Gastouderschap dansleerling .. gaat niet zoals gehoopt
Hi allemaal,
Ik heb me hier net aangemeld, omdat ik als alleenstaande sinds een jaar een gastkind in huis heb. Het is het liefste leukste meisje van 14 wat ik ken, maar ik ben heel erg gaan twijfelen en zou graag de ervaringen of mening van anderen lezen.
Mijn excuses voor het lange verhaal. Het is nogal een long-read a la ‘Mijn Geheim’ 
Maar het lukt me niet de situatie even in een paar zinnen uit te leggen.
Ben iedereen die bereid is het te lezen en te reageren bij voorbaat erg dankbaar!
Kort over mij: 40, alleenstaand, bewust kinderloos, sinds een paar jaar een huurappartementje in de stad. Tot voor kort had ik een fulltime baan, daarnaast een voltijdstudie (lang gekoesterde droom om dat tóch nog te kunnen doen in mijn leven). Helaas nu wel weer even werkzoekend. Ik heb hier nog geen sociaal netwerk, maar ga in de weekenden vaak naar mijn vader. Daar heb ik nog wat vrienden, en ik kan dan mijn vader helpen met de tuin, poetsen, etc.
Iets meer dan een jaar geleden werd ik gebeld door mijn neef die in het buitenland woont. We hebben de laatste 20 jaar amper contact gehad, maar er was nooit ruzie ofzo. Gewoon niet zo’n hechte familie.
Het dochtertje van mijn neef, toen net 13, was toegelaten op een speciale dansschool in Nederland maar gastgezinnen waren er niet te vinden. En de school startte in september, dus er moest snel een oplossing komen. Toen kwam de voorzichtige vraag of ze bij mij misschien terecht zou kunnen, voor tijdelijk of langer. Uiteraard moesten we kijken hoe het zou gaan. Ik woon klein en heb maar één echt apart kamertje naast de huiskamer, maar wilde dat best afstaan voor haar. De huiskamer doet nu dienst als mijn kantoor en collegezaal. Ik slaap zelf in een soort van achterkamer, die door een glazen schuifdeur van de huiskamer gescheiden is.
Ik ben dus bewust kinderloos, maar heb wel de instelling dat je elkaar als familie moet helpen als het nodig is. Zeker wanneer het om de kinderen gaat. En mijn motivatie is ook wel uit idealisme: een jong talent (sport, dans, muziek of wat dan ook) verdient ondersteuning om zich te kunnen ontplooien. Daar wil ik best aan bijdragen.
Ik gaf in dat eerste gesprek met mijn neef al aan, dat ik misschien voor mijn werk soms naar het buitenland zou moeten. En dat mijn studie echt iets is wat ik niet kan opofferen. De tentamenperiodes zijn ‘off limits’, en dan kan ik even niet voor haar zorgen. Voor die periodes moet er dan een andere oplossing zijn.
Nu heeft ze hier in Nederland ook haar oma, ooms, tantes. Dus er was wel backup. Ook de vader of moeder zou soms naar Nederland kunnen komen, en bijvoorbeeld een appartementje huren.
Zo geschiedde. Ze kwamen in de zomervakantie met het hele gezin hier, in een BnB. Die week kennisgemaakt, het kamertje ingericht. Daarna terug naar huis. Iets voor de start van het schooljaar kwam ze met haar moeder, en later nog even haar vader. Erg heftig, met 2 volwassenen en een puber in zo’n kleine en gehorige woning, maar ook best gezellig.
Wel was er eerst steeds sprake van 2 weken, en dat werden er een beetje ongemerkt 3. Ik kreeg er een beetje een vreemd gevoel bij, omdat ze dat onderling duidelijk wel zo afgesproken hadden, maar ik was daar niet echt in meegenomen.
Ik begon uiteindelijk een beetje met 3-0 achter aan mijn eigen studiejaar. Maar goed, het is ook bepaald niet niks voor dat gezin. Het is wel heel heftig om je kind ‘achter te moeten laten’ bij een gastouder. En dingen lopen soms wat anders. Toen zag ik hier nog geen precedent in.
