Diagnose vertellen aan kind, hoe pak je dat aan?
De mensen die al langer meelezen op dit forum en mij/ons gezin een beetje kennen weten dat ons meisje binnenkort getest wordt.
Stel, er komt een diagnose uit, hoe hebben jullie dat aangepakt met vertellen?
In ieder geval krijgen wij als ouders eerst de uitslag. Daarna is de vraag: Wat vertel je je kind? En wat niet? Wanneer/welke leeftijd? Vertel je dat thuis of liever bij de instelling die de testen afneemt? Beide is een optie, maar dat mogen we zelf bepalen.
Ik merk dat ik hier zelf best wat spanning door ervaar en dat ik er niet uit kom.
Ik wil het gewoon ontzettend graag goed doen.
Wat ook nog meespeelt is een enorme weerstand in mezelf. En schuldgevoel.
Ik wil eigenlijk helemaal geen test, geen diagnose, ik wil niet dat ze zich 'anders' gaat voelen.
Ik weet wel dat het goed is dat we aan de slag zijn om haar te helpen, want er was wel degelijk sprake van zorgelijk gedrag. Alleen nu het weer goed gaat, wil ik dat niet verstoren, haar uit balans brengen.
Hoe hebben jullie dit soort dingen aangepakt?
AnnaPollewop schreef op 22-06-2023 om 15:14:
[..]
En als dochter dat nou helemaal niet wil? Wat voor stem heeft ze daar dan uiteindelijk in? Schrijf je die handleiding dan niet?
Je kunt een kind wel veto-recht beloven maar als iets toch echt moet, dan schend je ook het vertrouwen door dan te zeggen: ja, ik weet dat je deze prik niet wil, ik weet dat je niet wil dat ik de dokter over jou vertel, ikmweet dat we gezegd hebben dat jij mag bepalen maar het gaat nu toch zo want…
Nee, ik ga mijn kind niet dood laten gaan omdat het geen infuus geprikt wil hebben. Dan is het gewoon niet de baas. Dat is de verantwoordelijkheid die ik als ouder draag. Omdat het kind kind is en niet alle gevolgen kan overzien, en ik wel.
Dan schrijf ik die voorlopig niet. Ik heb het niet over vetorecht, ik heb het over harmonie: laten we samen kijken wat jouw wensen zijn, wat er nodig is en wie de informatie nodig heeft. Waarbij je zegt dat je tot jullie er uit zijn, zij en jij, jij nog even niets doet. En dan wel zorgen dat voor het volgende schooljaar je met elkaar afspraken hebt gemaakt.
Het ligt misschien meer in ‘t gebied tussen zwart en wit in en als je moeite hebt met dat gebied is het dus extra belangrijk iemand in te schakelen die dat gebied wél kent en dat kan begeleiden. Daarbij heeft zo iemand als de peut die bij het diagnosegesprek was kennis hoe je eea kan schrijven of kan duiden zonder perse de diagnose te noemen en die kan zo opsommen wie wat moet weten en waarom.
AnnaPollewop schreef op 22-06-2023 om 15:14:
[..]
En als dochter dat nou helemaal niet wil? Wat voor stem heeft ze daar dan uiteindelijk in? Schrijf je die handleiding dan niet?
Je kunt een kind wel veto-recht beloven maar als iets toch echt moet, dan schend je ook het vertrouwen door dan te zeggen: ja, ik weet dat je deze prik niet wil, ik weet dat je niet wil dat ik de dokter over jou vertel, ikmweet dat we gezegd hebben dat jij mag bepalen maar het gaat nu toch zo want…
Nee, ik ga mijn kind niet dood laten gaan omdat het geen infuus geprikt wil hebben. Dan is het gewoon niet de baas. Dat is de verantwoordelijkheid die ik als ouder draag. Omdat het kind kind is en niet alle gevolgen kan overzien, en ik wel.
Dit is een heel andere situatie. In dit geval gaat het niet om leven of dood.
