De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Die laatste vraag snap ik niet
jij vindt dat je zijn kinderen kan weigeren omdat hun moeder aanwezig is. Zou jij het goed vinden als een partner jouw kinderen zou weigeren als ze bij hun vader terecht zouden kunnen?
Wasmachine schreef op 09-09-2021 om 01:00:
jij vindt dat je zijn kinderen kan weigeren omdat hun moeder aanwezig is. Zou jij het goed vinden als een partner jouw kinderen zou weigeren als ze bij hun vader terecht zouden kunnen?
Ze zouden dan in elk geval ook tijd met hun vader door kunnen brengen. Alleen kan dat in mijn geval dus niet. Ze hebben jaaaaaren niks meer van hem gehoord. En hij kan bij wijze van nog geen ei bakken.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 01:41:
[..]
Ze zouden dan in elk geval ook tijd met hun vader door kunnen brengen. Alleen kan dat in mijn geval dus niet. Ze hebben jaaaaaren niks meer van hem gehoord. En hij kan bij wijze van nog geen ei bakken.
Dat was niet de vraag.
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren?
Ysenda schreef op 09-09-2021 om 01:57:
[..]
Dat was niet de vraag.
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren?
Ik denk niet dat TO die vraag kan begrijpen. Gelijk toen wasmachine de vraag stelde dacht ik 'deze snapt ze niet'. Het spreekt voor TO dat ze dat ook aangeeft. De vraag om zich te verplaatsen in partner en zich voor te stellen dat een nieuwe partner háár kinderen weigert lees ik, overigens terecht, regelmatig in dit topic. Het antwoord is stevast een van twee opties. 1 dat is niet aan de orde want mijn ex is niet in beeld en mijn kinderen wonen bij mij. Of 2 als ik in zijn situatie zou zijn dan zou ik zaken anders regelen/geregeld hebben. Om dan weer op te sommen welke zaken op praktisch gebied zij graag anders zou zien. De vraag zich op gevoelsniveau in te leven in de plaats van partner in de situatie tussen hem en haar lukt haar niet. Gezien hoe dit topic loopt snap ik de irritatie, maar ik krikg de indruk dat dit geen onwil is van TO, maar onvermogen.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 03:49:
[..]
Ik denk niet dat TO die vraag kan begrijpen. Gelijk toen wasmachine de vraag stelde dacht ik 'deze snapt ze niet'. Het spreekt voor TO dat ze dat ook aangeeft. De vraag om zich te verplaatsen in partner en zich voor te stellen dat een nieuwe partner háár kinderen weigert lees ik, overigens terecht, regelmatig in dit topic. Het antwoord is stevast een van twee opties. 1 dat is niet aan de orde want mijn ex is niet in beeld en mijn kinderen wonen bij mij. Of 2 als ik in zijn situatie zou zijn dan zou ik zaken anders regelen/geregeld hebben. Om dan weer op te sommen welke zaken op praktisch gebied zij graag anders zou zien. De vraag zich op gevoelsniveau in te leven in de plaats van partner in de situatie tussen hem en haar lukt haar niet. Gezien hoe dit topic loopt snap ik de irritatie, maar ik krikg de indruk dat dit geen onwil is van TO, maar onvermogen.
Als je niet in staat bent om je te verplaatsen in een ander die, net zoals jijzelf, kinderen heeft, dan is er wel iets mis met je. (heb het over TO). TO heeft echt een probleem met haar manier van denken, waar dat vandaan komt weet ik niet. Iets klopt in ieder geval niet als je zo weinig empathie kunt opbrengen voor een andere ouder die nota bene je vriend is.
Tickel, ik vind de opmerking "dan is er iets mis met je" akelig en erg verwijtend. Als het inderdaad geen onwil maar onvermogen is, is dat heel triest, en is er hulp nodig. Maar TO verwijten dat ze iets niet kán?
TO, ik hoop vooral dat je inziet dat je hier anders dan de meeste mensen reageert, dat dat voor problemen zorgt en nog kan gaan zorgen. Dat je inziet dat je je blijkbaar niet kan verplaatsen in de gevoelens van anderen. Bespreek dat met een hulpverlener, bijvoorbeeld je huisarts of een psycholoog.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je relatie hier nog mee te redden is. Maar je hebt ook nog je eigen kinderen en je toekomst. Zorg dat die niet het slachtoffer worden van jouw onvermogen.
Coreopsis schreef op 09-09-2021 om 07:44:
Tickel, ik vind de opmerking "dan is er iets mis met je" akelig en erg verwijtend. Als het inderdaad geen onwil maar onvermogen is, is dat heel triest, en is er hulp nodig. Maar TO verwijten dat ze iets niet kán?
TO, ik hoop vooral dat je inziet dat je hier anders dan de meeste mensen reageert, dat dat voor problemen zorgt en nog kan gaan zorgen. Dat je inziet dat je je blijkbaar niet kan verplaatsen in de gevoelens van anderen. Bespreek dat met een hulpverlener, bijvoorbeeld je huisarts of een psycholoog.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je relatie hier nog mee te redden is. Maar je hebt ook nog je eigen kinderen en je toekomst. Zorg dat die niet het slachtoffer worden van jouw onvermogen.
Er is ook iets "mis", dat heeft TO zelf ook al aangegeven. En daardoor kán ze het dus niet. Wel jammer dat je alleen dat uit mijn post pakt.
