De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:30:
[..]
Misschien geen goed voorbeeld, maar je snapt het idee wel. Voor mij voelt deze angst als echt aan.
Als hij tijdens zo'n bui bijvoorbeeld gaat sporten of iets anders gaat doen, dan haal ik me bij wijze van al in mijn hoofd dat 'ie stiekem is vertrokken en niet meer terug komt. Zijn kinderen lijken niet te wennen aan de situatie, hij soms wel, maar soms ook helemaal niet en zijn ex vond zijn aanwezigheid daar bij nader inzien ook wel erg handig.
Of dat als zijn kinderen meer tijd hier doorbrengen of zelfs helemaal naar hier komen, dat het dan weer wordt zoals in mijn vorige relatie. Dat was echt heel vervelend.
Ik snap best dat de eigen kinderen bij iedereen op één staan, maar in een samengesteld verschil hele opzichtige verschillen maken, dat gaat te ver wat mij betreft. En dan heb ik het bv over echt nooit ergens naar toe willen, behalve als zijn kinderen er waren. Of geen frisdrank in huis, behalve als hij met zijn kinderen boodschappen ging doen. En dan waren de flessen frisdrank en zakken chips bij wijze van ook nog alleen voor zijn kinderen.
Bij samen wonen is verschil maken geen goed idee. Ook al zijn jouw kinderen niet zijn kinderen en zullen ze dat ook nooit worden, het klinkt als een goed vader en stiefvader. Lijkt me een aardige man die het beste wilt voor iedereen. Als je de stap maakt voor een samengesteld gezin kan je daar toch afspraken over maken? Als hij ze kinderen vaker wilt zien en mag zien kan je toch afspraken maken hierover? Als zijn kinderen er zijn plan dan een feestdag ofzo in zodat hij ze dan extra kan verwennen en ja dan jouw kinderen dan ook. Maar hij kan ook een dag of twee alleen met zijn kinderen op stap, dat is dan toch ook geen probleem. Hebben jullie het gehad over afspraken maken?
@Tofwijf:
Dat zeg je redelijk goed. Ik zie dan voor me dat er net zoals de vorige keer toch weer opzichtige verschillen gemaakt gaan worden en dat er veel ruzie komt over de kinderen.
Wat dat betreft is mijn vriend heel anders dan dat ik ben. Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om. Voor mij misschien makkelijk praten, omdat het zijn kinderen zijn en niet mijn kinderen, maar gezien de grote afstand is het praktisch vrijwel onmogelijk om zich op te splitsen. Je komt dan vrijwel automatisch uit op de keuze van of hier leven of daar leven. Misschien ben ik zelf niet kritisch genoeg geweest. Er is over gepraat natuurlijk.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:46:
@Tofwijf:
Dat zeg je redelijk goed. Ik zie dan voor me dat er net zoals de vorige keer toch weer opzichtige verschillen gemaakt gaan worden en dat er veel ruzie komt over de kinderen.
Wat dat betreft is mijn vriend heel anders dan dat ik ben. Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om. Voor mij misschien makkelijk praten, omdat het zijn kinderen zijn en niet mijn kinderen, maar gezien de grote afstand is het praktisch vrijwel onmogelijk om zich op te splitsen. Je komt dan vrijwel automatisch uit op de keuze van of hier leven of daar leven. Misschien ben ik zelf niet kritisch genoeg geweest. Er is over gepraat natuurlijk.
Je moet met hem praten over jouw angsten en jouw verleden met hem. Want daar ligt het probleem. Niet bij hem.
En je wordt egoïstisch genoemd omdat je handelt vanuit jouw eigen belang dat voortkomt uit angst en niet uit de realiteit. Je legt het probleem wel bij jezelf neer, maar laat vervolgens niet zien dat je er iets mee wilt doen. En schuift het ook meermaals weer terug bij je vriend (want zijn reactie als hij contact heeft gehad met zijn kinderen is voor jou niet fijn). Wat je er aan kan doen is professionele hulp zoeken, want dit is jouw probleem en niet zijn probleem.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:46:
@Tofwijf:
Dat zeg je redelijk goed. Ik zie dan voor me dat er net zoals de vorige keer toch weer opzichtige verschillen gemaakt gaan worden en dat er veel ruzie komt over de kinderen.
Wat dat betreft is mijn vriend heel anders dan dat ik ben. Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om. Voor mij misschien makkelijk praten, omdat het zijn kinderen zijn en niet mijn kinderen, maar gezien de grote afstand is het praktisch vrijwel onmogelijk om zich op te splitsen. Je komt dan vrijwel automatisch uit op de keuze van of hier leven of daar leven. Misschien ben ik zelf niet kritisch genoeg geweest. Er is over gepraat natuurlijk.