Na die eerste weken was het ‘ons tweetjes’. Het is een ontzettend lieve, geinige meid met een enorme discipline. Ze doet het onwijs goed op school en heeft het hier naar haar zin. Ze voelt zich thuis en we hebben veel lol samen. ’s Avonds eten we altijd saampjes aan tafel, en we hebben een vaste knutselavond in de week (als het lukt).
Door het jaar heen, met ophalen voor vakantie bijvoorbeeld, verbleef de mama ook wel eens hier. Dat is dan heel intensief, want ik krijg niks gedaan en merk dat ik daarna ook even bij moet komen. Maar de band is wel goed, en het is ook zeker wel gezellig.
Dit gastouderschap heeft natuurlijk wel degelijk invloed op mijn studie ook. Waar ik eerst na het werk met het eten meteen aan mijn huiswerk ging, is het nu na het koken, eten, kletsen, overhoren soms, opruimen etc toch vaak al snel half 10. In de week scheelt dat toch een uurtje of 20. Maar ik pas er wel een mouw aan. Vind het niet erg om wat lagere punten te halen, zolang ik het maar red.
Op vrijdagen gaat ze na school naar oma of tante, zodat ik naar mijn vader kan. En op zondag zijn we er allebei weer.
Ze houdt heel goed en leuk contact met haar ouders, en haar vader regelt van alles voor haar vanuit daar. Wat betreft administratie, dingen die met school geregeld moeten worden, heb ik er amper omkijken naar.
Door corona liep veel uiteindelijk natuurlijk wat anders dan ‘normaal’. Bij langer thuisonderwijs ging ze natuurlijk gewoon naar papa en mama voor die periode; bij half-om-half zat ze bij oma, omdat ze daar in huis wél online danslessen kan volgen (Hier niet de ruimte voor)
Voor mij was het ook wel een heftig jaar. Ik werd werkeloos. Ik moest getest worden op het ‘borstkankergen’ en heb 4 maanden enorm in angst gezeten (‘Hoe moet het verder als ik ziek wordt of preventieve operaties moet ondergaan? Van de ziektewet kan ik de huur niet betalen’). Nog een tijdje liefdesverdriet. Eenzaam in lockdown in een chagrijnige stad…
Maar er zijn meer redenen waardoor dit allemaal wat moeilijker gaat dan ik voor ogen had. Voor zover iemand van ons iets voor ogen had: het blijft een bijzondere situatie en je weet pas wat het inhoudt, als je erin zit.
‘We figure it out as we go along’
… En daar begint de schoen te knellen. En flink ook. Het lijkt meer en meer de kant op te gaan dat er helemaal geen goede backup is (muv de weekenden). Niet vanwege onwil ofzo, maar de reistijd vanuit oma en tante naar school blijkt gewoon teveel voor dat meisje. Ook valt het niet mee natuurlijk, om ergens te zitten waar ze niet haar eigen kamertje en spulletjes bij zich heeft.
Die tentamenperiodes (totaal zou ik eigenlijk 4x2 weken nodig hebben, maar kan het wat afknabbelen naar 5-6) zijn toch echt wel heel veel volgens de ouders. De vader geeft aan maar 5 vakantieweken te hebben. En daarin wil hij ook echt eens vakantie kunnen hebben met het gezin. Dat voelt voor mij niet zo prettig. Ik heb nooit echt ‘vrij’, want al de vakantiedagen en extra gespaarde tijd, moet ik aan die tentamenperiodes besteden. Maar dat even kunnen focussen op één ding, voelt ergens ook als een beetje vakantie. Kan daar ook best van genieten. Maar dat ik dat op moet geven zodat zij op skivakantie kunnen… dat voelt niet oke.
De ouders zijn heel betrokken bij hun dochter, en nemen veel op hun schouders. Ze plannen bijvoorbeeld audities, een summer course, etc. Ik krijg dat vaak pas wat later te horen. Het gaat dan zo van ‘ja dit en dit en dat, dus dan moet jij eventjes…’ Als ik dan aangeef dat ik al een andere verplichting of plannen had, en dat we even moeten bekijken hoe we het gaan doen, dan krijg ik een heel geïrriteerde reactie. Ik maak het maar moeilijk dan.
