Engels
Laatst kwam bij de kapper het gesprek op de engelse taal. Een boze kapster had een verpakking met uitsluitend engelse tekst. Toen bleek eigenlijk dat de aanwezige kapsters (7 stuks) geen van allen voldoende engels kenden. De besten konden zich redden op vakantie, maar geen van allen konden ze engelstalige tv volgen zonder ondertitels.
Een aantal gaf aan het als handicap te zien en wel bij te willen leren. Ook vonden ze dat er op school (leeftijden nu tussen de 17 en 28) veel te weinig aandacht voor was. (ik dacht juist dat het sinds mijn schooltijd sterk verbeterd was)
Nu is mijn beeld gekleurd :2 kinderen op het TVWO, man in een internationale functie, dus veel engels in huis, dus ben ik benieuwd naar jullie ervaringen.
Hoe goed kun je je redden in het engels en waar komt die kennis vandaan?
Is het belangrijk om goed engels te spreken of mis je niets zonder?
Hebben jullie het idee dat scholen voldoende aan engels doen?
Taalgevoel 2
Ik heb altijd geroepen dat een taal niet mijn ding was. Engels ging wel goed (maar dat vond ik logisch, vraag me niet waarom...) maar frans en duits was hopeloos, ik had nooit een voldoende. Nu met 2 kinderen op het VO merk ik dat mijn frans en duits eigenlijk helemaal niet zo beroerd zijn, maar dat het meer de manier van toesten was die mijn chronische lage cijfers bezorgde.
Als ik nu zie dat de kinderen een werkstuk maken in het frans en daarbij van alles mogen opzoeken, dan halen ze niet alleen een leuk cijfer, maar ze leren een heleboel.
In mijn tijd waren het droge woordjes leren, accentje fout, lidwoordje de mist in, schrijffoutje en hup een onvoldoende. Nu merk ik dat het me toch oplevert dat ik weet dat eieren UF zijn in het frans en dat het niet uitmaakt of het nou ouef oeuf of wat ook is. En dan hoop ik maar dat le/la of een foute duitse naamval me vergeven worden.
Dochter zei laatst nog dat ze het heel zonde vond dat frans en duits niet hetzelfde wordt gegeven als engels (onderdompelen), want dat het zo toch allemaal maar niet opschiet.
Hear hear
Al jaren roep ik tegen as brugklassers en hun ouders dat de éérste taal waar ze op gaan struikelen het Engels zal zijn. Ik word dan altijd wat meewarig aangekeken: iederéén spreekt toch Engels? Het is altijd op TV, alle liedjes zijn in het Engels, computerspelletjes ook, neeeeeeee, dat Engels dat is geen punt. Frans en Duits: dát zijn pas rare moeilijke talen.
Na de kerst krijg ik altijd gelijk 
Tirza
Levende taal
Het engels zoals wij het geleerd hebben en onze kinderen veranderd niet echt. Het is nog hetzelfde als 100 jaar geleden. Nederlands is veranderd ( en niet ten goede)
Nouououou
Ik weet toch echt heel zeker dat het woord gay een héle andere betekenis heeft dan toen ik het leerde.....
Tirza
Veranderd
Narcis:
"Het engels zoals wij het geleerd hebben en onze kinderen veranderd niet echt."
De SPELLING verandert niet, en dat is idd een groot probleem omdat spelling en uitspraak van Engels toch al zo verschillen (de spraak-tekenkoppeling is inconsistent heet dat zo mooi -Engels is een ramp voor dyslectici).
Ik ben het eens met alle opmerkingen over de lastige kanten van het Engels. Maar Engels heeft ook een mooie kant -het is een flexibele taal, waar je eindeloos mee kunt spelen.
Ikzelf betrap me er overigens op, dat ik weliswaar makkelijker Engels schrijf en spreek dan 10 jaar geleden, maar dat de kwaliteit ervan eerder achter ipv vooruit gaat. Dat ik vooral Engels spreek met mensen die zelf ook geen native speaker zijn, heeft daar ongetwijfeld mee te maken. Het resultaat noem ik altijd Eurlish of Dunglish....
