Gastouderschap dansleerling .. gaat niet zoals gehoopt

Hi allemaal,
Ik heb me hier net aangemeld, omdat ik als alleenstaande sinds een jaar een gastkind in huis heb. Het is het liefste leukste meisje van 14 wat ik ken, maar ik ben heel erg gaan twijfelen en zou graag de ervaringen of mening van anderen lezen.
Mijn excuses voor het lange verhaal. Het is nogal een long-read a la ‘Mijn Geheim’ Maar het lukt me niet de situatie even in een paar zinnen uit te leggen.
Ben iedereen die bereid is het te lezen en te reageren bij voorbaat erg dankbaar!

Kort over mij: 40, alleenstaand, bewust kinderloos, sinds een paar jaar een huurappartementje in de stad. Tot voor kort had ik een fulltime baan, daarnaast een voltijdstudie (lang gekoesterde droom om dat tóch nog te kunnen doen in mijn leven). Helaas nu wel weer even werkzoekend. Ik heb hier nog geen sociaal netwerk, maar ga in de weekenden vaak naar mijn vader. Daar heb ik nog wat vrienden, en ik kan dan mijn vader helpen met de tuin, poetsen, etc.

Iets meer dan een jaar geleden werd ik gebeld door mijn neef die in het buitenland woont. We hebben de laatste 20 jaar amper contact gehad, maar er was nooit ruzie ofzo. Gewoon niet zo’n hechte familie.

Het dochtertje van mijn neef, toen net 13, was toegelaten op een speciale dansschool in Nederland maar gastgezinnen waren er niet te vinden. En de school startte in september, dus er moest snel een oplossing komen. Toen kwam de voorzichtige vraag of ze bij mij misschien terecht zou kunnen, voor tijdelijk of langer. Uiteraard moesten we kijken hoe het zou gaan. Ik woon klein en heb maar één echt apart kamertje naast de huiskamer, maar wilde dat best afstaan voor haar. De huiskamer doet nu dienst als mijn kantoor en collegezaal. Ik slaap zelf in een soort van achterkamer, die door een glazen schuifdeur van de huiskamer gescheiden is.

Ik ben dus bewust kinderloos, maar heb wel de instelling dat je elkaar als familie moet helpen als het nodig is. Zeker wanneer het om de kinderen gaat. En mijn motivatie is ook wel uit idealisme: een jong talent (sport, dans, muziek of wat dan ook) verdient ondersteuning om zich te kunnen ontplooien. Daar wil ik best aan bijdragen.

Ik gaf in dat eerste gesprek met mijn neef al aan, dat ik misschien voor mijn werk soms naar het buitenland zou moeten. En dat mijn studie echt iets is wat ik niet kan opofferen. De tentamenperiodes zijn ‘off limits’, en dan kan ik even niet voor haar zorgen. Voor die periodes moet er dan een andere oplossing zijn.
Nu heeft ze hier in Nederland ook haar oma, ooms, tantes. Dus er was wel backup. Ook de vader of moeder zou soms naar Nederland kunnen komen, en bijvoorbeeld een appartementje huren.

Zo geschiedde. Ze kwamen in de zomervakantie met het hele gezin hier, in een BnB. Die week kennisgemaakt, het kamertje ingericht. Daarna terug naar huis. Iets voor de start van het schooljaar kwam ze met haar moeder, en later nog even haar vader. Erg heftig, met 2 volwassenen en een puber in zo’n kleine en gehorige woning, maar ook best gezellig.
Wel was er eerst steeds sprake van 2 weken, en dat werden er een beetje ongemerkt 3. Ik kreeg er een beetje een vreemd gevoel bij, omdat ze dat onderling duidelijk wel zo afgesproken hadden, maar ik was daar niet echt in meegenomen.
Ik begon uiteindelijk een beetje met 3-0 achter aan mijn eigen studiejaar. Maar goed, het is ook bepaald niet niks voor dat gezin. Het is wel heel heftig om je kind ‘achter te moeten laten’ bij een gastouder. En dingen lopen soms wat anders. Toen zag ik hier nog geen precedent in.

Na die eerste weken was het ‘ons tweetjes’. Het is een ontzettend lieve, geinige meid met een enorme discipline. Ze doet het onwijs goed op school en heeft het hier naar haar zin. Ze voelt zich thuis en we hebben veel lol samen. ’s Avonds eten we altijd saampjes aan tafel, en we hebben een vaste knutselavond in de week (als het lukt).
Door het jaar heen, met ophalen voor vakantie bijvoorbeeld, verbleef de mama ook wel eens hier. Dat is dan heel intensief, want ik krijg niks gedaan en merk dat ik daarna ook even bij moet komen. Maar de band is wel goed, en het is ook zeker wel gezellig.