Ik gaf al van tevoren aan dat ik in mijn eigen tentamenperiodes echt even het rijk alleen moet hebben. Daar heeft de vader nu kritiek op. Dat vindt hij maar stom. ‘Is ze dan echt zo lastig? Is het dan zooooo’n ramp als ze er is???’ Het verwijt druipt er dan van af en er wordt mij een enorm schuldgevoel aangepraat.
Een paar weken geleden was voor mij het dieptepunt bereikt.
Ik had de vader aan de lijn. Hij vertelde me wat er in mei moest gebeuren ivm de proefwerkweek en repetities van zijn dochter. Ik gaf toen aan van ‘Ja maar hey, dat is dus ook zo’n tentamenperiode he? Dan ben ik even niet beschikbaar.’ Toen reageerde hij heel boos ‘Ja, sjezus Marloes, We moeten nou eenmaal allemaal wat offers brengen he?’
Uiteindelijk heb ik besloten maar geen tentamens nog te doen. Dat vind ik toch moeilijk te verkroppen. Ik heb het gevoel dat waar ik zo lang voor geknokt heb om te kunnen doen, nu afbrokkelt. En ik hou dit zo niet vol.
Vorige week ben ik het gesprek met ze aangegaan en uitgelegd hoe dit voor mij is. Ik heb het idee dat mijn neef gewoon echt niet snapt wat dit voor mij, of een gastgezin in het algemeen, betekent, en wat die extra verantwoordelijkheid en verplichtingen inhouden. En wat het samen leven in deze woning aan aanpassing vergt.
Doordeweeks kan ik niet ’s avonds iemand op bezoek hebben, of bellen met een vriendin. Daarvoor is het te gehorig, en dat meisje moet kunnen slapen. Dat kan dus alleen in de weekenden, en soms zit ik daar echt een beetje op te wachten. Niet omdat ik dat meisje beu ben, maar gewoon omdat ik ook eens de behoefte heb zoiets te kunnen doen. En ik hoop bijvoorbeeld ook heel erg weer een fijne relatie met iemand te krijgen. Maar ook voor daten enzo heb ik natuurlijk wat minder ruimte.
Mijn neef houdt uiteraard zielsveel van zijn dochter. En ik denk dat in zijn beleving het zo is, dat ik het grootste geschenk van de wereld ontvang, dat ik voor hun lieve wondertje mág zorgen. Dat ik daar enorm dankbaar voor moet zijn. En dat in ruil daarvoor, het echt heel weinig gevraagd is als ik een weekend extra niet naar mijn vader kan, of dat ze in een vakantie hier wat langer is.
Ik probeerde uit te leggen dat het voor mij al een hele opoffering vergt om dat meisje in mijn huis en leven op te nemen. Dat ik dat met liefde doe, maar meer support nodig heb. En dat ik een grens moet trekken. En het gevoel heb dat zij alleen maar meer en meer van míj willen, in plaats van dat zij bijvoorbeeld nadenken over hoe ze mij een beetje meer praktische ondersteuning kunnen bieden. Dit valt niet mee voor iemand die er alleen voor staat, werk en studie combineert, klein woont, en financieel op een dun laagje ijs leeft.
Aan het einde van het gesprek, waarin ik hoopte echt ergens te komen, kwam mijn neef aan met ‘ik heb ook nog een paar puntjes’. En toen begon hij erover, dat hij het lastig vind als ik bij bepaalde plannen die ze maken, dan op het laatst moeilijk ga zitten doen. En dat ik ook gewoon als er eens repetities ofzo zijn in het weekend, ik er gewoon ook moet zijn voor dat meisje. En dat als ze een week eerder naar hier komt in de zomer vanwege een summer school, dat dat geen probleem mag zijn.
Als ik naar dat lieve meisje kijk, dan moet ik soms de tranen bedwingen. Zij verdient gewoon het allerallerbeste, en een rustige, stabiele omgeving om zich te focussen op haar school, vriendinnetjes en alles wat bij een fijn puberleven hoort. En we hebben het ook hartstikke leuk saampjes.
Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat ik niet genoeg kan bieden. In ieder geval niet zonder dat ik meer hulp krijg. Dat ik niet het offer kan brengen wat de ouders van mij verwachten. Ik voel me alsof er steeds over mijn grenzen heen wordt gegaan, en dat ik nu mijn ‘hopes and dreams’ waar ik in mijn niet-zo-makkelijke-leven zo hard voor geknokt heb, moet opgeven voor hún kind.
