De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Jullie hebben allebei gelijk.
Hij zegt: "het is maar een klein deel van het jaar, ze zijn er veel vaker niet dan wel"
Dat klopt, als jij even op je tanden bijt is het zo voorbij. Dus ik snap dat hij dit zegt.
Punt is echter dat jij vanaf dag 1 van jullie relatie bepaalde 'voorwaarden' in je hoofd hebt en continu bezig bent om de relatie te bewaken/vorm te geven zodat het volgens jouw wensen kan gaan. Dus jij denkt vooruit en je ziet dat het niet voorbij is als je even op je tanden bijt. En daar kan hij nog geen gedachten aan wijden (dat vond hij altijd al minder relevant dan jij denk ik?)
Maar in plaats van dat jullie samen besluiten: we zetten nu even de tanden op elkaar en als de kinderen terug naar moeder zijn gaan wij uitgebreid een weekend weg en brainstormen met elkaar wat de toekomst kan zijn zitten jullie vast je eigen patroon.
En het is voor hem belastend en emotioneel, deze tijd én voor jou is het inspannend én je lijkt telkens je somberste vooruitzichten werkelijkheid te zien worden (en je krijgt dan stress, flapt er dingen uit . . .).
Dus misschien kun je hem overtuigen dat je heel graag samen met hem tijd wil nemen om over de toekomst te praten, zonder verwijten etc. zodra zijn kinderen weg zijn. En als je het echt meent, als je echt met hem wil proberen om een oplossing te vinden dan zal hij je hopelijk geloven en houden jullie allebei energie over voor nu.
gr Angela
Angela1967 schreef op 26-08-2021 om 10:54:
Jullie hebben allebei gelijk.
Hij zegt: "het is maar een klein deel van het jaar, ze zijn er veel vaker niet dan wel"
Dat klopt, als jij even op je tanden bijt is het zo voorbij. Dus ik snap dat hij dit zegt.
Punt is echter dat jij vanaf dag 1 van jullie relatie bepaalde 'voorwaarden' in je hoofd hebt en continu bezig bent om de relatie te bewaken/vorm te geven zodat het volgens jouw wensen kan gaan. Dus jij denkt vooruit en je ziet dat het niet voorbij is als je even op je tanden bijt. En daar kan hij nog geen gedachten aan wijden (dat vond hij altijd al minder relevant dan jij denk ik?)
Maar in plaats van dat jullie samen besluiten: we zetten nu even de tanden op elkaar en als de kinderen terug naar moeder zijn gaan wij uitgebreid een weekend weg en brainstormen met elkaar wat de toekomst kan zijn zitten jullie vast je eigen patroon.
En het is voor hem belastend en emotioneel, deze tijd én voor jou is het inspannend én je lijkt telkens je somberste vooruitzichten werkelijkheid te zien worden (en je krijgt dan stress, flapt er dingen uit . . .).
Dus misschien kun je hem overtuigen dat je heel graag samen met hem tijd wil nemen om over de toekomst te praten, zonder verwijten etc. zodra zijn kinderen weg zijn. En als je het echt meent, als je echt met hem wil proberen om een oplossing te vinden dan zal hij je hopelijk geloven en houden jullie allebei energie over voor nu.
gr AngelaIn elk geval denken we dat we allebei gelijk hebben.
Ja, een maand is een klein deel van het jaar. 1/12e zo ongeveer en zeg maar 11/12e zijn ze er niet. Maar op deze manier is een maand erg lang. Als je een maand op vakantie gaat met je buren en daar in één huisje zit, dan wordt dat waarschijnlijk ook erg lang. Stomme vergelijking, maar je snapt m'n punt vast wel.
Op dat punt vind ik hem lastig te peilen. Het lijkt soms alsof hij dingen van moment tot moment bekijkt. Dat heb ik ook lang gedacht. Maar inmiddels toch het sterke vermoeden dat dat maar schijn is en niet zo is. In plaats van iemand die het van dag tot dag bekijkt, lijkt het toch meer een type "weten dat je zegt, maar niet alles zeggen wat je weet/vindt/wilt" te zijn.
