De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Anoniemst schreef op 17-09-2021 om 13:13:
Als ik hem was, zou ik om eerlijk te zijn niet op je broer zitten te wachten. Ik zou me als ik hem was best aangevallen voelen, door wat je gezegd hebt. Zijn uitspraak leek een opening te bieden, maar die kun je niet door iemand anders laten pakken.
In zijn geval zou ik denk ik eerst een soort sorry van jou willen horen. Je hebt verkeerde dingen gezegd, al was het in een bui. Ik zou moedeloos zijn en het vertrek als enige optie zien. Ik zou hopen dat je met spijt komt en dan kijken of het nog te redden is, maar pas als jij de eerste stap zet tot herstel.
Het lijkt er inderdaad op dat hij zich daardoor aangevallen voelt. Hij haalde dat zelf ook steeds aan die uitspraak.
Die kan dan wel een beetje zijn stemming peilen. Ik vind het nu toch lastig om te bepalen hoe ik die eerste stap zet.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 10:53:
[..]
Die heb ik gezocht en daar ben ik mee bezig. Verder geef ik het nog steeds niet op. Hij is in elk geval nog in Nederland, dus er is nog hoop.
Ja, met de kinderen red ik me prima. Uiteraard is dit ook vervelend voor hen. Toen hij goed in zijn vel zat, was het erg leuk thuis. Met mijn familie klikte het ook goed. Misschien is het goed als bijvoorbeeld mijn broer met hem gaat praten.
Waarom wil jij niet accepteren, dat het UIT is??
Je kunt het gewoon niet uitstaan dat hij er een einde aan gebreid heeft.
Hoe durft een vent jou niet meer te willen, bestaat niet, kan niet.
Bah.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 13:47:
[..] Ik vind het nu toch lastig om te bepalen hoe ik die eerste stap zet.
Die zet je gewoon niet.
Als je ook maar een greintje fatsoen in je donder hebt, laat je die man met rust.
Aangezien je aldoor precies het tegenovergestelde doet van wat er wordt geadviseerd: Is je broer al onderweg?
Beste A
je hebt hem tot in het diepst van zijn ziel gekwetst!
HIJ WIL JE NIET MEER!!!
Nu niet, later niet meer. Hij vertrouwt je gewoon niet meer. Dat kan ook niet want hij weet dat je meende wat je zei, ook al flapte je het er uit.
Laat hem met rust, niet via anderen , niet direct, gewoon helemaal geen contact en aan jezelf gaan werken.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 13:47:
[..]
Het lijkt er inderdaad op dat hij zich daardoor aangevallen voelt. Hij haalde dat zelf ook steeds aan die uitspraak.
Die kan dan wel een beetje zijn stemming peilen. Ik vind het nu toch lastig om te bepalen hoe ik die eerste stap zet.
Ik vind het knap manipulatief klinken.
Wat dacht je van oprechte excuses? En dan zonder dat je denkt er zelf iets beter van te worden.
Hoe goed jullie ook bij elkaar gepast zouden hebben in jouw ogen als hij geen kinderen gehad zou hebben doet niet echt ter zaken. Hij heeft kinderen waar hij gelukkig zielsveel van houd, waar hij voor gaat en die hij terecht op 1 zet, zoals jij als het goed is ook met jouw kinderen zou doen.
Daardoor gaat het NOOIT werken tussen jullie! Dat accepteren is echt het enige wat je kunt doen.
Het maakt allemaal niet meer uit wat hij allemaal onhandig aangepakt heeft en welke fouten hij ook gemaakt had. Als jij wil geloven dat het vooral zijn fouten en die van zijn kinderen zijn, het maakt niet eens uit. Je schreef zelf dat een relatie met een man die ofwel de helft van de tijd in het buitenland zat ofwel een co-ouderschap had voor jou uitgesloten was. Ook dat zijn kinderen niet structureel welkom zijn in jouw huis omdat je dat niet trekt en dat je ook geen lat-relatie wilt.
Dan heeft het toch helemaal geen zin meer om te proberen deze relatie te lijmen? Hij (en jij ook in het begin van dit draadje) heeft namelijk gemerkt dat hij erg ongelukkig wordt van zijn kinderen bijna niet zien. Hij wil een vader voor ze zijn en wel een co-ouderschap of om zijn minst een thuis waar zijn kinderen altijd welkom zijn. Dat is niet met jouw wensen te vereenigen en gaat dat ook niet zijn. Dus loslaten, rouwen om het gegeven dat dit niet ment to be was, en verder gaan met je leven is echt het enige wat je kunt doen. De rest gaat je alleen maar nog ongelukkiger maken en hem ook. Dus wat meerdere schreven laat ALSJEBLIEFT hem en zijn familie helemaal met rust (ook door anderen) en accepteer dat dit over is.
A12345 schreef op 17-09-2021 om 13:47:
[..]