Ik voel me behandeld als een werknemer van het gezin, die, als die niet zo hoog springt als zij willen, een standje krijgt. (Overigens is het geen financiële overeenkomst: de ouders dragen wel 200 per maand bij voor onkosten in maaltijden enzo, en betalen verder alles voor school zelf.)
Wat eerst was ‘dan verzinnen we een oplossing’, is beetje bij beetje veranderd in een ‘dan regel jij maar iets en als dat niet lukt, moet jij maar iets opofferen’.
Ik ben doodongelukkig in deze situatie en lig al lang ‘s nachts wakker ervan. Het lukt me goed om mijn huilbuien te verstoppen voor het meisje en om het gezellig te houden als ze er is. Maar ik trek het zo slecht en voel me enorm schuldig.
Ik twijfel. Tijdens dat gesprek stelde ik wel voor dit volgend jaar weer te doen. Maar toen kwam mijn neef aan met ‘zijn puntjes’ Hij heeft totaal niet begrepen wat ik probeerde aan te geven. En hierdoor heb ik nu nul vertrouwen in een fijne samenwerking met acceptabele grenzen.
Ik denk dat we toch de kant op moeten van óf nu een ander gastgezin. Óf als dat niet gevonden kan worden, dat een van de ouders dan verhuist naar Nederland (Dat werd in het eerste gesprek ook nog genoemd door mijn neef als mogelijke, maar wel uiterste, oplossing)
Vinden jullie dat van mij onredelijk, of juist logisch?
Ik zou heel graag jullie gedachtes hierover lezen. En misschien herkent iemand wat dingen in mijn verhaal, als gastouder, of juist vanuit de kant van de ouders?
Ik wil me graag goed voorbereiden op het gesprek met ze, en de ‘bomb’ die ik moet gaan droppen.
Het is hun dochter en daarmee ook hun verantwoordelijkheid. Er zijn afspraken gemaakt destijds en zij willen blijkbaar steeds een beetje meer en proberen dat te bereiken door jou een schuldgevoel aan te praten. Dat hun dochter voor 200 euro per maand bij jou kan wonen mogen ze echt wel meer dankbaarheid voor uiten. Op deze manier nemen ze jou je leven en je vrijheid af, want jouw leven moet in het teken staan van hun dochter en niet van jouw eigen studie en carrière. Hebben ze al verder gezocht naar een ander gastgezin? Want het lijkt er op dat ze het wel makkelijk vinden zo en dat ze bij familie denken meer te kunnen maken qua verwachten en afspraken schenden.
Als jij in de avond met een vriendin wil bellen of visite wil ontvangen zou dat gewoon moeten kunnen. Als zij in bed ligt is dat toch geen probleem lijkt me. Hier thuis wordt ook wel eens een telefoontje gepleegd als dochter in bed ligt.
Jeetje, Marloes, wat een situatie! Ik heb geen ervaring als gastgezin maar het is mij duidelijk dat ze ontzettend over jouw grenzen gaan. Ik vind het al ingewikkeld om op met mijn eigen gezin in Corona tijd een goede balans te vinden en dan hebben wij een gezinshuis en zijn het mijn eigen kinderen.
Je hebt iets heel moois willen doen voor dat meisje, maar het is duidelijk dat ze steeds meer van jou gaan vragen. De dankbaarheid en respect voor jouw eigen leven zijn ver te zoeken.
jouw neef gaat over jouw grenzen heen en vraagt jou dingen op te offeren voor zijn dochter. Waarom zou jij die opoffering moeten doen?
Ik denk dat je hier heel snel een einde aan moet maken, hoe lief en aardig je dat meisje ook vindt. Dus inderdaad, een ander gastgezin of vader verhuist zelf maar naar Nederland. En mocht je een overgangsperiode in gedachten hebben, dan zou ik je aanraden heel duidelijk te zijn over de termijn, en de regels tijdens die termijn.
Ik hoop dat je ook reacties krijgt van mensen met ervaring als gastgezin
Jammer dit. Maar voor een kind zorgen kan alles absorberend zijn en als je dan steeds meer overvraagd wordt wordt het voor jezelf steeds moeilijker.
