ook iets wat je je kinderen kan voorleven dat je weer herstelt en jezelf kunt oppakken met je neus naar voren.
Mario__basso schreef op 05-07-2024 om 14:44:
Haar kant van het verhaal is dat er geen opzet was. Maar de realiteit laat anders zien.
het moest en zou komen. Zelfs testen als nekplooi en onderzoek bij gynaecoloog heeft ze afgewezen.
ik vind dat bijna ziekelijk.
gelukkig is mijn dochter gezond ter wereld gekomen (sorry ik dwaal af maar dit is dus onderdeel van die boosheid.
Welke onderzoeken bij gynaecoloog bedoel je? Of bedoel je dat zij niet bij een gynaecoloog geweest is voor de normale controles?
Volgens mij is de nekplooimeting een standaard iets dat gecontroleerd wordt als je een echo hebt bij de verloskundige met (12? 16?) weken? Alleen als dat afwijkend is kun je de baby verder laten onderzoeken in het ziekenhuis. En dan wordt dat geloof ik een vruchtwaterpunctie, waar risico's aan kleven. Maar dat is even mijn achterhaalde kennis van toen ik zwanger was en dat is al meer dan 20 jaar geleden.
Waarom is het ziekelijk als zij geen nekplooimeting en dergelijke heeft gedaan? Wij hebben ook bewust gekozen om geen prenatale diagnostiek te doen. We hebben alleen de termijnecho gedaan.
Maar dit is wat is gebeurd en staat los van hoe de situatie nu is. Het lijkt me zoals door anderen gezegd goed om te zorgen dat je je dochter kan erkennen en gezag krijgt.
Schemerlampje schreef op 05-07-2024 om 20:52:
Waarom is het ziekelijk als zij geen nekplooimeting en dergelijke heeft gedaan? Wij hebben ook bewust gekozen om geen prenatale diagnostiek te doen. We hebben alleen de termijnecho gedaan.
Maar dit is wat is gebeurd en staat los van hoe de situatie nu is. Het lijkt me zoals door anderen gezegd goed om te zorgen dat je je dochter kan erkennen en gezag krijgt.
Ja ik stoorde me hier ook ietwat aan. Het is niet ziekelijk om ervoor te kiezen om niet tot abortus over te gaan bij een tegenvallende uitslag/ überhaupt geen onderzoek te doen als abortus geen optie voor je is. Ik denk dat je moet oppassen dat je niet allerlei aspecten aan het handelen van je ex gaat aangrijpen om jezelf in de slachtofferrol te blijven plaatsen.
en het voorbeeld wat je geeft over met haar gaan zwemmen en dat ze dat eng vindt...Waarom ga je het gesprek niet aan waarom ze dat eng vindt?
Er zijn zoveel dingen die je kan doen of waar je naartoe kan die zijn geschikt voor die leeftijd behalve zwemmen, misschien dan daar je energie niet aan verspillen om dit te willen doen, maar wat anders te kiezen? Is respectvol omgaan met elkaar niet ook gewoon dit accepteren.
Maar wellicht is moeder wel blij als je samen gaat kijken voor een goede zwemschool en dan op de zondag samen gaat zwemmen? Zomaar een idee...
Maar de manier waarop jij schrijft het niet eens te zijn met haar opvoedstijl en andere dingen waar jij het niet mee eens bent, komt ook best dominant over.
Ook weet ik natuurlijk niet wat er allemaal is voorgevallen tussen jullie en is 'oeps zwanger en ik voel me alleen de verwekker" waarschijnlijk een zeer summiere beschrijving.
Hoe ze dat heeft aangepakt is natuurlijk niet oké. Maar probeer de zwaarte er uit te halen om het contact dragelijk te maken tussen jullie. Misschien is ' ze wilde zo graag moeder worden en ze zorgt goed voor mijn dochter en is een lieve moeder voor mijn kind' een positieve omdenker?
Gelebloem schreef op 05-07-2024 om 21:58:
[..]