Bovendien kun je ook vaak bij medische vervelende behandelingen prima uitleggen waarom iets nodig is. We hebben het hier over een kind van 8, die is prima in staat om te begrijpen waarom iets soms nodig is.
Mijn dochter van drie is ook in staat om te begrijpen en in te stemmen met minder leuke handelingen zoals vaccineren, vervelende onderzoeken en vieze medicatie. We leggen het waarom uit, bieden ruimte aan haar gevoel erover en zoeken samen een oplossing. Natuurlijk moet ze uiteindelijk beter worden dus dat staat voorop. Maar ik geloof dat het makkelijker is om uiteindelijk samen af te spreken dat ze drie keer per dag antibiotica gaat innemen dan dat ik haar drie keer per dag in de houtgreep neem om haar te dwingen het in te nemen (met het risico dat ze het gewoon uitspuugt).
Is er dan geen pmt groep te vinden op de woensdagmiddag of op een middag direct na schooltijd? Eventueel per september? Ze kan gerust een paar maanden wachten met starten zodat de diagnose even kan bezinken.
Beslissing bij kind.
Hier wilde school dat kind op de basisschool een assertiviteits training ging volgen. Kind weigerde dit want het vond die oplegging de omgekeerde wereld.
We hebben kinds wil gevolgd en we hebben een andere oplossing gevonden.
We nemen sowieso de tijd hoor, het hoeft zeker niet allemaal nu direct van vandaag op morgen. Therapie zal sowieso pas na de zomer zijn. We weten nog niet wanneer er plek is en op welke dag en tijd dat gaat zijn. Buiten schooltijd heeft wel de voorkeur uiteraard.
We zijn niks verplicht te delen, maar als een kind wekelijks een middag school moet missen voor een 'medisch bezoek', dan wil school waarschijnlijk graag weten wat er speelt. Dat vind ik ook niet zo gek, want verzuim moet wel geregistreerd en verantwoord worden. Als er 'niks' is, hoef je ook niet zo vaak afwezig te zijn. En aangezien dochter ook vanwege andere dingen al bovengemiddeld veel zorgverzuim heeft, telt het allemaal wel op. Overigens doet school nooit moeilijk als we haar absent melden voor het een of ander.
Het is zeker niet onze intentie om dit met iedereen te delen en ze krijgt zeker wel inspraak, maar niet de volledige zeggenschap.
Dochter begrijpt rationeel vaak heel goed waarom dingen nodig zijn, maar haar gevoel roept soms toch heel hard nee. Soms helpt het om haar wat tijd te geven om te berusten in een keuze die voor haar gemaakt wordt, soms moet iets toch acuut en soms helpt het om haar de regie (gedeeltelijk) te geven.
Haar een belofte doen en die vervolgens toch niet waarmaken is linke soep. Ze onthoudt alles en gooit het je genadeloos voor je voeten als je die belofte intrekt of verandert.
Bij een blindedarmontsteking moet je snel opereren, anders was ze er niet meer geweest. Dus daarin was die keuze er pertinent niet. Toen de oogarts ons als optie gaf om haar oog nogmaals recht te zetten was die keuze er wel. Dochter wilde ontzettend niet en omdat het niet noodzakelijk is ligt die keuze voorlopig wel bij haar. Voorlopig, want als het op termijn wel noodzakelijk wordt, dan zal het toch moeten.
De behandeling aan haar voortanden onlangs was ook geen keuze, maar ze heeft wel inspraak gehad op de manier waarop en dat vond ze heel fijn. Ze heeft een aantal jaar haar oog moeten afplakken. Dat moest gewoon, dat was geen keuze. Maar de laatste anderhalf jaar heeft ze daar wel helemaal zelf de verantwoordelijkheid voor gedragen in welke dagen en momenten zij prettig vond en naast dat ze dat heel fijn vond, heeft ze ook laten zien dat ze die verantwoordelijkheid heel goed aan kon.
