Een huis vol
In de weken voor kerst heb ik zo af en toe gekeken naar de docuserie Een huis vol op Ned1. Het gaat over twee gezinnen met elk twaalf kinderen. Een van de gezinnen kondigde in de laatste aflevering aan dat zij een 13e kindje zouden krijgen.
Ik had verschillende collega's (allen met kinderen) die ook keken, dus op het werk werd er regelmatig tijdens de lunch gesproken over de twee families. Eén van de vragen, waar uitgebreide discussie over ontstond, was wat het maximun aantal kinderen is aan wie je kunt bieden wat ze nodig hebben. En dan ging het niet over in materiele zin, maar met name alles waarvoor emotionele beschikbaarheid voor nodig is. Dus het troosten als ze ziek zijn, boekjes lezen en samen spelen, helpen met huiswerk, je kind steunen en stimuleren, eigenlijk gewoon sensitief zijn en aansluiten bij wat je kind nodig heeft.
In mijn huidige situatie (één kind en man en ik die beiden 32 uur per week werken, man met een zeer ruime uitloop in de avonduren) zie ik absoluut niet hoe wij een gezin met 12 kinderen draaiend zouden kunnen houden, zonder dat kinderen daarin behoorlijk tekort komen. Op mijn doordeweekse thuisdag doe ik naast spelen met zoon en wat huishoudelijke klusjes, ook graag iets voor mezelf om gewoon weer een beetje op te laden. Ik merk dat ik best heel geduldig ben met zoon en veel van hem kan hebben, maar ik denk dat dit echt anders zou zijn als ik 12 kinderen om me heen zou hebben.
Zelf zou ik graag een tweede kind en misschien een derde kind willen krijgen, maar meer zie ik mezelf niet rond breien.
Mijn idee komt ook wel voort uit mijn eigen gezin van herkomst van zes kinderen, waar ik me altijd heel erg deel van de groep voelde en niet echt een individu. Zelf heb ik persoonlijke aandacht en oog voor wat ik nodig heb, wel gemist. Hoewel ik er geen trauma aan heb overgehouden 
.
Dus, aan hoeveel kinderen kun je in gezinsverband bieden wat ze nodig hebben? En wat is de grens voor het bieden van voldoende emotionele beschikbaarheid?
Geweldige serie
Heb geen antwoord op jouw vragen. Heb ook (helaas) niet de volledige serie gezien, maar wat mis de families! Vooral moeder Ingridt met haar droge Amsterdamse humor. Of een dergelijke serie helemaal recht doet aan de werkelijkheid kan ik niet beoordelen, maar wat werd ik er blij van. Ik zag vooral heel veel warmte en zorgzaamheid. En ik denk dat als je een warme moeder bent, de hoeveelheid kinderen eigenlijk niet uitmaakt. Dus er zou ook geen break-evenpoint bestaan. Iedere gezinssamenstelling kent zijn voor- en nadelen voor het kind als je het al zo wilt noemen. Niets is volmaakt. In zulke grote families bestaat een heel andere dynamiek dan in de reguliere gezinsgrootte.
Groet, Prada m/v 1 kind en beslist geen wens voor meer.
Heb ik iets gemist?
'Vooral moeder Ingridt met haar droge Amsterdamse humor'
Eeeehm. Ik ben zo gronings als maar kan, en ik heb slechts 3 stuks nageslacht. Ik ga nu googelen of ik mezelf als plat amsterdamse opvoeder van meer-dan-een-elftal kan vinden, ergens op het net....Even kijken of het een dubbelganger is.......
Ingird
Jetteke
Er zijn zat grote gezinnen die in een heel gewoon rijtjeshuis wonen en rondkomen van anderhalf modaal salaris ofzo. Kwestie van strak budgetteren, het is best mogelijk hoor.
Hoeveel.....
Ik denk dat het voor iedereen anders is, wat kun je aan, wat heb je te bieden. In de praktijk zorgen de oudste kinderen ook voor de kleinsten, en helpen de kinderen elkaar met diverse zaken, ook emotioneel. Ik merk dat overigens zelfs al bij mijn eigen drie kinders, van 19, 14 en bijna 12.
Nodig?
Is dit voor jou emotionele beschikbaarheid, Maanve? : Dus het troosten als ze ziek zijn, boekjes lezen en samen spelen, helpen met huiswerk, je kind steunen en stimuleren, eigenlijk gewoon sensitief zijn en aansluiten bij wat je kind nodig heeft.