Ik kreeg overigens 3 keer zoveel voor een gastkind, dus die ouders mogen je echt wel in ere houden.
Denk goed na. Het is een lief meisje maar wil je dat ze nog langer deel uit maakt van je leven dan zitten er consequenties aan die je niet kunt ontlopen want degene waar het kind verblijft heeft nou eenmaal de zwarte piet. Als de andere hun afspraken niet naleven, ben je altijd aan de beurt want je laat een kind niet in de steek.
Tenzij je dit ook ziet als een belangrijke en prettige aanvulling van je leven, het meemaken van een opgroeiende jongeren kan dat ook zijn, zou ik serieus overwegen hiermee te stoppen. Tijdig, zodat ze een andere oplossing kunnen zoeken.
Het is ook wel makkelijk om een steeds groter beroep te doen omdat je nu eenmaal familie bent en het meisje leuk vind in je leven.
Marloes jij voelt je veel te verantwoordelijk voor het meisje. Het is het kind van je neef niet van jou!
Je offert jezelf veel te veel op. Geen tentamens doen voor je eigen studie, omdat je jezelf niet kan voorbereiden vind ik een te groot offer, net als in je eigen huis geen bezoek kunnen ontvangen, omdat het meisje dan niet kan slapen.
Tijdig aangeven dat je er mee wilt stoppen kan prima. Dat is voor het meisje dan even schakelen maar ze red zich wel.
Voor een financiële tegemoetkoming van €200 zoveel privacy inleveren en zoveel op je bordje krijgen lijkt mij niet normaal.
Ondertussen lacht jouw neef in zijn vuistje. Zijn kind wordt goed verzorgd, het kost hem niet de hoofdprijs en, omdat hij weet dat jij de problemen toch wel oplost gaat hij steeds een beetje verder met zijn eisen. Paalen perk stellen, ik doe dit tot de zomervakantie en daarna verwacht ik een andere oplossing van jullie neef en vrouw van neef. Als je het leuk vindt om betrokken te blijven bij de opleiding van het meisje kan je ook vragen of neef een groter appartement voor je kan regelen waar jullie wat meer ruimte hebben om je eigen ding te doen.
Je bent een gastgezin niet een pleegouder. Blijkbaar verwachten de ouders dat jij de ouderrol overneemt omdat zij er niet zijn.
jouw opleiding is belangrijk. Je gaat gaan tentamens meer overslaan maar kan je dat met het meisje bespreken? Die paar weken zal ze meer voor zichzelf moeten zorgen. Misschien kan je eten van te voren invriezen. Wat vaker soep met brood etc.
voor de ouders. Een echt gastgezin is duur. Zij kunnen niet ook bij jou blijven slapen. Komen ze langs dan regelen ze maar een hotel.
En vinden ze het allemaal maar onzin dan zullen ze vanaf september een andere oplossing moeten vinden.
Bedankt voor jullie reacties!
Ik denk dat ik ook inderdaad niet meer verantwoordelijkheid naar me toe moet trekken, en blijven beseffen dat dat dáár ligt.
Qua bellen, is dat trouwens wel iets waar wij zelf hier achterkwamen. Dat is niet omdat de ouders dat niet willen ofzo. Het is hier gewoon echt zó gehorig. Als dat meisje op haar kamertje is, en met haar ouders belt bijvoorbeeld, en ik in de huiskamer zit te werken, dan hoor je vrijwel ieder woord gewoon. En dat is omgekeerd dus ook zo.
En qua vergoeding is dat ook samen wel besloten. Ik hoef er niet aan te verdienen, en heb ook niet veel onkosten omdat de ouders alles betalen verder (behalve eten en drinken, en bijvoorbeeld eens een kadootje) Dus dat vind ik ook geen punt.
Een vriend van me stelde voor om niet weer te bellen met ze, maar om het op 'papier' te zetten. Zodat ik me niet kan laten overhalen, en echt duidelijk aan kan geven waar het nu staat.
Ik denk dat dat wel een heel goed idee is, maar het zal even een bittere pil zijn voor ze.
Vind het ook echt enorm sneu voor dat meisje en ga haar echt missen ook. Maar in plaats van nóg een jaar proberen of dit goed kan komen, ben ik bang dat dat rekken van het onvermijdbare zou zijn, en uiteindelijk wellicht toch moeilijker voor haar dan wanneer we nu de knoop doorhakken.