Die kan dan wel een beetje zijn stemming peilen. Ik vind het nu toch lastig om te bepalen hoe ik die eerste stap zet.
jij gaat niet een eerste stap zetten, dat is absoluut niet aan jou. Je voelt niet aan dat jij hem gruwelijk beledigd hebt en als mens bij het grof vuil hebt gezet. Dus dit is een oefening in *niets* doen en stoppen met posten hierover. Zoek afleiding elders ervan, zodat het kan uitdoven.
gr Angela
Nou, ik zie dat iedereen lekker blijft uitleggen en proberen te overtuigen terwijl het niet aankomt bij ts.
Ik zeg het opnieuw: het is blijkbaar voor mensen niet te vatten dat iemand een bepaald schakeltje in haar inlevingsvermogen lijkt te missen en men blijft maar door hameren. En het als een karakterfalen van haar kant ziet.
Zou dit ts nou helpen? Ik vrees van niet. Ik denk eerder dat je een bepaalde dynamiek in stand houdt.
Voor ts lijkt het me moeilijk om te zien dat iedereen op één lijn zit vwb haar gedrag, terwijl zij er toch stellig en diep van binnen ervan overtuigd is dat haar standpunt en gedrag valide zijn en ook erkenning behoeven.
Het is of de een Chinees praat en de ander Arabisch.
dan komt er nooit een einde aan en het is de vraag of dat ts helpt
ts sterkte, ik denk dat je eerst wat rust moet nemen
A12345 schreef op 17-09-2021 om 13:47:
[..]
Die kan dan wel een beetje zijn stemming peilen. Ik vind het nu toch lastig om te bepalen hoe ik die eerste stap zet.
Nogmaals, hij heeft je luid en duidelijk verteld dat het over en uit is. Waarom neem je hem niet serieus? Hij flapt er niet zomaar wat uit (zoals jij), hij denkt er eerst grondig over na. Dat heeft hij bijna een maand gedaan. Hij meent het. Als je hem niet serieus neemt, hem niet respecteert, wordt hij alleen maar bozer.
Nogmaals, laat hem met rust. Alles wat je doet en zegt, drijft hem verder bij jou vandaan.
Als hij uiteindelijk nog wat van jou wil, komt hij zelf wel bij je.
Ik denk dat je enige mogelijke start is een enorme mea culpa en te beginnen met sorry zeggen voor alle pijn die je bij hem hebt veroorzaakt. Ik denk dat je dat hem sowieso verschuldigd bent, onafhankelijk of hij nog wil zien of niet. In plaats van te zeggen dat er nog kleren liggen of je broer te sturen, zou ik een bericht sturen waarin je aangeeft dat je spijt hebt van je harde woorden, dat deze ondoordacht en dom waren en in een impulsieve en boze bui gezegd zijn. Maar dat je die woorden absoluut niet meent en erg spijt hebt van je kwetsende opmerking, maar dat je begrijpt als hij het om die reden heeft uitgemaakt.
Als je zelf niet achter deze mea culpa staat (en iets zegt me dat je deze woorden niet gaat uitspreken tegen hem, omdat je überhaupt niet vind dat je je excuses hoeft te maken), dan wordt al het soort contact dat jij nog zou wensen bij voorbaat niks.
Duizendpoot schreef op 17-09-2021 om 14:42:
Ik denk dat je enige mogelijke start is een enorme mea culpa en te beginnen met sorry zeggen voor alle pijn die je bij hem hebt veroorzaakt. Ik denk dat je dat hem sowieso verschuldigd bent, onafhankelijk of hij nog wil zien of niet. In plaats van te zeggen dat er nog kleren liggen of je broer te sturen, zou ik een bericht sturen waarin je aangeeft dat je spijt hebt van je harde woorden, dat deze ondoordacht en dom waren en in een impulsieve en boze bui gezegd zijn. Maar dat je die woorden absoluut niet meent en erg spijt hebt van je kwetsende opmerking, maar dat je begrijpt als hij het om die reden heeft uitgemaakt.
Als je zelf niet achter deze mea culpa staat (en iets zegt me dat je deze woorden niet gaat uitspreken tegen hem, omdat je überhaupt niet vind dat je je excuses hoeft te maken), dan wordt al het soort contact dat jij nog zou wensen bij voorbaat niks.
Maar ze meende het wel, dat is nu juist het probleem.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 14:54:
[..]
Maar ze meende het wel, dat is nu juist het probleem.
Ja dat weet ik ook.... daarom verwacht ik die excuses ook niet. Dat zou namelijk zelfinzicht tonen in haar gedrag en dat hebben we tot op heden nog niet gezien.
BlueHeart schreef op 17-09-2021 om 14:54:
[..]
Maar ze meende het wel, dat is nu juist het probleem.
Exact dit dus, haar excuses zullen nooit oprecht en gemeend zijn, want ondanks dat deze in een boze bui/impulsief/“zo reageer ik nu eenmaal altijd”, de boodschap en het resultaat blijft hetzelfde en dat is voor hem inmiddels ook wel duidelijk (mag ik hopen).
Duizendpoot schreef op 17-09-2021 om 15:04:
[..]
Ja dat weet ik ook.... daarom verwacht ik die excuses ook niet. Dat zou namelijk zelfinzicht tonen in haar gedrag en dat hebben we tot op heden nog niet gezien.
Toont niet eens zelfinzicht, enkel als een slap excuus om hem terug te winnen.