////////
Mja. Ik denk dat de discussie dáár begint: wat moet je als ouder doen wat dermate nodig is dat alleen jij het kunt doen?
Tirza
Je groeit erin mee
Deze gezinnen zijn ook allemaal met 1 kind begonnen en hebben langzaam steeds meer gekregen. Ik dacht voordat ik eraan begon ook dat ik drie kinderen nauwelijks zou redden, nu heb ik er 4. Bij ons is het qua emotionele draagkracht nu wel bereikt, vooral omdat ik een baan heb zwaar onder niveau (ja, verdient heel aardig, flexibele tijden, etc etc, maar echt zo saai). Voor mezelf zou ik het moeilijk vinden om er nog een vijfde bij te combineren, maar het zou wel gaan. Overigens zou het qua financien wel kunnen, de kleding en het speelgoed schuif je in zo'n geval wat meer door, en logistiek is het ook niet haalbaar om een kind op meer dan twee dingen te doen, dan maar niet zoals oudste's beste vriendin paardrijles, judo, ballet en muziekles.
P, per kind
Als je één kind geboren voor 1 januari 1995 hebt krijg je 269 euro, heb je twee kinderen van voor 1995 dan krijg je 309 per kind, heb je er 3, dan wordt het bedrag 322 per koter. Je krijgt dus meer geld per kind naarmate je meer kinderen in die categorie hebt. Grappig dat er ook een bedrag voor 10 kinderen genoemd staat, het lijkt me een hele prestatie om 10 kinderen tussen de 16 en de 18 te hebben (veel meerlingen dicht op elkaar, pleeg/adoptiekinderen, 4 vrouwen?)
skik
skik
Huh p?
In beide tabellen staat het volle bedrag per kind. Alleen maakt het in de categorie 0-4, 6-11 en 12-16 niet uit hoeveel kinderen je in die categorie hebt, het bedrag per kind blijft hetzelfde. In de categorie 16/17 jaar maakt dat wel uit. Hoe meer kinderen je in die categorie hebt, hoe hoger het bedrag per kind. Het wordt dus juist meer als je er meer van hebt. 1 kind in die categorie levert je 269 op, twee kinderen in die categorie niet 2 x 269 maar 2 x 309.
skik
Gezin op school
Bij ons op school is een gezin dat onlangs de 7e heeft gekregen. Dat op zich is al vermeldenswaardig, maar ik vind het vooral bijzonder dat de oudste 9 is en de moeder 26. Het ziet er heel bijzonder uit als je vader met zo'n hele kinderschaar naar school ziet lopen, ze zijn ook allemaal heel erg goed opgevoed. Maar ja, met zoveel kinderen is het natuurlijk ook wel verstandig om consequent op te voeden 
'T zijn alleen dan wel guldens he? ;0)
skik
Maar skik
Ik lees het toch anders. Iets boven de bedragen staat:
Is uw kind geboren vóór 1 januari 1995, dan kijken we ook naar het aantal kinderen voor wie u kinderbijslag krijgt. Hoe meer kinderen u heeft, hoe hoger de kinderbijslag voor het kind dat voor 1995 is geboren.
Dat betekent toch dat als je in 1994 je eerste kind hebt gekregen en je hebt er daarna nog 9 gekregen dan krijg je voor die laatste 9 per kind het bedrag in de tabel "kinderen die na op op 1 januari 1995 geboren zijn". Maar voor het kind in 1994 geboren krijg je dan 415,56, dat kind heeft immers 9 broertjes/zusjes.
O skik
Als je klikt op kinderbijslag voor kinderen geboren vóór 1995, kom je dit nog tegen.
Alle kinderen voor wie u kinderbijslag krijgt, tellen mee voor de berekening van de kinderbijslag van een kind dat voor 1995 is geboren. Dus ook de kinderen die op of na 1 januari 1995 zijn geboren. Een kind voor wie u tweemaal kinderbijslag krijgt, telt tweemaal mee.
Yep
Savon heeft het goed begrepen.
Niet gezien, wel gelezen.
Ik heb die serie niet gezien, maar dat Amsterdamse gezin is ooit onderwerp geweest van een groot artikel in Het Parool. Ik begon te lezen met het idee "12 kinderen, die zijn gek!" (of inmiddels zelfs 13, ik weet het niet eens meer...) maar al lezende groeide mijn sympathie en bewondering eerlijk gezegd.