Wij willen niet dat mensen haar anders gaan bekijken of benaderen hierdoor. Vandaar dat we zeker wel voorzichtig willen zijn in wie wel en niet op de hoogte stellen. Maar er zit nog heel veel tussen alles en iedereen en helemaal niemand.
Het zit mij op dit moment ook echt nog te hoog om met iemand anders dan mijn man te bespreken. Terwijl ik dit allemaal schrijf branden de tranen achter mijn ogen.
Dochter ligt al in bed. Vanmiddag na school wilde ze bij me liggen want ze was 'gewoon heel verdrietig om alles'. Terwijl ze bij me lag kwam er zo'n enorme huilbui dat ze niet eens meer aanspreekbaar was en daarna is ze in slaap gevallen. Het doet duidelijk wel iets met haar en in haar hoofdje gebeurt heel veel.
Niet zo vreemd, al die emoties; het is ook nog zo kakelvers.
Flanagan schreef op 22-06-2023 om 21:20:
Niet zo vreemd, al die emoties; het is ook nog zo kakelvers.
Eens. Voor neurotypische mensen zijn dit soort dingen ook pittig. Hoop dat jullie de liefde en verbondenheid weten te behouden. Even tijd voor jezelf nemen is goed. Hopelijk kan je man dit goed dragen en weet hij ook wat hij nodig heeft om overeind te blijven. En is daar ook ruimte voor en kan hij dat aangeven.
De vakantie is er al bijna, is dat voor jullie normaal gesproken een fijne tijd? Of juist lastig, omdat het ritme dan ontbreekt/verandert?
Doemijdieglazenbol schreef op 22-06-2023 om 23:21:
[..]
Eens. Voor neurotypische mensen zijn dit soort dingen ook pittig. Hoop dat jullie de liefde en verbondenheid weten te behouden. Even tijd voor jezelf nemen is goed. Hopelijk kan je man dit goed dragen en weet hij ook wat hij nodig heeft om overeind te blijven. En is daar ook ruimte voor en kan hij dat aangeven.
De vakantie is er al bijna, is dat voor jullie normaal gesproken een fijne tijd? Of juist lastig, omdat het ritme dan ontbreekt/verandert?
Ik snap het ook wel hoor. Het is allemaal nog vers voor haar en het komt er ook weer bij. Mijn man kan het dragen. Hij zei gisteren dat hij trots op me was, dat ik de rust zo goed kon bewaren en het geduld kon opbrengen dat dochter nodig heeft. Ik merk ook dat ik minder halsstarrig vasthoud aan het beeld dat ik in mijn hoofd had bedacht over hoe dochter in elkaar zit en hoe het allemaal hoort. Alsof ik een stapje richting overgave aan de situatie heb gezet. Niet dat ik er al ben hoor, nog lang niet. Maar het is wel een stapje in de goede richting. Het is er en het mag er zijn.
Vakantie is voor ons altijd fijn. Dochter en ik zijn beide geen ochtendmensen. Dus lekker uitslapen, dat ze bij mij in bed kruipt om samen nog wat te doezelen, te knuffelen en rustig wakker te worden. Heerlijk rustig aan en vooral leuke dingen doen. Er staat genoeg leuks op de planning met ook tijd voor man en mij samen.
Vorige week heeft dochter na haar huilbui en een hele lange, diepe slaap mentaal toch een behoorlijke stap gezet. Niet de eerste keer dat dat zo gebeurde, blijkbaar hoort dat radicale in haar emoties/gevoel/gedrag erbij. Niet dat dat iets nieuws is, maar aangezien het niet minder wordt naarmate ze ouder wordt, vind ik dat soms toch lastig. Ik had gehoopt dat ze daar leerbaarder in zou zijn of worden.
