Familiedrama hoofddorp

Schrijffout

"Ik schrijf" is zonder t op het eind.
Nadeel van touchscreen

Belle époque

Ik vond het ook een beetje eigenaardig dat je je over Liora in de derde persoon uitliet, in plaats van haar direct aan te spreken.

Vergelijk:

Ja Liora, ik vond het ook raar dat ze dat deed, getuigde niet van erg veel fatsoen, maar de splinter in het oog van een ander zie je altijd beter dan die balk in je eigen oog he.

Dus.

Goed, en nu zo genuanceerd mogelijk!

En zonder mensen aan te willen vallen.

Instanties als BJZ doen veel goed werk!!!!!!!!!
Maar er worden ook fouten gemaakt. Waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt, dat is nou eenmaal zo.
Probleem is, dat dit soort fouten heel ver-gaande gevolgen kunnen hebben. En die fouten kunnen voortkomen door te fanatiek ingrijpen, of door niet ingrijpen. En elke fout is er, helaas, één teveel in deze branche, want je werkt met heel gevoelig materiaal.

Gelukkig wordt er ook veel wél goed gedaan door BJZ.

En dan weten we ook niet eens de achtergrond van dit gezin, dus lijkt het me niet zo handig om te speculeren of BJZ steken heeft laten vallen, of dat het gezin gehaaid genoeg was om ze om de tuin te leiden. Of misschien was er plotseling wel iets heel anders aan de hand waardoor iemand besloot er héél drastisch een eind aan te maken.
We weten het niet.

Ik krijg echter rode vlekken in mijn nek als er dingen gebeuren en er meteen conclusies worden getrokken terwijl de details amper bekend zijn.

(ik moet gewoon wat minder de commentaren op nieuwssites lezen, denk ik...)

Pffff

En nou weer andere schrijffouten... Forumbeheer, wanneer komt er een editknop voor klunzen zoals ik!

Vergelijk

het eens met een ziekenhuis. Een ziekenhuis wat steeds of een gezond been afzet of patienten die wel wat mankeren naar huis stuurt, zou je daar wel een goed woord voor over hebben? En dan gaat het er niet om dat mensen ziekenhuizen nodig hebben, want dat hebben ze. Het gaat er om dat ze niet bij het ziekenhuis terecht kunnen voor juiste zorg of dat het ziekenhuis slechte diagnoses stelt en onjuist ingrijpt.

Belle epoque

Fijn dat je niet direct mij aansprak, zo vatte ik het wel op.

Dank voor de uitleg en hopelijk no hard feelings.

Liora

Drama

Een van deze ouders, of beiden, zijn zo wanhopig, woedend of in paniek, geweest dat ze tot vreselijke ingrepen zijn gekomen. Je vraagt je af hoe je dat had kunnen voorkomen. Waar had je iets voor dit gezin kunnen betekenen in een eerder stadium? Verder niet. En het is niet de schuld van jeugdzorg. Maar wel de verantwoordelijkheid. En dat is een zware taak die veel kritische zelfreflectie vraagt en dat is ook moeilijk als alle ogen gericht zijn op kwatta.

Liora: alleenstaande ouder en jeugdzorg

Dus je wordt echt nooit omdat je alleenstaande moeder bent zomaar bij Jeugdzorg aangemeld....
De andere redenen kunnen zijn:
De hulpverlener projecteert eigen angsten en ervaringen op verder onschuldige incidenten.
De hulpverlener kan de hulpvragende ouder niet begrijpen door culturele of milieuverschillen of door een gebrek aan communicatievaardigheden bij een van beiden of bij beiden.
De hulpverlener denkt dat die god is en het hulpaanbod goddelijke nectar en de ouder slikt dat niet omdat je zelf je kind het beste kent en niet wilt experimenteren in een stressituatie.
De hulpverlener wil braaf de publieke opinie, het gezonde volksempfinden uitvoeren en ouder pikt die flauwekul niet.
De hulpverlener heeft net een workshop kindermishandeling gedaan en begint 'signalen' te tellen: kind van 14 heeft al een piercing op een opvallende plek.
De hulpverlener begrijpt eigenlijk niet zo goed wat ADHD en Autisme kunnen betekenen in de thuissituatie en neemt het onbegrip van omstanders letterlijk.
Misschien krijg je nu een idee hoe er misselijk gemeld wordt en waar de geboden hulp dan kan verbeteren.