Ja, dat herken ik wel
Momenteel is mijn Engels niet zo goed meer als een paar jaar geleden, maar wat Tinus schrijft, herken ik wel. Ik betrapte mezelf erop dat mijn Engels makkelijker en vloeiender uit mijn mond kwam als ik met bijvoorbeeld een Italiaan of Hongaar praatte, dan wanneer ik met een native Engelssprekende in gesprek was. Ik vond het een teken aan de wand. Mijn Engels is niet erg Engels
Na 10 jaar in de uk
Ik woon en werk nu tien jaar in Engeland. Nederlanders maken vaak opmerkingen over mijn prachtige Engels, dat zo authentiek klinkt wat betreft uitspraak en melodie, maar ik blijf mezelf foutjes horen maken. Of grote fouten, bijvoorbeeld als ik college moet geven om 9 uur 's ochtends op maandagochtend (na een weekend thuis NL spreken en ik ben ook al geen ochtendmens), dan klinkt het echt helemaal nergens naar 
.
Mijn Engelse vrienden en collega's zeggen dat ik nu een zeer moeilijk te horen en plaatsen licht accent heb (ze zijn zo beleefd, die Engelsen . Maar ikzelf hoor het altijd direct als ik een Nederlandse collega tegenkom, hoe lang ze ook al in Engeland wonen.
Ik denk dat Tinus en Genista gelijk hebben, hoe meer je met native speakers spreekt, hoe beter je wordt in het oppikken van subtiele (of minder subtiele, LOL!) eigenaardigheden in de zinsbouw en uitspraak van niet-native speaker, inclusief jezelf.
Ik vind trouwens dat dat best zijn charme heeft, als die enigszins eigenaarig sprekende mensen om me heen. Ik woon en werk in Londen, en minstens de helft van mijn collega's en vrienden is ook niet in Engeland geboren. Een goede uitspraak en goede zinsbouw lukt de meeste immigranten vaak wel na een tijdje, maar je kunt vaak het best horen hoe lang mensen hier al wonen aan hoe goed ze erin slagen hun spreektaal met humor te doorspekken. Engelsen zijn daar meesters in en dit vind ik zelf nog steeds een uitdaging.
Ik heb me wel vanaf het begin af aan voorgenomen om me niet teveel zorgen te maken over mijn minder perfecte Engels en vooral te zeggen wat ik te zeggen had. Met in mijn achterhoofd dat als iemand problemen met mijn Engels heeft ze maar Nederlands met me moeten spreken. Een taal is toch vooral een middel om te communiceren. Ik heb ook nog nooit een Engelse collega of vriend zich laatdunkend uit horen laten over het Engels van buitenlanders. Ze zijn zich stuk voor stuk maar al te bewust van het feit dat ze zelf maar een taal vloeiend spreken. Als er al grapjes worden gemaakt over een zeer sterk Nederlands, Duits of Frans accent zijn het meestal de Nederlanders in het gezelschap (en de Engelsen beginnen dan heel zenuwachtig om zich heen te kijken en generen zich te pletter).
Het lastigst vind ik zelf dat mijn geschreven Nederlands echt achteruit gaat, en ik nu met het gevoel zit dat ik twee talen goed beheers, maar geen van beiden perfect.
groeten,
Jose
Tinus, genista
troost je, dit verschijnsel doet zich zelfs bij native speakers voor. Tenminste, ik heb ooit van een Engelse vriend gehoord dat hij bij zijn terugkeer na een periode in het buitenland (in Brussel, meen ik), de vraag kreeg waarom hij Engels sprak als een zesjarige.
Groeten,
Temet
Aanpassen
Ik heb een buurvrouw uit Uzbekistan die heel grappig Russisch-Engels spreekt en schrijft, "please to water plants in our absence next two weeks". Ik merk dat ik gekke dingetjes uit haar Engels begin na te apen, en dat ik in haar nabijheid beduidend simpeler Engels spreek in een soort euroneutraal accent. Het gaat helemaal vanzelf.
En wat Engelandvaarder zegt, klopt. Humor is het moeilijkst. Ik zie dat bij mijn man. Met zijn vrienden en familieleden lacht hij vaak en veel: zijn eigen taal barst van de woordspelingen en onverwachte grapjes. In het Nederlands kan hij zich vloeiend en correct uitdrukken, maar hij kan minder goed spelen met de taal.
Dat Engelsen en Amerikanen zich niet kunnen voorstellen dat wij hier onze landgenoten zitten te bekritiseren om hun beroerde Engels, ach. Meertaligheid is wereldwijd een doodnormaal verschijnsel, daarvan achteroverslaan is toch echt voorbehouden aan de angelsaksische medemens. Al die ellende zou trouwens in een klap voorbij zijn als we Engels gewoon met een jaar of zes zouden aanbieden. En dan graag door native speakers.
Groetjes
Massi