Ik had, en heb, tot nu toe, altijd kinderen/jongeren van de leeftijdsgroep van mijn eigen kinderen en zelfs met het 'karakter' van mijn kinderen. Dat betekent dat ik mij niet per sé in meer bochten hoef te wringen en dan ik toch al moet voor mijn eigen kinderen en mijzelf. Dan is het gewoon meeleven met het gezin.
In jou situatie, als alleenstaande, is het anders. Jullie leven, die van jou en het meisje, verschilt en dat betekent dat je meer inlevert dan de eigen ouders, die per slot voor haar gekozen hebben en daar de verantwoordelijkheid voor dragen.
Ik heb het inderdaad eerder gezien dat een alleenstaande een jeugdig familielid in huis nam. Nou ben ik wel benieuwd hoe dat dan gaat, want het is toch anders zie ik.
Het is jammer dat de vader er zo instaat. Want an sich, dat meisje is al 14 jaar, dan zou je haar zelfs alleen kunnen laten mits er een volwassene in haar buurt bereikbaar en beschikbaar is. Alleen je bezoekwensen blijven dan op een laag pitje. En er zouden geen aanspraken voor extra ondersteuning of iets dergelijks moeten zijn. Gewoon een eigen sleutel en voor jezelf zorgen als jij er niet bent. Geld van de ouders, zelf boodschappen doen. Nou ja, misschien niet verstandig want dan volgt er nog een jaar frustratie.
Voor de tentamens moet en wil ik echt complete rust overigens.
Dan kan ik ook genieten van het lekker leren, en er helemaal induiken.
Het is niet zo dat ze niet meer voor zichzelf kan doen dan hoor, maar je hoort hier iedere scheet van elkaar, ook met alle deuren dicht dus.
En haar kamertje grenst aan de huiskamer. Dat is nu ook mijn werk-/studeerplek.
Iedere keer dus als ze naar de wc moet, of even naar de keuken wil, of thuiskomst. Alles is dan even afleiding. En dat wil ik gewoon niet. Dat werkt niet bij mij. Ik moet echt he-le-maal niets aan mijn hoofd hebben dan
Een bittere pil voor hen?? Het is een (te) zware last voor jou!
Zo te lezen wordt er misbruik gemaakt van jouw goedheid en je aanbod het meisje in huis te nemen. Ze blijven langer, komen met meer (echt waar, óók de moeder en of vader verblijven bij jou??).
En van jou wordt gevraagd niet soms een klein dingetje aan te passen, maar je halve leven om te gooien. Echt waar: aangeven dat je er mee stopt.
Want ik denk dat zelfs als je nieuwe afspraken maakt, ze aan je blijven trekken en dat jij steeds weer na moet denken of je wel of niet toch meer voor het meisje wilt/moet betekenen.
Ik heb zelf een getalenteerd kind dat op nationaal niveau actief is en ik weet hoe veel dat vraagt van het kind, en de ouders. No way dat ik een ander daar mee zou belasten.
Jij zou geen schuldgevoel moeten hebben, maar je neef en zijn vrouw.
Dus:
Best neef, ik heb dit jaar met liefde onderdak geboden aan je dochter. Volgend jaar is dat helaas niet meer mogelijk, na de zomervakantie kan ze hier niet meer verblijven.
En 200 euro per maand vind ik ook een héél laag bedrag. Je neef had alle reden om je zeer dankbaar te zijn en héél goed voor je te zorgen. Dat heeft hij niet gedaan.
Een meisje met ouders én familie en ze schuiven een groot deel op jou af. Je studieprogramma aanpassen voor de ongewisse carrière van een lieve nicht... Echt, zonder je te kennen word ik plaatsvervangend boos en verdrietig.
AnneJ schreef op 25-05-2021 om 14:37:
Ik had, en heb, tot nu toe, altijd kinderen/jongeren van de leeftijdsgroep van mijn eigen kinderen en zelfs met het 'karakter' van mijn kinderen. Dat betekent dat ik mij niet per sé in meer bochten hoef te wringen en dan ik toch al moet voor mijn eigen kinderen en mijzelf. Dan is het gewoon meeleven met het gezin.
