De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:30:
[..]
Dank je wel.
Op sommige loze verwijten reageer ik dan ook niet. Op mensen die wel opbouwende kritiek hebben wel. Als iemand iets vraagt, geef ik antwoord.
Ja? Waarom niet op de vraag waarom een week per maand teveel is?
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:30:
[..]
Ik wil opnieuw het gesprek aan gaan. Waarbij alle verwijten en dingen die ik niet meende maar wel hebben gezegd, vergeten moeten worden. Vanaf nul zeg maar.
Dus hij moet jou rot opmerkingen zo maar vergeten?
Is er ook nog iets waarbij jij hem tegemoet komt?
Yolo schreef op 01-08-2021 om 21:32:
[..]
Ja? Waarom niet op de vraag waarom een week per maand teveel is?
Dat vind ik wel teveel eigenlijk.
Wat is er dan mis met de vakanties (deels hier, deels daar) en dan af en toe een keertje?
Yolo schreef op 01-08-2021 om 21:32:
[..]
Ja? Waarom niet op de vraag waarom een week per maand teveel is?
Dat heeft ze gedaan.
Haar antwoord op 1 week, om de week, om de maand enz is steeds hetzelfde
"Ik zie dat niet zitten"
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 21:34:
[..]
Dus hij moet jou rot opmerkingen zo maar vergeten?
Is er ook nog iets waarbij jij hem tegemoet komt?
Als je het gesprek meteen weer begint met dingen die ooit zijn gezegd, dan kom je nergens. Dan gaat het al snel weer alleen daar over en niet over de toekomst.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:32:
[..]
Dat laatste zou best kunnen. Hij praat er in elk geval niet meer over. Als ik er zelf niet naar vraag, hoor ik er niks meer over. En zelfs als ik er naar vraag krijg ik vrij korte antwoorden en stort hij eigenlijk meteen in.
Gek he, je wordt alleen maar boos als hij zich open stelt. Op een gegeven moment zeg je dan maar niks meer..
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:35:
[..]
Dat vind ik wel teveel eigenlijk.
Wat is er dan mis met de vakanties (deels hier, deels daar) en dan af en toe een keertje?
Dat de kinderen en hun vader elkaar amper zien! En elkaar dus heel veel moeten missen.
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 21:35:
[..]
Dat heeft ze gedaan.
Haar antwoord op 1 week, om de week, om de maand enz is steeds hetzelfde
"Ik zie dat niet zitten"
Dan is het gewoon kansloos...
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:30:
[..]
Dank je wel.
Op sommige loze verwijten reageer ik dan ook niet. Op mensen die wel opbouwende kritiek hebben wel. Als iemand iets vraagt, geef ik antwoord. Soms is iets niet helemaal duidelijk of verkeerd begrepen. Da's verder geen probleem.
Ik wil graag een oplossing die werkt voor iedereen. En ja, in alle eerlijkheid ook voor mij en mijn kinderen. Iemand die hier om de week een week weg is, dat lijkt me niks.
Ik wil opnieuw het gesprek aan gaan. Waarbij alle verwijten en dingen die ik niet meende maar wel hebben gezegd, vergeten moeten worden. Vanaf nul zeg maar.
Ja, hij is een hele fijne vriend. De beste die ik me had kunnen wensen. Alleen als ik hem in de put zie, dan doet dat erg zeer. Ik kan daar alleen niet goed mee omgaan. Het mondt dan snel uit in verwijten, dingen die ik niet meen. Met als gevolg dat hij er niet meer over praat met mij en ik teveel redeneer van geen nieuws en zolang ik hem niet in de put zie, goed nieuws.
je blijft steeds hangen in dat "om de week" maar dat kan toch ook een andere frequentie zijn? Jij en je kinderen hebben je vriend minder nodig dan zijn jonge kinderen die hun papa nu al 4 maanden niet hebben gezien. Natuurlijk is het fijner als hij steeds bij jou zit maar iemand rond je heen hebben die zijn kinderen erg mist en daardoor verdrietig is, is ook niet fijn.
Granny71 schreef op 01-08-2021 om 21:36:
[..]
Dat de kinderen en hun vader elkaar amper zien! En elkaar dus heel veel moeten missen.
Dat vind ik ook zielig voor die kinderen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:35:
[..]
Als je het gesprek meteen weer begint met dingen die ooit zijn gezegd, dan kom je nergens. Dan gaat het al snel weer alleen daar over en niet over de toekomst.
Het zou maar om 1 dingen moeten gaan namelijk hoe komen papa en zijn kinderen weer zo snel mogelijk fysiek in elkaars leven.
Niet meer en niet minder
MevrouwJack schreef op 01-08-2021 om 21:32:
[..]
Open en kwetsbaar misschien wel ja, maar tegelijkertijd niet in staat tot verder kijken dan alleen haar eigen belang. En ik vind het bijzonder dat zoveel mensen hier zeggen dat ze een hele fijne vriend heeft. Ik kan het me niet voorstellen dat je als ouder gewoon je relatie achternaloopt en ervoor kiest je kinderen nauwelijks meer te zien. Liefde genoeg hebben is prachtig, maar die kinderen hebben er niks aan op deze manier. Die zien alleen een vader op afstand, die het reuzeleuk heeft met zijn nieuwe gezin. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet voelen als je 7 bent.
Ik ook niet. Mijn kinderen hebben hun vader als persoon niet gemist, wel een vader als figuur. Maar als persoon hadden ze op een gegeven moment wel door dat hij nooit komt, belt, vraagt hoe het met ze is.
Maar zijn kinderen lijken aan hun vader gehecht te zijn zoals ze normaal aan een moeder zijn gehecht.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:35:
[..]
Dat vind ik wel teveel eigenlijk.
Wat is er dan mis met de vakanties (deels hier, deels daar) en dan af en toe een keertje?
Teveel? Serieus.. Dan heb JIJ nog steeds 3x zoveel tijd met hem als zijn kinderen hebben... Teveel?
Als het nu wel de vader van je eigen kinderen was geweest he, had je die week in de maand dan ook TEVEEL gevonden?? Je komt echt egoïstisch over TO, dus omdat jij dat teveel vind en het er dus op stuk zou kunnen lopen ontneem jij jouw eigen kinderen dus wel een vaderfiguur..Een vertrouwd positief iemand die leuke dingen met hen deed (wat je ze zo gunde)..
A12345 schreef op 01-08-2021 om 21:38:
[..]
Ik ook niet. Mijn kinderen hebben hun vader als persoon niet gemist, wel een vader als figuur. Maar als persoon hadden ze op een gegeven moment wel door dat hij nooit komt, belt, vraagt hoe het met ze is.
Maar zijn kinderen lijken aan hun vader gehecht te zijn zoals ze normaal aan een moeder zijn gehecht.
Dat is toch normaal? Tis hun vader. Volgens mij is mijn kind even veel aan mij gehecht als aan zijn moeder.