Fianna

Fianna: "Het gaat erom dat BJZ kennelijk telkens maar weer van die grote inschattingsfouten maakt: uhp waar niet nodig, of juist geen hulp waar wel nodig. Ze gaan gewoon te vaak op hun bek! "
Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Niet om het goed te praten maar vals positieven en vals negatieven zoals dit in onderzoekstaal heet zijn er altijd. Weet je aan wat voor mogelijke eisen en risicotaxaties jeugd tbs-ers moeten doen. Die normen zijn zo enorm hoog door mediaaandacht en de de fouten die worden gemaakt worden breed uitgemeten. Vlak de media daar niet in uit. Net als een de discussie die hier elke keer wordt gevoerd. Een aantal negatievelingen (die overigens recht van klagen hebben) voeren zo de toon dat er geen discussie ontstaat maar alleen maar heel veel gemopper. Een echte interessante discussie lukt daarom niet op Ool door ingevuld (het zal we zo zijn dat, maar wat weten we nou eigenlijk echt), gekleurd en vooral door media gekleurde discussies. Zoals deze dus....
En dan nog je volgende opmerking: "En dan nog maar te zwijgen over wat een uhp kan aanrichten bij een kind. Moet je je voorstellen dat een baby bijv enkele maanden uithuis is geplaatst. Lijkt me wel een goede kandidaat voor een hechtingsstoornis"
Een kind krijgt een hechtingsstoornis als het kind van hot naar her wordt gesleept en geen stabiel leven heeft. Baby's komen bij uhp in zijn algemeenheid in een pleeggezin waar wanneer continuiteit wordt geboden er helemaal geen kans hoeft te bestaan op een hechtingsstoornis. (helaas lukt dit niet altijd, ook door invloed van ouders die het van de kinderrechter dan toch weer mogen proberen, daar is niet altijd de jeugdzorgwerker schuldige maar net zo vaak door gedrag van ouders)

Anne

Gezien je postings zou ik graag een nuance zien in je stellen dat de jeugdzorg veranwoordelijk is. Ik zou liever lezen, ouders zijn 1e verantwoordelijke maar de overheid heeft ook een taak (lees artikel 18 van het internationaal verdrag van de rechten van het kind er maar op na) Het is altijd een samenhang van factoren, ouder/kind (lees gezinssysteem en netwerk) en overheid.

Pelle en margriet

' \'Een maand geleden heeft de man des huizes naar de politie gebeld dat er ‘iets mis was’. Agenten zijn ter plaatse geweest en heb'ben aangifte opgenomen. Ook jeugdzorg heeft ondersteuning gegeven aan het gezin, dat later aangaf de problemen zelf aan te kunnen pakken.\'

Dat is toch hetzelfde idee! Hoe kan er nou binnen een maand iets zijn opgelost dat kennelijk zo erg is dat die man er zelf voor naar de politie is gestapt. Ik vind dat dan een grove inschattingsfout. Als het daadwerkelijk zo gegaan is

Margriet, ik vind het te makkelijk om te zeggen dat waar mensen werken er fouten worden gemaakt. Ik krijg sterk de indruk dat BJZ er meer dan gemiddeld maakt. Maar wie weet is mijn mening gekleurd door mijn eigen slechte ervaring en van wat ik een paar keer in mijn omgeving heb gehoord.
Overigens kan een baby ook een hechtingsstoornis krijgen als het in een stabiel gezin geplaatst wordt. Het gaat ook om het wegrukken van zijn vertrouwde omgeving. Overigens is het ook maar afwachten of het pleeggezin idd een veilige omgeving is. Kortom, risico dat het fout kan gaan is groot

Liora

Ik kan het me nu inderdaad voorstellen, maar ik ben blij dat het uitgesproken is!

En Biene, bedankt dat je me er ook even op wees!

