documentaire 'Goede moeders'
Wat een bijzonder goede documentaire is dit. Ik had gisteren eindelijk tijd om ernaar te kijken. Het legt zo goed de problemen bloot van ouders die ooit gevangen raken in het web van jeugdzorg.
De documentaire volgt een vroedvrouw, die ouders begeleidt, waarvan eerder kinderen uit huis zijn geplaatst. Ze gaat met name in op de angst die bij ouders speelt nu er een nieuwe zwangerschap is. Die angst brengt stress met zich mee en stress is niet goed voor de ontwikkeling van het kind. Dat is haar (terechte) aanknopingspunt om zich wat meer te gaan verdiepen in de situaties.
Sommige ouders erkennen dat er eerder in hun leven zodanige problemen waren dat de zorg voor kinderen problematisch was. Maar schrijnend blijft dat de kinderen uit huis geplaatst blijven, ook als ze inmiddels hun eigen situatie hebben verbeterd en hun leven op de rit hebben.
Terecht worden kritische kanttekeningen gemaakt bij het argument dat 'het kind gehecht is in het pleeggezin' en daarom niet meer terug kan naar huis. Die 'hechting' is geen argument bij de uithuisplaatsing. Bovendien zijn er nog veel variaties te bedenken voor een intensievere relatie tussen ouders en uithuisgeplaatste kinderen. Intensiever dan 1 keer per week mogen bellen, bezoek onder begeleiding. In plaats daarvan kan het ouderschap zelfs worden ontnomen.
Wat iedereen die er ooit mee te maken heeft gehad zal herkennen is, dat je in een Kafkiaanse val zit: dossiers worden opgemaakt op basis van niet-onderbouwde subjectieve meningen, die stees maar weer herhaald worden, ook al kun je ze duizend keer weerleggen, je komt er niet doorheen. Wat mij extra raakte was dat de William Schrikker Stichting blijkbaar zo fanatiek aan copy-paste doet, dat ze vergeten om de namen van andere ouders weg te halen. Maar voor de procedure maakt het allemaal niets uit.
Heel inzichtelijk laat de documentaire zien wat de 'plicht tot melden' doet met mensen (in dit geval de vroedvrouw, maar ook huisartsen en leerkrachten kunnen dat zijn) die inmiddels in de gaten hebben waartoe zo'n 'zorgmelding' kan leiden, zelfs als het een uitdrukkelijke 'geen-zorg-melding' is. Er volgt een onderzoek door Veilig Thuis en de Raad voor Kinderbescherming, en er volgt een rapport en een rapport dat gebaseerd is op het eerste rapport en er is geen enkel verweer mogelijk tegen dat traject.
Het melden moet. De vroedvrouw, die inmiddels meer besef heeft van wat de gevolgen kunnen zijn, gaat het gesprek aan met medewerkers van Veilig Thuis (denk ik). Ze haalt aan, dat de copy-paste-rapporten veelal gebaseerd zijn op subjectieve observaties die niet onderbouwd worden. De opmerking 'verstandelijk beperkt' (eigen terrein van de WSG-groep) wordt niet onderbouwd met een IQ-onderzoek, bijvoorbeeld. Als iemand zelf zo'n onderzoek laat doen worden de resultaten daarvan (die afwijken van wat de inzet was) niet meegenomen in het verdere verloop. Als de vroedvrouw opmerkt dat de uithuisplaatsingen gebeuren op basis van anonieme meldingen, subjectieve meningen van jonge, onervaren medewerkers en dat de rapporten fouten bevatten schudden de twee medewerkers van Veilig Thuis zeer nadrukkelijk hun hoofd: nou, nou, dat gaat wel erg ver. Daarna wordt de aanval op de vroedvrouw ingezet: je vat je taak wel heel erg ruim op. Waarbij even vergeten wordt dat het moeten melden inmiddels tot de taak van de vroedvrouw wordt gerekend.