In het weekend ben ik een dagje in mijn eentje weg geweest en mijn man is met dochter op stap geweest. Dat was goed voor ons allemaal. Man en dochter hebben ook goede gesprekken gehad, over anders zijn, onzekerheid en dat dat soms even lastig is, dat je daar soms ook even verdrietig om kan zijn en dat dat er ook mag zijn. Maar dat al die dingen geen oordeel zijn over wie ze is, maar een beschrijving van haar of een deel van haar. Spiegelende vragen; hoe ze deze dingen bij een ander zou zien. En over lief zijn voor en vrede sluiten met jezelf en dat dat heel moeilijk is, maar wel nodig.
Daarna kon dochter ook naar mij toe aangeven dat ze niet meer boos was op mij, maar soms wel even op situaties en dat er soms dingen in haar hoofd gebeuren die ze zelf ook niet snapt, een soort kortsluiting.
Dat is herkenbaar en ik vraag me nog steeds af hoe ik en eigenlijk wij allebei dit zo lang niet hebben kunnen (of willen?) zien.
Toen mijn man het maandagavond even moeilijk had met alles, reageerde ik daar best wel gepikeerd en niet begripvol op. Dat vind ik stom van mezelf, hoewel ik vermoed dat er een bepaalde angst aan ten grondslag ligt. Ik leun in emotionele zin best wel op hem als een soort rots in de branding en dat vind ik niet zo tof van mezelf, maar ik kan het (nog) niet alleen.
Jillz schreef op 22-06-2023 om 15:51:
[..]
Dit is een heel andere situatie. In dit geval gaat het niet om leven of dood.
Bovendien kun je ook vaak bij medische vervelende behandelingen prima uitleggen waarom iets nodig is. We hebben het hier over een kind van 8, die is prima in staat om te begrijpen waarom iets soms nodig is.
Mijn dochter van drie is ook in staat om te begrijpen en in te stemmen met minder leuke handelingen zoals vaccineren, vervelende onderzoeken en vieze medicatie. We leggen het waarom uit, bieden ruimte aan haar gevoel erover en zoeken samen een oplossing. Natuurlijk moet ze uiteindelijk beter worden dus dat staat voorop. Maar ik geloof dat het makkelijker is om uiteindelijk samen af te spreken dat ze drie keer per dag antibiotica gaat innemen dan dat ik haar drie keer per dag in de houtgreep neem om haar te dwingen het in te nemen (met het risico dat ze het gewoon uitspuugt).
Weet je, de discussie begon met MamaE die zei dat zij als ouders soms toch die beslissing zouden nemen, ook als kind het er niet mee eens is. Dat werd aangevallen, want kind moest ALTIJD mee kunnen beslissen. Dan geef ik aan dat dat niet werkbaar is en dan wordt er steeds weer geschermd met nee, het is wel werkbaar, natuurlijk niet altijd, maar toch, het is wel altijd ….
En dan denk ik: wat is nou het hele punt. MamaE is geen dictator, maar ze is eerlijk tegen haar kind dat de ouders uiteindelijk de beslissing nemen. De aanvallers daarvan doen in de praktijk uiteraard hetzelfde, maar willen perse hun punt maken dat het heus ook met inspraak kan. Nou, dat sluiten we helemaal niet uit, inspraak is hartstikke mooi, maar tegen je kind zeggen: jij mag beslissen, maar dan moet je wel deze beslissing nemen anders nemen wij het over; daar kom je bij een ASS kind niet mee weg. Dus dan moet je gelijk eerlijk zijn en zeggen: we willen je mening graag horen, en die wegen we mee, maar uiteindelijk beslissen wij.
Want dat is hoe het gaat, en dan moet je daar niet over liegen. Dat zou pas een vertrouwensbreuk geven.
Uiteindelijk willen we allemaal het beste voor ons kind.