Waarom kan je vriend niet gewoon zelf naar zijn kinderen gaan? Je hoeft toch niet overal bovenop te zitten?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 14:57:
[..]
Ik weet het niet.
Aan de ene kant denk ik dat hij hier vooraf beter over na had moeten denken. Hij kent zijn kinderen en zichzelf beter dan wie dan ook. Heb het idee dat hij zolang mogelijk geprobeerd heeft alle ballen in de lucht te houden. Ook ten koste van zichzelf.
Aan de andere kant ben ik zoals ik al zei vrij jaloers en hebben dingen uit mijn verleden er flink ingehakt.
Als ik dan hem bv. zie lijden omdat hij zijn kinderen mist of n.a.v. wat zijn kinderen zeggen aan de telefoon, dan wordt het er extra ingewreven dat mijn kinderen dat nooit hebben gehad. Hun vader belt ze nooit, niet eens voor hun verjaardag. Is ze nooit op komen zoeken, heeft nooit gevraagd hoe het met ze is. Daarna heb ik ze met mijn keuze voor een toenmalige partner in een vervelende situatie gebracht waar ze erg onder hebben geleden.
Waarom dan toch wéér een relatie en je kinderen met een nieuwe vriend opzadelen? Richt je op aandacht voor je kinderen ipv op een man. Het is zonde dat ze geen aandacht van hun vader krijgen maar hun moeder is zo te lezen ook veel met zichzelf bezig ipv eerst zien die kinderen groot te krijgen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:46:
@Tofwijf:
Dat zeg je redelijk goed. Ik zie dan voor me dat er net zoals de vorige keer toch weer opzichtige verschillen gemaakt gaan worden en dat er veel ruzie komt over de kinderen.
Wat dat betreft is mijn vriend heel anders dan dat ik ben. Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om. Voor mij misschien makkelijk praten, omdat het zijn kinderen zijn en niet mijn kinderen, maar gezien de grote afstand is het praktisch vrijwel onmogelijk om zich op te splitsen. Je komt dan vrijwel automatisch uit op de keuze van of hier leven of daar leven. Misschien ben ik zelf niet kritisch genoeg geweest. Er is over gepraat natuurlijk.
Omdat hij zich aangevallen voelt misschien? Het komt op mij ook over dat je hem (onbewust) verwijt tijd aan zijn kinderen te besteden (dat gaat alleen nog maar om bellen en cadeautje kopen) Ik denk dat de beste man zich niet meer open DURFT te stellen en dus omslaat.
Pobeer je eens voor te stellen hoe jij je zou voelen als de situatie omgekeerd zou zijn. Dat jouw kinderen elders zouden wonen en je met je man samen zou wonen met zijn kinderen erbij.
Zou je je kinderen missen? Verdrietig zijn? Hen vaker willen zien dan een paar keer per jaar in vakanties?
Hoe zou je het vinden als je man moeilijk deed als je je gevoelens hierover toonde? Of als hij het vervelend vond als je een cadeau voor hen wilde uitzoeken?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 15:46:
@Tofwijf:
Dat zeg je redelijk goed. Ik zie dan voor me dat er net zoals de vorige keer toch weer opzichtige verschillen gemaakt gaan worden en dat er veel ruzie komt over de kinderen.
Wat dat betreft is mijn vriend heel anders dan dat ik ben. Als ik iets zie dat me niet bevalt bij kinderen van iemand anders, dan zeg ik dat. En als ik geirriteerd ben, dan laat ik dat ook duidelijk blijken. Hij kan met mijn kinderen wel zeg maar tot 3 tellen. Dat kan ik niet.
Snap daarom ook niet goed waarom ik steeds egoistisch wordt genoemd, want ik leg het probleem duidelijk voor een groot deel bij mezelf neer. Alleen heb ik geen idee wat ik er aan kan doen.
Met hem er over praten is moeilijk. Zo gauw als het over zijn kinderen gaat, slaat hij om. Voor mij misschien makkelijk praten, omdat het zijn kinderen zijn en niet mijn kinderen, maar gezien de grote afstand is het praktisch vrijwel onmogelijk om zich op te splitsen. Je komt dan vrijwel automatisch uit op de keuze van of hier leven of daar leven. Misschien ben ik zelf niet kritisch genoeg geweest. Er is over gepraat natuurlijk.
Dus je ziet problemen die er helemaal niet zijn en maakt daar ruzie over?
Je zou als man zijnde om minder weglopen.