Wat ook haarfijn naar voren komt is dat uiteindelijk niemand verantwoordelijkheid neemt voor de hele procedure. Veilig Thuis doet alleen een melding aan de Raad en waant zich daarmee niet meer verrantwoordelijk voor wat er in de door hen aangeleverde rapporten staat; de raad zet het door naar de rechter en uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid bij de rechter, maar dat is nu juist de instantie die absoluut niet in staat is om zelf onderzoek te doen. Met andere woorden: de instanties die gegevens aanleveren achten zichzelf niet verantwoordelijk voor de uitkomst van de beslissing van de rechter, terwijl zij wel verantwoordelijkheid dragen voor het aanleveren van de ingrediënten. Iedereen begrijpt dat een rechter niet anders kan of durft dan het advies opvolgen: OTS en UHP,. Zeker bij de meest populaire versie: de spoeduithuisplaatsing, is de ruimte voor een rechter om anders te beslissen eigenlijk niet aanwezig. Daarna zorgen dat de uithuisplaatsing minstens drie maanden duurt, bijvoorbeeld doordat de instelling zelf de rapporten nog niet op orde heeft, en voordat je het weet is het kind 'gehecht in het pleeggezin' en komt het niet meer terug.
Het drama van de wijze waarop uithuisplaatsing zelf gebeurt is levensgroot aanwezig.
Aan het einde van de docementaire blijf je achter met de vraag of deze afloop ook zo had kunnen zijn als er geen documentaire was gemaakt, als er geen camera bij was geweest.
En je oren zijn voorgoed dichtgestopt voor de klacht over de zware werkdruk in de jeugdzorg.
Mijn dank aan de makers en iedereen die mee heeft willen werken aan deze documentaire is groot.
Tsjor
Ik vond het zelf juist geen goede docu. Ik vond het heel eenzijdig en had graag de andere kanten van deze casussen willen horen. De verloskundige doet haar werk met veel liefde voor haar patiënten. Voor mijn gevoel ging dit ten koste van het objectief kijken naar de situaties waar de aanstaande moeders in zitten. Er is geen (aanstaande) moeder die zal zeggen "ik doe het niet goed, mijn kinderen horen ergens anders op te groeien". Valse meldingen kunnen gemaakt worden maar het gaat er bij mij niet in dat de kinderen om niets uit huis gehaald worden. De ouders die in de docu naar voren komen vallen hier naar mijn idee ook onder. Mensen die het beste bedoelen maar dit niet, zonder hulp, voor elkaar krijgen. Steeds weer zwanger raken terwijl de oudere kinderen een voor een weggehaald worden vind ik een voorbeeld van niet de gezonde denkwijze hebben om een stabiele basis te geven. Schrijnende situaties en wat moet het lastig zijn om hier professioneel en kundig mee om te gaan.
Wijnglas schreef op 10-07-2021 om 09:26:
De verloskundige doet haar werk met veel liefde voor haar patiënten. Voor mijn gevoel ging dit ten koste van het objectief kijken naar de situaties waar de aanstaande moeders in zitten. Er is geen (aanstaande) moeder die zal zeggen "ik doe het niet goed, mijn kinderen horen ergens anders op te groeien".
Is dat niet precies ook het punt van de documentaire? Er wordt sowieso niet objectief gekeken en ieder die dat wél poogt te doen na het initiële ingrijpen (nogmaals, op subjectieve gronden) wordt verweten niet objectief te zijn.
En dan is het volkomen logisch dat als je eenmaal in de molen zit je niet een hulpvraag durft te stellen want het is inderdaad zo dat de enige hulp die er komt, een uithuisplaatsing is. Welke (aanstaande) moeder zegt met die dreiging boven het hoofd: "Ik vind dat ik beter moet kunnen zorgen, kan ik hulp krijgen zodat mijn kinderen de beste opvoeding mogelijk krijgen?"
