De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Als hij denkt dat het niet geven van frisdrank (suiker) druk gedrag vermindert, kan hij zich de stress besparen:
https://www.npo3.nl/brandpuntplus/weg-met-de-voedingsmythe-suikers-en-zoetstoffen-kunnen-adhd-veroorzaken
Ik vond dit zo’n geestige bevinding: “Maar opvallender nog: nadat ouders dáchten dat hun kinderen suikerrijke drankjes dronken, terwijl die drankjes in werkelijkheid suikervrij waren, beoordeelden zij het gedrag van hun kinderen ineens als stukken drukker. Kortom: het zit allemaal in de hoofden van de vaders en moeders.”
het is niet zo dat je iedereen buiten de deur moet houden maar beter niet al teveel mensen over de vloer. Beter voor de kinderen (zeker in het begin, alles is nog nieuw) en daardoor fijner voor jullie.
BlueHeart schreef op 01-09-2021 om 19:44:
[..]
Ik weet niet maar vaste structuur is toch vrij normaal op hun leeftijden? En geen besef van tijd of dagen is toch ook niet vreemd op hun leeftijd. En je vriend kan ze toch wel uitgelegd krijgen dat ze over zoveel nachtjes slapen terugrijden naar mama?
x-aantal nachten slapen, dat overzien ze niet. En zo gauw als de woorden terug en mama vallen, is het paniek en boosheid.
Structuur is normaal. In dit geval is er wel meer structuur nodig dan normaal.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:36:
[..]
x-aantal nachten slapen, dat overzien ze niet. En zo gauw als de woorden terug en mama vallen, is het paniek en boosheid.
Structuur is normaal. In dit geval is er wel meer structuur nodig dan normaal.
De kinderen raken misschien in paniek omdat ze bang zijn dat ze hun vader weer voor een hele lange tijd moeten missen als ze weer terug thuis zijn. Als ze merken dat ze hem tussen de vakanties door ook vaker zullen zien, krijgen ze er vast weer meer vertrouwen in.
NeverMind73 schreef op 01-09-2021 om 19:49:
Begrijpt je vriend ook dat ze die structuur nodig hebben?
Want zo klinkt het inderdaad wel. Wat @dan hierboven ook zegt; ik zou ook jullie verwachtingen naar elkaar uitspreken. Daarbij mag hij ook rekening houden met jou uiteraard!! Ik voed zelf 2 kinderen met autisme op en dat is geen 'appeltje, eitje' en ik snap ook dat dat voor iemand die dat niet gewend is, doodvermoeiend is. Dat geldt denk ik ook voor kinderen met ADHD, ADD of iets anders.
Als er dus zoiets speelt, snap ik je wel wat beter. Ik denk wel dat het dan nog belangrijker is dat je dan samen op 1 lijn zit, maar eigenlijk denk ik vooral dat jij je af moet vragen of jij dit wilt.
Ja, maar hij vindt dat lastig in een huis met "een ander gezin". Hij wil structuur, maar tegelijkertijd vindt hij het ook weer zoiets dat iedereen zich aanpast aan hen. En met het risico dat ik weer egoistisch genoemd wordt. Voor mijn kinderen is het ook vakantie. Dat betekent dat ze ook wat meer op hun computer zitten dan normaal, wat later opblijven dan normaal, etc.
Ja, het is erg vermoeiend. Van het opstaan tot slapen gaan. En dingen die bij veel kinderen vanzelf gaan, zoals bv. eten, aankleden, wassen, even met mama bellen, dat is nu allemaal een heel gedoe elke keer.
dan schreef op 01-09-2021 om 20:40:
[..]
De kinderen raken misschien in paniek omdat ze bang zijn dat ze hun vader weer voor een hele lange tijd moeten missen als ze weer terug thuis zijn. Als ze merken dat ze hem tussen de vakanties door ook vaker zullen zien, krijgen ze er vast weer meer vertrouwen in.
Ik weet het niet. Ik schrik wel van de dingen die ze tegen hun moeder aan de telefoon zeggen.
Mija schreef op 01-09-2021 om 20:32:
Als hij denkt dat het niet geven van frisdrank (suiker) druk gedrag vermindert, kan hij zich de stress besparen:
https://www.npo3.nl/brandpuntplus/weg-met-de-voedingsmythe-suikers-en-zoetstoffen-kunnen-adhd-veroorzaken
Ik vond dit zo’n geestige bevinding: “Maar opvallender nog: nadat ouders dáchten dat hun kinderen suikerrijke drankjes dronken, terwijl die drankjes in werkelijkheid suikervrij waren, beoordeelden zij het gedrag van hun kinderen ineens als stukken drukker. Kortom: het zit allemaal in de hoofden van de vaders en moeders.”
Ik ben zelf geen expert, maar er zullen ook wel onderzoeken zijn die aangeven dat je het beter kunt matigen. In elk geval, waar het omgaat is dat als hij iets niet toelaat, dat het dan niet helpt als bezoek zegt dat het allemaal geen kwaad kan.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:42:
[..]
Ja, maar hij vindt dat lastig in een huis met "een ander gezin". Hij wil structuur, maar tegelijkertijd vindt hij het ook weer zoiets dat iedereen zich aanpast aan hen. En met het risico dat ik weer egoistisch genoemd wordt. Voor mijn kinderen is het ook vakantie. Dat betekent dat ze ook wat meer op hun computer zitten dan normaal, wat later opblijven dan normaal, etc.
