De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:15:
[..]
Zelfde gedrag wat mijn zoon van 6 ook heeft, die is ook afgeleid als ik alvast iets anders ga doen en dan gaat ie ook steeds van tafel. Ik zie dat niet als probleemgedrag ofzo. Je vriend en jij zitten dus niet echt op een lijn qua opvoeden.
Huh? Jullie willen dat kinderen aan tafel blijven zitten terwijl jullie zelf dat niet doen?
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:44:
[..]
Ik weet het niet. Ik schrik wel van de dingen die ze tegen hun moeder aan de telefoon zeggen.
Dan moet je eens ophouden met hun telefoongesprekken af te luisteren!
Poezie schreef op 01-09-2021 om 22:47:
[..]
Huh? Jullie willen dat kinderen aan tafel blijven zitten terwijl jullie zelf dat niet doen?
Precies.... hoe krom is dit
Ach lieve A12345,
Ik heb met je te doen!!!
Lijkt me niet makkelijk allemaal (jullie situatie en dan ook nog die bakken met makkelijke kritiek van hier)
Volgens mij doen jullie het best goed, in een best wel gecompliceerde situatie!!!
Probeer elkaar weer wat te vinden en ook ergens humor te zoeken! Komt wel goed!
Pinokkio schreef op 02-09-2021 om 00:53:
Ach lieve A12345,
Ik heb met je te doen!!!
Lijkt me niet makkelijk allemaal (jullie situatie en dan ook nog die bakken met makkelijke kritiek van hier)
Volgens mij doen jullie het best goed, in een best wel gecompliceerde situatie!!!
Probeer elkaar weer wat te vinden en ook ergens humor te zoeken! Komt wel goed!
Makkelijke kritiek? En ze doen het best goed? Wauw....
Pinokkio heeft niet voor niets een lange neus, Tickel. Ik denk dat je die reactie met heel veel ironie mag lezen.
Imi schreef op 01-09-2021 om 21:18:
Je vertelt niet welke diagnose de oudste heeft, maar wees erop voorbereid dat AD(H)D en ASS niet over gaan door een consequente opvoeding, zoals jij lijkt te denken. Zo'n diagnose heb je voor de rest van je leven, je hersenen werken gewoon anders. Het gedrag kan met veel goede wil ietsjes minder heftig worden, maar het gaat niet weg. Hier heb je het dus mee te doen.
Ik denk ook niet dat het overgaat. Wel dat hun gedrag minder extreem is als er consequent wordt opgevoed dan wanneer dat niet het geval is.
A12345 schreef op 02-09-2021 om 10:33:
[..]
Ik denk ook niet dat het overgaat. Wel dat hun gedrag minder extreem is als er consequent wordt opgevoed dan wanneer dat niet het geval is.
Maar jij bent geen opvoeder van deze kinderen, dus dat zul je moeten loslaten.
(Jij zult er immers ook geen boodschap aan hebben als de moeder van deze kinderen aangeeft dat jij je kinderen anders moet opvoeden, omdat haar kinderen en daardoor zij er last van heeft.)
A12345 schreef op 02-09-2021 om 10:33:
[..]
Ik denk ook niet dat het overgaat. Wel dat hun gedrag minder extreem is als er consequent wordt opgevoed dan wanneer dat niet het geval is.
De voorbeelden die je hier geeft vind ik alleen niet echt extreem te noemen maar eerder standaard gedrag van 6-7 jarigen. Maar indien die kinderen echt een diagnose of iets hebben kun je die moeder het gedrag van die kinderen niet echt verwijten, en is het van je vriend ook niet echt goed ouderschap te noemen als hij zelf lekker terugverhuist en de moeder met hun kinderen met (mogelijk) probleemgedrag daar lekker laat zitten.
Imi schreef op 02-09-2021 om 07:46:
Pinokkio heeft niet voor niets een lange neus, Tickel. Ik denk dat je die reactie met heel veel ironie mag lezen.
Nee hoor, geen enkele ironie.
Ik geef het je te doen hoor, deze complexe situatie.
(Ik zou stiekem wel eens willen kunnen testen hoe de grootste schreeuwers hier het eraf zouden brengen maar mmmhh helaas onmogelijk
En als je dan van nature niet al te soepel en flexibel bent tsja, dan is dit gewoon behoorlijk een roller coaster. Net het leven zelf
Pinokkio schreef op 03-09-2021 om 00:26:
[..]
Nee hoor, geen enkele ironie.
Ik geef het je te doen hoor, deze complexe situatie.