Wijnglas schreef op 10-07-2021 om 09:26:
Ik vond het zelf juist geen goede docu. Ik vond het heel eenzijdig en had graag de andere kanten van deze casussen willen horen. De verloskundige doet haar werk met veel liefde voor haar patiënten. Voor mijn gevoel ging dit ten koste van het objectief kijken naar de situaties waar de aanstaande moeders in zitten. Er is geen (aanstaande) moeder die zal zeggen "ik doe het niet goed, mijn kinderen horen ergens anders op te groeien". Valse meldingen kunnen gemaakt worden maar het gaat er bij mij niet in dat de kinderen om niets uit huis gehaald worden. De ouders die in de docu naar voren komen vallen hier naar mijn idee ook onder. Mensen die het beste bedoelen maar dit niet, zonder hulp, voor elkaar krijgen. Steeds weer zwanger raken terwijl de oudere kinderen een voor een weggehaald worden vind ik een voorbeeld van niet de gezonde denkwijze hebben om een stabiele basis te geven. Schrijnende situaties en wat moet het lastig zijn om hier professioneel en kundig mee om te gaan.
De andere kant wilde zich niet laten horen. Met een beroep op pravacy werd geweigerd deel te nemen. Mind you, gezien het feit dat de ouders vrijwillig deelnamen aan de documentaire kan dat beroep op privacy alleen maar gaan over de privacy van jeugdzorg medewerkers.
Het is inderdaad jammer dat zij steeds maar weer weigeren om openheid en inzage in hun handelswijze te geven.
We willen hen graag horen, maar zij laten zich niet zien.
Overigens Wijnglas, als jij uit de eerste hand iets duidends "van de andere kant" toe kan voegen, dan zou dat zeer verhelderend kunnen zijn.
Zo heb ik het vermoeden dat de conclusie "zwak begaafd" is overgenomen uit de schooldossiers van de vrouwen. Waarbij "onderwijs gevolgd aan schooltype x" synoniem is geworden aan "zwak begaafd"
Heb jij enig inzicht en meen je ook dat dat een verklaring kan zijn?
Over privacy gesproken
https://www.piterjelles.nl/debrege/kernopdracht/doelgroep/
Het praktijkonderwijs heeft een aantal kenmerken:
- Het IQ van de leerling ligt tussen de 55 en de 80.
Al deze leerlingen lopen dezelfde risico's als de vrouwen en mannen uit de documentaire.
Zwanger worden op of net na de praktijk school en dan in voortvarende handen genomen worden volgens dit protocol https://www.handelingsprotocol.nl/10-publieke-informatie/160-mogelijkheden-voor-ingrijpen-voor-de-geboorte?start=1
Toevallig heb ik de docu gisteren ook teruggekeken. Al jaren volg ik hier de jeugdzorgtopics. En alhoewel die weleens gierend uit de bocht vliegen, klopt het dat de basis een verrot systeem is. Tsjor beschrijft dat goed, de ketens hebben elkaar procedureel zo nodig dat er geen pas op de plaats meer mogelijk is en dat verantwoordelijkheid doorgegeven moet worden. Er is hier een Omzigt nodig die de al te makkelijke conclusies die neerkomen op blijvend wantrouwen tegen de ouders, aan kan pakken.
Wantrouwen is echt fnuikend voor herstel en creëert juist toekomstige generaties die hetzelfde blijft overkomen.
En de andere kant laten zien. De automatische reflex is altijd dat het om reden van privacy en omdat niet op individuele casussen kan worden ingegaan, het niet mogelijk is om te reageren. Zie de toeskagenaffaire, zelfde reflex.
En er zijn ouders die het niet kunnen, opvoeden en er zijn kinderen die daaronder lijden. Dan is kinderbescherming nodig. Maar hier worden de ouders die het eerder niet lukte maar die hun best hebben gedaan hun leven te veranderen, zo gebrandmerkt dat het nooit meer goed mag gaan.