In jou situatie, als alleenstaande, is het anders. Jullie leven, die van jou en het meisje, verschilt en dat betekent dat je meer inlevert dan de eigen ouders, die per slot voor haar gekozen hebben en daar de verantwoordelijkheid voor dragen.
Ik heb het inderdaad eerder gezien dat een alleenstaande een jeugdig familielid in huis nam. Nou ben ik wel benieuwd hoe dat dan gaat, want het is toch anders zie ik.
Het is jammer dat de vader er zo instaat. Want an sich, dat meisje is al 14 jaar, dan zou je haar zelfs alleen kunnen laten mits er een volwassene in haar buurt bereikbaar en beschikbaar is. Alleen je bezoekwensen blijven dan op een laag pitje. En er zouden geen aanspraken voor extra ondersteuning of iets dergelijks moeten zijn. Gewoon een eigen sleutel en voor jezelf zorgen als jij er niet bent. Geld van de ouders, zelf boodschappen doen. Nou ja, misschien niet verstandig want dan volgt er nog een jaar frustratie.
Ja Ik wil ook niet mijn huis 'afstaan'. Dat voelt gewoon niet lekker.
Ze stelden ook voor (dacht ik) dat als ik er een week niet was, dat zij dan hier in huis zouden komen ofzo. Maar dat zie ik totaal niet zitten.
Ik geef meteen toe dat mijn thuis echt 'een ding' is voor me hoor, en weet dat sommige mensen daar heel anders instaan. Maar ik weet wat het is om geen dak boven je hoofd te hebben (wel al heeel lang geleden hoor, dat ik thuisloos was. Gelukkig een heel ander leven nu.)
Dat is ook een punt waarop we elkaar niet begrijpen. Mijn neefzei het eens toen hij hier was. Het ging over het wastabletje niet uit het folietje halen voor de vaatwasmachine. Hij dacht dat dat wellicht kwam omdat ik huur, en geen eigen huis heb. Dat je dan gewoon veel minder om je thuis en spullen geeft ...
(Ik heb gewoon echt het idee dat hij heel veel moeite heeft zich in een ander te verplaatsen, en dat dat misschien meer een vaste karaktertrek is, dan iets wat aan deze situatie nu ligt)
Ippel schreef op 25-05-2021 om 14:51:
Een bittere pil voor hen?? Het is een (te) zware last voor jou!
Zo te lezen wordt er misbruik gemaakt van jouw goedheid en je aanbod het meisje in huis te nemen. Ze blijven langer, komen met meer (echt waar, óók de moeder en of vader verblijven bij jou??).
En van jou wordt gevraagd niet soms een klein dingetje aan te passen, maar je halve leven om te gooien. Echt waar: aangeven dat je er mee stopt.
Want ik denk dat zelfs als je nieuwe afspraken maakt, ze aan je blijven trekken en dat jij steeds weer na moet denken of je wel of niet toch meer voor het meisje wilt/moet betekenen.
Ik heb zelf een getalenteerd kind dat op nationaal niveau actief is en ik weet hoe veel dat vraagt van het kind, en de ouders. No way dat ik een ander daar mee zou belasten.
Jij zou geen schuldgevoel moeten hebben, maar je neef en zijn vrouw.
Dus:Best neef, ik heb dit jaar met liefde onderdak geboden aan je dochter. Volgend jaar is dat helaas niet meer mogelijk, na de zomervakantie kan ze hier niet meer verblijven.
En 200 euro per maand vind ik ook een héél laag bedrag. Je neef had alle reden om je zeer dankbaar te zijn en héél goed voor je te zorgen. Dat heeft hij niet gedaan.
Een meisje met ouders én familie en ze schuiven een groot deel op jou af. Je studieprogramma aanpassen voor de ongewisse carrière van een lieve nicht... Echt, zonder je te kennen word ik plaatsvervangend boos en verdrietig.
Dank je! En ja, ze sliepen dan bij haar op het kamertje hoor. Dat ze dan ook hier erbij kwamen, was wél in goed overleg (met uitzondering van dat die eerste periode toen ineens 3 weken in plaats van 2 werd)
En het was ook best gezellig. Maar inderdaad veeeel te intensief.