Pa werkt meen ik als buschauffeur, moeder bestiert voltijds het huishouden en de hele bubs woont in een redelijke doorsneewoning in Amsterdam Noord. Er heerst, zo herinnerde ik me uit het artikel, een ijzeren discipline om de chaos voor te zijn. Alle kinderen, ook al zijn ze twintig, moeten geloof ik om tien uur in bed liggen ("want ik kan niet hebben dat er eentje met zijn dronken kop om twee uur thuiskomt, over zijn schoenen struikelt en iedereen wakker maakt") Twee zoons waren ooit het huis uit maar zijn nadien weer bij de ouders ingetrokken (dat hou je toch ook nauwelijks voor mogelijk).
De woningbouw heeft ooit aangeboden de huurflat aan de eisen van de tijd aan de passen door oa de installatie van een bad. Pa weigerde. Gaan al die kinderen zeker uitgebreid liggen weken, dat werd m te duur.
Ze houden geen handen op anders dan voor kinderbijslag, zijn voor zover ik dat begreep verder nette burgers maar hebben een hoogst ongebruikelijke keuze gemaakt. Mijn leven zou het niet zijn, maar ik kreeg eigenlijk steeds meer bewondering voor hun lef om gewoon schijt te hebben aan wat 'men'vindt.
Zelf zou ik niet zoveel kinderen willen (zou gezien mijn leeftijd ook onmogelijk zijn). Niet eens per se omdat ik denk dat ik die kinderen niet genoeg zou kunnen bieden, ik heb er gewoon zelf geen zin in
Groeten,
Temet
Leuk
Ik vond het een geweldige serie! En inderdaad gaat het met al die kinderen heel goed volgens mij. Zelf moet ik er niet aan denken, vooral ook de financiële krapte zou ik niet meer grappig vinden.
Maar ik vond het erg leuke gezinnen!
Liora
Jetteke
Waarom zou een gezin met 12 kinderen niet in eigen onderhoud kunnen voorzien? Natuurlijk ontvangen ze kinderbijslag maar verder krijg je echt geen extra subsidies. Van één inkomen kan je best 12 kinderen onderhouden. Ik ken een aantal grote gezinnen die wel gewoon rondkomen van één inkomen. Natuurlijk wonen die niet in een kast van een huis maar in een gewoon rijtjeshuis waar de kinderen met z'n drieën of vieren een kamer delen, ze gaan misschien niet op vliegvakantie naar Tenerife maar ze gaan kamperen in Drenthe of ze blijven thuis, de kinderen doen geen dure activiteiten als paardrijden en viool maar iets als scouting of zelfs helemaal geen activiteit. Deze gezinnen komen allemaal gewoon rond en ik krijg niet de indruk dat het gebrek aan veel luxe een groot probleem is voor de kinderen.
Overigens kan het natuurlijk ook best dat beide ouders van een groot gezin wel werken. Bij de meeste grote gezinnen die ik ken is inderdaad een van de ouders (meestal de moeder) thuis. Dat is natuurlijk ook omdat de meeste mensen die vandaag de dag nog voor een groot gezin kiezen vaak meer in de conservatief religieuze hoek zitten. Niet allemaal natuurlijk maar wel veel.
Overigens heb ik zelf 8 kinderen en ik heb bijna altijd gewerkt. Ik ben een aantal jaar thuis gebleven in de drukste periode en toen kwamen we van één inkomen rond. Nu onze kinderen ouder zijn werken we allebei fulltime. Afgezien van kinderbijslag wat niet afhankelijk is van hoeveel we werken hebben we nooit enige subsidie gekregen die afhankelijk is van de hoeveelheid kinderen die we hebben. Toen we één inkomen hadden kregen we niet meer bijdrage van de overheid dan toen we twee inkomens hadden.
Ik weet ook niet waar je het idee vandaan haalt dat de meeste grote gezinnen wel hun hand op zullen houden. Alsof overigen 12 kinderen van een uitkering onderhouden haalbaarder is dan van één inkomen?
Emotioneel
Het verschilt enorm per persoon lijkt mij hoeveel kinderen je emotioneel aankan. Zo was ik laatst bij een groot gezin wat ik via internet had ontmoet met op dit moment 15 thuiswonende kinderen (biologische kinderen en pleegkinderen). Het viel mij op hoeveel rust en kalmte de moeder uitstraalde, hoe ze rustig voor elk kind de tijd nam, misschien steeds maar een paar minuten maar dan wel alle aandacht op het kind. Er heerste gewoon een hele fijne sfeer en zelfs met zoveel kinderen heb ik het idee dat elk kind aandacht kreeg.