Mijn volwassen IADH kind gaat binnenkort een vaccinatie halen. Dat wil hij niet, en hij stelde het zo lang uit dat het bijna te laat is. Maar we dwingen hem nu met het hele gezin om dat toch te doen, omdat we dat het beste voor hem vinden. En hij snapt dat, en vindt dat ook, maar toch wil hij niet. Daar helpen we hem nu bij door het gezag even over te nemen, ook al is dat bij een volwassene eigenlijk meer fictief natuurlijk. Hij laat dat toe omdat hij snapt dat we het beste voor hem willen, maar hij wil het nog steeds niet. Dan beslissen wij. Misschien is dat ook wel aardiger, om soms voor een ander te beslissen ipv iemand te dwingen zichzelf iets naars aan te (laten) doen. Als het zeer doet kan hij tenminste boos op ons zijn.
AnnaPollewop schreef op 28-06-2023 om 13:53:
[..]
Weet je, de discussie begon met MamaE die zei dat zij als ouders soms toch die beslissing zouden nemen, ook als kind het er niet mee eens is. Dat werd aangevallen, want kind moest ALTIJD mee kunnen beslissen. Dan geef ik aan dat dat niet werkbaar is en dan wordt er steeds weer geschermd met nee, het is wel werkbaar, natuurlijk niet altijd, maar toch, het is wel altijd ….
En dan denk ik: wat is nou het hele punt. MamaE is geen dictator, maar ze is eerlijk tegen haar kind dat de ouders uiteindelijk de beslissing nemen. De aanvallers daarvan doen in de praktijk uiteraard hetzelfde, maar willen perse hun punt maken dat het heus ook met inspraak kan. Nou, dat sluiten we helemaal niet uit, inspraak is hartstikke mooi, maar tegen je kind zeggen: jij mag beslissen, maar dan moet je wel deze beslissing nemen anders nemen wij het over; daar kom je bij een ASS kind niet mee weg. Dus dan moet je gelijk eerlijk zijn en zeggen: we willen je mening graag horen, en die wegen we mee, maar uiteindelijk beslissen wij.
Want dat is hoe het gaat, en dan moet je daar niet over liegen. Dat zou pas een vertrouwensbreuk geven.
Uiteindelijk willen we allemaal het beste voor ons kind.
Mijn volwassen IADH kind gaat binnenkort een vaccinatie halen. Dat wil hij niet, en hij stelde het zo lang uit dat het bijna te laat is. Maar we dwingen hem nu met het hele gezin om dat toch te doen, omdat we dat het beste voor hem vinden. En hij snapt dat, en vindt dat ook, maar toch wil hij niet. Daar helpen we hem nu bij door het gezag even over te nemen, ook al is dat bij een volwassene eigenlijk meer fictief natuurlijk. Hij laat dat toe omdat hij snapt dat we het beste voor hem willen, maar hij wil het nog steeds niet. Dan beslissen wij. Misschien is dat ook wel aardiger, om soms voor een ander te beslissen ipv iemand te dwingen zichzelf iets naars aan te (laten) doen. Als het zeer doet kan hij tenminste boos op ons zijn.
Ja dit dus. Dat doen we ook. Wij en artsen/therapeuten leggen dingen uit, dochter snapt dat echt allemaal wel en vaak werkt ze ook prima mee. Soms niet en daar is vaak nog begrip voor ook. Maar dingen zijn niet altijd een keuze, heel vaak niet zelfs. Inspraak in het 'hoe' helpt voor dochter vaak wel. Dan heeft ze het gevoel van controle en autonomie.
Ik wil geen stiekem gedoe achter haar rug om zoals in mijn jeugd. Maar het hoeft ook niet in de krant. Diegenen die bepaalde informatie over haar nodig hebben, zullen die krijgen op een manier die recht doet aan de situatie, hun functie en aan dochter. Op het moment dat het nodig is en wij (vooral ik) er klaar voor zijn om over te praten.
MamaE schreef op 28-06-2023 om 13:37:
Toen mijn man het maandagavond even moeilijk had met alles, reageerde ik daar best wel gepikeerd en niet begripvol op. Dat vind ik stom van mezelf, hoewel ik vermoed dat er een bepaalde angst aan ten grondslag ligt. Ik leun in emotionele zin best wel op hem als een soort rots in de branding en dat vind ik niet zo tof van mezelf, maar ik kan het (nog) niet alleen.