Het is begrijpelijk dat men zich afschermt tegen kritiek. Bij de strijd, van ouders en jeugdbescherming, om het jongetje Yunus dat als baby uithuis werd geplaatst nadat moeder hem per ongeluk op de drempel van haar huis had laten vallen en naar de eerste hulp racete, als enige 'feit'. Bij die strijd gaf het toenmalige 'jeugdzorg' openheid van zaken.
Daar kwam zoveel klungeligheid, onvoldoende kennis van het hele dossier, en ronduit misdadigheid, stukken die ouders ontlasten achterhouden, je niet houden aan een rechterlijke afspraak, naar voren, ik hoor nog die stamelende juffrouw voor de radio, dat het voor iedereen duidelijk had moeten zijn: dit deugt niet.
Ook die promovenda op Munchausen by Proxy sloeg een snertfiguur met haar 'injecties met rioolwater' en andere onzin zonder antwoord te kunnen geven op de terechte vragen van de televisie journalisten. Die promotie heeft nooit meer plaatsgevonden.
Helaas helpt dat ook al niet. Het is een waterscheiding. Je hebt een deel van de mensen die, door ervaring en kennis, wijs geworden zien dat dat het systeem verrot is en wel hierom, en je hebt het grootste deel, vooral belanghebbenden op ministeries en bij instellingen die blijven geloven in de goede werken van de jeugdbescherming.
Dat komt niet bij elkaar. Je moet kiezen. En in de politiek zijn er mensen die zich hard maken voor een betere positie voor ouders en kinderen maar die hebben ook niet genoeg doorzettingsmacht. Omdat ze vrouw zijn of van de PVV of zo. Het is mij een raadsel waarom dit nog geen 'affaire' heeft opgeleverd. Misschien om dat nog steeds als een olievlek in alle westerse landen om zich heen grijpt, als verdienmodel.
De jeugdzorg zou alleen openheid over de individuele dossiers kunnen geven als de betrokken ouders daadwerkelijk toestemming geven om informatie uit het dossier aan derden te verstrekken. Het feit dat mensen zelf hun verhaal in de media doen wil niet zeggen dat de andere kant, vanuit het principe van hoor en wederhoor, openheid kan geven. Zelfde verhaal bij klachten over slecht functionerende artsen of advocaten.
Dan wordt al snel geroepen dat de beschuldigde persoon of instantie zich verschuilt achter privacyvoorschriften, maar het ligt iets genuanceerder.
Groeten,
Temet
Wijnglas schreef op 10-07-2021 om 09:26:
Valse meldingen kunnen gemaakt worden maar het gaat er bij mij niet in dat de kinderen om niets uit huis gehaald worden.
Nou ik denk dat er wel dingen aan de hand kunnen zijn maar dat vaak de uithuisplaatsing een buitenproportionele reactie is van de hulpverleners, geboren uit angst. Er zijn in het verleden natuurlijk gevallen geweest waar het echt mis ging en dan wordt er meteen naar de hulpverlening gewezen.
Wijnglas: 'Ik vond het heel eenzijdig en had graag de andere kanten van deze
casussen willen horen.'
Dan heb je niet goed geluisterd. Een vrouw gaf aan dat ze eerder te maken had met 'middelengebruik'. Daar is ze nu van af. Toch komen haar kinderen niet terug en leeft ze met (terechte) angst dat ook haar nieuwe kindje uithuisgeplaatst wordt.
Een andere vrouw vertelde dat haar partner haar kindje had mishandeld. Inmiddels heeft ze een andere partner, maar haar kinderen komen niet terug.
'Valse meldingen kunnen gemaakt worden maar het gaat er bij mij niet in dat de kinderen om niets uit huis gehaald worden.' Droom maar verder.