Jij hebt je vorige relatie nog niet verwerkt, en handelt alsof je daar nog (weer?) inzit. Als je zo doorgaat, is de kans groot dat deze relatie ook niet goed afloopt. In mijn vorige post maakte ik een opmerking over hoe jij andersmans emoties ervaart, zou je daar nog antwoord op kunnen geven? Ik ben namelijk echt benieuwd naar je antwoord.
Whateffah schreef op 01-08-2021 om 15:30:
Ik vind je wat emotieloos overkomen, heb je moeite om je te verplaatsen in andere mensen, je in te voelen in andermans situaties? Het komt zo zwart/wit over. Je praat alsof je relaties je zijn overkomen, alsof je daar geen zeggingschap in had, nu ook weer met deze man. Hij heeft dit niet goed doorgedacht, maar jij was hier toch ook bij? Ik neem aan dat je, zeker gezien je ervaringen in eerdere relaties, het samenwonen met deze man goed heb doordacht? Het is een beetje alsof je van een afstandje de boel staat te beschrijven, alsof je niet echt een connectie maakt of niet echt over jou gaat.
Dit gevoel heb ik ook een beetje over jouw houding tov van de (soms) confronterende reacties hier, alsof het niet echt aankomt. Ja feitelijk wel maar niet qua emotie.
Omdat ik hem niet echt begrijp. Hij heeft een keuze gemaakt en tobt nu met de gevolgen van zijn keuze.
Voor mij was het toen lastig in te schatten hoe hij zou reageren, hoe zijn kinderen zouden reageren en ook niet dat zijn ex opeens 180 graden zou draaien (van alles afkraken wat hij doet naar klagen dat hij weg is).
Hij heeft het niet goed doordacht, dat is wel zeker. Ik heb misschien teveel gedacht dat het wel goed zou komen. Vertrouwd op dat hij het het beste weet wat wijsheid is.
Heb me er toen ook niet mee bemoeid allemaal. Dat had ik misschien meer moeten doen. Hij probeert alle ballen in de lucht te houden en iedereen tevreden te houden, maar dat lukt niet.
Ik zou in zijn geval in ieder geval een omgangsregeling af hebben gesproken waarbij je de kinderen tijdens de vakanties mee kunt nemen. Nu mag hij ze zien wanneer hij wil, maar moet hij wel daar naar toe. Wat met corona niet zo makkelijk is. Ik denk dan van speel het wat harder. Natuurlijk loopt hij het risico dat dat niet lukt, maar veel verschil met de situatie van nu maakt dat ook niet uit.
TO heeft een probleem maar haar partner ook. Ik ben het niet eens dat sommigen hier zeggen dat alleen TO een probleem heeft. Op mij komt een en ander ook nogal egoïstisch over maar wordt denk ik ook ingegeven door angst van TO. Hulp zoeken voor zichzelf is wel een eerste vereiste want ik kan haar op een briefje geven dat dit fout gaat in elke relatie. Zodra zij ook maar denkt dat iets gaat lopen zoals bij de andere relatie gaat ze ahw schoppen en gillen boos en moeilijk doen. Dan gaat het met niemand lukken..
Haar vriend heeft natuurlijk ook een probleem. Woonde al ergens waar het niet leuk was. Zat daar vast vanwege de kinderen. Woont nu weer definitief in Nederland en dan breekt er ook nog een coronapandemie uit. Dat laatste was niet te voorzien. De rest zijn allemaal eigen keuzes. Hij zat sowieso al klem ( want wilde daar niet wonen maar wilde niet definitief weg vanwege de kinderen) dat is een bijna onoplosbaar probleem. Hij had het vast graag anders gezien. Hij heeft ook ondersteuning nodig.
TO het lijkt mij dat als jullie deze relatie een kans wil geven jullie samen een oplossing moeten vinden zodat hij zoveel mogelijk naar zijn kinderen kan. En hij heeft jou ondersteuning nodig om dit vol te houden. Nu voer je alleen maar de druk op en spreekt hij niet meer tegen je over zijn kinderen. Dat snap ik want jij wil dat niet horen en gaat hysterisch daarop reageren. Als je liefde wilt krijgen dan is het het beste om veel liefde te geven. Hij lijkt mij een aardige man. Echt TO het is echt mogelijk om veel aandacht aan je eigen kinderen te besteden en ook een goede relatie op te bouwen met stiefkinderen. Neem hem in je armen zeg sorry en onderzoek hoe je hem kan helpen.. alleen al jouw luister houding gaat hem helpen
Er is al veel geschreven. Ik probeer je vraag even te ontleden. Als ik abuis ben, dan hoor ik dat wel, TO.
'Heeft er iemand tips?' Kun je specifieker zijn waarover je precies tips wilt?
'Ik ben bang dat er vaker ruzie komt.' Waar zit voor jou het probleem? En waarin zit de oplossing?