Ja ik stoorde me hier ook ietwat aan. Het is niet ziekelijk om ervoor te kiezen om niet tot abortus over te gaan bij een tegenvallende uitslag/ überhaupt geen onderzoek te doen als abortus geen optie voor je is. Ik denk dat je moet oppassen dat je niet allerlei aspecten aan het handelen van je ex gaat aangrijpen om jezelf in de slachtofferrol te blijven plaatsen.
Ik ook. Het komt wat dominant en controlerend over heel eerlijk gezegd.
En ook uit een ander voorbeeld, waarom je die grens van moeder niet respecteerd. Over bijv zwemmen. Kies iets anders leuks om wat geschikt is voor die leeftijd. Kinderboerderij, binnenspeeltuin enz.
ik vind het raar dat je het nu nog gedwongen vaderschap noemt. Het was 4 jaar geleden. Waarom heb je haar niet erkend?
BritgetJones007 schreef op 05-07-2024 om 22:36:
en het voorbeeld wat je geeft over met haar gaan zwemmen en dat ze dat eng vindt...Waarom ga je het gesprek niet aan waarom ze dat eng vindt?
Er zijn zoveel dingen die je kan doen of waar je naartoe kan die zijn geschikt voor die leeftijd behalve zwemmen, misschien dan daar je energie niet aan verspillen om dit te willen doen, maar wat anders te kiezen? Is respectvol omgaan met elkaar niet ook gewoon dit accepteren.
Maar wellicht is moeder wel blij als je samen gaat kijken voor een goede zwemschool en dan op de zondag samen gaat zwemmen? Zomaar een idee...
Maar de manier waarop jij schrijft het niet eens te zijn met haar opvoedstijl en andere dingen waar jij het niet mee eens bent, komt ook best dominant over.
Ook weet ik natuurlijk niet wat er allemaal is voorgevallen tussen jullie en is 'oeps zwanger en ik voel me alleen de verwekker" waarschijnlijk een zeer summiere beschrijving.
Hoe ze dat heeft aangepakt is natuurlijk niet oké. Maar probeer de zwaarte er uit te halen om het contact dragelijk te maken tussen jullie. Misschien is ' ze wilde zo graag moeder worden en ze zorgt goed voor mijn dochter en is een lieve moeder voor mijn kind' een positieve omdenker?
Nee, dat moet het nog via de moeder allemaal gebeuren. Wie is er dan dominant? Dat is het probleem als je geen relatie met de vader wil: dan is er toch nog een vader, je bent niet bij elkaar en je hebt dus geen zeggenschap over de ander en hoe de ander met het kind omgaat. Tenzij..... maar dan praat je over ernstige misstanden, niet gaan zwemmen. Kleine kinderen vinden het hartstikke leuk in het water.
Moeder is een zelfstandig wezen, dus hoezo moet hij haar blij maken door voor haar een zwemschool voor het kind te zoeken?
Verder geloof ik niet dat vader in dit geval degene is die het kontakt moeilijk maakt.
Tsjor
Prachtwacht schreef op 06-07-2024 om 06:24:
ik vind het raar dat je het nu nog gedwongen vaderschap noemt. Het was 4 jaar geleden. Waarom heb je haar niet erkend?
Het begin is in alle opzichten 'noodgedwongen'. Dat is het gevolg van het feit dat een vrouw kan beslissen of ze een zwangerschap wel of niet voldraagt. En ze kan daarbij d emening van de vader volledig negeren.
Ik denk dat het gevoel van gedwongen vaderschap ook zit in hoe het daarna gaat: voor alles toestemming moeten vragen aan haar, het kind mogen zien als zij het goed vindt etc. Dat is niet 'noodgedwongen' maar beslist door de moeder. Zoiets openbaart zich pas in de jaren die daarna komen. Dan kan ik me best voorstellen dat je dat eerst nog tolereert (babietje), maar naarmate het kind groter wordt dat het meer gaat opvallen en vervelender wordt.
Ik vind de term 'gedwongen vaderschap' dan wel passend en een goede samenvatting geven van de situatie.
Tsjor
tsjor schreef op 06-07-2024 om 08:08:
[..]
Ik vind de term 'gedwongen vaderschap' dan wel passend en een goede samenvatting geven van de situatie.
Ik ook.