Wanhoop

Ik reageer even op de beginposting van Liora. Jammer dat je de vraag zo stelt. Voor zover er iets op te maken is uit de berichten in de media (en dat is dus zeer beperkt) lijkt het erop dat er geen direkte aanleiding was om in te grijpen. Voor zover er verhalen in de media zijn klinken die naar verhalen over gewone kinderen, die spelen, naar school gaan, vriendjes hebben en op clubjes zitten.
Blijkbaar is er wel een aanleiding geweest voor vader om hulp in te roepen, maar blijkbaar is ook snel de conclusie getrokken dat men het zelf wel wilde zien te redden. Om vervolgens over te gaan tot een verschrikkelijke wanhoopsdaad. Wat er in die tussenstappen is gebeurd is uit de media-berichten in elk geval niet te halen.
Als er geen aanleiding was om de kinderen uit huit te halen moesten ze niet uit huis gehaald worden. Zo simpel is het wel.
Gezinsdrama's zijn al vaker bestudeerd en het enige wat er tot nu toe over te zeggen valt is dat er niets over te zeggen valt: er zijn nauwelijks patronen, voortekenen, indicaties of taxaties die enige voorspellende waarde hebben, Dt maakt het lastig.
Wat mij bezig houdt is de vraag hoe het kan dat mensen zo diep in wanhoop terecht komen, dat ze zo'n drastische maatregel gaan nemen. En hoe 'we' dat eventueel kunnen voorkomen. De dreiging dat kinderen eventueel uit huis gehaald worden is overigens vaak onderdeel van die wanhoop.
'We' zouden er dus naartoe moeten werken dat er een veilig klimaat komt waarin ouders hun problemen kenbaar kunnen maken, zonder dat ze bang moeten zijn dat ze van de regen in de drup terecht komen. Het vertrouwen moeten opbouwen/herstellen dat er goede mogelijkheden zijn om de ergste problemen aan te kunnen. En dat die mogelijkheden binnen het bereik van ouders liggen.
Maar ook daarmee zal niet alles opgelost worden. Voor sommige ouders is de angst kinderen te verliezen door een scheiding zo groot dat ze liever drastische maatregelen treffen dan die angst aanpakken. Onvoorstelbaar wellicht, alhoewel ik weet dat je in een depressie (bijvoorbeeld) tot rare, maar voor jou heldere conclusies kunt komen.
Wel/niet eerder ingrijpen van jeugdzorg is hier niet het issue. Ik zou er liever over praten hoe we het voor elkaar krijgen dat mensen die worstelen met problemen genoeg vertrouwen krijgen in hulpverlening, medemensen en sociale structuren, dat ze hun problemen samen met anderen aan kunnen/willen pakken en niet doorschieten in wanhoop.

Tsjor

Margriet

Is het niet zo dat de jeugdzorg de taak heeft en dus de verantwoordelijkheid ouders en kinderen te steunen bij problemen? Dat is wat anders dan jeugdzorg de oren te wassen. Dat wil wel zeggen dat ik me zou afvragen wat ik in dit geval had kunnen doen om dit te voorkomen. Het opbouwen van voortschrijdend inzicht zeg maar. Geen oordeel.

Een echt interessante discussie

Een echte interessante discussie lukt daarom niet op Ool.
Als je dat zegt Margriet dan vraag ik me af wat er nodig is om wel tot een echt interessante discussie te komen? Een valkuil is natuurlijk dat je allebei in je eigen werkelijkheid blijft en ik realiseer me heel goed dat zo'n dramaverhaal als dat van mij over het algemeen niet de werkelijkheid of de beleving is van een werker in de jeugdzorg. Ik ga er vanuit dat de meeste werkers in de jeugdzorg ook teren op hun successen waar ze met name kinderen goed geholpen hebben, ouders weet ik niet zo goed. Zijn er jeugdzorgers die ook blij worden van een ouder die goed geholpen is?
In elk geval zijn er blijkbaar extreme ervaringen. En het zou fijn zijn als dat allemaal aan de orde kan komen zonder dat iedereen zijn hakken in het zand zet.

Speculatie toch

De familie van het gezin uit Hoofddorp dat maandagnacht omkwam bij een woningbrand is woedend op burgemeester Theo Weterings van de gemeente Haarlemmermeer. Die zei volgens de familie dinsdag ten onrechte dat de brand door een van de familieleden is gesticht.

Bron: De Pers

Jeugdzorg

toen wij een jaar of 5 geleden, bij jeugdzorg aan de bel trokken, werd ons gelijk medegedeeld dat de hulpverlening niet vrijblijvend was. Maw, _zij_ zouden bepalen wat en wanneer en met de mededeling dat je _het zelf wel oplost_ kom je er niet, dan moet je wel goed kunnen bewijzen dat dat ook zo is. Dus of ze hebben hun beleidsregels gigantisch aangepast, of elke (bureau)jeugdzorg heeft zijn eigen beleidsregels, of de berichtgeving klopt niet. Ik gok op het laatste
Wij zijn trouwens prima geholpen door jeugdzorg.