Zelf heb ik zoals gezegd 8 kinderen maar er zit wel veel leeftijdsverschil tussen. Het is een enorm verschil of er 8 jaar tussen de oudste en de jongste zit of zoals in ons geval bijna 18 jaar. Althans dat lijkt mij zo.
Er zijn wel periodes geweest dat de kinderen te weinig individuele aandacht van mij hebben gekregen. Periodes die samenhingen met bijvoorbeeld een ongeluk of een ernstig ziek kind. Dat verstoorde de balans wel dusdanig dat op dat moment ik te weinig aandacht had voor de kinderen. Maar ik ben natuurlijk niet de enige persoon in hun leven. Ze hebben elkaar en ook nog veel andere familie die een grote rol speelt in ons leven. In deze periodes was dat heel waardevol.
Maar door de bank genomen ben ik redelijk tevreden over de tijd en aandacht die ik aan elk kind heb kunnen besteden. Maar goed uiteindelijk moeten de kinderen daar zelf een mening over vormen. Zij zijn de enigen die kunnen zeggen of ze het ook zo ervaren.
Persoonlijk wat je gewend bent
Ik denk dat het voor iedereen persoonlijk is en ook erg afhangt van wat je gewend bent. Nu we er 4 hebben, heb ik het idee dat dit de max is waarmee ik nog genoeg individuele aandacht aan ieder kind kan besteden wat zorg, aandacht, hulp met huiswerk en clubjes betreft. Alleen is ons leven natuuurlijk wel ingericht op 4 kinderen. Ik vraag me af of als het er bij 3 was gebleven, ik misschien wel niet precies hetzelfde zou voelen, omdat ik dan gewend zou zijn om mijn tijd en energie zo goede mogelijk over 3 kinderen te verdelen en idem als de laatste toevallig een tweeling zou zijn geweest en ik 5 kinderen zou hebben gehad.
De serie is trouwens nog te zien op http://eenhuisvol.ncrv.nl/ Mij trof juist niet zozeer het verschil in aantal kinderen met mijn eigen gezin, maar het verschil in levenswijze die juist niet aan de grootte van het gezin is gekoppeld van met name het Amsterdamse gezin. De vanzelfsprekendheid van het roken en drinken in huis met een tv die bijna altijd aan scheen te staan. De vader die uit principe niets in het huishouden deed, zelfs niet op vakantie. Het niet pushen tot zelfstandigheid van de oudsten en meer georiënteerd zijn op werk zoeken dan op opleiding vond ik apart om te zien omdat het ver van onze eigen levenswijze afstaat.
Groeten Primavera
Wat maylise zegt
Maylise, ik moest meteen aan jou denken bij dit draadje. Ik denk dat het aantal kinderen dat je 'aankan' afhankelijk is van je eigen capaciteiten en je eigen standaard. Zelf denk ik dat die vier die ik heb voor mij wel het maximum (zo niet net iets erover) is en moet er niet aan denken er nog meer te hebben. Maar misschien zou dat vanzelf zijn weg wel vinden. Toen ik er één had kon ik me nauwelijks voorstellen hoe het nou zou moeten met twee. Later leek drie me wel te doen, maar vier teveel van het goede. Soms voel ik me wel tekortschieten, maar mijn omgeving vind dat ik het prima doe. Ik lees altijd met bewondering jouw verhalen over jouw gezin, 8 kinderen (en nog een nichtje toch?) die volgens mij niks tekort komen, integendeel zelfs, en ouders die het prima aankunnen en ervan genieten. Waarmee wel gezegd kan worden dat er geen absoluut kindertal is wat als teveel beschouwd kan worden.
skik
Bij man ook 8
mijn man is de oudste van 8, met een verschil van 12 jaar met de jongste. Nu is het best leuk nu voor hen om veel broers en zussen te hebben. Financieel hebben ze nooit problemen gehad (maar de ouders zijn wel gescheiden en dat was natuurlijk niet evident).
Niemand van de kinderen wil ook maar een kinderaantal dat in de buurt komt van 8: ze vonden het als kind helemaal niet leuk om met zoveel te zijn, veel kon niet (zoals op reis gaan), ze moesten vooral voor zichzelf zorgen, ze vonden zichzelf een bezienswaardigheid, sport activiteiten werden georganiseerd naar "gemakkelijkheid" van de moeder.