(Ik zou stiekem wel eens willen kunnen testen hoe de grootste schreeuwers hier het eraf zouden brengen maar mmmhh helaas onmogelijk
En als je dan van nature niet al te soepel en flexibel bent tsja, dan is dit gewoon behoorlijk een roller coaster. Net het leven zelf
Tja ze wist vooraf dat haar vriend twee kleine kinderen had, en nu blijkt dat ze vooraf ook al op de hoogte was van mogelijke diagnoses. Dus complex kiest ze zelf ook voor. Ze kan ook iemand zoeken zonder kinderen of al volwassen kinderen.
to, het gedrag kan ook voort komen uit leeftijd en het feit dat zij hun vader zolang gemist hebben. Dingen worden niet gefasseerd op gepakt en dat is lastig voor kleine kinderen.
Daarnaast zit jij er steeds als een bakkie stoorzender tussen. Je kan ook zelf een week in een vakantiehuisje gaan.
BlueHeart schreef op 03-09-2021 om 08:00:
[..]
Tja ze wist vooraf dat haar vriend twee kleine kinderen had, en nu blijkt dat ze vooraf ook al op de hoogte was van mogelijke diagnoses. Dus complex kiest ze zelf ook voor. Ze kan ook iemand zoeken zonder kinderen of al volwassen kinderen.
Nou, je kiest natuurlijk niet op wie je verliefd wordt, en gaandeweg ontdek je pas hoe de situatie van de ander er precies uitziet.
Altijd zo makkelijk gezegd: “je wist dit toch van tevoren”. Het punt is, dat weet je vaak niet en pas later blijkt hoe complex een situatie kan zijn en hoe je daar zelf in staat bent om mee om te gaan.
Maar ik zie weer hoe de discussie direct weer ontspoort naar allerlei details waar niemand wat over te zeggen heeft (want alleen vriend en zijn ex hebben daar uiteindelijk keuzes in te maken), en to wordt hierin gevoed door vragen en speculaties over oplossingen. Mijn inziens kan TO alleen iets doen aan dat waar zij invloed op heeft: werken aan eigen uitdagingen (flexibiliteit, angst, controledrang, empathie) en kijken of de relatie dan kans van slagen heeft óf wellicht concluderen dat de match niet goed is.
kaatjecato schreef op 03-09-2021 om 09:56:
[..]
Nou, je kiest natuurlijk niet op wie je verliefd wordt, en gaandeweg ontdek je pas hoe de situatie van de ander er precies uitziet.
Altijd zo makkelijk gezegd: “je wist dit toch van tevoren”. Het punt is, dat weet je vaak niet en pas later blijkt hoe complex een situatie kan zijn en hoe je daar zelf in staat bent om mee om te gaan.
Maar ik zie weer hoe de discussie direct weer ontspoort naar allerlei details waar niemand wat over te zeggen heeft (want alleen vriend en zijn ex hebben daar uiteindelijk keuzes in te maken), en to wordt hierin gevoed door vragen en speculaties over oplossingen. Mijn inziens kan TO alleen iets doen aan dat waar zij invloed op heeft: werken aan eigen uitdagingen (flexibiliteit, angst, controledrang, empathie) en kijken of de relatie dan kans van slagen heeft óf wellicht concluderen dat de match niet goed is.
Als ik een vrouw date met 2 kleine kinderen met een mogelijk een gedragsprobleem en een lastige ex en verder complexe situatie met kinderen in het buitenland denk ik dat ik nog even verder gedate had, als ik deze zaken al in de datefase weet en toch een relatie met haar begin kan ik niet achteraf klagen dat haar kinderen niet welkom zijn bij mij omdat ik de situatie onderschat heb. Dan moet je inderdaad kijken naar wat je zelf wilt en mijn conclusie zou zijn dat ik hier geen zin in heb, verliefd of niet. Die roze bril gaat wel een keer af.
Het probleem is niet alleen dat de kinderen "lastig " zijn, ze heeft sowieso geen zin in de kinderen. Zijn aandacht moet naar haar en haar kinderen gaan en zijn ex moet als moeder gewoon voor de kinderen zorgen. Dat heeft zij ook als alleenstaande moeder moeten doen. Dat de kinderen erg druk zijn wordt nu als rechtvaardiging gebruikt om de kinderen af te wijzen. Ik heb zelf kinderen met een label en weet uit ervaring hoe zwaar dat is. Ik zou alle begrip hebben als dat alleen het probleem was. Maar zij is zelf een relatie begonnen met een man met jonge kinderen terwijl ze de kinderen als concurrentie ziet, daar heb ik geen begrip voor.
