Dit zou mij nooit gebeuren dacht ik, en ja hoor: Ik ben mijn kind pontificaal vergeten!
Ik lees al jaren enthousiast mee op het forum en dit is mijn eerste bericht.
Wat er vandaag is gebeurd is toch wel de ergste nachtmerrie die een ouder kan overkomen!
Ik voel me ontzettend naar, en moet het even van me afschrijven!
Ik denk niet dat veel mensen dit is overkomen in deze mate.
Ik ben vader van drie jonge kids, en ik ben de jongste vergeten op het schoolplein vanmorgen!
Wat is er gebeurd?
We lopen naar school met zijn vieren. Op het moment dat ik het schoolcomplex oploop roept mijn middelste (groep 2) ineens dat ik niet mee mag lopen naar de deur en dat hij alleen wil lopen, ik zeg prima, geef hem een kus en ik kijk of hij de juiste richting oploopt. Op datzelfde moment komt er een vader naar me toe die het ergens over wil hebben, en terwijl ik hem te woord sta zie ik de oudste (groep 3) en de jongste (3 jaar) allebei een andere kant op schieten.
Terwijl ik met de vader sta te praten schiet het nog even kort door mijn hoofd dat de jongste vast naar de schommel toe is gelopen (1e fout).
De vader waar ik mee praatte had haast en ik liep met hem op richting de ingang waar ik mijn oudste altijd naartoe breng, ondertussen zijn we druk in gesprek.
Side info: terwijl ik met hem oploop en praat, is mijn hoofd heel ergens anders, namelijk bij een erg vervelende situatie die me zorgen baart (2e fout).
Eigenlijk was ik met mijn hoofd al niet meer bij het gesprek maar bij die vervelende situatie.
Ik kom bij de ingang aan en breek het gesprek af met de vader, ik breng mijn oudste naar binnen en geef hem een kus.
Ik draai me om om terug te lopen en ik kan me herinneren dat toen ik dit deed, ik nog steeds met mijn hoofd ergens anders zat. Nog heel kort schiet door mijn hoofd "het is 2-dag vandaag". Dat betekent voor mij dat het een dag was waar maar 2 kids weggebracht hoeven te worden (op sommige dagen brengen we er 3 naar school, op andere dagen 2, dan heeft de jongste geen KDV). Dit was dus de 3e fout.
Maar dit was echt een flits, in gedachten was ik alleen maar bezig met de situatie die me zorgen baart.
Ondertussen krijg ik een bericht van mijn vrouw die nog thuis was, en zei dat er over 15 minuten een dansvoorstelling van de oudste is, en dat ze er gelijk aankomt.
Ik dacht, ik kom je wel even snel ophalen, dan lopen we samen op en kunnen we het even hebben over hetgeen mij zorgen baart voordat ik naar werk ga (huis is 2 straten van school).
Ik kom thuis aan, mijn vrouw komt net de deur uit, en samen lopen we terug naar school.
Inmiddels is er denk ik 10 a 15 minuten verstreken toen we aankwamen op school.
De dansvoorstelling op het schoolplein was al gaande, en het was erg druk op het complex.
Terwijl mijn vrouw en ik samen staan te kijken naar onze oudste die aan het dansen is, komen er 2 dames van school aanlopen met onze jongste aan de hand!
Ik hoef jullie niet uit te leggen wat er toen door me heenging denk ik!
Blijkbaar had een andere vader, die ik ken, onze jongste alleen zien staan bij de ingang van de oudste, en hij vond het al gek. Hij had me nog gebeld, maar die oproep had ik door de herrie op het schoolplein niet gehoord. Inmiddels had een andere moeder die we kennen het ook al opgemerkt en samen hebben ze de jongste aan een juffrouw gegeven.
Daarna hebben mijn vrouw en ik hem alsnog naar de KDV gebracht (zelfde gebouw).
De twee betreffende ouders heb ik inmiddels gebeld en erover gesproken.
Ik ben erg teleurgesteld in mezelf. Hier is geen excuus voor, ook niet dat we een slapeloze nacht hebben gehad ivm de middelste die acute oorontsteking had.
Hier een interessant bericht voor diegene die het interesseert:
(edit ik kan nog geen link plaatsen), misschien kan iemand mij een PB'tje sturen dan kan die geplaatst worden.
Hierin geeft een hoogleraar neuropsychologie aan dat er drie soorten geheugen zijn:
retrospectieve geheugen, prospectief geheugen, en de basale ganglia.
Wat hij concludeert, is dat het vergeten van je kind geen nalatigheid is, maar een miscommunicatie tussen verschillende hersengebieden. En dat bij ernstige moeheid en stress die gebieden soms niet goed communiceren, zeker wanneer er ineens een andere routine is.
