Dit zou mij nooit gebeuren dacht ik, en ja hoor: Ik ben mijn kind pontificaal vergeten!
Ik lees al jaren enthousiast mee op het forum en dit is mijn eerste bericht.
Wat er vandaag is gebeurd is toch wel de ergste nachtmerrie die een ouder kan overkomen!
Ik voel me ontzettend naar, en moet het even van me afschrijven!
Ik denk niet dat veel mensen dit is overkomen in deze mate.
Ik ben vader van drie jonge kids, en ik ben de jongste vergeten op het schoolplein vanmorgen!
Wat is er gebeurd?
We lopen naar school met zijn vieren. Op het moment dat ik het schoolcomplex oploop roept mijn middelste (groep 2) ineens dat ik niet mee mag lopen naar de deur en dat hij alleen wil lopen, ik zeg prima, geef hem een kus en ik kijk of hij de juiste richting oploopt. Op datzelfde moment komt er een vader naar me toe die het ergens over wil hebben, en terwijl ik hem te woord sta zie ik de oudste (groep 3) en de jongste (3 jaar) allebei een andere kant op schieten.
Terwijl ik met de vader sta te praten schiet het nog even kort door mijn hoofd dat de jongste vast naar de schommel toe is gelopen (1e fout).
De vader waar ik mee praatte had haast en ik liep met hem op richting de ingang waar ik mijn oudste altijd naartoe breng, ondertussen zijn we druk in gesprek.
Side info: terwijl ik met hem oploop en praat, is mijn hoofd heel ergens anders, namelijk bij een erg vervelende situatie die me zorgen baart (2e fout).
Eigenlijk was ik met mijn hoofd al niet meer bij het gesprek maar bij die vervelende situatie.
Ik kom bij de ingang aan en breek het gesprek af met de vader, ik breng mijn oudste naar binnen en geef hem een kus.
Ik draai me om om terug te lopen en ik kan me herinneren dat toen ik dit deed, ik nog steeds met mijn hoofd ergens anders zat. Nog heel kort schiet door mijn hoofd "het is 2-dag vandaag". Dat betekent voor mij dat het een dag was waar maar 2 kids weggebracht hoeven te worden (op sommige dagen brengen we er 3 naar school, op andere dagen 2, dan heeft de jongste geen KDV). Dit was dus de 3e fout.
Maar dit was echt een flits, in gedachten was ik alleen maar bezig met de situatie die me zorgen baart.
Ondertussen krijg ik een bericht van mijn vrouw die nog thuis was, en zei dat er over 15 minuten een dansvoorstelling van de oudste is, en dat ze er gelijk aankomt.
Ik dacht, ik kom je wel even snel ophalen, dan lopen we samen op en kunnen we het even hebben over hetgeen mij zorgen baart voordat ik naar werk ga (huis is 2 straten van school).
Ik kom thuis aan, mijn vrouw komt net de deur uit, en samen lopen we terug naar school.
Inmiddels is er denk ik 10 a 15 minuten verstreken toen we aankwamen op school.
De dansvoorstelling op het schoolplein was al gaande, en het was erg druk op het complex.
Terwijl mijn vrouw en ik samen staan te kijken naar onze oudste die aan het dansen is, komen er 2 dames van school aanlopen met onze jongste aan de hand!
Ik hoef jullie niet uit te leggen wat er toen door me heenging denk ik!
Blijkbaar had een andere vader, die ik ken, onze jongste alleen zien staan bij de ingang van de oudste, en hij vond het al gek. Hij had me nog gebeld, maar die oproep had ik door de herrie op het schoolplein niet gehoord. Inmiddels had een andere moeder die we kennen het ook al opgemerkt en samen hebben ze de jongste aan een juffrouw gegeven.
Daarna hebben mijn vrouw en ik hem alsnog naar de KDV gebracht (zelfde gebouw).
De twee betreffende ouders heb ik inmiddels gebeld en erover gesproken.
