De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Doornroosje75 schreef op 26-08-2021 om 12:16:
Ik probeer het nog eens: het gedrag van die kinderen is niet relevant. Het zijn de kinderen van jouw partner. Daar houdt hij van. Daar draagt hij verantwoordelijkheid voor. Die wil en moet hij in zijn leven hebben. Zo werkt dat met ouders en kinderen. Of die kinderen nu draken zijn of niet. Totaal irrelevant.
Jij bent als partner optioneel. Op basis van jouw gedrag kan hij jou wel of niet in zijn leven kiezen.
De kans dat hij ervoor kiest om haar niet meer in zijn leven te willen, acht ik wel groot.
Ma_Flodder schreef op 26-08-2021 om 12:08:
[..]
Ja maar de kinderen moeten zich wel beeldig gedragen, dat is hoe TO het voor ogen heeft en daarmee basta! Anders ziet ze het niet zitten.
Ze ziet het sowieso niet zitten want ze wilde het al niet voor ze de kinderen uberhaupt ontmoet had. Dat ze zich in haar ogen misdragen is alleen maar bewijs voor haar dat ze gelijk had.
De basis van het probleem is dat to de kinderen überhaupt niet in hun leven wil. Ze vond in ieder geval aan het begin dat de moeder gewoon voor haar kinderen moet zorgen en ze wil alle aandacht van vriend voor zichzelf en haar kinderen. Ze grijpt van alles aan als excuus om de kinderen af te kunnen wijzen.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 10:34:
[..]
Dat is bij ons eigenlijk helemaal geen punt. Ooit zouden we ook wel iets gaan kopen. Maar dat doe je niet meteen in het begin. Je kunt er 'n heel punt van maken van wie de huur betaalt, wiens huis het is, van wie de meubels zijn, etc, maar dat hebben we nooit gedaan. Ook nu niet overigens.
Nee en precies dat maakt het lastig voor me. Ik krijg met iets te maken, maar heb er zelf amper invloed op. En dat misschien elke vakantie weer.
Ik denk niet dat hij dat gaat doen. Ook toen hij in hotels zat weleens gevraagd of het niet handiger was om iets te huren, maar dat vond hij niet.
Omgekeerd is het voor mij nu ook geen thuis. Thuis voel je je thuis, kom je tot rust, etc. Dat lukt me nu allemaal niet.
Het belang van kinderen is uiteindelijk ook dat ze opgevoed worden en zich gaan gedragen. Waarom voeden we anders kinderen op? Dan zou je net zo goed opvoeding achterwege kunnen laten en je alleen maar richten op ze het op korte termijn naar de zin te maken.
Ik vind het zo wonderlijk dat je de belangrijkste dingen gewoon niet leest, of wil lezen, en een alleen maar een ding aanhaalt wat JIJ wil. Je gaat namelijk wéér voorbij aan de relatie van de kinderen met hun vader en geeft antwoord op een vraag die niet gesteld is.
Ik zeg namelijk nergens dat die kinderen geen opvoeding nodig hebben. Ik zeg wel dat jij niet de aangewezen persoon bent om die kinderen op te voeden zoals jij denkt dat goed is. De opvoeding komt van de ouders en jij wordt erbij betrokken en bent niet leidend in deze.
Tickel schreef op 26-08-2021 om 13:15:
[..]
Ik vind het zo wonderlijk dat je de belangrijkste dingen gewoon niet leest, of wil lezen, en een alleen maar een ding aanhaalt wat JIJ wil. Je gaat namelijk wéér voorbij aan de relatie van de kinderen met hun vader en geeft antwoord op een vraag die niet gesteld is.
Ik zeg namelijk nergens dat die kinderen geen opvoeding nodig hebben. Ik zeg wel dat jij niet de aangewezen persoon bent om die kinderen op te voeden zoals jij denkt dat goed is. De opvoeding komt van de ouders en jij wordt erbij betrokken en bent niet leidend in deze.
Nee, ik ben niet leidend, maar heb er wel mee te maken natuurlijk. Ja, het zijn zijn kinderen en ja, het ze zijn er vaker niet dan wel. Maar met dit gedrag en zijn veranderde manier van doen is meer dan 'n maand al lang, laat staan 2 of 3 maanden.
Granny71 schreef op 26-08-2021 om 12:33:
[..]
Ze ziet het sowieso niet zitten want ze wilde het al niet voor ze de kinderen uberhaupt ontmoet had. Dat ze zich in haar ogen misdragen is alleen maar bewijs voor haar dat ze gelijk had.