Ik raad je aan om dit ook tegen je man te zeggen als je dat nog niet gedaan hebt.
alhambra schreef op 28-06-2023 om 15:00:
[..]
Ik raad je aan om dit ook tegen je man te zeggen als je dat nog niet gedaan hebt.
Dat heb ik uiteraard gedaan. Ik verwacht soms te veel van hem qua stabiliteit en belastbaarheid. Ik ben me er van bewust, maar vooral als ik even over zijn grenzen heen ga. Zoals hij zelf zegt; mijn twee allerliefste lievelingsmensen hebben het regelmatig even lastig met zichzelf, de wereld en elkaar. Ik voel me daar verantwoordelijk voor, maar het is ook voor mij soms even te veel om alles te dragen.
Het leven nemen zoals het komt en er in elke situatie naar eer en geweten het beste van maken zonder energie te verspillen aan weerstand tegen dat wat gegeven is, daar zit mijn grootste leerpunt denk ik.
Kijk, dat mijn kind dat nog niet kan, das niet zo gek, want die is pas acht. Van mezelf moet ik meer kunnen verwachten dan dat.
AnnaPollewop schreef op 28-06-2023 om 13:53:
[..]
Weet je, de discussie begon met MamaE die zei dat zij als ouders soms toch die beslissing zouden nemen, ook als kind het er niet mee eens is. Dat werd aangevallen, want kind moest ALTIJD mee kunnen beslissen. Dan geef ik aan dat dat niet werkbaar is en dan wordt er steeds weer geschermd met nee, het is wel werkbaar, natuurlijk niet altijd, maar toch, het is wel altijd ….
En dan denk ik: wat is nou het hele punt. MamaE is geen dictator, maar ze is eerlijk tegen haar kind dat de ouders uiteindelijk de beslissing nemen. De aanvallers daarvan doen in de praktijk uiteraard hetzelfde, maar willen perse hun punt maken dat het heus ook met inspraak kan. Nou, dat sluiten we helemaal niet uit, inspraak is hartstikke mooi, maar tegen je kind zeggen: jij mag beslissen, maar dan moet je wel deze beslissing nemen anders nemen wij het over; daar kom je bij een ASS kind niet mee weg. Dus dan moet je gelijk eerlijk zijn en zeggen: we willen je mening graag horen, en die wegen we mee, maar uiteindelijk beslissen wij.
Want dat is hoe het gaat, en dan moet je daar niet over liegen. Dat zou pas een vertrouwensbreuk geven.
Uiteindelijk willen we allemaal het beste voor ons kind.
Mijn volwassen IADH kind gaat binnenkort een vaccinatie halen. Dat wil hij niet, en hij stelde het zo lang uit dat het bijna te laat is. Maar we dwingen hem nu met het hele gezin om dat toch te doen, omdat we dat het beste voor hem vinden. En hij snapt dat, en vindt dat ook, maar toch wil hij niet. Daar helpen we hem nu bij door het gezag even over te nemen, ook al is dat bij een volwassene eigenlijk meer fictief natuurlijk. Hij laat dat toe omdat hij snapt dat we het beste voor hem willen, maar hij wil het nog steeds niet. Dan beslissen wij. Misschien is dat ook wel aardiger, om soms voor een ander te beslissen ipv iemand te dwingen zichzelf iets naars aan te (laten) doen. Als het zeer doet kan hij tenminste boos op ons zijn.
AnnaPollewop schreef op 28-06-2023 om 13:53:
[..]
Weet je, de discussie begon met MamaE die zei dat zij als ouders soms toch die beslissing zouden nemen, ook als kind het er niet mee eens is. Dat werd aangevallen, want kind moest ALTIJD mee kunnen beslissen. Dan geef ik aan dat dat niet werkbaar is en dan wordt er steeds weer geschermd met nee, het is wel werkbaar, natuurlijk niet altijd, maar toch, het is wel altijd ….