Ik ben erg teleurgesteld in mezelf. Hier is geen excuus voor, ook niet dat we een slapeloze nacht hebben gehad ivm de middelste die acute oorontsteking had.
Hier een interessant bericht voor diegene die het interesseert:
(edit ik kan nog geen link plaatsen), misschien kan iemand mij een PB'tje sturen dan kan die geplaatst worden.
Hierin geeft een hoogleraar neuropsychologie aan dat er drie soorten geheugen zijn:
retrospectieve geheugen, prospectief geheugen, en de basale ganglia.
Wat hij concludeert, is dat het vergeten van je kind geen nalatigheid is, maar een miscommunicatie tussen verschillende hersengebieden. En dat bij ernstige moeheid en stress die gebieden soms niet goed communiceren, zeker wanneer er ineens een andere routine is.
Die andere routine was dus dat mijn jongste sinds een week alleen op de schommel zat, terwijl ik de andere twee kids naar de verschillende deuren breng (is 1 schoolplein met verschillende deuren). En ik dacht verleden week nog, hier moet je op letten, want dit kan fout gaan!
Maar die geheugensteun heeft dus gefaald.
Nou ja, hier dus een eerlijk verhaal.
Kom maar op met de meningen en veroordelingen 
Ik lees wel al dat ik mezelf er snel overheen moet zetten, het geeft geen zin om hierin te blijven hangen. En dat ga ik dus ook doen.
Maar dit overkomt mij dus echt nooit meer!
https://www.ouders.nl/forum/3-babytijd/mega-schuldgevoel
Misschien moet je dit topic even lezen, dan voel je je direct beter!!! Kop op, he bent maar mens, even uniek als ieder ander.
Nou, je bent je rotgeschrokken, je hebt uitgezocht welke soorten vergeten je hebt en je weet nu hoe het gekomen is. Je zegt ook dat het je nooit meer zal overkomen, maar zeg nooit 'nooit'.
Zoals je het analyseert klinkt het namelijk erg logisch en kan het iedereen overkomen, ook die andere ouders die erbij stonden.
Het rare van iets vergeten of iets niet zien is dat je je rotschrikt, maar pas als het te laat is. Anders was het niet gebeurd natuurlijk. Je kunt er echt niks aan doen.
Je ergste nachtmerrie?? Je maakt het nu echt groter dan het is.
Mug schreef op 05-10-2022 om 12:48:
Je ergste nachtmerrie?? Je maakt het nu echt groter dan het is.
Als een mug dit zegt geloof ik dat meteen 🙂
Thanks voor de opbeurende berichtjes.
Zoals gezegd ga ik weer verder met de orde van de dag en probeer ik dit maar zo snel mogelijk te vergeten.
Dingen vergeten is blijkbaar mijn sterke kant dus dat zal wel lukken 😁
Joh! Je bent je kind vergeten op een schoolplein, met allemaal verantwoordelijke volwassenen er omheen! Middenin the village that raises a child! Natuurlijk verdient het geen schoonheidsprijs. Je mag jezelf best even achter je oor krabben maar maak het niet te groot. Je hebt een fout gemaakt en er is niks ernstigs gebeurd. Bij ieder kind wat groot is geworden, kunnen ouders denk ik wel momenten van onoplettendheid of pure stommiteit memoreren die heel anders hadden kunnen aflopen. Ik wel in ieder geval. Daarmee hoef je het niet goed te praten maar we zijn wel nou eenmaal allemaal kneuzen. Dit overkomt je niet nog een keer. Wees blij dat het op deze manier was en niet op de achterbank van een auto in de brandende zon of terwijl jongste onderweg was naar een vijver of het dakterras van de vijftiende verdieping!