Wij hebben 2 kinderen, 3 andere zussen hebben 1 kind, 1 heeft 4 kinderen en de 3 hebben er geen.
Vandaag de dag heeft nagenoeg niemand meer contact met de moeder.
Maylise
Die indruk krijg ik uit jouw verhalen ook altijd, dat je al je kinderen goed 'ziet'.
Inkomen
Hoi,
Maylise: "Waarom zou een gezin met 12 kinderen niet in eigen onderhoud kunnen voorzien? Natuurlijk ontvangen ze kinderbijslag maar verder krijg je echt geen extra subsidies. Van één inkomen kan je best 12 kinderen onderhouden."
Nou het is maar wat je onderhouden noemt. Ik heb geen overdreven luxe eisen in het leven vind ik, maar een ijsje kunnen kopen voor je kinderen vind ik toch wel leuk. En dat kinderen mee kunnen op schoolreisje ook. En dat je iets meer krijgt dan een halve appel en eenderde kippenpootje ook.
Maar daarin maak je je eigen keuzes. Die families hadden het financieel wel bar krap vond ik. OV te duur, auto te duur, schoolreisjes te duur, beiden nog nooit op vakantie geweest.... tja, ik zou dat gewoon niet willen. Dat betekent niet dat we niet allemaal door van alles in dat soort omstandigheden kunnen belanden, maar ik zou er niet vrijwillig voor kiezen.
En ze sliepen met zes kinderen op een slaapkamer!!! Prima, je krijgt er niks van, maar het lijkt me niet fijn. De kinderen klaagden er ook over dat ze nooit even privacy hadden of zo.
Liora
Jetteke
'Met 12 kinderen moet je dat wel doen, dat kun je nooit bij elkaar verdienen en dan kun je niet allebei werken.'
Waarom niet? Tuurlijk kun je best werken met 12 kinderen. Je maakt denk ik ook een denkfout. Als je 12 kinderen hebt zitten er ook een hoop al op school, waarvan er een groot deel puber is en redelijk zelfstandig.
Overigens houd je als werkende ouders met kinderen op de creche sowieso je hand op. Weinig die de volledige crechekosten zelf kunnen betalen met bijv 2 kinderen. Of het wel volledig kunnen betalen maar niet doen.
ja, daar heb je misschien wel een punt. Maar toch hoor ik ze vaak klagen over tekort aan aandacht dat er was en het gaat natuurlijk niet om 50 jaar geleden.
Er zitten nu een paar tussen met problemen en mijns inziens heeft een groot deel daarvan te maken met hun opvoeding vroeger, met het feit dat ze zich niet echt als persoon konden ontwikkelen en met een moeder die geen goede moeder was.
Maar ze hadden wel allemaal een eigen ruime kamer en een vrij grote tuin. Financieel was er geen tekort maar wel emotioneel. En dat heeft er langdurig op ingehakt bij een deel van de kinderen.
Precies p
Dat denk ik ook. Een afwezige moeder is ook bij 2 kinderen afwezig. Dan hadden ze misschien een zwembad en een pony gehad. Tja.
Tirza
misschien. Maar het feit dat je 8 kinderen hebt maakt het bepaald niet gemakkelijker. Overigens was ze niet zozeer afwezig maar dominant, 8 kinderen was pure status.
Nuja, ieder doet wat hij zelf wil maar als je op 5 jaar tijd 5 kinderen krijgt, dan kan je niet volhouden dat je veel aandacht aan je kinderen kan besteden, hoe warm je ook bent van karakter. De kinderen zijn mijns inziens, vooral op zichzelf aangewezen geweest en dat kon ze van op voorhand weten. Ik vind dat dan best egoistisch om daar toch in door te zetten gewoon om veel kinderen te hebben.
Evenzo
Je kunt de situatie uit je partners jeugd niet 1 op 1 extrapoleren naar alle grote gezinnen.
Sancy, jongste uit een gezin van 7 kinderen met een totaal leeftijdsverschil van 8,5 jaar (en ik had graag wat minder aandacht gehad)
Leuk!
Tjee, leuk zeg al die reacties! Tijd om op alles te reageren ontbreekt, maar ik lees met interesse mee.