Dit gastouderschap heeft natuurlijk wel degelijk invloed op mijn studie ook. Waar ik eerst na het werk met het eten meteen aan mijn huiswerk ging, is het nu na het koken, eten, kletsen, overhoren soms, opruimen etc toch vaak al snel half 10. In de week scheelt dat toch een uurtje of 20. Maar ik pas er wel een mouw aan. Vind het niet erg om wat lagere punten te halen, zolang ik het maar red.
Op vrijdagen gaat ze na school naar oma of tante, zodat ik naar mijn vader kan. En op zondag zijn we er allebei weer.
Ze houdt heel goed en leuk contact met haar ouders, en haar vader regelt van alles voor haar vanuit daar. Wat betreft administratie, dingen die met school geregeld moeten worden, heb ik er amper omkijken naar.

Door corona liep veel uiteindelijk natuurlijk wat anders dan ‘normaal’. Bij langer thuisonderwijs ging ze natuurlijk gewoon naar papa en mama voor die periode; bij half-om-half zat ze bij oma, omdat ze daar in huis wél online danslessen kan volgen (Hier niet de ruimte voor)
Voor mij was het ook wel een heftig jaar. Ik werd werkeloos. Ik moest getest worden op het ‘borstkankergen’ en heb 4 maanden enorm in angst gezeten (‘Hoe moet het verder als ik ziek wordt of preventieve operaties moet ondergaan? Van de ziektewet kan ik de huur niet betalen’). Nog een tijdje liefdesverdriet. Eenzaam in lockdown in een chagrijnige stad…
Maar er zijn meer redenen waardoor dit allemaal wat moeilijker gaat dan ik voor ogen had. Voor zover iemand van ons iets voor ogen had: het blijft een bijzondere situatie en je weet pas wat het inhoudt, als je erin zit.

‘We figure it out as we go along’
… En daar begint de schoen te knellen. En flink ook. Het lijkt meer en meer de kant op te gaan dat er helemaal geen goede backup is (muv de weekenden). Niet vanwege onwil ofzo, maar de reistijd vanuit oma en tante naar school blijkt gewoon teveel voor dat meisje. Ook valt het niet mee natuurlijk, om ergens te zitten waar ze niet haar eigen kamertje en spulletjes bij zich heeft.
Die tentamenperiodes (totaal zou ik eigenlijk 4x2 weken nodig hebben, maar kan het wat afknabbelen naar 5-6) zijn toch echt wel heel veel volgens de ouders. De vader geeft aan maar 5 vakantieweken te hebben. En daarin wil hij ook echt eens vakantie kunnen hebben met het gezin. Dat voelt voor mij niet zo prettig. Ik heb nooit echt ‘vrij’, want al de vakantiedagen en extra gespaarde tijd, moet ik aan die tentamenperiodes besteden. Maar dat even kunnen focussen op één ding, voelt ergens ook als een beetje vakantie. Kan daar ook best van genieten. Maar dat ik dat op moet geven zodat zij op skivakantie kunnen… dat voelt niet oke.

De ouders zijn heel betrokken bij hun dochter, en nemen veel op hun schouders. Ze plannen bijvoorbeeld audities, een summer course, etc. Ik krijg dat vaak pas wat later te horen. Het gaat dan zo van ‘ja dit en dit en dat, dus dan moet jij eventjes…’ Als ik dan aangeef dat ik al een andere verplichting of plannen had, en dat we even moeten bekijken hoe we het gaan doen, dan krijg ik een heel geïrriteerde reactie. Ik maak het maar moeilijk dan.

Ik gaf al van tevoren aan dat ik in mijn eigen tentamenperiodes echt even het rijk alleen moet hebben. Daar heeft de vader nu kritiek op. Dat vindt hij maar stom. ‘Is ze dan echt zo lastig? Is het dan zooooo’n ramp als ze er is???’ Het verwijt druipt er dan van af en er wordt mij een enorm schuldgevoel aangepraat.

Een paar weken geleden was voor mij het dieptepunt bereikt.
Ik had de vader aan de lijn. Hij vertelde me wat er in mei moest gebeuren ivm de proefwerkweek en repetities van zijn dochter. Ik gaf toen aan van ‘Ja maar hey, dat is dus ook zo’n tentamenperiode he? Dan ben ik even niet beschikbaar.’ Toen reageerde hij heel boos ‘Ja, sjezus Marloes, We moeten nou eenmaal allemaal wat offers brengen he?’
Uiteindelijk heb ik besloten maar geen tentamens nog te doen. Dat vind ik toch moeilijk te verkroppen. Ik heb het gevoel dat waar ik zo lang voor geknokt heb om te kunnen doen, nu afbrokkelt. En ik hou dit zo niet vol.