En die haperende cognitie herken ik maar al te goed. Ik vrees dat het de stress en het slecht slapen is maar ik kan de laatste tijd heel vaak niet op woorden of namen komen en overzicht over mijn tijd of mijn taken is ook moeilijk. Er verdwijnen ook bij mij soms stukken uit mijn geheugen, al weet ik dan vaak wel dat ik me iets niet kan herinneren: hoe zat het ook alweer? Zelfs als ik lijstjes maak, voelt het niet overtuigend genoeg: heel vervelend. Ik ben blij dat ik geen kleine kinderen meer heb die zo afhankelijk van mij zijn. Is het iets wat je al langere tijd herkent, dat je aandacht soms verstrooid raakt? Dan zou ik dit wel als een wake up call proberen op te vatten en kijken of je meer ontspanning kan inbouwen. Zelfzorg als ouder is immers ook van groot belang voor je kinderen, anders ben je niet alert genoeg om ze te beschermen als dat nodig is.
je kind bovenop een berg in een donker bos vergeten is echt niet handig.
dit ging ff mis en er waren genoeg mensen bij die hel en verdoemenis konden voorkomen.
neem een kop koffie en doorrrr 
Ik wilde ook al refereren aan het schuldgevoel-topic.
Een vriendin van me is weleens haar driejarige zoontje kwijtgeraakt in een winkel. Ze had nog net de tegenwoordigheid van geest om eerst buiten te gaan kijken (het was een weglopertje) maar trof hem toch al een straat verderop aan, bij een stel bouwvakkers tijdens de schaft, met een boterham in zijn handje. De bouwvakkers hadden hem op straat zien lopen en maar in zijn nekvel gegrepen. En hij zag er zo hongerig uit 🤣.
De bouwvakkers vonden het dolkomisch. Mijn vriendin iets minder.
Dit soort dingen gebeurt en gelukkig loopy het vrijwel altijd goed af, omdat de meeste mensen behulpzaam zijn, en begaan met het welzijn en de veiligheid van andermans kind.
Oh help 
Tsja, ik kan me voorstellen dat je je dan stom voelt. Gelukkig is het allemaal met een sisser afgelopen.
Volgens mij ligt het probleem bij het multitasken. Je hoofd zit dan al overvol waardoor iets dat er onverwacht ook nog bij komt, ervoor kan zorgen dat je helemaal kwijt bent waar je mee bezig was. Als je dat beseft, kan je leren om op zo'n moment dat iemand je ineens aanspreekt, te bedenken of dat wel schikt. En zo ja, hoe pak je het dan aan? Ook als je merkt dat je ergens niet met je hoofd bij bent, zou je jezelf even tot een halt moeten roepen. Je bent dan waarschijnlijk te druk aan het multitasken waardoor je mogelijk steekjes laat vallen.
Gelukkig gaat het meestal om iets onbelangrijks zoals vergeten om de vaatwasser aan te zetten. Maar bij een overvol hoofd, heb je zelf natuurlijk ook niet door wàt je precies vergeet ...
Ik hoop dat je er binnenkort om kan lachen.
Dit is echt zo'n situatie dat je met zes dingen tegelijk bezig bent. Kan gebeuren.
Is vervelend, maar niet onoverkomelijk. Jullie waren beide in de buurt en er is niks ergs gebeurd.
Mijn ouders zijn wel eens beide in slaap gevallen op de bank terwijl ze ons nog ergens moesten ophalen in de avond. We waren wel al ouder, maar stonden daar maar te wachten en te wachten in het donker buiten. Uiteindelijk naar binnen gegaan met de vraag of we even mochten bellen.
Ik zou me hier ook heel stom en heel schuldig over voelen (ik heb maar één kind, dus dat maakt het ook wel erger misschien). Maar uiteindelijk kun je er vaak wel om lachen.
Zo lang je kind niet in paniek was omdat hij jullie kwijt was, zou ik er niet te zwaar aan tillen.
Geloof me: het overkomt ons allemaal in enige vorm wel een keer.
Ik met mijn twee kids, toen ergens 4 en 5 jaar, naar de snackbar in de winkelstraat. Ik zei nog tegen hen: "Hierna moet papa nog even naar de supermarkt hoor!"
