Diagnose vertellen aan kind, hoe pak je dat aan?
De mensen die al langer meelezen op dit forum en mij/ons gezin een beetje kennen weten dat ons meisje binnenkort getest wordt.
Stel, er komt een diagnose uit, hoe hebben jullie dat aangepakt met vertellen?
In ieder geval krijgen wij als ouders eerst de uitslag. Daarna is de vraag: Wat vertel je je kind? En wat niet? Wanneer/welke leeftijd? Vertel je dat thuis of liever bij de instelling die de testen afneemt? Beide is een optie, maar dat mogen we zelf bepalen.
Ik merk dat ik hier zelf best wat spanning door ervaar en dat ik er niet uit kom.
Ik wil het gewoon ontzettend graag goed doen.
Wat ook nog meespeelt is een enorme weerstand in mezelf. En schuldgevoel.
Ik wil eigenlijk helemaal geen test, geen diagnose, ik wil niet dat ze zich 'anders' gaat voelen.
Ik weet wel dat het goed is dat we aan de slag zijn om haar te helpen, want er was wel degelijk sprake van zorgelijk gedrag. Alleen nu het weer goed gaat, wil ik dat niet verstoren, haar uit balans brengen.
Hoe hebben jullie dit soort dingen aangepakt?
Ik heb daar hulp bij gevraagd van hulpverleners. Die hebben daar ook een rol in gespeeld en ons ook in begeleid. Psycho educatie voor haar en jullie als ouders is heel belangrijk. Veel succes!
Misschien handig om te vertellen om welke diagnose het gaat. Want dat maakt nogal uit in het vertellen.
Caroline80 schreef op 08-04-2023 om 16:01:
Misschien handig om te vertellen om welke diagnose het gaat. Want dat maakt nogal uit in het vertellen.
Eens! Door de woorden "sprake van zorgelijk gedrag" nam ik aan dat het om iets gaat in de hoek van ontwikkeling/psyche. Maar als het iets fysieks is of het zich op termijn anders gaat ontwikkelen is het een ander verhaal. Hoewel in alle gevallen hulpverleners/specialisten betrokken zijn die de diagnose stellen en dus ook ervaring hebben met het vertellen ervan.
Een jong kind, tot pakweg 4-6, heeft die testen vaak niet eens door. Het lijkt op spelletjes doen met een aardige mevrouw (of meneer). Een eventuele diagnose kun je uitleggen op hun eigen niveau. Onze 9-jarige hebben we destijds verteld dat de psycholoog zou helpen met uitzoeken waar haar boze buien vandaan kwamen. Het testen zelf vond ze gewoon leuk. Omdat er geen duidelijke diagnose uit kwam, hebben we dat niet met haar gedeeld.
Er even vanuit gaande dat het phychisch is. Bij ons zat er een heel na traject aan vast. Zowel voor ons als voor dochter. Haar werd hier toen verteld hoe haar hoofd werkt en dat die anders werkt dan andere mensen. Het naampje wat erbij hoort werd wel verteld maar is/was eigenlijk van minder belang. Hoewel ze het nu wel eens gebruikt als andere kinderen haar vragen waarom ze zich op een bepaalde manier gedraagd. Dan benoemd ze het gewoon en wordt het vervolgens eigenlijk altijd wel geaccepteerd.
Over dat "anders" voelen. Kans is groot dat ze zich al anders voelt. Mijn dochter had al op jonge leeftijd door dat ze "anders" was. Het heeft haar alleen maar goed gedaan dat ze het nu een naam kon geven en vooral dat ze uitleg kreeg over hoe het in haar hoofd werkte.
Ik snap je wel hoor. Zelf moest ik ook een drempel over. Ze was voor mij gewoon mijn ietwat bijzondere kind. Ons "broodje frikandel speciaal" noemen we haar wel eens onder elkaar. Maar het heeft haar echt veel goed gedaan en mijzelf ook meer inzicht gegeven over wat er allemaal in dat koppie speelt.
Hoe vooral niet ...
Ik kreeg het op mijn 14de in de auto te horen omdat een oom zich per ongeluk versprak tegen mijn moeder (waar ik bij was).