En dan denk ik: wat is nou het hele punt. MamaE is geen dictator, maar ze is eerlijk tegen haar kind dat de ouders uiteindelijk de beslissing nemen. De aanvallers daarvan doen in de praktijk uiteraard hetzelfde, maar willen perse hun punt maken dat het heus ook met inspraak kan. Nou, dat sluiten we helemaal niet uit, inspraak is hartstikke mooi, maar tegen je kind zeggen: jij mag beslissen, maar dan moet je wel deze beslissing nemen anders nemen wij het over; daar kom je bij een ASS kind niet mee weg. Dus dan moet je gelijk eerlijk zijn en zeggen: we willen je mening graag horen, en die wegen we mee, maar uiteindelijk beslissen wij.
Want dat is hoe het gaat, en dan moet je daar niet over liegen. Dat zou pas een vertrouwensbreuk geven.
Uiteindelijk willen we allemaal het beste voor ons kind.
Mijn volwassen IADH kind gaat binnenkort een vaccinatie halen. Dat wil hij niet, en hij stelde het zo lang uit dat het bijna te laat is. Maar we dwingen hem nu met het hele gezin om dat toch te doen, omdat we dat het beste voor hem vinden. En hij snapt dat, en vindt dat ook, maar toch wil hij niet. Daar helpen we hem nu bij door het gezag even over te nemen, ook al is dat bij een volwassene eigenlijk meer fictief natuurlijk. Hij laat dat toe omdat hij snapt dat we het beste voor hem willen, maar hij wil het nog steeds niet. Dan beslissen wij. Misschien is dat ook wel aardiger, om soms voor een ander te beslissen ipv iemand te dwingen zichzelf iets naars aan te (laten) doen. Als het zeer doet kan hij tenminste boos op ons zijn.
Moet er een punt zijn dan?
Het is ook een kwestie van smaak natuurlijk, zelfbeschikking is voor mij ontzettend belangrijk. Als er mensen in mijn omgeving zouden zijn die meenden mij ergens in te kunnen dwingen, al is dat met de beste bedoelingen, zou ik heel veel afstand gaan nemen. Extreme situaties daar gelaten natuurlijk, maar ik kan niet zo gauw een koppeling maken tussen een vaccinatie en een noodgeval.
MamaE schreef op 28-06-2023 om 16:53:
[..]
Dat heb ik uiteraard gedaan. Ik verwacht soms te veel van hem qua stabiliteit en belastbaarheid. Ik ben me er van bewust, maar vooral als ik even over zijn grenzen heen ga. Zoals hij zelf zegt; mijn twee allerliefste lievelingsmensen hebben het regelmatig even lastig met zichzelf, de wereld en elkaar. Ik voel me daar verantwoordelijk voor, maar het is ook voor mij soms even te veel om alles te dragen.
Het leven nemen zoals het komt en er in elke situatie naar eer en geweten het beste van maken zonder energie te verspillen aan weerstand tegen dat wat gegeven is, daar zit mijn grootste leerpunt denk ik.
Kijk, dat mijn kind dat nog niet kan, das niet zo gek, want die is pas acht. Van mezelf moet ik meer kunnen verwachten dan dat.
Welnee, dat hoef jij ook nog niet te kunnen van jezelf. Lees voor de lol eens zelf je eigen eerste berichten op dit forum terug en realiseer je dan hoe waanzinnig jij gegroeid bent de afgelopen jaren! Wees trots op jezelf! Ik weet zeker dat je man dat is. En je dochter ook. En als je gewoon dat pad blijft volgen lukt je over een paar jaar nog veel meer.
Jij begon met een enorme achterstand doordat je ouders je diagnose nooit met je gedeeld hebben. Jij leert hetzelfde als je dochter, alleen heb jij als volwassene iets meer levenservaring dus zul je dingen sneller kunnen oppikken en begrijpen. Maar leren doe je je leven lang…
