De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Desire schreef op 15-09-2021 om 17:13:
[..]
Dat heet dus flexibiliteit en aanpassingsvermogen als eerdere afspraken niet voldoende of goed zijn gebleken in de praktijk. Juist goed dat de moeder van de kinderen dit nu ook inziet en hier flexibeler in geworden is.
Mja, achteraf gezien heeft hij dat natuurlijk handig aangepakt. Heeft nu lange vakanties, kan zo de oude regeling weer oppakken.
Geeft ook wel aan dat hij lang op twee paarden heeft gewed en er niet vol voor is gegaan voor de relatie.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 16:01:
[..]
Of het controledwang is weet ik niet. Maar er speelt natuurlijk vanalles door je hoofd. Hij is opeens wel heel erg vastbesloten en niet voor discussie vatbaar. Had toch zoiets van even kijken of hij inderdaad wel is waar hij zegt te zijn. Dat was dus het geval.
Vandaag een berichtje gestuurd hoe het met hem gaat, maar geen antwoord gehad. Hij heeft het ook nog niet eens gelezen.
Als ik hem was zou ik zo’n appje ook niet antwoorden. Heb je hem gezegd wat je hier zegt, dat je eigenlijk nog graag een keer zou praten? Die aanname had je vantevoren, maar hij heeft geen glazen bol. Kun je hem niet voorstellen ok nu allebei even tot jezelf te komen, maar daarna misschien wel het gesprek aan te gaan om te kijken of er een werkbare oplossing voor jullie beiden is?
Wanneer was hij in jouw ogen dan wel vol voor de relatie gegaan? In het begin van dit topic kreeg ik de indruk dat je eigenlijk wilde dat de kinderen buiten beeld zouden blijven.
Ik snap wel dat je tijd nodig hebt om te nuanceren maar je bent echt te extreem en hard in jouw standpunt. Ookal kosten zijn kinderen veel energie, ze horen bij hem. Je gaat echt te ver door te zeggen dat ze niet welkom zijn. Als je van jezelf weet dat je tijd nodig hebt om te wennen aan een idee kan je beter niet zo stellig iets zeggen.
Anoniemst schreef op 15-09-2021 om 17:34:
[..]
Als ik hem was zou ik zo’n appje ook niet antwoorden. Heb je hem gezegd wat je hier zegt, dat je eigenlijk nog graag een keer zou praten? Die aanname had je vantevoren, maar hij heeft geen glazen bol. Kun je hem niet voorstellen ok nu allebei even tot jezelf te komen, maar daarna misschien wel het gesprek aan te gaan om te kijken of er een werkbare oplossing voor jullie beiden is?
Gisteren wel. In dat berichtje niet. Zit nu een beetje in een dilemma. Ene kant wil ik hem uit laten razen, maar andere kant wil ik er nog wel een keer over praten.
Wasmachine schreef op 15-09-2021 om 17:37:
Wanneer was hij in jouw ogen dan wel vol voor de relatie gegaan? In het begin van dit topic kreeg ik de indruk dat je eigenlijk wilde dat de kinderen buiten beeld zouden blijven.
Ik snap wel dat je tijd nodig hebt om te nuanceren maar je bent echt te extreem en hard in jouw standpunt. Ookal kosten zijn kinderen veel energie, ze horen bij hem. Je gaat echt te ver door te zeggen dat ze niet welkom zijn. Als je van jezelf weet dat je tijd nodig hebt om te wennen aan een idee kan je beter niet zo stellig iets zeggen.
Als hij bijvoorbeeld nieuwe afspraken had gemaakt over de kinderen, gebaseerd op de "nieuwe situatie". Dat heeft hij nooit gedaan. Alsof hij wist dat hij toch al op korte termijn terug zou gaan.
Ik had dat anders moeten zeggen. Maar wie me kent, weet dat ik iets heel zwart-wit stel in het begin en daarna nuanceer.
Deels hangt dat ook wel af van zijn houding natuurlijk. Het is anders als hij hier gewoon zijn best doet ten opzichte van als hij dat niet meer doet.
A12345 schreef op 15-09-2021 om 17:38:
[..]
Gisteren wel. In dat berichtje niet. Zit nu een beetje in een dilemma. Ene kant wil ik hem uit laten razen, maar andere kant wil ik er nog wel een keer over praten.
Hij heeft jou gisteren een opening gegeven. Heb jij in dat bericht van vandaag ook iets van jouw kant toegegeven, zodat hij de indruk zou kunnen krijgen dat je misschien nog een beetje bijdraait?
Anoniemst schreef op 15-09-2021 om 17:52:
[..]