En ik nadien in de auto wilde weten van mijn moeder waar ie het in 's hemelsnaam over had.
Zorg dus dat kind het - na jullie - als eerste te horen krijgt. Waarbij je het natuurlijk anders brengt aan een 4-jarige dan aan een 12-jarige.
Voor de duidelijkheid; het gaat om een onderzoek naar autisme, waarvan het niet zeker is of er iets uitkomt. Het zou kunnen, maar het zou ook net zo goed kunnen van niet. Dochter wordt over twee weken acht jaar.
Ik wil sowieso niet dat ze het van een ander hoort of dat een ander het eerder weet dan zij zelf. De vraag met wie we een eventuele diagnose wel en niet willen delen spookt ook geregeld door mijn hoofd.
Ik vind het lastig in te schatten hoe ze gaat reageren, haar reacties zijn niet altijd goed te peilen en het hangt ook een beetje af van haar algemene gemoedstoestand op dat moment.
De plus-kant. Dus niet beginnen met de diagnose maar met waar je kind het best lastig mee heeft, daar is nu iets op gevonden om het makkelijker te maken. En later kan je iets vertellen over de diagnose, die je kind deelt met zoveel andere kinderen waarvan sommige het weten (en er mee aan de slag kunnen) en sommige het niet weten en dikke kans dat die blijven aanmodderen. Zoo bijzonder is het ook weer niet. Dus, welkom bij de club van mensen die al weten welke smaak van leren bij ze past!
Jullie dochter is 8 toch?
Jullie krijgen eerst de uitslag en als er een diagnose is kun je er voor kiezen om het samen met de hulpverlener aan dochter te vertellen. Zij hebben hier ervaring mee en kunnen dit goed uitleggen op leeftijd en aangezien je zelf zo'n weerstand hebt en wellicht je eigen diagnose nooit goed hebt geaccepteerd ( vul ik even in) zou ik dat daar doen.
Bij een diagnose zit er vaak een heel natraject aan vast voor jullie als ouders en begeleiding voor dochter. Wij hebben het oudste zoon op die leeftijd verteld met de hulpverlener en dat ging prima, was een duidelijk verhaal en hij begreep dat prima. Bij peuter/ kleuterleeftijd zal dat anders zijn maar dat is je dochter niet meer. Ze zal nu vermoedelijk ook wel door hebben dat ze anders is. Iedereen is anders!!!!
Je vult nu te veel van te voren in; het is niet gezegd dat ze na een diagnose perse uit balans zal raken of zich anders gaat voelen. Misschien is er juist wel opluchting. Dat was bij mijn zoon in ieder geval wel zo. En hij had veel baat bij het vervolgtraject. Wij zijn er altijd open en eerlijk over geweest in onze omgeving en dat werkte alleen maar positief.
Kijk jij bent opgegroeid in een gezin waar het gebruikelijk was om dit soort zaken te verzwijgen en niet eerlijk over te zijn, je hoorde je diagnose pas ver in de volwassenheid. En.....heeft dat nou echt veel voordelen gehad?
Sterkte, ik weet hoe moeilijk je het vind en leef echt met je mee. Ik hoop echt dat het deuren voor jullie opent want ook voor jou kan het helend werken. Jullie zijn al zo ver gekomen, Zet hem op meid!
Gingergirl schreef op 08-04-2023 om 17:16:
Jullie dochter is 8 toch?
Jullie krijgen eerst de uitslag en als er een diagnose is kun je er voor kiezen om het samen met de hulpverlener aan dochter te vertellen. Zij hebben hier ervaring mee en kunnen dit goed uitleggen op leeftijd en aangezien je zelf zo'n weerstand hebt en wellicht je eigen diagnose nooit goed hebt geaccepteerd ( vul ik even in) zou ik dat daar doen.
Bij een diagnose zit er vaak een heel natraject aan vast voor jullie als ouders en begeleiding voor dochter. Wij hebben het oudste zoon op die leeftijd verteld met de hulpverlener en dat ging prima, was een duidelijk verhaal en hij begreep dat prima. Bij peuter/ kleuterleeftijd zal dat anders zijn maar dat is je dochter niet meer. Ze zal nu vermoedelijk ook wel door hebben dat ze anders is. Iedereen is anders!!!!
