Dit zou mij nooit gebeuren dacht ik, en ja hoor: Ik ben mijn kind pontificaal vergeten!
Ik lees al jaren enthousiast mee op het forum en dit is mijn eerste bericht.
Wat er vandaag is gebeurd is toch wel de ergste nachtmerrie die een ouder kan overkomen!
Ik voel me ontzettend naar, en moet het even van me afschrijven!
Ik denk niet dat veel mensen dit is overkomen in deze mate.
Ik ben vader van drie jonge kids, en ik ben de jongste vergeten op het schoolplein vanmorgen!
Wat is er gebeurd?
We lopen naar school met zijn vieren. Op het moment dat ik het schoolcomplex oploop roept mijn middelste (groep 2) ineens dat ik niet mee mag lopen naar de deur en dat hij alleen wil lopen, ik zeg prima, geef hem een kus en ik kijk of hij de juiste richting oploopt. Op datzelfde moment komt er een vader naar me toe die het ergens over wil hebben, en terwijl ik hem te woord sta zie ik de oudste (groep 3) en de jongste (3 jaar) allebei een andere kant op schieten.
Terwijl ik met de vader sta te praten schiet het nog even kort door mijn hoofd dat de jongste vast naar de schommel toe is gelopen (1e fout).
De vader waar ik mee praatte had haast en ik liep met hem op richting de ingang waar ik mijn oudste altijd naartoe breng, ondertussen zijn we druk in gesprek.
Side info: terwijl ik met hem oploop en praat, is mijn hoofd heel ergens anders, namelijk bij een erg vervelende situatie die me zorgen baart (2e fout).
Eigenlijk was ik met mijn hoofd al niet meer bij het gesprek maar bij die vervelende situatie.
Ik kom bij de ingang aan en breek het gesprek af met de vader, ik breng mijn oudste naar binnen en geef hem een kus.
Ik draai me om om terug te lopen en ik kan me herinneren dat toen ik dit deed, ik nog steeds met mijn hoofd ergens anders zat. Nog heel kort schiet door mijn hoofd "het is 2-dag vandaag". Dat betekent voor mij dat het een dag was waar maar 2 kids weggebracht hoeven te worden (op sommige dagen brengen we er 3 naar school, op andere dagen 2, dan heeft de jongste geen KDV). Dit was dus de 3e fout.
Maar dit was echt een flits, in gedachten was ik alleen maar bezig met de situatie die me zorgen baart.
Ondertussen krijg ik een bericht van mijn vrouw die nog thuis was, en zei dat er over 15 minuten een dansvoorstelling van de oudste is, en dat ze er gelijk aankomt.
Ik dacht, ik kom je wel even snel ophalen, dan lopen we samen op en kunnen we het even hebben over hetgeen mij zorgen baart voordat ik naar werk ga (huis is 2 straten van school).
Ik kom thuis aan, mijn vrouw komt net de deur uit, en samen lopen we terug naar school.
Inmiddels is er denk ik 10 a 15 minuten verstreken toen we aankwamen op school.
De dansvoorstelling op het schoolplein was al gaande, en het was erg druk op het complex.
Terwijl mijn vrouw en ik samen staan te kijken naar onze oudste die aan het dansen is, komen er 2 dames van school aanlopen met onze jongste aan de hand!
Ik hoef jullie niet uit te leggen wat er toen door me heenging denk ik!
Blijkbaar had een andere vader, die ik ken, onze jongste alleen zien staan bij de ingang van de oudste, en hij vond het al gek. Hij had me nog gebeld, maar die oproep had ik door de herrie op het schoolplein niet gehoord. Inmiddels had een andere moeder die we kennen het ook al opgemerkt en samen hebben ze de jongste aan een juffrouw gegeven.
Daarna hebben mijn vrouw en ik hem alsnog naar de KDV gebracht (zelfde gebouw).
De twee betreffende ouders heb ik inmiddels gebeld en erover gesproken.
Ik ben erg teleurgesteld in mezelf. Hier is geen excuus voor, ook niet dat we een slapeloze nacht hebben gehad ivm de middelste die acute oorontsteking had.
Hier een interessant bericht voor diegene die het interesseert:
(edit ik kan nog geen link plaatsen), misschien kan iemand mij een PB'tje sturen dan kan die geplaatst worden.
Hierin geeft een hoogleraar neuropsychologie aan dat er drie soorten geheugen zijn:
retrospectieve geheugen, prospectief geheugen, en de basale ganglia.