Anne

"Zijn er jeugdzorgers die ook blij worden van een ouder die goed geholpen is?"

Laat ik hem andersom stellen, waarom zou je denken dat er jeugzorgwerkers bestaan die niet blij worden van een ouder die goed geholpen is?

Ik vind het lastig om te discussieren hier vanwege inderdaad de eigen werkelijkheden. Ik denk dat ik gemiddeld meer over de gang van zaken weet binnen de jeugdzorg, maar daar wil ik niet teveel over uitwijden aangezien dan mijn anonimiteit weg is.
Sorry elke keer verleid ik mijzelf weer om mee te discussieren, het is het echter een dilemma waar in ik zelf zit. Dus ik stop er weer mee.

Margriet

Jammer Margriet, heb je iemand die er echt verstand van heeft.

Annej

Ik heb begrepen dat je een heel akelige ervaring hebt gehad. Geloof me, je bent niet de enige en elke akelige ervaring is er één teveel en ook iemand met een eenvoudige hulpvraag kan een overijverige medewerker treffen die van alles gaat projecteren. Been there.

Maar... Ik vind, hoe voorzichtig je ook moet zijn, dat je te zwartwit praat over instellingen als BJZ. Ik zie namelijk óók dat ze goed werk kunnen verrichten! Zie medewerkers die de situatie wél juist in weten te schatten en onder soms heel lastige omstandigheden (bureaucratie, bezuinigingen, steeds meer starre regels) toch creatief kunnen denken en een oplossing kunnen vinden zonder uithuisplaatsingen en ondertoezichtstellingen.

Hoewel ik jouw trauma en jouw houding t.o.v. Jeugdzorg goed begrijp, vind ik toch dat jouw balans teveel naar het negatieve doorslaat. Dat is begrijpelijk, maar jammer. En heel eerlijk gezegd een beetje beledigend voor al die mensen daar die wél op een goede manier bezig zijn, hun vooroordelen weten te overwinnen, luisteren naar de ouders en praten mét de ouders in plaats van tégen hen.

Echt waar!

Belle

Hear hear!

Beroep

Belle epoque, AnneJ is niet de enige, daarnaast liggen stapels rapporten van allerlei commissies over allerlei aspecten van jeugdzorg, die toch steeds weer een hoop problemen bloot leggen. Problemen die met de structuur verbonden zijn, zoals ingewikkelde financieringsstromen, gebrek aan professionele krachten etc.
Maar wat mij elke keer vooral opvalt is de houding van de beroepsgroep. Een ander voorbeeld om dat te onderbouwen. Ik kende een hele goede kinderarts die 36 uur achter elkaar in touw was om het leven van een kindje te redden (en dat is ook gelukt). Toch zag ik zijn naam in een programma van ouders die hun kindje verloren hadden omdat de betreffende arts een foute inschatting had gemaakt en een bepaald signaal telefonisch had afgedaan. Die ouders waren heel kwaad. Dat is goed voorstelbaar. Maar ik ken de arts als iemand die bovenmatige inspanningen levert voor kinderen. Ik denk dan dat beiden waar zijn: de kinderarts is ee hele goede en heeft een fout gemaakt.
De kinderarts jammert niet onder de beschuldigingen. Gaat ook niet roepen: kijk eens hoeveel kinderen ik het leven heb gered. De hele beroepsgroep komt niet in het geweer. Men accepteert dat er fouten gemaakt kunnen worden, dat die fouten onderzocht moeten worden (hoe naar dat ook is voor de betreffende arts, voor de ouders is het nog erger) en heeft als grondhouding dat de hele beroepsgroep kan leren van de hele procedure, opdat er straks weer minder fouten worden gemaakt.
Een dergelijke professionale houding mis ik in de beroepsgroep van BJZ. Men gaat jammeren, pakt het persoonlijk op, schuift goede personen naar voren, beroept zich op successen in andere situaties en raakt helemaal vans treek als een situatie grondig onderzocht wordt op eventuele verwijtbare nalatigheid. De reactie is eerder de reactie van 'gelovigen' van incrowd, mensen die met elkaar een systeem hebben opgezet, met bijbehorend taalveld en elkaar ervan overtuigd hebben dat het goed is. En dat geloof in het goede vooral overeind willen houden.
Je kunt hier niet op individuele zaken ingaan en dat hoeft ook niet. Maar elke 'fout' of elke situatie waarbij ouders een 'trauma' oplopen en zorgmijders worden zou een alarmbel moeten laten rinkelen, zou erom moeten vragen dat het goed wordt uitgezocht vanuit de grondhouding: hoe kunnen we hiervan leren om dit te voorkomen. Zodat je professionaliteit opbouwt, in plaats van verdedigt en je erop beroept.
Of vergelijk het met vliegtuigrampen: dan gaat de maatschappij ook niet roepen: maar kijk eens hoeveel vluchten er geslaagd zijn! Alles wordt tot op de bodem onderzocht en er worden verbeteringen aangebracht om een volgende ramp te voorkomen. Dat vraagt om een houding van professionaliteit, zelfkritiek, voortdurende reflectie en de echte wil om het goede te doen.

