De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:48:
[..]
Zelfs dan. Lees hier topics die moe worden van hun eigen kinderen om veel minder dan waar hij bijna elke dag mee te maken heeft.
Mijn kinderen wonen bij mij. Vader is uit beeld, dus ze wonen 24/7 bij mij. Die vergelijking gaat dus niet echt op.
Denk dat hij het ook allemaal een beetje onderschat. In de zin van. Straks zijn de kinderen groter, hebben ze hun eigen bezigheden en dan zit hij daar te kijken. Ergens waar hij helemaal niet wil zijn.
Ze zijn 6 en 7 dus dat straks duurt nog pakweg 8 tot 10 jaar, wie weet waar hij en zn ex dan staan.
BlueHeart schreef op 08-09-2021 om 21:55:
[..]
Ze zijn 6 en 7 dus dat straks duurt nog pakweg 8 tot 10 jaar, wie weet waar hij en zn ex dan staan.
Het duurt nog even, maar wel iets om rekening mee te houden. Oudere kinderen hoef je niet meer naar school te brengen, want die gaan zelf wel. En bv. ontbijt, dat maakt mijn dochter zelf wel. Middageten ook. En ze zitten niet meer standaard elke avond naast je op de bank, maar hebben ook hun eigen bezigheden.
Je dag wordt dan wel heel anders. Nu is hij ermee bezig (en dat was ie daar ook zoals ik het begreep) vanaf het moment dat ze wakker zijn totdat ze slapen. En dan daarna nog de rommel opruimen.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:53:
[..]
Nee, daar blijft hij over doorgaan. Daarom ook niet nu discussiëren. Hij irriteert zich zo ongeveer aan alles. Is het niet wat ik zeg, dan is het wel de manier waarop ik iets zeg.
Het heeft met hun gedrag te maken en met de discussies, maar ook dat hele langs elkaar heen leven is voor mij enorm vervelend. Terwijl ik het idee heb dat dat hem niet zoveel doet.
Die staat al met 1 been buiten dus. Geen idee wat jij verder nog verwacht van hem maar op een ze leefden nog lang en gelukkig hoef je denk ik niet meer te rekenen.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:58:
[..]
Het duurt nog even, maar wel iets om rekening mee te houden. Oudere kinderen hoef je niet meer naar school te brengen, want die gaan zelf wel. En bv. ontbijt, dat maakt mijn dochter zelf wel. Middageten ook. En ze zitten niet meer standaard elke avond naast je op de bank, maar hebben ook hun eigen bezigheden.
Je dag wordt dan wel heel anders. Nu is hij ermee bezig (en dat was ie daar ook zoals ik het begreep) vanaf het moment dat ze wakker zijn totdat ze slapen. En dan daarna nog de rommel opruimen.
Waarom moet je rekening houden met een natuurlijke gang van zaken? Tegen de tijd dat de kinderen minder tijd vragen komt hij vanzelf wel weer iets of iemand tegen om zijn tijd mee te besteden, dat is niet iets waar jij je druk om hoeft te maken denk ik
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:51:
[..]
Ik zou dan toch kiezen en delen. In een veel eerder stadium al. Te beginnen met na die scheiding alles op alles te zetten om die kinderen terug naar NL te halen als het daar zo verschrikkelijk is.
Het is kiezen OF delen, niet én én. Of jij deelt alles met hem, dus ook zijn kinderen, of je kiest voor jezelf. Of hij kiest kiest voor zichzelf en zijn kinderen en deelt niets meer met jou. Wat me de beste optie lijkt voor hem en de kinderen.
Je kunt voorstellen om in de toekomst een professionele nanny in te huren die ervaring heeft met de labeltjes. Op die manier zijn ze altijd begeleid en valt het niet op jouw schouders. Eventueel een werkster 1-2 keer per week.
Ma_Flodder schreef op 08-09-2021 om 22:04:
Je kunt voorstellen om in de toekomst een professionele nanny in te huren die ervaring heeft met de labeltjes. Op die manier zijn ze altijd begeleid en valt het niet op jouw schouders. Eventueel een werkster 1-2 keer per week.