Wat hij concludeert, is dat het vergeten van je kind geen nalatigheid is, maar een miscommunicatie tussen verschillende hersengebieden. En dat bij ernstige moeheid en stress die gebieden soms niet goed communiceren, zeker wanneer er ineens een andere routine is.
Die andere routine was dus dat mijn jongste sinds een week alleen op de schommel zat, terwijl ik de andere twee kids naar de verschillende deuren breng (is 1 schoolplein met verschillende deuren). En ik dacht verleden week nog, hier moet je op letten, want dit kan fout gaan!
Maar die geheugensteun heeft dus gefaald.
Nou ja, hier dus een eerlijk verhaal.
Kom maar op met de meningen en veroordelingen 
Ik lees wel al dat ik mezelf er snel overheen moet zetten, het geeft geen zin om hierin te blijven hangen. En dat ga ik dus ook doen.
Maar dit overkomt mij dus echt nooit meer!
Haha meestal gaat het multitasken mij goed af maar onlangs wilde ik boodschappen gaan doen en toen ik de voordeur opendeed stond daar 'ineens' een emmer water. Oh ja, ik was de voordeur aan het poetsen, maar toen ging de telefoon, ben weer naar binnen gegaan...en ja, toen gewoon andere dingen gaan doen. En er dus pas weer achter komen als je boodschappen wil gaan doen dat je met de voordeur bezig was.😅
1968 schreef op 06-10-2022 om 16:30:
Haha meestal gaat het multitasken mij goed af maar onlangs wilde ik boodschappen gaan doen en toen ik de voordeur opendeed stond daar 'ineens' een emmer water. Oh ja, ik was de voordeur aan het poetsen, maar toen ging de telefoon, ben weer naar binnen gegaan...en ja, toen gewoon andere dingen gaan doen. En er dus pas weer achter komen als je boodschappen wil gaan doen dat je met de voordeur bezig was.😅
Zoiets gebeurd me ook regelmatig 😂
Regendrup. schreef op 06-10-2022 om 17:02:
[..]
Zoiets gebeurd me ook regelmatig 😂
Of dat je naar de kast loopt, de deur open doet en dan denkt “wat ging ik nou ook alweer doen?” je komt er met geen mogelijkheid op en als je wegloopt schiet het je weer te binnen.
Gatekeeper schreef op 07-10-2022 om 00:35:
[..]
Of dat je naar de kast loopt, de deur open doet en dan denkt “wat ging ik nou ook alweer doen?” je komt er met geen mogelijkheid op en als je wegloopt schiet het je weer te binnen.
Precies, ik loop dan vaak terug naar de plek waar ik dacht, ik moet even iets uit de kast pakken. En als ik dan WEER naar de kast loop, herinner ik t me weer....
Mijn jongste dochter ben ik ontzettend vaak kwijt geraakt. Ze was gewoon niet te houden. Het begon al als dreumes, toen ik haar met tuigjes, riemen en stalen kettingen en hangsloten (bij wijze van spreken!) moest vastzetten in de buggy en ze daar nog uit ontsnapte. Als een soort houdini wist ze zich overal uit los te wurmen. Hoe vaak ik niet plotseling een lege buggy had - terwijl er 1 seconde eerder nog een klein kindje in zat. Dan vond ik haar terug onder een kledingrek, in een paskamer of zelfs in de etalage. Elke keer schiet je hart je in je keel. Drama!
Als peuter verdween ze uit huis en tuin terwijl ik dacht dat ze in haar bedje lag te slapen. Ze had zelfs haar kleren (binnenste buiten, op de kop, achterste voren) aan weten te trekken. Gelukkig vond ik haar deze keer zelf terug, op de rand van de stoep met haar loopfietsje. Vergelijkbare 'ontsnappingen' gebeurden minstens nog twee keer (andere omstandigheden). Terwijl ik in paniek de buurt afzocht, vond ik haar 1x bij een vage bekende in de auto en 1x hand in hand met een bezorgde oudere dame. Nu kan ik er om lachen maar het had zó ontzettend fout kunnen aflopen.
Ik voelde me elke keer een ontaarde moeder. Maar ze ontstnapte ook onder toezicht van anderen. In de basisschoolleeftijd raakte ze kwijt op kinderfeestjes, tijdens een uitstapje met familieleden, en na een schoolreisje had de bus een half uur vertraging omdat ze mijn dochter niet konden vinden...