Tsjor

Tja

Dat is blijkbaar het beste dat je kunt verwachten. Dat er ook jeugdzorgmedewerkers en jeugdhulpverleners zijn die hun vak wel op een respectvolle, deskundige en integere manier invullen. Ik zou alleen graag willen weten hoe ik als ouder met de rest om moet gaan. Maar ach, dat leer ik al aardig hoor.

Herstel

Bij mij werkt het overigens ook zo dat als iemand wel te vertrouwen blijkt, en ja dat kost wel even tijd, dat dat mij erg goed doet. Wat niet wegneemt dat ik alert blijf op hulpverleners die zich mee laten nemen door het kindermishandelingdiscours.
Daarin zijn in dit draadje ook weer juiste opmerkingen gemaakt die ik inprent en meeneem, bijvoorbeeld de moeder die eerst een beroep doet op de leerkracht zelf om met haar zoon om te gaan. Inderdaad. Ik heb er een standaardantenne voor om te vragen om dat even zelf met kind te bespreken. En ik heb nog weleens gesprekjes over de kinderen.
Net weer een verhaal gehoord waar de school even meldt aan een loket dat dochter er te schaars gekleed uitziet - het was warm- of dat een jongetje een keer zijn broek liet zakken op het schoolplein en zijn billen liet zien. Als dat je al opvalt en je vindt er iets van, bespreek dat dan effe met de ouder zeg. En nog beter neem dat even rustig door met kind zelf dat sommige dingen niet handig zijn en dat je dat anders kunt doen.

Tsjor

1. Je vergelijkt een beroepsgroep waarin zaken wel meetbaar zijn, dat is in de jeugdzorg meestal niet het geval (verdiep je in de onderzoeken die zijn gedaan om kindermishandeling meetbaar te maken = onmogelijk...). Ik was van de week in gesprek met een man die veel besluiten moet maken over kinderen die uit huis worden geplaatst. Naast hem stond een groot bord 'oost west, thuis best'. Need i say more....
2. In de medische wereld bestaat er tuchtrecht, in de jeugdzorg niet.
3.Verder maak een vergelijking hoelang de medische sector bestaat en de 'zorg' voor kinderen. Iedereen in de jeugdzorg weet dat er een enorme achterstand is in dat opzicht.
Je kunt deze sectoren dus niet met elkaar vergelijken. Zinloos....

En dus....