Ach ja, als iemand vindt dat er iets mis met me is, dan mag diegene dat best schrijven. Daar ga ik niet van steigeren. Besef me ook wel dat het voor een deel tussen mijn oren zit dat ik moeilijk om kan gaan met deze situatie. Het gedrag van de kinderen helpt dan niet.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 08:45:
Ach ja, als iemand vindt dat er iets mis met me is, dan mag diegene dat best schrijven. Daar ga ik niet van steigeren. Besef me ook wel dat het voor een deel tussen mijn oren zit dat ik moeilijk om kan gaan met deze situatie. Het gedrag van de kinderen helpt dan niet.
Maar hoe kan het dat je dat zo goed beseft en dan toch 129 pagina's lang geen enkel moment van echt begrijpen, echt empathie, echt inzicht in de situatie van je vriend en VOORAL zijn kinderen laat zien? Ik krijg het gevoel dat je echt geen flintertje opschuift naar een echte oplossing of besluit.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 08:45:
Ach ja, als iemand vindt dat er iets mis met me is, dan mag diegene dat best schrijven. Daar ga ik niet van steigeren. Besef me ook wel dat het voor een deel tussen mijn oren zit dat ik moeilijk om kan gaan met deze situatie. Het gedrag van de kinderen helpt dan niet.
Maar geef dan eens antwoord op deze vraag:
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren?
En nu niet met allerlei andere dingen aankomen dat vader niet in beeld is of andere zaken gewoon zuiver deze vraag beantwoorden.
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren? Wel jou willen hebben maar onder geen beding jouw kinderen.
Ysenda schreef op 09-09-2021 om 09:17:
[..]
Maar geef dan eens antwoord op deze vraag:
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren?
En nu niet met allerlei andere dingen aankomen dat vader niet in beeld is of andere zaken gewoon zuiver deze vraag beantwoorden.
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren? Wel jou willen hebben maar onder geen beding jouw kinderen.
Nee, maar daar denk ik vooraf over na. Voor ik iets serieus begin met iemand. Vader is niet in beeld dus de kinderen zijn er 7 op 7 en dat het hele jaar door. Dat is een gegeven.
En als ik met mijn kinderen elders dan in NL zou willen wonen, dan regel ik dat. En als dat niet lukt, dan is dat zo en ook een gegeven.
Ysenda schreef op 09-09-2021 om 09:17:
[..]
Maar geef dan eens antwoord op deze vraag:
Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren?
Zoiets staat toch gewoon in de OP? Daarom is dit hele topic zo ironisch:
“Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.”
A12345 schreef op 09-09-2021 om 08:45:
Ach ja, als iemand vindt dat er iets mis met me is, dan mag diegene dat best schrijven. Daar ga ik niet van steigeren. Besef me ook wel dat het voor een deel tussen mijn oren zit dat ik moeilijk om kan gaan met deze situatie. Het gedrag van de kinderen helpt dan niet.
Lees dit eens terug.
Je lijkt even te snappen wat mensen aan je vragen, nl dat het steeds lijkt alsof je empathie mist en steeds ‘in dezelfde groef’ praat.
Om dan meteen te zeggen dat het aan de kinderen ligt.
Wat het is, weet ik niet. Maar dat het je heel onhandig om mee om te gaan maakt, dat merk ik wel. Letterlijk elk bericht van je gaat over wat anderen doen. Het leest steeds alsof jij een manier van denken/doen/besluiten nemen hebt, en alles wat afwijkt kan niet. Kun je je niet voorstellen, zou je zelf niet gedaan hebben, heb je last van.
En toch blijf je reageren. Wat wel weer heel dapper is, want je krijgt behoorlijk veel over je heen. Mijn belangrijkste tip is dan ook om echt hulp te zoeken om wat losser te komen van hoe jij denkt dat het hoort, en wat meer open te staan voor andere zienswijzen. En dan niet alleen heel beleefd aanhoren en verder gaan met je eigen Ja Maar, maar probeer eens te voelen wat die ander bedoelt.
Een laatste voorbeeld; probeer je eens te verplaatsen in een van die twee meisjes. Ze zitten maandenlang in een land waar alles anders is, beziggehouden door nannys. Dan komt papa, eindelijk, en mogen ze mee. Naar een druk gezin, vol visite en kinderen en andere regels en een vrouw die heel erg uitstraalt dat ze je niet leuk vindt. En die vader? Die doet zijn best maar heeft duidelijk ook last van de sfeer.
Echt, ik zou om minder de boel op stelten zetten!
Bedankt voor je constructieve bericht. Ik wil ook zeker iets met wat bij mij tussen de oren zit en ben al bij de huisarts geweest voor een doorverwijzing.
De kinderen zijn zoals ze zijn. Dit gedrag vertonen ze daar ook. Soms lijkt het in reacties alsof ze dit gedrag alleen hier vertonen en daar worden dan allerlei redenen bij genoemd. Dat is dus niet zo.
Ook de moeder verbaast zich er bijvoorbeeld over dat de vader het een hele dag in z’n eentje volhoudt in een pretpark met ze of op de kermis. En maakt zich ook zorgen over of de kleinste te handhaven is op de kleuterschool. En zegt ook dat de werkster twee dagen bezig is geweest al het speelgoed weer op de plek te liggen.