Ja, het is erg vermoeiend. Van het opstaan tot slapen gaan. En dingen die bij veel kinderen vanzelf gaan, zoals bv. eten, aankleden, wassen, even met mama bellen, dat is nu allemaal een heel gedoe elke keer.
Je moet niet vergeten dat het de eerste keer is dat ze hier zijn, alles heeft tijd nodig en dat duurt bij het ene kind langer dan bij het andere. Maar als jullie met elkaar verder willen, dan moeten jullie in oplossingen denken. Misschien hebben jouw kinderen ook wel goede tips? Zij zullen toch ook willen dat iedereen zich zo fijn mogelijk voelt met z'n allen in 1 huis.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:42:
[..]
Ja, maar hij vindt dat lastig in een huis met "een ander gezin". Hij wil structuur, maar tegelijkertijd vindt hij het ook weer zoiets dat iedereen zich aanpast aan hen. En met het risico dat ik weer egoistisch genoemd wordt. Voor mijn kinderen is het ook vakantie. Dat betekent dat ze ook wat meer op hun computer zitten dan normaal, wat later opblijven dan normaal, etc.
Ja, het is erg vermoeiend. Van het opstaan tot slapen gaan. En dingen die bij veel kinderen vanzelf gaan, zoals bv. eten, aankleden, wassen, even met mama bellen, dat is nu allemaal een heel gedoe elke keer.
De vraag is uiteraard of jij hier zin in hebt. Het lijkt mij niet dat het met wat consequenter opvoeden beter gaat worden. En indien ze alleen in de vakanties komen is echt opvoeden niet echt mogelijk.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:46:
[..]
Ik ben zelf geen expert, maar er zullen ook wel onderzoeken zijn die aangeven dat je het beter kunt matigen. In elk geval, waar het omgaat is dat als hij iets niet toelaat, dat het dan niet helpt als bezoek zegt dat het allemaal geen kwaad kan.
Dan zeg je daar toch gewoon wat van?
je kunt bijvoorbeeld zeggen: wij hebben de regel dat er na.....(tijdstip) geen frisdrank wordt gedronken.
dan schreef op 01-09-2021 om 20:53:
je kunt bijvoorbeeld zeggen: wij hebben de regel dat er na.....(tijdstip) geen frisdrank wordt gedronken.
Die kinderen waren toch pas 6 en 7. Dan is het niet vreemd om te zeggen dat ze sowieso geen frisdrank mogen. Indien het vaker gebeurt kun je ook rustig vragen waar je bezoek zich mee bemoeit.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 19:21:
[..]
Dank je wel. Ik waardeer de hulp en mening van iedereen, dus blijf ik ook netjes reageren. Als ik niet tegen kritiek zou kunnen, dan had ik hier niet moeten posten.
Ja, het is schakelen. Voor iedereen. Voor mij ook, zoals gezegd. Overigens denk ik wel dat hun gedrag hier niet heel afwijkt van daar. Zo zijn ze blijkbaar gewoon. Al met al is het denk ik gewoon te druk in huis voor zo'n lange periode.
Voor wat betreft dat opvoeden alleen aan hem overlaten. Dat is in de praktijk lastig. Als ze van hem iets niet mogen, komen ze daarna automatisch naar mij om het nog eens te vragen. Of ja vragen, vaak is het ook gewoon "eisen".
Dan zeg je vraag maar aan je vader. Of vraag wat heeft je vader gezegd toen je het aan hem vroeg?
En waar we ook wel anders in zijn is dat hij graag elke dag met ze op pad gaat of iets gaat doen. Terwijl ik ook weleens gewoon rust wil. Een dagje niks doen als dat kan. En dan is 'n maand of langer ook gewoon erg lang.
Maar dat dagje niets doen kun jij toch doen als hij op pad is met de kinderen. Vergeet niet dat die kinderen toch een soort van onverwacht uit hun thuis situatie zijn geplukt en bij een gezin gezet welke ze niet kennen. Alleen hun vader is de bekende factor.
A12345 schreef op 01-09-2021 om 20:42:
[..]
Ja, maar hij vindt dat lastig in een huis met "een ander gezin". Hij wil structuur, maar tegelijkertijd vindt hij het ook weer zoiets dat iedereen zich aanpast aan hen. En met het risico dat ik weer egoistisch genoemd wordt. Voor mijn kinderen is het ook vakantie. Dat betekent dat ze ook wat meer op hun computer zitten dan normaal, wat later opblijven dan normaal, etc.
Ja, het is erg vermoeiend. Van het opstaan tot slapen gaan. En dingen die bij veel kinderen vanzelf gaan, zoals bv. eten, aankleden, wassen, even met mama bellen, dat is nu allemaal een heel gedoe elke keer.
Ik begrijp niet dat je/jullie dit niet had(den) aan zien komen. Je begint een relatie met een man die 2 jonge kinderen heeft. Dan moet je toch weten dat ze vroeg of laat bij hun vader tijd door gaan brengen? Dit had echt besproken moeten worden ipv als een stel bakvissen stel op sprong gaan samenwonen. En die telefoon aan tafel tijdens het eten, die hoort daar gewoon niet op dat moment.
Je vertelt niet welke diagnose de oudste heeft, maar wees erop voorbereid dat AD(H)D en ASS niet over gaan door een consequente opvoeding, zoals jij lijkt te denken. Zo'n diagnose heb je voor de rest van je leven, je hersenen werken gewoon anders. Het gedrag kan met veel goede wil ietsjes minder heftig worden, maar het gaat niet weg. Hier heb je het dus mee te doen.