Hij heeft jou gisteren een opening gegeven. Heb jij in dat bericht van vandaag ook iets van jouw kant toegegeven, zodat hij de indruk zou kunnen krijgen dat je misschien nog een beetje bijdraait?
Nee, gewoon gevraagd hoe het gaat. Weet ook niet of het handig is om meteen weer een heel verhaal te starten over hoe het zou kunnen.
Maar je snapt het niet.
Ik dacht wel dat er ruimte is voor nuancering bij jou. Maar je zit er echt verkeerd in. Je wedijvert met zijn kinderen en dat is een dwaze, trieste en zinloze onderneming.
Volgens mij zit (of iig zat) zijn intentie naar en over jou helemaal goed, maar het staat los van zijn gevoelens voor zijn kinderen. Daar moet je nooit tussen willen gaan zitten.
Ook nooit eisen aan willen stellen.
Wat er gaat gebeuren rondom de kinderen is ongewis. Dat zul je moeten accepteren en anders moet je zo dapper zijn een einde te maken aan deze relatie.
Chapeau TO!
(En dat rijmt ook nog)
En eea staat weer los van jouw grenzen, overigens. Die net zo goed belangrijk zijn.
En misschien kun je die moeilijk zien/ bewaken.
Zo kun je natuurlijk goed ervaren dat veel tijd met zijn kinderen voor jou teveel is. Dat is volkomen legitiem.
Maar wel een probleem dat vooral jij zult moeten oplossen, niet hij.
NinjeTurtle schreef op 15-09-2021 om 17:58:
Chapeau TO!
(En dat rijmt ook nog)
Chapeau?
A12345 schreef op 15-09-2021 om 17:40:
[..]
Als hij bijvoorbeeld nieuwe afspraken had gemaakt over de kinderen, gebaseerd op de "nieuwe situatie". Dat heeft hij nooit gedaan. Alsof hij wist dat hij toch al op korte termijn terug zou gaan.
Ik had dat anders moeten zeggen. Maar wie me kent, weet dat ik iets heel zwart-wit stel in het begin en daarna nuanceer.
Deels hangt dat ook wel af van zijn houding natuurlijk. Het is anders als hij hier gewoon zijn best doet ten opzichte van als hij dat niet meer doet.
Maar dat geeft je geen vrijbrief om maar alles te kunnen roepen wat je wilt of denkt. En dan later een 'oepsie .. niet zo bedoeld'. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat mensen dat keer op keer accepteren. Bovendien .. als je dat van jezelf weet zou je óók eens kunnen proberen om tot 100 te tellen voor je er wat uit flapt, toch?
A12345 schreef op 15-09-2021 om 17:21:
[..]
Mja, achteraf gezien heeft hij dat natuurlijk handig aangepakt. Heeft nu lange vakanties, kan zo de oude regeling weer oppakken.
Geeft ook wel aan dat hij lang op twee paarden heeft gewed en er niet vol voor is gegaan voor de relatie.
Jij bent een manipulator eerste klas!
Pinokkio schreef op 15-09-2021 om 17:58:
En eea staat weer los van jouw grenzen, overigens. Die net zo goed belangrijk zijn.
En misschien kun je die moeilijk zien/ bewaken.
Zo kun je natuurlijk goed ervaren dat veel tijd met zijn kinderen voor jou teveel is. Dat is volkomen legitiem.
Maar wel een probleem dat vooral jij zult moeten oplossen, niet hij.
Iets meer dan een maand was gewoon teveel. Zeker gezien hun gedrag. De hele dag door hadden ze ruzie met elkaar. Als er bezoek kwam, beten ze bezoek, scholden ze hen uit, trokken ze aan kleren, riepen ze constant overal tussendoor. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden, die ik hier heb genoemd. Je daar aan ergeren is niet heel onredelijk en ook weer niet zo dat ik me werkelijk aan elk pietluttig ding erger.
Mijn grenzen probeert hij voortdurend op te rekken. Tenminste, dat idee heb ik erbij. Had ie me gevraagd van ze komen een maand hierheen. Dan had ik iets gezegd van dat is wel erg lang. En dat weet hij ook wel. Nu was het voor korte tijd en daarna steeds langer.
Weedbee schreef op 15-09-2021 om 17:59:
[..]
Maar dat geeft je geen vrijbrief om maar alles te kunnen roepen wat je wilt of denkt. En dan later een 'oepsie .. niet zo bedoeld'. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat mensen dat keer op keer accepteren. Bovendien .. als je dat van jezelf weet zou je óók eens kunnen proberen om tot 100 te tellen voor je er wat uit flapt, toch?
Dat lukt me in discussies niet. Zeker niet als in die discussies ergernis ontstaat.