Die andere routine was dus dat mijn jongste sinds een week alleen op de schommel zat, terwijl ik de andere twee kids naar de verschillende deuren breng (is 1 schoolplein met verschillende deuren). En ik dacht verleden week nog, hier moet je op letten, want dit kan fout gaan!
Maar die geheugensteun heeft dus gefaald.
Nou ja, hier dus een eerlijk verhaal.
Kom maar op met de meningen en veroordelingen 
Ik lees wel al dat ik mezelf er snel overheen moet zetten, het geeft geen zin om hierin te blijven hangen. En dat ga ik dus ook doen.
Maar dit overkomt mij dus echt nooit meer!
Wilmamaa schreef op 05-10-2022 om 14:19:Hoe was je kind hier zelf trouwens onder? Was hij een beetje in paniek, heeft hij gehuild? Of ging was er voor hem niets aan de hand omdat hij snel werd opgevangen door andere ouders en de juf?
Hij huilde niet, maar denk dat hij wel in paniek was.
Hij is wel keurig blijven staan, chapeau voor hem 
Ik weet niet hoe oud ik was precies. Maar ergens op mijn 3e 4e 5e. Als familie naar Slagharen. En toen ben ik weggelopen om naar de omroepstal te lopen, om mijn naam te laten omroepen, als verloren kind.
Dit is het heftigste wat jou met 3 kinderen overkomen is?
Hulde 
Zeefietser schreef op 05-10-2022 om 16:29:
Ik weet niet hoe oud ik was precies. Maar ergens op mijn 3e 4e 5e. Als familie naar Slagharen. En toen ben ik weggelopen om naar de omroepstal te lopen, om mijn naam te laten omroepen, als verloren kind.
Hier ook; 4- jarige kwijt in een groot tuincentrum, even later werd de moeder van X gevraagd naar de info balie te komen. Kind was zelf naar info balie gelopen. Jaar later idem, andere winkel. Ik liep linksom, kind rechtsom en we misten elkaar 2x, tot ik kind in de rij bij de info balie zag staan wachten zodat men mij kon omroepen.
Gênant detail, leerkracht stond in de andere rij en wist zodoende dat ik kind was kwijt geraakt. Dus het gênante gevoel dat daarbij derden er iets van zullen vinden, is mij niet vreemd.
Gelukkig is het maar bij deze 2x gebleven en gelukkig ook kalme overwogen acties van het kind, die in dergelijke gevallen weet waar hulp te halen. Net als Zeefietser.
Geen veroordeling, we zijn allemaal maar mensen. Vroeg of laat gebeurt het bij ons allemaal wel in zekere vorm. Ben zelf mijn oudste 2x kwijtgeraakt tijdens het winkelen, en gelukkig ook weer gevonden (door lieve omstanders). Dan duren 15 minuten in je beleving wel uren....man wat een vreselijk onmachtig gevoel is dat. Vergeef jezelf en maak er niet meer van dan het was.
Wij waren de jongste van 2 een keer kwijt op de camping. Zo zie je haar nog fietsen op haar driewieler, zo was ze weg. Meteen rondgelopen en -gefietst, bij het meertje gekeken, nergens. Even later komt mevrouw er weer aan met een stukje wcpapier in haar hand. Ze was blijkbaar met driewieler en al het toiletgebouw ingegaan. Ze snapte waarschijnlijk niet waarom ze helemaal platgeknuffels werd.
Ik ben mijn kind weleens kwijtgeraakt in een split second. Ik zie haar de hele tijd glijden, trapje op, glijbaan af en ineens is ze weg. Ik stierf duizend doden. Politie gebeld, melding op Burgernet en mejuffie had een springkussen gezien waar ze naartoe was gelopen. Ze was toen 5. Wat een waardeloze moeder voelde ik me toen.
En vd week ook een blunder. Mijn vader had een hartinfarct gehad en nadat ik op ziekenbezoek was geweest en hoorde en zag dat het weer goed met hem kwam overviel me een vermoeidheid. Ik haal later de kids van de opvang, maak eten en breng jongste naar bed. Ik trek hem nog een pyjama aan, flesje erin. So far so good. Wordt hij s nachts wakker, hoor ik mijn man vloeken, was ik dus gewoon vergeten om zijn luier te verversen. Hij droeg dus nog de luier vd opvang en was kletskleddernat. Dus ook ik word geen moeder van het jaar.
Aah joh, door deze anekdotes krijg je wel een beetje jus in je leven. Tijdens het lezen van je OT betrapte ik mezelf op een glimlach. Je schrijft wel fijn als manzijnde( lekker vooroordelend)
Ik ben ook wel eens totaal vergeten mijn kinderen uit school te halen. 10 minuten voordat ik weg moest, werd er iets aan mij gevraagd waar ik wel even naar wilde kijken en daar was ik drie kwartier later nog mee bezig. Dan sta je niet op tijd bij school.