Ik had vantevoren in mijn hoofd dat als er ruzie komt dat dat dan waarschijnlijk over de kinderen zal zijn. En dat blijkt inderdaad zo te zijn. Verder is er geen ruzie of discussie geweest over andere onderwerpen. Dus mijn vrees is daarmee wel bevestigd inderdaad. En over vrees gesproken. Nu zou het even daar zijn, is het meer dan een maand hier geworden, wie weet wordt dat straks drie maanden. Dan zit je nog steeds in de situatie dat je lang (maar dan nog langer) te dealen hebt met de opvoeding die is gedaan door een ander.
Dat er nu geen oplossing komt, daar heb je een punt. Ik probeer het nu maar zo goed mogelijk door te komen, ondanks dat ik me er niet goed bij voel. Erover praten lukt vast beter als we "uit de situatie" zijn.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 10:43:
[..]
Dat eerste denk ik ook. Hij neemt alles in elk geval heel letterlijk en blijft er lang over doorgaan.
Dat denk ik niet. Hij vindt dat ik zijn kinderen moet accepteren zoals ze nu zijn en me "constructief op moet stellen" (zijn woorden). En eigenlijk dat ik me niet aan moet stellen ("het is maar een klein deel van het jaar, ze zijn er veel vaker niet dan wel"). Denk dat hij helemaal niet in z'n eentje ergens in 'n huis vast op een plek wil zitten.
Al met al lijkt de discussie tussen ons aardig vastgelopen te zijn, ondanks dat er amper nog over gepraat is.
Ik vrees dan ook dat jullie hier niet uit gaan komen. Ik begrijp wel dat hij in het huis waar jullie samenwonen zijn kinderen wil ontvangen maar jij trekt het niet als ze zich niet goed genoeg gedragen.
dan schreef op 26-08-2021 om 11:06:
[..]
Ik vrees dan ook dat jullie hier niet uit gaan komen. Ik begrijp wel dat hij in het huis waar jullie samenwonen zijn kinderen wil ontvangen maar jij trekt het niet als ze zich niet goed genoeg gedragen.
Dat is de kern ja. Behalve dat "niet goed genoeg", dat klinkt toch een beetje alsof de lat heel erg hoog ligt.
Dat is naar mijn gevoel niet zo. Hun gedrag is echt vrij extreem. Voorbeelden zijn in dit topic gegeven.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 11:09:
[..]
Dat is de kern ja. Behalve dat "niet goed genoeg", dat klinkt toch een beetje alsof de lat heel erg hoog ligt.
Dat is naar mijn gevoel niet zo. Hun gedrag is echt vrij extreem. Voorbeelden zijn in dit topic gegeven.
Daar kan ik niet over oordelen, hoe hun gedrag is. Maar jullie moeten tot een oplossing komen waarin je je beiden kunt vinden anders is het gedoemd te mislukken.
Is er geen oplossing dat jij zorgt dat je een deel van die periode dat ze hier zijn aan het werk bent? Dan heeft hij genoeg tijd met hen alleen en jij loopt in huis niet steeds op je tenen. En dat hij dan wel zorgt dat alles aan kant is, dus geen rondslingerend speelgoed als je thuis komt. Of je gaat een dagje op pad met familie of vrienden. Ik denk dat er heus wel afspraken te maken zijn waarbij jullie je beiden goed voelen en de kinderen ook.
dan schreef op 26-08-2021 om 11:22:
[..]
Daar kan ik niet over oordelen, hoe hun gedrag is. Maar jullie moeten tot een oplossing komen waarin je je beiden kunt vinden anders is het gedoemd te mislukken.
Is er geen oplossing dat jij zorgt dat je een deel van die periode dat ze hier zijn aan het werk bent? Dan heeft hij genoeg tijd met hen alleen en jij loopt in huis niet steeds op je tenen. En dat hij dan wel zorgt dat alles aan kant is, dus geen rondslingerend speelgoed als je thuis komt. Of je gaat een dagje op pad met familie of vrienden. Ik denk dat er heus wel afspraken te maken zijn waarbij jullie je beiden goed voelen en de kinderen ook.
Da's wel een beetje wat hij nu probeert. Als ik thuis kom of in het weekend naar beneden kom, dan is alles opgeruimd e.d. Was in het begin niet zo. En hij is vaak weg met ze.
Maar goed, die rommel is een van de elementen van hun gedrag.