Ik vond het in deze documentaire juist frappant dat uiteindelijk alle ouders hun kindje mochten houden (ja, zo is het dan, je mag je kindje houden). Gezien het relaas van de ouders bij de eerdere uithuisplaatsingen was dat een onwaarschijnlijke uitkomt. Ik vraag me oprecht af of het feit dat er een documentaire werd gemaakt daarin een rol speelde. Zoals ooit eerder een documentaire over een uithuisplaatsing van lle kinderen leidde tot terugplaatsing. Reden voor uithuisplaatsing was dat de woning niet op orde was, rommel, geen gordijnen, kinderen altijd binnen. De maakster vroeg de moeder naar de redenen: rommel was omdat de verwarming gemaakt zou worden en de spullen daarom tijdelijk in de kamer stonden (maakster belde het bedrijf op, afspraak klopte). Gordijnen waren er nog niet, pas verhuisd, nog geen geld. En de kinderen mochten niet buiten spelen omdat er geen hekje om de tuin was en moeder niet wilde dat ze overreden werden op straat. Uiteindelijk komen die kinderen allemaal terug.
Helaas kunnen we niet overal documentairemakers achteraan sturen.
Dat zijn wel situaties waarin je denkt: waarom zorg je dan niet zelf
voor gordijnen, controlleer je zelf niet de afspraak met de
verwarmingsmonteur en plaats je zelf niet een hekje; als
jeugdzorginstelling. Al is het maar uit kostenoverwegingen. En om jezelf
van die vermaldijde werkdruk af te halen.
Tsjor
In de documentaire zegt de pedagoog dat het enige is wat hept: feitelijke vragen stellen.
Misschien is dat ook wel een uitweg uit deze afschuwelijke, dure en mensenlevens ruïnerende situatie. Ervan uitgaande dat er echt situaties zijn, waarin de overheid wel moet ingrijpen om kinderen te beschermen. Maar dat er op dat vehikel een veel te grote kinderbeschermingsindustrie is gekomen, die zichzelf in stand houdt en waar niemand zijn/haar vingers durft te branden, uit angst dat er een nare situatie wordt gemist.
Maar het ozu niet van de ouders moeten afhangen dat zij de juiste vragen stellen over het dossier. Het dossier zelf zou die helderheid moeten verschaffen, zodat de rechter het kan toetsen en beoordelen. Let wel: de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor het besluit wordt door de sector doorgeschoven naar de rechter.
Je zou dan een dossier kunnen krijgen, waarin de reden voor de aanvraag van een OTS, dan wel een UHP, dan wel een spoed-UHP heel kort en helder omschreven wordt, met achter elke bewering een noot. In de noten wordt dan vermeld op basis van welke observaties de bewering in het dossier is gekomen.
Dus: moeder is zwakbegaafd (noot 1) en vader alcoholist (noot 2). En bij de noten: moeder heeft alleen praktijkonderwijs gehad (zo denkt de rechter dan, moet dit juridisch gezien een acceptabel argument zijn?). En bij noot 2: ik zag vader een biertje drinken op (datum) om (tijdstip). Dan kan de rechter denken: wat zijn dit voor indicaties? Dan kan de rechter ook zeggen: laat eerst een IQ-test uitvoeren en laat vader op drankzucht onderzoeken, kom daarna maar weer eens terug. Als er dan bij staat dat het gebaseerd is op een zorgmelding van de vroedvrouw (met de melding erbij in de bijlage) kan de rechter zelf lezen dat de vroedvrouw schreef dat ze geen zorgmelding wilde doen, maar alleen een melding van een zwangerschap.
Dus: de reden voor de OTS/UHP kort en helder, hooguit 2 bladzijden. Daarna een grote hoeveelheid bijlagen, waarin de preciese omschrijving staat die antwoord geeft op de vraag: waar baseert u zich op?
Dan scheidt je het subjectieve verhaal en de feiten die daar onder liggen. Dan kun je eindelijk beginnen aan waar al zo lang naar gevraagd wordt: waarheidsvinding. Waarheidsvinding kan alleen maar echt tot stand komen als er feiten op tafel liggen (die dan bij iemand onderbuikgevoelens kunnen opwekken, dat kan) en als die feiten kunnen worden weersproken of weerlegd.
Voor de jonge, onervaren mensen die die rapporten moeten opmaken is het een goede oefening: hoe weet je nou wat je denkt te weten, waar is het op gebaseerd? Dat moet dan verzameld worden in de bijlagen.