Dat is inderdaad een bevestiging. Als ze er niet zijn, dan is mijn vriend zichzelf niet, maar als ze er wel zijn blijkbaar ook niet.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 17:11:
[..]
Dat is inderdaad een bevestiging. Als ze er niet zijn, dan is mijn vriend zichzelf niet, maar als ze er wel zijn blijkbaar ook niet.
Weet je eigenlijk zelf wel wie hij is?
wanneer verbreek je de relatie to? Je weet nl. dat het niet werkt. Nu niet en nooit niet. Waar wacht je op?
Granny71 schreef op 26-08-2021 om 17:57:
[..]
Weet je eigenlijk zelf wel wie hij is?
Dat is een goede vraag.
A12345 schreef op 26-08-2021 om 19:50:
[..]
Dat is een goede vraag.
Jullie zijn ook best redelijk snel gaan samenwonen en dan nu dit allemaal erbij. Je kunt je afvragen of je dit echt wel wil want je zult altijd met de kinderen te maken hebben, ongeacht of ze hier zijn of in het buitenland.
Wasmachine schreef op 26-08-2021 om 13:06:
De basis van het probleem is dat to de kinderen überhaupt niet in hun leven wil. Ze vond in ieder geval aan het begin dat de moeder gewoon voor haar kinderen moet zorgen en ze wil alle aandacht van vriend voor zichzelf en haar kinderen. Ze grijpt van alles aan als excuus om de kinderen af te kunnen wijzen.
Nou, dat is het huidige probleem. Hieronder ligt een dieper probleem, en wat de uitkomst ook gaat zijn in deze situatie, ik hoop dat to in therapie gaat om dat probleem bij de wortel aan te pakken, anders vrees ik een herhaling in een andere vorm.
To, ik weet dat het eerder gevraagd is maar er staat me geen antwoord bij. Wat voor vader had jij als ki d? En verliet jij de vader van je kinderen of verliet hij jullie?
Mijn vader was vooral druk met werken. Ik ben bij de vader van mijn kinderen weggegaan na het zoveelste huiselijke geweld. Waar mijn kinderen ook getuige van zijn geweest.
dan schreef op 26-08-2021 om 19:55:
[..]
Jullie zijn ook best redelijk snel gaan samenwonen en dan nu dit allemaal erbij. Je kunt je afvragen of je dit echt wel wil want je zult altijd met de kinderen te maken hebben, ongeacht of ze hier zijn of in het buitenland.
Dat blijkt wel. En het heeft veel effect op zijn gedrag. Of ze er nu wel of niet zijn.
Wel erg zonde want los van de discussie over zijn kinderen ging het allemaal erg goed!
Diyer schreef op 26-08-2021 om 19:11:
wanneer verbreek je de relatie to? Je weet nl. dat het niet werkt. Nu niet en nooit niet. Waar wacht je op?
Eerst deze vakantie maar door komen en dan het er over hebben. Nu toch niet het moment om dit soort dingen te bespreken. Hij lijkt ook helemaal geen zin te hebben om er nu over te praten.
ik denk dat hij heel veel begraven heeft aan emoties en niet in staat is geweest om echt de consequenties zelf onder ogen te zien en het haalbaar te maken. Hij is wellicht in jullie relatie gestapt met de overtuiging dat hij het 'goed genoeg' voor elkaar had maar werd langzamerhand ingehaald door emoties. Het is ook niet niets je kinderen zo weinig zien en alle plannen die je met je vrouw had, niet meer door te zien gaan. Natuurlijk was hij daar zelf bij, maar dat hij een route heeft gekozen die niet goed was, is nu wel duidelijk. Dus ik snap niet zo goed dat jij niet meer 'medelijden' met hem hebt - hij is vooral degene die het meest lijdt onder het missen van zijn kinderen. En dat jij dat niet zag is logisch want hij zag het zelf ook niet. Maar nu je het ziet, kun je toch niet terugblijven grijpen naar het beginpunt? en zeggen dat hij het maar beter/anders had moeten regelen en blijven zeuren over het lawaai van zijn kinderen?
Er staat iets veel groters op het spel en als je echt van hem houdt dan help je hem - want daarna kunnen jullie kijken wat er voor jullie relatie mogelijk is. Voor jullie beiden zijn jullie kinderen het belangrijkste - help hem dan ook!
gr Angela
