De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 09:21:
[..]
Nee, maar daar denk ik vooraf over na. Voor ik iets serieus begin met iemand. Vader is niet in beeld dus de kinderen zijn er 7 op 7 en dat het hele jaar door. Dat is een gegeven.
En als ik met mijn kinderen elders dan in NL zou willen wonen, dan regel ik dat. En als dat niet lukt, dan is dat zo en ook een gegeven.
Dit is wat ik bedoelde met mijn eerdere post. Dit is geen antwoord op de vraag van Ysenda; Zou jij het goed vinden als jouw partner jouw kinderen zou weigeren? En op eerdere vragen; hoe zou jij je voelen als jouw partner dat zou doen?
Jij antwoordt; 1. mijn situatie is niet zoals die van mijn partner. 2. ik zou dingen anders geregeld hebben en niet in die situatie komen.
Maar je verplaatsen in de hypothetische situatie dat jouw partner jouw kinderen weigert. Dat lukt je niet. En ik bedoel dit niet als een verwijt. Maar het is wel anders dan hoe het bij veel anderen mensen werkt. Veel andere mensen kunnen zich ook in een situatie verplaatsen waar ze nooit in zullen komen en zich toch voorstellen hoe ze zich dan zouden voelen. Voor jou is sneller afgedaan; ik ben niet in die situatie en ik kom er niet in, dus is de vraag niet relevant. De vraag is dan inderdaad niet relevant voor jouw leven. Maar de vraag is wel relevant om te helpen andere mensen te begrijpen, in dit geval jouw partner. En je partner begrijpen helpt dan weer om de relatie beter te laten verlopen. Niet dat je dan altijd maar moet doen wat hij wil en geen rekening hoeft te houden met je eigen gevoelens, maar het maakt de communicatie wel beter. En ook jouw inzicht in wat gebeurd en wat jij daarin kan betekenen.
Het overkomt je nu allemaal maar terwijl anderen zo veel hadden kunnen doen om te voorkomen dat jou dit overkomt. Het gevoel dat zaken je overkomen is akelig. Het maakt je machteloos en de situatie onvoorspelbaar en onzeker. En uiteindelijk gebeurt mogelijk precies dat waar je bang voor was; partner verkiest zijn kinderen boven jou en jouw kinderen. En jij hebt er een trauma bij, of een bevestiging van het beeld dat je al had 'zie je nu wel dat hij mij dit ook weer aandoet'. Zonder dat je doorhebt dat jouw eigen patronen en gedrag hier ook een belangrijk aandeel in hebben.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 09:47:
Bedankt voor je constructieve bericht. Ik wil ook zeker iets met wat bij mij tussen de oren zit en ben al bij de huisarts geweest voor een doorverwijzing.
De kinderen zijn zoals ze zijn. Dit gedrag vertonen ze daar ook. Soms lijkt het in reacties alsof ze dit gedrag alleen hier vertonen en daar worden dan allerlei redenen bij genoemd. Dat is dus niet zo.
Ook de moeder verbaast zich er bijvoorbeeld over dat de vader het een hele dag in z’n eentje volhoudt in een pretpark met ze of op de kermis. En maakt zich ook zorgen over of de kleinste te handhaven is op de kleuterschool. En zegt ook dat de werkster twee dagen bezig is geweest al het speelgoed weer op de plek te liggen.
En als jouw kind dit gedrag zou vertonen en je vriend zou je kind afwijzen en niet meer in zijn huis willen hebben, hoe zou jij je daar dan onder voelen?
Tickel schreef op 09-09-2021 om 10:10:
[..]
En als jouw kind dit gedrag zou vertonen en je vriend zou je kind afwijzen en niet meer in zijn huis willen hebben, hoe zou jij je daar dan onder voelen?
Dat ligt eraan. Kan zijn dat hij zich aanstelt maar kan ook zijn dat ik in alle eerlijkheid toe moet geven dat mijn kind zich inderdaad vervelend gedraagt.
Zo ver als dat laatste zou ik het nooit laten komen. Wat dat betreft altijd consequent geweest. Speelgoed kapot maken? Wat kapot is gooi ik weg. Niet opruimen? Dat vraag ik een paar keer en daarna gaat het speelgoed dat niet is opgeruimd een tijd naar zolder. Daarna een nieuwe kans. Slingert het dan weer rond? Dan gaat het de vuilnisbak in. Een keer moeten doen, daarna ruimden ze alles uit zichzelf op.
Ergens naar toe en niet willen aankleden? Zelfde opbouw weer met als ultieme consequentie dat we dan maar thuis blijven.
Een hond blijft ook geen pootjes geven als ie constant wordt geklierd.
Één regeltje over jou, en wéér begin je over de kinderen. Je bent echt onverbeterlijk. 🤣
Dit ligt bij jou A. Goed dat je bij de huisarts bent geweest. Wat gaat er nu gebeuren, naar wat voor hulp ben je doorverwezen?
Dit ligt dus niet, ik herhaal niet bij de kinderen. Zoals je zelf al schrijft, zij zijn zoals ze zijn. Ze zullen niet wezenlijk veranderen. Dus deze man met zijn kinderen past niet bij jou. Jammer, absoluut, maar dat is de realiteit.