Nu gebeurt het echt veel te veel, dat een inschatting van de sitautie plaats vindt in overleggen, waarin de een dit weet en de ander dat en al pratende kom je dan samen wel uit bij de noodzaak van een UHP; een feestje als de rechter het honoreert.
Tsjor
Ik had al in het draadje jeugdzorg een link naar de podcast hierover gezet maar zelf de docu nog niet gezien. De podcast met de programmamaakster is ook een aanrader. Ik zie zelfs op tegen de docu te gaan kijken omdat ik vermoed dat ik boos en teneergeslagen word bij het zien van zoveel willekeur.
Ik begrijp ook niet de documentaire niet leidt tot veel meer media-aandacht eigenlijk.
Een deel van het probleem is de doctrine (ook neergelegd in wetgeving) van de aanvaardbare termijn. Het idee is dat het voor een kind dat uit huis is geplaatst heel slecht is als het niet weet waar het aan toe is, en dat het daarom belangrijk is om vast te stellen of de ouders "binnen een aanvaardbare termijn" de zorg weer zelf aankunnen. Die aanvaardbare termijn is maar een jaar of twee, maar minder naarmate het kind jonger is. Dus: hoe jonger het kind, hoe sneller er een knoop moet worden doorgehakt of dat kind nog terug naar de ouders gaat.
Daar komt deze ellende van. De uithuisplaatsing kan in eerste instantie terecht zijn geweest. Vervolgens wordt er van alles ingezet om de situatie te verbeteren. Maar dan is het heel goed denkbaar dat vanwege die aanvaardbare termijn het kind toch niet wordt teruggeplaatst. Want inderdaad: gehecht in het pleeggezin. De situatie bij moeder is inmiddels zodanig dat het kind niet meer uit huis geplaatst zou worden als er nu zou worden gekeken. Maar het is al te laat.
Ik sluit niet uit dat het voor het betreffende kind daadwerkelijk beter is. Al kan het natuurlijk net zo goed dat de huidige theorieën over tien jaar door andere zijn vervangen en "het belang van het kind" dan anders wordt gezien.
Voor de ouders ondertussen blijft het uiteraard onverteerbaar en voor de omgeving tamelijk onbegrijpelijk.
Groeten,
Temet
Echt, iedereen luistert er met eigen oren naar. Ik ben met de podcast bezig MRI en weer komt daar door de podcastmaker het idee dat de 1e moeder, die 2 kinderen kwijt is vanwege een foute partner, terwijl ze haar zaakjes goed op orde heeft en die kinderen kunnen zo terug komen.
Dan zegt de podcastmaker: ja, maar moeder wilde toch echt hulp. Dat is het jargon dat als je 'vrijwillig' hulp aanvraagt dat het dan geen dwang zou moeten zijn, waar je in de praktijk wel weer heel veel kans op hebt, er hoeft maar iets te gebeuren.
Goed, deze moeder wil toch echt vrijwillig hulp van een psycholoog om het deze keer wél goed te doen?
Nee: de moeder legt uit: het is heftig als je twee oudere kinderen elders zijn en ik wil niet dat die heftige emoties in de weg staan bij de zorg voor deze nieuwe baby.
Volslagen helder! Goed, ik hoor dat, want je raakt er aan gewend. Ook omstanders beginnen te oordelen en te interpreteren.
Dus dat is helemaal niet aan de orde! Echt. We kunnen het allemaal, suggereren en feiten negeren om een 'verhaal' voor jezelf kloppend en begrijpelijk te maken. En we doen het ook allemaal.
Het is blijkbaar moeilijk om je te beperken tot de feiten. Misschien kunnen we het die meisjes van de 'jeugdbescherming' ook niet kwalijk nemen, we doen het zelf ook. Aan de opvoedkwaliteiten van anderen zit een luchtje en wij maken wel eens een foutje, maar ach, moet kunnen.