Blijf je jammeren bij slechte ervaringen dat ouders niet zien dat er ook zoveel goed gebeurt. Hoe kun je trouwens dat 'goede' dan wel meten?
Izar, heb je ooit een hele beroepsgroep op straat zien staan omdat één van hen voor de rechter moest komen. En ook daar zijn artsen veroordeeld door de rechter voor bepaalde handelingen te goeder trouw (euthanasie) of nalatigheid.
Het gejammer is echt voorbehouden aan de mensen van jeugdzorg en het doet henzelf en de relatie met de 'klanten' geen goed.
Het tuchtrecht is er niet, maar er is ook nog steeds geen vakvereniging met een eigen protocol en eigen rechtsspraak. Daar kan de beroepsgroep zelf voor zorgen. Doen ze tot nu toe niet. Waarom niet? Dan kun je in elk geval je eigen normen neerleggen en afspreken dat je je daaraan houdt. Dat zou al wat zijn.
Als je je beroept op 'geen meetbaarheid' 'geen geschiedenis' als je nare ervaringen marginaliseert tot bepaalde mensen die niet goed weten wat er echt gebeurt, dan ben je een incrowdgroep van gelovigen aan het worden, in plaats van een professionele beroepsgroep.
Sopmmige dingen zijn overigens wel meetbaar. Het effect van UHP is al lang gementen: slechts in 1/3 van de sitauties (de ergste) brrengt het een oplossing, in 1/3 is het resultaat nihil en in 1/3 is het effect negatief, dat wil zeggen dat er daarna meer problemen zijn dan daarvoor. Als beroepsgroep zou je dan alles op alles moeten zetten om de effecten van je handelingen te verbeteren, zodat je alleen maar een UHP aanvraagt als je de kans groot acht dat er daadwerkelijk een verbetering komt. En dat is dus in slechts 1/3 van de situaties.
Er zijn meer effecten meetbaar: het aantal rapporten en onderzoeken die eerder een opeenstapeling van problemen signaleren bij kinderen na een UHP zou een indicaite kunnen zijn voor slechte hulpverlening. Als een meisje na een aantal jaren uithuisgeplaatst te zijn bij een zoveelste onderzoek gediagnostiseerd wordt op PTSS (terwijl daar voorheen bij de eerste onderzoeken geen sprake van was) dan mag je concluderen dat 'je' dat meisje getraumiseerd hebt. Dat zijn meetbare dingen. Helaas worden dergelijke rapporten slechts gebruikt om een verlenging van de UHP door te zetten, want er zijn nog meer problemen gevonden.
Zo gaat het. Daar zou geen enkele andere beroepsgroep aan beginnen (behalve psychologen, die kunnen dat ook). Normaal gesproken is een verslechtering na het nemen van maatregelen reden om die maatregelen op te heffen.
Ik heb geen heel positief beeld van artsen, maar ik zie wel dat daar meer systemen werken die het doel hebben de kwaliteit te vergroten. En vooral: ik zie daar niet het gejammer van de hele beroepsgroep.

Tsjor

Uhp tsjor

"Sommige dingen zijn overigens wel meetbaar. Het effect van UHP is al lang gementen: slechts in 1/3 van de sitauties (de ergste) brrengt het een oplossing, in 1/3 is het resultaat nihil en in 1/3 is het effect negatief, dat wil zeggen dat er daarna meer problemen zijn dan daarvoor. Als beroepsgroep zou je dan alles op alles moeten zetten om de effecten van je handelingen te verbeteren, zodat je alleen maar een UHP aanvraagt als je de kans groot acht dat er daadwerkelijk een verbetering komt. En dat is dus in slechts 1/3 van de situaties"

Tsjor, kun je me vertellen waar dat onderzoek staat, word ik wel heel nieuwsgierig naar.
Wat ik weet van onderzoek in de jeugdzorg dat je dit soort effecten alleen maar goed zou kunnen meten met een controle groep. Maar je kunt niet het ene kind wel uit huis plaatsen en het andere kind niet. Je weet niet of het kind het thuis beter had gehad als het niet uit huis was geplaatst. Dit soort onderzoeken zijn dus gevaarlijk om zo maar uit zijn verband te rukken. Ik kan met niet voorstellen dat het zo sec is zoals jij het zegt. Hoe is de achtergrond van het gezin, wat zijn kindfactoren/ouderfactoren etc etc. Die zijn bij elk kind weer anders juist daarom is dit zo moeilijk meetbaar?

Tsjor

"Als je je beroept op 'geen meetbaarheid' 'geen geschiedenis' als je nare ervaringen marginaliseert tot bepaalde mensen die niet goed weten wat er echt gebeurt, dan ben je een incrowdgroep van gelovigen aan het worden, in plaats van een professionele beroepsgroep."

Ik stel niet dat mensen niet zouden weten wat er echt gebeurt, ik stel dat zaken lastig meetbaar zijn. Waarom zou je het zo meetbaar willen maken, voegt dat wat toe? Ja meer kinderen die te vroeg of te laat uit huis geplaatst worden omdat ze niet voldoen aan het meetlatje....

Tsjor 3

"Zo gaat het. Daar zou geen enkele andere beroepsgroep aan beginnen (behalve psychologen, die kunnen dat ook). Normaal gesproken is een verslechtering na het nemen van maatregelen reden om die maatregelen op te heffen."

Met als alternatief......Volgens mij stel je het te zwart/wit. Als het zo simpel was....