Het zal jullie niet verbazen dat dit meisje heftige ADHD bleek te hebben. En als tiener ook weer een wegloper bleek, die niet meer bij ons wilde wonen. Nu zijn er geen vriendelijke oudere dames meer die haar bij de hand pakken en naar ons terugbrengen. Nu moeten we geduldig wachten op de schaarse momenten dat ze wel even bij ons wil zijn. Loslaten heet dat. En het gekke is dat ik me zelfs nu nog een ontaarde moeder voel omdat ik haar ben 'kwijtgeraakt'.
Wilmamaa,
{{{knuffel}}}
Ach Wilmama, tot en met het eerste stukje van je verhaal vond ik het nog eigenlijk wel erg grappig, vooral met de wetenschap dat alles goed afgelopen was.
Maar voor nu is dit helemaal niet meer grappig voor jullie. Noch voor haarzelf denk ik. Wat verdrietig dat het zo loopt. Ik hoop voor jou, jullie allemaal, dat het contact weer opgebouwd kan worden en gezelliger wordt! Sterkte.
Even een positieve aanvulling: Er is al wel weer een beetje contact-in-opbouw. Ze lijkt iets beter over 'het thuisfront' te denken. Het zijn heel voorzichtige stapjes en ik moet vaak mijn tong afbijten. Maar door op een rijtje te zetten hoe het vanaf haar vroegste jeugd was, kan ik ook iets beter begrijpen waardoor het met haar allemaal zo moeilijk gaat. Ze is in haar late puberteit. Hopelijk draait het meer en meer de goede kant uit.
Ja, dat is schrikken. Kinderen kwijtraken overkomt iedereen weleens.
Maar niet in de gaten hebben dat je kind kwijt is, en denken dat je kind veilig op het KDV is, dat is wel extra heftig.
Dat is iets wat iedereen kan overkomen, maar het is tegelijkertijd iets waarvan de meeste mensen denken dat het ze nooit zal overkomen. We denken dat we ons een kind wel zullen herinneren omdat het zo belangrijk is...
Maar dat is dus niet zo. Als je een routine hebt om ergens heen te gaan zonder kind (en vervolgens om je 8-10 uur geen zorgen te maken over dat kind omdat het veilig onder de pannen is), dan loop je het risico om door afleiding in die routine terecht te komen. Dat gaat net zo makkelijk als je garagesleutels in de auto laten liggen, of naar je oude werk rijden ipv naar je nieuwe werk, of wegrijden met een pizzadoos op het dak.
Het meeste risico loopt iemand die normaal gesproken zijn kind met de auto naar het KDV brengt en daarna doorrijdt naar werk. Die ouder heeft immers een routine van de enige te zijn in de auto, en van zonder omkijken naar eventuele passagiers de auto te verlaten. Lees en huiver:
https://www.washingtonpost.com/lifestyle/magazine/fatal-distraction-forgetting-a-child-in-thebackseat-of-a-car-is-a-horrifying-mistake-is-it-a-crime/2014/06/16/8ae0fe3a-f580-11e3-a3a5-42be35962a52_story.html
Daarmee wil ik dus niet zeggen dat jouw fout heel ernstig is. De strekking van het artikel is nu juist dat het iedereen kan overkomen.
Wilmamaa schreef op 14-10-2022 om 11:03:
Het zal jullie niet verbazen dat dit meisje heftige ADHD bleek te hebben. En als tiener ook weer een wegloper bleek, die niet meer bij ons wilde wonen. Nu zijn er geen vriendelijke oudere dames meer die haar bij de hand pakken en naar ons terugbrengen. Nu moeten we geduldig wachten op de schaarse momenten dat ze wel even bij ons wil zijn. Loslaten heet dat. En het gekke is dat ik me zelfs nu nog een ontaarde moeder voel omdat ik haar ben 'kwijtgeraakt'.
Nee jij bent geen ontaarde moeder. Maar die oudere dames, nee die zijn er niet meer. Alleen nog maar mannen (en soms vrouwen) die er misbruik van maken, echt sneu is dat. Ik ken er 2 die zo zijn (als jou dochter), ouders zijn kut en blah blah blah. Ik ken hun ouders, ik ken hun. En ohw ohw ohw.
Ga varen, is zo heerlijk als ASS-er als ik. Maar ja dan kom je die mannen weer tegen. Is moeilijk. Maar die 2 die ken, ik probeer ze te helpen, en eigenlijk gaat dat goed. Varen kunnen ze toch niet, maar een mooi leven hebben, dat kan toch. Ze luisteren naar mij in ieder geval.