Je vult nu te veel van te voren in; het is niet gezegd dat ze na een diagnose perse uit balans zal raken of zich anders gaat voelen. Misschien is er juist wel opluchting. Dat was bij mijn zoon in ieder geval wel zo. En hij had veel baat bij het vervolgtraject. Wij zijn er altijd open en eerlijk over geweest in onze omgeving en dat werkte alleen maar positief.
Kijk jij bent opgegroeid in een gezin waar het gebruikelijk was om dit soort zaken te verzwijgen en niet eerlijk over te zijn, je hoorde je diagnose pas ver in de volwassenheid. En.....heeft dat nou echt veel voordelen gehad?
Sterkte, ik weet hoe moeilijk je het vind en leef echt met je mee. Ik hoop echt dat het deuren voor jullie opent want ook voor jou kan het helend werken. Jullie zijn al zo ver gekomen, Zet hem op meid!
Enerzijds denk ik dat thuis de meest veilige omgeving is, anderzijds is het misschien ook wel fijn als degene die - al dan niet - iets vaststelt, dat ook vertelt. Met lichamelijke dingen is dat ook zo gegaan. De ene keer reageert ze heel boos en verdrietig met enorme weerstand, de andere keer meer begripvol en gelaten. En dat is redelijk willekeurig en daardoor moeilijk te peilen.
Ze heeft al therapie en het gaat nu goed. Binnenkort is dat traject klaar, al kunnen we altijd terug als het weer minder gaat of er nieuwe problemen optreden.
De benadering van mijn ouders wil ik zeker niet kiezen, maar ik weet ook niet zo goed hoe dan wel.
Ik merk dat mijn spanning erg hoog zit zodra ik hier aan denk. Ik voel boosheid naar mezelf en soms branden de tranen achter mijn ogen. En dan voel ik me ook weer schuldig omdat ik zoveel moeite heb met acceptatie. Soms voel ik ook boosheid over de situatie en moet ik moeite doen om dat niet op mijn man of dochter af te reageren.
MamaE schreef op 08-04-2023 om 17:32:
[..]
Enerzijds denk ik dat thuis de meest veilige omgeving is, anderzijds is het misschien ook wel fijn als degene die - al dan niet - iets vaststelt, dat ook vertelt. Met lichamelijke dingen is dat ook zo gegaan. De ene keer reageert ze heel boos en verdrietig met enorme weerstand, de andere keer meer begripvol en gelaten. En dat is redelijk willekeurig en daardoor moeilijk te peilen.
Ze heeft al therapie en het gaat nu goed. Binnenkort is dat traject klaar, al kunnen we altijd terug als het weer minder gaat of er nieuwe problemen optreden.
De benadering van mijn ouders wil ik zeker niet kiezen, maar ik weet ook niet zo goed hoe dan wel.Ik merk dat mijn spanning erg hoog zit zodra ik hier aan denk. Ik voel boosheid naar mezelf en soms branden de tranen achter mijn ogen. En dan voel ik me ook weer schuldig omdat ik zoveel moeite heb met acceptatie. Soms voel ik ook boosheid over de situatie en moet ik moeite doen om dat niet op mijn man of dochter af te reageren.
Ik zou kiezen om dat eerst met de hulpverlener te bespreken en dan met die persoon het een andere keer samen te vertellen. En vooral niet zo officieel als brenger van (slecht) nieuws, maar ontspannen als feit.
Ze heeft een gebruiksaanwijzing net als ieder ander, alleen de inhoud verschilt maar.
Je hebt geen veilige omgeving nodig, maar veilige personen.
Daar is een professional heel veilig en geschikt voor. Zeker omdat die dan de 1e reacties kan peilen en voor jullie dan het stof wat is neergedaald.
Ik denk zomaar dat jij er meer last van hebt dan zij en alles wat je accepteert als: het is nu eenmaal zo en dat is prima, dat wordt ook geen ding. Het is ( bijvoorbeeld) maar autisme, geen doodsvonnis😉
MamaE schreef op 08-04-2023 om 17:32:
[..]