Leuk om te lezen dat een aantal van jullie ook genoten hebben van de serie. Over het algemeen vond ik de ouders heel betrokken bij hun kinderen, maar toch gebeuren er dan dingen (zoals inderdaad dat roken in huis met een kleintje met Down met pseudo-kroep) die ik me echt niet kan voorstellen. Overigens vond ik het optreden van de zanger op de eerste verjaardag een hilarisch hoogtepunt .
Ik merkte wel dat de toon die tegen de kinderen werd gebruikt (hup, niet zeuren, niet dit, niet dat, opschieten) en de weinige tijd die er was voor wat rust en naar elkaar luisteren, mij wel tegen de borst stuitte.
Over het materieel groot brengen van een gezin... Ik geloof dat dat meestal wel op zijn pootjes terecht komt, ook met 12 kinderen. Onze grootste kostenpost voor zoon is de kinderopvang, kleding krijgen we veel voor hem en we ondernemen niet echt dure uitjes met hem. De moeders in de serie werkten niet, hebben dus geen kinderopvang nodig, en kleding en babyspullen heb je op een bepaald moment natuurlijk genoeg. Ik vind het wel sneu voor die kinderen dat ze dus nog nooit met het gezin op vakantie waren geweest. Vooral in vergelijking met klasgenootjes, die misschien wel veel meer ondernemen.
Ik merk dat het programma en het draadje mij meer doen nadenken over wat ik belangrijk vind in het ouderschap en het vormgeven van mijn eigen leven. Ik denk dat ik vooral het idee heb dat ik (of we) kies voor kinderen en dat ik (of we) mijn kind(eren) moet bieden wat ze nodig hebben. Dus, zoals de vraag die Tirza oproept, ik denk dat de ouders kinderen moeten bieden wat ze nodig hebben. En natuurlijk wijk je in een groot gezin uit naar andere kinderen, en maak ik ook gebruik van mijn netwerk, maar blijft dat de basis (de emotionele beschikbaarheid) door de ouders gegeven moet worden.
Ik vond de postings van Maylise erg mooi, met ook de kanttekening dat er mogelijk periodes zijn geweest dat haar kinderen tekort zijn gekomen. Iets wat vast onvermijdelijk is in bepaalde periodes.
Dank voor het denkvoer dat deze draad mij oplevert!
Ga nu snel wat andere dingen doen...
Maanve
Artikel esta
Ik heb eens een artikel gelezen in de Esta over gezinsgrootte. Daarbij werden mensen uit grote, kleine en gemiddelde gezinnen geïnterviewd over hun ervaringen en de keuze voor hun eigen kinderschare. De één vond het vreselijk, benauwend, eenzaam om enig kind te zijn, de ander heerlijk, mensen uit grote gezinnen vonden het warm en gezellig of juist te druk en te weinig aandacht. De keuze (voor zover het een keuze is) voor hun eigen gezinsgrootte was ook niet persé te relateren aan hun eigen ervaringen van vroeger. Dus enig kinderen die het fijn vonden enig kind te krijgen wilden toch zef graag drie kinderen bijvoorbeeld. Niks algemeens van te zeggen.
Mijn moeder komt uit een gezin van 11. Pas toen ze vanwege ziekte een tijdje bij een tante met een klein gezin verbleef, merkte ze hoe weinig aandacht ze thuis kreeg, maar tot dan toe wist ze niet beter. Wel waren haar ouders heel lief voor haar en waren van goede wil, maar met zoveel kinderen, een boerderij en weinig inkomen was er niet veel aandacht voor je verjaardag of je schoolvorderingen. Maar vroeger was het normaal om zoveel kinderen te krijgen, bijna iedereen kwam uit zo'n groot gezin, dat was ook geen keuze maar een kwestie van Gods wateren en Gods akkers. Dat de generatie uit grote gezinnen geen massaal trauma heeft heeft er misschien mee te maken dat je je ouders niks kwalijk kon nemen, het was gewoon zo.
skik
Maanve
'Onze grootste kostenpost voor zoon is de kinderopvang, kleding krijgen we veel voor hem en we ondernemen niet echt dure uitjes met hem. De moeders in de serie werkten niet, hebben dus geen kinderopvang nodig'
nee, maar hebben dus wel een inkomen minder. Ben jij financieel beter af met 1 inkomen zonder kosten kinderopvang? En wat kleding en babyspullen betreft. Dat valt tegen hoor! Ik heb 4 kinderen, maar op een gegeven moment kun je broeken al niet meer doorschuiven omdat daar gaten inzitten enz enz