Dat kan op zich, maar wordt wel erg druk dan. Maar bv een werkster zou al veel schelen.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 22:17:
[..]
Dat kan op zich, maar wordt wel erg druk dan. Maar bv een werkster zou al veel schelen.
Of gewoon gaan latten
De optie er zelf een eind aan breien is niet bij je op gekomen??
Onbegrijpelijk!
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:53:
[..]
Het heeft met hun gedrag te maken en met de discussies, maar ook dat hele langs elkaar heen leven is voor mij enorm vervelend. Terwijl ik het idee heb dat dat hem niet zoveel doet.
het heeft met JOUW gedrag te maken.
Als hij haar verlaat krijgt ze gelijk met haar gloomy voorspellingen. Maar die waren ook wel erg self fullfiling.
Gr Angela
BlueHeart schreef op 08-09-2021 om 21:59:
[..]
Die staat al met 1 been buiten dus. Geen idee wat jij verder nog verwacht van hem maar op een ze leefden nog lang en gelukkig hoef je denk ik niet meer te rekenen.
Nou echt wel. Als de kinderen straks weer bij mama zijn gaat hij als de wiedeweerga opzoek naar woonruimte waar zijn kinderen gewoon thuis mogen zijn. Dat zal niet met TO zijn. Ik zou nu ook al afstand nemen.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:53:
[..]
Nee, daar blijft hij over doorgaan. Daarom ook niet nu discussiëren. Hij irriteert zich zo ongeveer aan alles. Is het niet wat ik zeg, dan is het wel de manier waarop ik iets zeg.
Het heeft met hun gedrag te maken en met de discussies, maar ook dat hele langs elkaar heen leven is voor mij enorm vervelend. Terwijl ik het idee heb dat dat hem niet zoveel doet.
Dat snap ik wel. Jij wijst zijn kinderen af. En daarmee hem ook. Want zij zijn deel van hem. Je zegt wel dat het "alleen" om hun gedrag gaat, maar hun gedrag is zoals ze nu eenmaal op dit moment zijn. Ze zijn alleen op jouw voorwaarden welkom. Als ouder zeg ik dat mijn kinderen altijd welkom bij mij zijn.
Als ouder houd ik immers onvoorwaardelijk van mijn kinderen. Ook als ze (grote) fouten maken, ook als ze onwenselijk gedrag vertonen. Mijn liefde is niet afhankelijk van goed gedrag.
En dat betekent dat ik niet in 1 huis zou kunnen leven met iemand die hen afwijst. Dan zou ik het gevoel hebben te moeten kiezen, tussen mijn kinderen en mijn partner. En die keuze is niet fijn, maar wel overduidelijk. Mijn kinderen gaan vóór.
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:51:
[..]
Ik zou dan toch kiezen en delen. In een veel eerder stadium al. Te beginnen met na die scheiding alles op alles te zetten om die kinderen terug naar NL te halen als het daar zo verschrikkelijk is.
Het verleden kun je niet veranderen. Het levert alleen maar frustratie op voor jezelf als je blijft hangen in "ik had dat anders gedaan".
A12345 schreef op 08-09-2021 om 21:48:
[..]
Zelfs dan. Lees hier topics die moe worden van hun eigen kinderen om veel minder dan waar hij bijna elke dag mee te maken heeft.
Mijn kinderen wonen bij mij. Vader is uit beeld, dus ze wonen 24/7 bij mij. Die vergelijking gaat dus niet echt op.
Denk dat hij het ook allemaal een beetje onderschat. In de zin van. Straks zijn de kinderen groter, hebben ze hun eigen bezigheden en dan zit hij daar te kijken. Ergens waar hij helemaal niet wil zijn.
Mijn kinderen hebben autisme, mijn oudste een erg zware vorm met verstandelijke beperking. Ik weet hoe zwaar en vermoeiend het kan zijn. Ik snap ook echt wel dat het voor jou alleen maar zwaar is. Als moeder houd ik van mijn kinderen en geniet ik van hun lach, hun knuffels etc. Die beloning heb jij niet.
Zou jij het trouwens goed vinden als de vader van jouw kinderen wel in beeld was geweest ze niet welkom waren in jouw huis?