En dan toch niet helemaal houden aan bepaalde dingen. Hier moet je echt de douche nadrogen bijvoorbeeld. Maar dat werd dan nog wel eens vergeten. Of commentaar op hoe ik mijn huishouden wil runnen 'It doesnt have to be picture perfect'... Ehh...nou dat is het verre van. Kan de helft van de tijd mijn naam schrijven in het stof op de schouw. Maar bepaalde dingen wil ik gewoon wél schoon. Klaar. Het is niet aan hun om daar überhaupt een mening over te geven.
(nóg een ergernis )
Je gehecht voelen aan je huis en je thuis is heel normaal hoor. Ik wil ook absoluut geen andere mensen in mijn huis als ik er niet ben. Zelfs mijn ouders niet. Laat staan een of andere neef. Op het moment dat wij niet thuis zijn heeft niemand iets in ons huis te zoeken. Je gaat niet op visite bij mensen die niet thuis zijn. Andersom doe ik dat ook niet bij mijn ouders. Huur of koop maakt wat dat betreft niet uit. Het is je thuis, je vertrouwde en veilige plek, of het nu van jezelf is of niet.
Met een heel gezin in een tweekamerappartementje komen logeren vind ik ook niet kunnen. Ze kunnen toch zelf ook wel bedenken dat dat niet werkt, laat staan voor drie weken terwijl dat niet is afgesproken. Ze boeken maar een hotel. Voor mijn gevoel willen ze voor een dubbeltje op de eerste rang zitten. Het mag allemaal niks kosten maar je moet wel naar hun pijpen dansen en je eigen leven opzij zetten voor hun en hun kind.
Precies: klaar!
Ze gaan veel en veel te ver. Jouw (huur)huis, jouw afwastablet, jouw douche, jouw studie, jouw leven.
Het nichtje onder jouw douche is één ding. Haar ouders óók nog. Echt hoe durven ze het voor te stellen.
Tenzij jij dat echt heel tof vindt en het je leven verrijkt.
Op basis van eerdere afspraken wilde je hun dochter een plek bieden. En had je het vast ook leuk gevonden, wat natuurlijk bréngt het je ook iets: gezelligheid in huis, aansluiting bij de jeugd, trots op je nichtje.
Maar... je gaf ze een vinger, ze namen je hand. Nou ja, allebei je handen. Je kunt namelijk je eigen leven (vrienden, bellen, studie) niet meer leven....
Commentaar op je huishouden, echt waar, wat genant, dat ze iets dúrven zeggen. Alles wat anders is dan: dankjewel! is fout
Het is erg jammer dat je neef kennelijk niet begrijpt dat hij en zijn vrouw veel te veel van je verwachten. Je toenemende tegenzin is zeer begrijpelijk en terecht,
Is je neef veel ouder dan jij, denkt hij aan je als een wat 'oudere jongere' met het plaatje van vroeger in zijn herinnering? Zijn commentaar op jouw huishouden (waar haalt hij het lef vandaan!) geeft mij die indruk.
Je neef heeft gewoon totaal geen idee wat hij van je vraagt (en dan ook nog voor een heel zacht prijsje en met inlevering van veel vrijheid). Hij zou eens een maandje met je moeten ruilen om dat een klein beetje te kunnen invoelen! Realistisch was geweest dat ze voor een maand of zes weken zou kunnen komen, tot haar ouders iets passends hadden gevonden. Je hebt nu geen afspraak over 'hoe lang' - of wel? Dan zou dit nog x jaar zo doorgaan.
Je hebt het gevoel dat je je achternichtje teleurstelt, denk ik. Zij kan nu nog niet overzien hoe het voor jou is. Later zal ze het beslist begrijpen!
Ik wil jullie nog even heel erg bedanken voor de input.
Het was echt fijn om ook hier even te raden te kunnen gaan, en het heeft me gesterkt in wat ik eigenlijk al voelde.
Vanmiddag een mail opgesteld waarin ik te kennen geef dat het met dit schooljaar eindigt. En net besloten op 'send' te drukken.
Hopelijk bedenken haar ouders snel een oplossing voor haar, waarmee ze zich weer helemaal happy voelt en lekker door kan gaan met waar ze mee bezig is.