'Bang dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest.' Als in: relatie over? Mijn gedachte is: is hij nu aan het kiezen tussen twee kanten? Als je kiest in je leven, laat je aan de andere zijde altijd iets achter. Dat gaat automatisch in meer of mindere mate met verlies gepaard. Verder denk ik dat als je kinderen hebt, je de kinderen altijd voorop moeten. Zij hebben geen keuze.
'Bang dat dat hij echt in een depressie komt.' Is dat werkelijk je angst? Of zit de angst meer bij jou, wat jij eronder zult gaan lijden?
Edit: hoe verplaats jij je doorgaans in hem? Ik lees dat je bepaalde dingen van hem niet begrijpt. Waaruit blijkt dat jij hem wilt begrijpen?
Yolo schreef op 01-08-2021 om 15:52:
[..]
Omdat hij zich aangevallen voelt misschien? Het komt op mij ook over dat je hem (onbewust) verwijt tijd aan zijn kinderen te besteden (dat gaat alleen nog maar om bellen en cadeautje kopen) Ik denk dat de beste man zich niet meer open DURFT te stellen en dus omslaat.
Ik stoor me eraan dat hij me probeert buiten te sluiten op dat gebied. Voor een deel komt dat misschien door mijn reactie.
Misschien moeten we op dat punt alles vergeten wat er is gezegd en dat weer vanaf het begin opnieuw op gaan pakken.
Ik vind het helemaal niet vervelend als hij met zijn kinderen belt. Wat ik wel vervelend vind is dat hij daarna elke keer van streek is.
En dat er uiteindelijk nooit iets op wordt gelost. In de zin van laat de kinderen in de vakanties hierheen komen. Dan ziet hij zijn kinderen, zijn kinderen hun vader en heeft zijn ex haar handen ook even vrij. Met de zomervakantie, kerstvakantie, herfstvakantie en voorjaarsvakantie heb je dan vier momenten in een jaar.
Of in het kort gezegd: dat de omgangsregeling af wordt gestemd op de huidige situatie. Al het andere lijkt me ook weer dweilen met de kraan open. De hele vakantie op en neer rijden, dat is niet vol te houden. Los van dat dat nu met corona moeilijk is.
Wat ik ervan mee krijg / zelf invul is dat hij bang is dat hij zo'n zaak verliest en wordt afgescheept met een hele beperkte omgangsregeling. Hij verliest dan het "comfort" dat hij nu heeft dat hij de kinderen kan zien wanneer hij wil en sowieso recht heeft op "om de week". Maar dan moet hij wel daar zijn. Wat in de praktijk lastig is. Zijn ex baalt vooral dat ze de "oppas" van de kinderen kwijt is en lijkt me vooral bang dat als de kinderen veel tijd hier met hem doorbrengen, ze uiteindelijk voor hem gaan kiezen. Dat is de situatie bekeken zonder mijn eigen gevoelens daarbij. Die heb ik eerder in dit topic beschreven. Ik zie zoiets met angst en beven tegemoet, maar wie weet is dat deels ingegeven door het verleden. Dat durf ik dan nog wel toe te geven.
Ook zonder mij lijkt ergens elke keer voor een week "wegvluchten" me niet heel lang vol te houden.
Leene schreef op 01-08-2021 om 16:13:
TO heeft een probleem maar haar partner ook. Ik ben het niet eens dat sommigen hier zeggen dat alleen TO een probleem heeft. [...]
Hetgeen TO in de OP beschrijft is een probleem dat voornamelijk bij TO ligt. Daarom zeggen mensen dat vermoed ik (ik in ieder geval). Uit de latere postings van TO komt naar voren dat partner ook best wel wat problemen heeft, maar die staan los van het probleem dat TO in de OP beschrijft. Dat ligt echt bij haar zelf. Neemt niet weg dat ik denk dat partner ook wel wat hulp kan gebruiken in deze situatie.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 12:53:
[..]
Ja, hij is voor mij verhuisd en ziet daardoor zijn eigen kinderen minder. Natuurlijk is dit wel zijn eigen keuze geweest.
Soms wil hij een cadeautje kopen voor ze. Maar ik merk dat ik er totaal niet het geduld voor heb als ik in de winkel dingen aanwijs en hij vindt dat dan niks of hij denkt dat z'n kinderen liever iets anders hebben.
laat hem dan in zijn eentje om cadeautjes gaan of ga zelf een andere winkel binnen als je toch graag samen op stap gaat.
Natuurlijk is het moeilijk voor hem en zijn kinderen dat ze elkaar nu minder kunnen zien. Ik weet echter geen goede oplossing voor dit probleem.