Snap je dat, of is dat kwartje nog steeds niet gevallen?
Je blijft het punt missen, TO.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 10:16:
[..]
Dat ligt eraan. Kan zijn dat hij zich aanstelt maar kan ook zijn dat ik in alle eerlijkheid toe moet geven dat mijn kind zich inderdaad vervelend gedraagt.
Zo ver als dat laatste zou ik het nooit laten komen. Wat dat betreft altijd consequent geweest. Speelgoed kapot maken? Wat kapot is gooi ik weg. Niet opruimen? Dat vraag ik een paar keer en daarna gaat het speelgoed dat niet is opgeruimd een tijd naar zolder. Daarna een nieuwe kans. Slingert het dan weer rond? Dan gaat het de vuilnisbak in. Een keer moeten doen, daarna ruimden ze alles uit zichzelf op.
Ergens naar toe en niet willen aankleden? Zelfde opbouw weer met als ultieme consequentie dat we dan maar thuis blijven.
Een hond blijft ook geen pootjes geven als ie constant wordt geklierd.
Maar daar gaat het niet over. Het gaat over afwijzen van jouw kinderen door je vriend. De rest staat daar los van. Je hebt het wéér over hoe jij het zou doen. Newsflash, alle ouders doen het op hun eigen manier en niet jouw manier.
A12345 schreef op 09-09-2021 om 10:16:
[..]
Dat ligt eraan. Kan zijn dat hij zich aanstelt maar kan ook zijn dat ik in alle eerlijkheid toe moet geven dat mijn kind zich inderdaad vervelend gedraagt.
En deze ook. De vraag was; hoe zou jij je daaronder voelen? Jij antwoord heel feitelijk of hij heeft gelijk, of niet. Maar jij zou vooral nooit in die situatie komen. Antwoord op de vraag hoe je je zou voelen geef je niet.
Begrijp je wat met de vraag bedoeld wordt?
Meesje schreef op 09-09-2021 om 10:21:
[..]
En deze ook. De vraag was; hoe zou jij je daaronder voelen? Jij antwoord heel feitelijk of hij heeft gelijk, of niet. Maar jij zou vooral nooit in die situatie komen. Antwoord op de vraag hoe je je zou voelen geef je niet.
Begrijp je wat met de vraag bedoeld wordt?
Daar heeft TO eerder eigenlijk al antwoord op gegeven: zij heeft er een trauma aan overgehouden.
Poezie schreef op 09-09-2021 om 10:24:
[..]
Daar heeft TO eerder eigenlijk al antwoord op gegeven: zij heeft er een trauma aan overgehouden.
Dat klopt, maar ze legt de link niet tussen haar eerdere ervaring en hoe dit nu voor partner is. Die situatie was natuurlijk ook niet exact het zelfde. Dus kan ze de overeenkomst niet zien. Haar kinderen wonen immers bij haar en zijn goed opgevoed. Die van haar partner niet. Dus is het heel iets anders.
Poezie schreef op 09-09-2021 om 10:24:
[..]
Daar heeft TO eerder eigenlijk al antwoord op gegeven: zij heeft er een trauma aan overgehouden.
En nu doet ze haar vriend hetzelfde aan... wauw.
Nu ligt het blijkbaar aan het gedrag van die kinderen. Maar toen dit topic begon, had TO al moeite met de hoeveelheid aandacht die uitging naar die kinderen. Dat maakt dat ik me afvraag of dat gedrag werkelijk zo'n belangrijke rol speelt.
Imi schreef op 09-09-2021 om 10:29:
[..]
En nu doet ze haar vriend hetzelfde aan... wauw.
Nee, dat is anders. Zijn kinderen zijn vervelend en zijn ex deugt niet.
Poezie schreef op 09-09-2021 om 10:54:
[..]
Nee, dat is anders. Zijn kinderen zijn vervelend en zijn ex deugt niet.
Je reacties zouden hilarisch zijn, als de werkelijkheid niet zo schrijnend zou zijn.
Imi schreef op 09-09-2021 om 11:33:
[..]
Je reacties zouden hilarisch zijn, als de werkelijkheid niet zo schrijnend zou zijn.
Ik bewonder heel erg het geduld van sommige posters in dit topic. Keer op keer krijgen die hetzelfde antwoord. Dit kringetje lijkt niet om door te breken. Ergens denk ik dat het een kwestie is van afwachten op wat haar vriend nu gaat doen. Wellicht dat er dan ineens een lichtje gaat branden.
Meesje schreef op 09-09-2021 om 10:21:
[..]
En deze ook. De vraag was; hoe zou jij je daaronder voelen? Jij antwoord heel feitelijk of hij heeft gelijk, of niet. Maar jij zou vooral nooit in die situatie komen. Antwoord op de vraag hoe je je zou voelen geef je niet.
Begrijp je wat met de vraag bedoeld wordt?
Ja. Maar het kan twee kanten op. Als iemand een punt heeft voor wat betreft mijn kinderen geef ik dat best toe als ze echt vervelend zijn. Leuk is ook dan anders maar iemand heeft dan wel een punt. Als mijn kinderen vervelend zijn ben ik de eerste die het toegeeft. En ook die eerste die daar aan gaat werken in plaats van er iemand anders mee “opzadelen”.