De snack is op en ik loop met hen naar buiten. De telefoon gaat (of een whatsappje) en ik ben 10 tellen afgeleid. Ik kijk weer op: weg kids. Midden in een drukke winkelstraat. Eerste gedachte: die zullen wel samen de speelgoedwinkel in geschoten zijn, 5 winkels naast de snackbar. Niks. Terug naar de snackbar dan maar... daar zullen nu wel twee huilende kleuters staan met "waar is papa nou?!"... maar nog steeds niks. Mee gaan met vreemden zullen ze niet doen... maar waar hangen ze uit?! Waar begin ik met zoeken?
Een tien minuten later (maar in mijn beleving wel een uur later) zie ik opeens de oudste rondzoeken in de winkelstraat en komt naar mij toe gelopen. Volledig kalm.
Wat blijkt: ze waren zelf naar de supermarkt gesneld, ook 5 winkels verderop tov snackbar. Zijn daar achter een kinder-TV-schermpje gaan zitten kijken (want dat doen ze met mama altijd). Maar na tien minuten was het kinderfilmpje afgelopen en papa was nergens in de supermarkt. (Gaat kennelijk met mama ook zo -- die zoeken ze dus kennelijk zelf in de supermarkt op, als het filmpje is afgelopen).
Omdat papa niet in de supermarkt was, is hij teruggelopen naar de snackbar en vroeg zich af, waar ik toch bleef.... :-S
En dat op 5 jarige leeftijd. De hartverzakking ben ik nog net te boven gekomen
Dit zijn van die gebeurtenissen waar je je nu erg schuldig over voelt, maar waar je later om kunt lachen.
Hoe was je kind hier zelf trouwens onder? Was hij een beetje in paniek, heeft hij gehuild? Of ging was er voor hem niets aan de hand omdat hij snel werd opgevangen door andere ouders en de juf?
En misschien is het ergens ook wel goed dat het gebeurd is in een veilige situatie - zodat je de volgende keer in een onveilige situatie extra alert bent?
Misschien helpt het als we allemaal een stommiteit mbt de kinderen opschrijven. Dan zul je zien dat je écht niet de enige bent.
Ik heb er twee:
Ik bracht mijn oudste naar de kleuterklas. Ik parkeerde mijn peuter in de wandelwagen in de hal. Toen ik een paar minuten later al het schoolplein af was, dacht ik ineens: o mijn god, peuter staat nog in de hal! Ik was echt straal langs hem gelopen en hem vergeten mee te nemen. Hij had niks in de gaten, zat schaapachtig voor zich uit te kijken.
Paar jaar later, inmiddels de jongste dochter in de kinderwagen. Wij hebben in onze voortuin een schuin aflopend paadje, dan de stoep, dan parkeerplekken en de straat. Ik had de kinderwagen in de voortuin staan, sloot de voordeur af en de wagen rijdt zonder dat ik het zie zo het paadje af en komt tot stilstand op de straat. Waar een auto, met notabene mijn schoonzus en nichtjes erin!!, remt en stopt vlak voor de kinderwagen. Pas op dat moment draaide ik me om en zag het. Alles in een split second.
jeminee. Levenslang opsluiten jou, levensgevaarlijk als ouder
Althans zo breng je het
Maar waar gehakt wordt vallen spaanders he. Misschien vergeet je je kind nu niet meer maar bezorg je hem volgende keer een voedselvergiftiging door bedorven kipfilet op zijn boterham te stoppen ofzo
Ik hoorde een keer 'hallo??" bij de voordeur die openstond (we waren in de voortuin aan het rommelen, maar blijkbaar net even naar binnen gelopen) bleek dat onze nét lopende baby naar buiten was gegaan en bij de auto stond. Een mevrouw op de fiets zag haar gaan en heeft haar weer naar de voordeur gebracht (wij hadden het totaal niet in de gaten gehad)
Gelukkig wonen we in een hele rustige straat, maar toch.... 🤦♀️