Enerzijds denk ik dat thuis de meest veilige omgeving is, anderzijds is het misschien ook wel fijn als degene die - al dan niet - iets vaststelt, dat ook vertelt. Met lichamelijke dingen is dat ook zo gegaan. De ene keer reageert ze heel boos en verdrietig met enorme weerstand, de andere keer meer begripvol en gelaten. En dat is redelijk willekeurig en daardoor moeilijk te peilen.
Ze heeft al therapie en het gaat nu goed. Binnenkort is dat traject klaar, al kunnen we altijd terug als het weer minder gaat of er nieuwe problemen optreden.
De benadering van mijn ouders wil ik zeker niet kiezen, maar ik weet ook niet zo goed hoe dan wel.Ik merk dat mijn spanning erg hoog zit zodra ik hier aan denk. Ik voel boosheid naar mezelf en soms branden de tranen achter mijn ogen. En dan voel ik me ook weer schuldig omdat ik zoveel moeite heb met acceptatie. Soms voel ik ook boosheid over de situatie en moet ik moeite doen om dat niet op mijn man of dochter af te reageren.
Thuis voelt misschien veiliger maar het belangrijkste is dat je dochter het duidelijk en vooral begrijpend voor haar krijgt uitgelegd en dat als ze vragen heeft dit goed kan stellen. Persoonlijk denk ik dat als je zo hoog in je emotie zit zoals jij zit....is dat ook niet " veilig" om het dan thuis te doen. Veel te emotioneel en kans dat dochter jouw spanning verkeerd vertaald. Je schreef onlangs al dat het erg goed gaat momenteel tussen jullie, fijn toch. Laat dit over aan de mensen die haar testen.
Ik denk dat in zijn geheel jij er het meeste moeite mee hebt, net wat Max zegt; het is geen doodvonnis, het is " maar" autisme. Iets wat tegenwoordig gewoon bespreekbaar is.
Mocht ze een diagnose krijgen dan is de training voor ouders een aanrader. Vonden wij niet alleen heel waardevol maar ook erg leuk. Veel geleerd, veel gedeeld en ook veel gelachen.
Probeer echt rustiger er in te worden, daar help je je dochter het beste mee.
Toen mijn dochter de diagnose dyslexie kreeg is het haar uitgelegd door de behandelaar/tester. Dat had ik, zeker omdat ik haar moeder ben, niet beter gekund. Vraag het aan de professionals, daar zijn ze voor.
Het klinkt alsof jijzelf nogal wat lading voelt bij een eventuele diagnose; dat jij vooral denkt dat het 'anders' zal gaan voelen. Mijns inziens moet je daar mee stoppen. Je dochter wordt er echt niet anders van. Een diagnose kan alleen helpen om de problemen beter te begrijpen en er dus naar te handelen. Niets meer en niets minder.
Ik zou, zeker als je dochter al 8 is, er geen doekjes om winden, maar in kindertaal vertellen waar het onderzoek voor is en wat haar 'mankeert'. Het zal haar alleen maar helpen zichzelf te begrijpen.
De laatste weken gaat het inderdaad echt heel lekker tussen ons, zonder ruzies, verwijten en boze buien, gewoon zoals ik graag zou willen dat het altijd zou gaan. Ik ben dus bang dat dat evenwicht verstoord wordt, misschien ook mede door mezelf omdat ik in een vlaag van verstandsverbijstering of te hoog oplopende spanning verkeerde dingen doe of zeg. Dat zou niet de eerste keer zijn.
Ik ben het wel met jullie eens dat ik zelf niet de aangewezen persoon hiervoor ben omdat het voor mij te beladen is. Mijn man heeft zoiets van 'eerst eens afwachten wat er uit komt en dan kijken we wel verder'. Mij houdt het veel meer bezig. En ja, ik maak het waarschijnlijk in mijn hoofd weer veel te groot en veel te veel een ding.
Ik zie mezelf wel in staat om uit onmacht en verdriet knallende ruzie te maken met mijn man hierover. Ook dat zou niet de eerste keer zijn en ik heb het al om de meest idiote redenen voor elkaar gekregen. Zucht...wat ben ik soms toch een vreselijk vermoeiend mens.
Maar in ieder geval heel erg bedankt voor jullie feedback en het meedenken.