Vorige week ben ik het gesprek met ze aangegaan en uitgelegd hoe dit voor mij is. Ik heb het idee dat mijn neef gewoon echt niet snapt wat dit voor mij, of een gastgezin in het algemeen, betekent, en wat die extra verantwoordelijkheid en verplichtingen inhouden. En wat het samen leven in deze woning aan aanpassing vergt.
Doordeweeks kan ik niet ’s avonds iemand op bezoek hebben, of bellen met een vriendin. Daarvoor is het te gehorig, en dat meisje moet kunnen slapen. Dat kan dus alleen in de weekenden, en soms zit ik daar echt een beetje op te wachten. Niet omdat ik dat meisje beu ben, maar gewoon omdat ik ook eens de behoefte heb zoiets te kunnen doen. En ik hoop bijvoorbeeld ook heel erg weer een fijne relatie met iemand te krijgen. Maar ook voor daten enzo heb ik natuurlijk wat minder ruimte.

Mijn neef houdt uiteraard zielsveel van zijn dochter. En ik denk dat in zijn beleving het zo is, dat ik het grootste geschenk van de wereld ontvang, dat ik voor hun lieve wondertje mág zorgen. Dat ik daar enorm dankbaar voor moet zijn. En dat in ruil daarvoor, het echt heel weinig gevraagd is als ik een weekend extra niet naar mijn vader kan, of dat ze in een vakantie hier wat langer is.

Ik probeerde uit te leggen dat het voor mij al een hele opoffering vergt om dat meisje in mijn huis en leven op te nemen. Dat ik dat met liefde doe, maar meer support nodig heb. En dat ik een grens moet trekken. En het gevoel heb dat zij alleen maar meer en meer van míj willen, in plaats van dat zij bijvoorbeeld nadenken over hoe ze mij een beetje meer praktische ondersteuning kunnen bieden. Dit valt niet mee voor iemand die er alleen voor staat, werk en studie combineert, klein woont, en financieel op een dun laagje ijs leeft.

Aan het einde van het gesprek, waarin ik hoopte echt ergens te komen, kwam mijn neef aan met ‘ik heb ook nog een paar puntjes’. En toen begon hij erover, dat hij het lastig vind als ik bij bepaalde plannen die ze maken, dan op het laatst moeilijk ga zitten doen. En dat ik ook gewoon als er eens repetities ofzo zijn in het weekend, ik er gewoon ook moet zijn voor dat meisje. En dat als ze een week eerder naar hier komt in de zomer vanwege een summer school, dat dat geen probleem mag zijn.

Als ik naar dat lieve meisje kijk, dan moet ik soms de tranen bedwingen. Zij verdient gewoon het allerallerbeste, en een rustige, stabiele omgeving om zich te focussen op haar school, vriendinnetjes en alles wat bij een fijn puberleven hoort. En we hebben het ook hartstikke leuk saampjes.

Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet genoeg kan bieden. In ieder geval niet zonder dat ik meer hulp krijg. Dat ik niet het offer kan brengen wat de ouders van mij verwachten. Ik voel me alsof er steeds over mijn grenzen heen wordt gegaan, en dat ik nu mijn ‘hopes and dreams’ waar ik in mijn niet-zo-makkelijke-leven zo hard voor geknokt heb, moet opgeven voor hún kind.

Ik voel me behandeld als een werknemer van het gezin, die, als die niet zo hoog springt als zij willen, een standje krijgt. (Overigens is het geen financiële overeenkomst: de ouders dragen wel 200 per maand bij voor onkosten in maaltijden enzo, en betalen verder alles voor school zelf.)

Wat eerst was ‘dan verzinnen we een oplossing’, is beetje bij beetje veranderd in een ‘dan regel jij maar iets en als dat niet lukt, moet jij maar iets opofferen’.

Ik ben doodongelukkig in deze situatie en lig al lang ‘s nachts wakker ervan. Het lukt me goed om mijn huilbuien te verstoppen voor het meisje en om het gezellig te houden als ze er is. Maar ik trek het zo slecht en voel me enorm schuldig.

Ik twijfel. Tijdens dat gesprek stelde ik wel voor dit volgend jaar weer te doen. Maar toen kwam mijn neef aan met ‘zijn puntjes’ Hij heeft totaal niet begrepen wat ik probeerde aan te geven. En hierdoor heb ik nu nul vertrouwen in een fijne samenwerking met acceptabele grenzen.

Ik denk dat we toch de kant op moeten van óf nu een ander gastgezin. Óf als dat niet gevonden kan worden, dat een van de ouders dan verhuist naar Nederland (Dat werd in het eerste gesprek ook nog genoemd door mijn neef als mogelijke, maar wel uiterste, oplossing)

Vinden jullie dat van mij onredelijk, of juist logisch?

Ik zou heel graag jullie gedachtes hierover lezen. En misschien herkent iemand wat dingen in mijn verhaal, als gastouder, of juist vanuit de kant van de ouders?

Ik wil me graag goed voorbereiden op het gesprek met ze, en de ‘bomb’ die ik moet gaan droppen.