Ook is mijn zoon als klein knulletje eens een winkel uit gelopen, ik dacht dat man op hem lette, man dacht dat ik op hem lette en zoon had niet door dat ik bij de kassa stond, die was buiten naar me op zoek gegaan in een erg drukke winkelstraat. Gelukkig had een mevrouw door dat hij alleen liep, dus die pakte hem bij de hand voordat hij bij een straat met auto's kwam en ging daarna naar zijn ouders op zoek. Gelukkig liep zij mijn kant op, want zoon had inmiddels de halve straat doorkruist.
Ik was haar erg dankbaar.
Hier liep mijn oudste over het strand en zag een kindje zitten bij twee moeders, terwijl hij dacht: “Hee dat kindje lijkt precies op mijn jongste zusje”. En toen hij beter keek bleek het zijn jongste zusje te zijn.
Vader dacht dat zusje mee was met een andere broer, en andere broer dacht dat zusje bij vader was.
De twee vrouwen wisten niet zo goed wat ze aan moesten met dat kindje dat maar steeds mama mama zei.
Ze is zo een kwartier weggeweest. Gelukkig gaan zulke dingen meestal goed. Vader voelde zich er ook heel erg slecht over. Hier was trouwens ook sprake van een incident dat directe aandacht vergde.
Flanagan schreef op 05-10-2022 om 17:00:
[..]
Gelukkig is het maar bij deze 2x gebleven en gelukkig ook kalme overwogen acties van het kind, die in dergelijke gevallen weet waar hulp te halen. Net als Zeefietser.
Kortom, goed opgevoed tot een zelfredzame kleuter.
Toen mijn dochters nog klein waren "zongen" we altijd mijn telefoonnummer in de auto, op weg naar de creche bijvoorbeeld.
Op een dag, ik zat op mijn werk, kreeg ik een telefoontje van een meneer in de bibliotheek, mijn jongste had hem aangesproken en had gevraagd of hij mij kon bellen. Wat bleek, ze was met mijn man in de bieb, kon hem niet meer vinden, en tja, zijn nummer hadden we niet ingestudeerd... Maar goed, het werkte wel.
Ainne schreef op 06-10-2022 om 14:49:
Toen mijn dochters nog klein waren "zongen" we altijd mijn telefoonnummer in de auto, op weg naar de creche bijvoorbeeld.
Op een dag, ik zat op mijn werk, kreeg ik een telefoontje van een meneer in de bibliotheek, mijn jongste had hem aangesproken en had gevraagd of hij mij kon bellen. Wat bleek, ze was met mijn man in de bieb, kon hem niet meer vinden, en tja, zijn nummer hadden we niet ingestudeerd... Maar goed, het werkte wel.
Wat een goed idee!!
Dank nog voor de antwoorden, heeft me gisteren goed gedaan.
Ik vind het zelf nog steeds best bizar, maar af en toe kan ik er wel een beetje om lachten al, zoals enkele al aangaven.
yette schreef op 05-10-2022 om 13:36:
Volgens mij ligt het probleem bij het multitasken. Je hoofd zit dan al overvol waardoor iets dat er onverwacht ook nog bij komt, ervoor kan zorgen dat je helemaal kwijt bent waar je mee bezig was. Als je dat beseft, kan je leren om op zo'n moment dat iemand je ineens aanspreekt, te bedenken of dat wel schikt. En zo ja, hoe pak je het dan aan? Ook als je merkt dat je ergens niet met je hoofd bij bent, zou je jezelf even tot een halt moeten roepen. Je bent dan waarschijnlijk te druk aan het multitasken waardoor je mogelijk steekjes laat vallen.
Exact Yette.
Ik kan me ook een voorval herinneren toen ik 14 jaar was, en aan de secretair mijn huiswerk zat te doen. Mijn gedachten dwaalden af en dat werd dagdromen. Ik moest plassen en ging naar de WC. Toen ik "wakker" werd, stond ik in de hoek van de woonkamer op een doos donald duckjes te plassen (de wc was in de gang erachter, ook in de hoek). Holy shit, toen schrok ik ook flink.
En als ik kook, en mijn vrouw begint ergens over dan zeg ik meestal dat we het er later wel over hebben, want ik kan niet een discussie voeren en koken tegelijk.
Afijn, als je weet dat je eigen hersenpan zodanig in staat is om af te dwalen dan moet je zelf een beveiliging inbouwen, en ik was daar niet scherp op deze keer.
P.S. heeft iemand nog interesse in een doos met DonaldDuckjes?