Geen bord voor de kop maar de complete Chinese Muur. Tjonge.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 11:30:
[..]
Da's wel een beetje wat hij nu probeert. Als ik thuis kom of in het weekend naar beneden kom, dan is alles opgeruimd e.d. Was in het begin niet zo. En hij is vaak weg met ze.
Maar goed, die rommel is een van de elementen van hun gedrag.
Die kinderen en rommel (en gedrag) horen bij je vriend, dat kun je niet weg poetsen en zal je moeten accepteren als je met hem verder wil.
Je hebt al gemerkt dat ruzie erover maken het alleen maar erger maakt. Ik begrijp jouw ergernis, maar helaas moet je die aan de kant schuiven omwille van je relatie.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 11:09:
[..]
Dat is de kern ja. Behalve dat "niet goed genoeg", dat klinkt toch een beetje alsof de lat heel erg hoog ligt.
Dat is naar mijn gevoel niet zo. Hun gedrag is echt vrij extreem. Voorbeelden zijn in dit topic gegeven.
Die voorbeelden van je zijn helemaal niet extreem als je een beetje zou snappen hoe kinderen in elkaar zitten. Maar dat doe je niet. Je wil a la Dorian Grey dat het plaatje perfect klopt zoals in je hoofd, succes daar mee want dat kan niet.
Arme kinderen (5 en 6 he) die niets goed kunnen doen.
je praat echt over de situatie alsof je man een vervelende hobby heeft, die jou niet goed uitkomt. Alsof hij overal zijn visspullen laat slingeren en dat alles naar vis en maden stinkt.
Of misschien zijn bergbeklimspullen met stof en gruis en modder. Daar twijfel ik nog over.
Ik vind het wel heel bijzonder/knap om zo bij je standpunt te blijven. Kun je een voorbeeld noemen van een situatie rondom zijn kinderen die je zonder morren of zeuren of moeilijk gedoe heel enthousiast omarmd hebt? Of zelfs geïnitieerd?
het is blijkbaar niet net als bij de familie Ingalls, in het kleine huis op de prairie, waar altijd iedereen bij komt in hun al kleine huisje en krappe budget.
Als 1/12e al zo'n opgave is voor jou, hoe moet dat dan voor je vriend zijn? Jouw pubers zijn er elke dag en die zullen toch ook niet altijd muisstil zijn, het zijn pubers met hun eigen issues.
Ik snap wel dat dit voor je vriend heel scheef voelt. Hij past zich aan jou en jouw gezin aan, 24/7, maar jij bent niet bereid je aan te passen, zelfs niet voor een korte tijd.
dan schreef op 26-08-2021 om 11:53:
het is blijkbaar niet net als bij de familie Ingalls, in het kleine huis op de prairie, waar altijd iedereen bij komt in hun al kleine huisje en krappe budget.
Ja maar de kinderen moeten zich wel beeldig gedragen, dat is hoe TO het voor ogen heeft en daarmee basta! Anders ziet ze het niet zitten.
Doemijdieglazenbol schreef op 26-08-2021 om 11:52:
Ik vind het wel heel bijzonder/knap om zo bij je standpunt te blijven.
ja ik voel daar een bepaalde 'gevoelsdoofheid' in, een gebrek aan empathie en zich ook echt niet voor kunnen stellen hoe onprettig het is voor vriend en zijn kinderen. Een 'ik vind dit zo, dus is het zo'- houding. Nou gaat iedereen tegen haar aan zitten praten dat dat niet fraai is, maar dat lijkt ook niet aan te komen...
Ik vermoed eerder een onmogelijkheid voor ts om zich in anderen te verplaatsen. En dan bedoel ik niet dat ze het niet wil, maar omdat ze het niet kan.
A12345: is dat in een andere situaties ook wel eens gebleken?
Ik probeer het nog eens: het gedrag van die kinderen is niet relevant. Het zijn de kinderen van jouw partner. Daar houdt hij van. Daar draagt hij verantwoordelijkheid voor. Die wil en moet hij in zijn leven hebben. Zo werkt dat met ouders en kinderen. Of die kinderen nu draken zijn of niet. Totaal irrelevant.
Jij bent als partner optioneel. Op basis van jouw gedrag kan hij jou wel of niet in zijn leven kiezen.
