De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:13:
[..]
Geen idee eigenlijk dat eerste. Natuurlijk zullen er vrouwen zijn die dit prima zouden vinden en er zijn er ook die dat niet vinden. Of die in het begin het prima vinden, maar toch wel een keer wat stappen willen zetten.
Net zoals dat er vrouwen zullen zijn die om kunnen gaan met het gedrag van zijn kinderen en er vrouwen zijn die dat niet kunnen.
Ik hoop ook dat hij zijn lesje heeft geleerd. Anders herhaalt het zich.
Stappen willen zetten naar wat of waar?
Denk dat de meeste personen (dus zowel mannen/vrouwen) zich sowieso al beter kunnen inleven in waar het gedrag van deze kinderen vandaan komt. Daarmee win je al een hoop. Daarnaast zijn er meer dan genoeg vrouwen die een relatie niet enkel als volwaardig zien als hun partner 24/7 op elkaars lip zit.
Beide zaken mis je al in jullie relatie en neem daarnaast het feit dat jullie niet eens de tijd hebben genomen elkaar een beetje écht te leren kennen voordat er een gezellig gezinnetje met jouw kinderen gevormd moest worden. Kun je alles wel op hem schuiven, maar je hebt zelf ook aardig wat steken laten vallen, jammer alleen dat je dat niet echt kunt inzien (en willen ook).
Angela1967 schreef op 13-09-2021 om 17:15:
[..]
en daarbij: hij moet nadenken en had daar ivm zorg voor kinderen gewoon geen tijd voor. reizen is vermoeiend. leven met TO is vermoeiend. Tijd voor rust en nadenken.
@TO maak nou niet de fout dat jij centraal staat in het gesprek en dat je je ongeduld laat merken. Gun hem tijd en rust. Jullie hebben allebei een probleem, de vraag is of jij snapt dat jij deel van zijn oplossing kan zijn. Hij kan jouw oplossing alleen maar zijn als hij doet wat jij wil. Maar misschien kun jij flexibeler worden.
gr Angela
Hij maakte wel een vermoeide indruk. Lichamelijk, maar vooral ook psychisch. Ik ben wel meteen weer aan het speculeren wat er achter dit "getreuzel" zit. Normaal reed hij deze rit gewoon altijd ineens en zo snel mogelijk.
Ik heb er niet veel over gezegd, maar het lijkt wel een teken aan de wand te zijn.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:20:
[..]
Hij maakte wel een vermoeide indruk. Lichamelijk, maar vooral ook psychisch. Ik ben wel meteen weer aan het speculeren wat er achter dit "getreuzel" zit. Normaal reed hij deze rit gewoon altijd ineens en zo snel mogelijk.
Ik heb er niet veel over gezegd, maar het lijkt wel een teken aan de wand te zijn.
En waar ligt dat aan denk je? Enkel aan zijn veel aandacht vragende kinderen?
Desire schreef op 13-09-2021 om 17:20:
[..]
Stappen willen zetten naar wat of waar?
Denk dat de meeste personen (dus zowel mannen/vrouwen) zich sowieso al beter kunnen inleven in waar het gedrag van deze kinderen vandaan komt. Daarmee win je al een hoop. Daarnaast zijn er meer dan genoeg vrouwen die een relatie niet enkel als volwaardig zien als hun partner niet 24/7 op elkaars lip zit.
Beide zaken mis je al in jullie relatie en neem daarnaast het feit dat jullie niet eens de tijd hebben genomen elkaar een beetje écht te leren kennen voordat er een gezellig gezinnetje met jouw kinderen gevormd moest worden. Kun je alles wel op hem schuiven, maar je hebt zelf ook aardig wat steken laten vallen, jammer alleen dat je dat niet echt kunt inzien (en willen ook).
Voor veel mensen is een lat-relatie een opstap naar meer. Samenwonen bijvoorbeeld. Tussen 24/7 op elkaars lip zitten en om de 2 weken 2 weken afwezig zijn of per elke 14 dagen 4 dagen aanwezig zijn, zit natuurlijk heel wat. Het moet wel iemand zijn die daar de komende jaren genoegen mee gaat nemen. Anders is het gedoemd om te mislukken.
Desire schreef op 13-09-2021 om 17:23:
[..]
En waar ligt dat aan denk je? Enkel aan zijn veel aandacht vragende kinderen?
Voor een deel aan de discussies, voor een deel aan de situatie waarin hij zich gewerkt heeft en voor een deel ook aan zijn kinderen.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:23:
[..]
Voor veel mensen is een lat-relatie een opstap naar meer. Samenwonen bijvoorbeeld. Tussen 24/7 op elkaars lip zitten en om de 2 weken 2 weken afwezig zijn of per elke 14 dagen 4 dagen aanwezig zijn, zit natuurlijk heel wat.
Nee hoor, genoeg mensen die latten totdat de kinderen uit huis zijn, echt niets bijzonders anno 2021. En als hij nu een baan had van 2 weken weg, 2 weken thuis, dan was je geen relatie met hem aangegaan? Maar wel nu hij zijn 2 jonge kinderen in een ander land achterliet en volledig voor jou en jouw kinderen koos, toen greep je dat met beide handen aan ipv bij jezelf af te vragen wat dit voor consequenties met zich mee zou kunnen brengen? Kun je wel blijven zeggen dat hij beter had moeten nadenken, maar waar zat jouw verstand dan?
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:24:
[..]
Voor een deel aan de discussies, voor een deel aan de situatie waarin hij zich gewerkt heeft en voor een deel ook aan zijn kinderen.
Grappig, lees dit pas na het plaatsen van mijn vorige post. Waar zat jouw verstand?
Desire schreef op 13-09-2021 om 17:28:
[..]
Nee hoor, genoeg mensen die latten totdat de kinderen uit huis zijn, echt niets bijzonders anno 2021. En als hij nu een baan had van 2 weken weg, 2 weken thuis, dan was je geen relatie met hem aangegaan? Maar wel nu hij zijn 2 jonge kinderen in een ander land achterliet en volledig voor jou en jouw kinderen koos, toen greep je dat met beide handen aan ipv bij jezelf af te vragen wat dit voor consequenties met zich mee zou kunnen brengen? Kun je wel blijven zeggen dat hij beter had moeten nadenken, maar waar zat jouw verstand dan?
Voor een relatie met iemand die 2 weken voor z'n werk weg is, internationaal vrachtwagenchauffeur is, vaart, op een olieplatform werkt, etc zal ik ook zeker niet gaan.
Desire schreef op 13-09-2021 om 17:29:
[..]
Grappig, lees dit pas na het plaatsen van mijn vorige post. Waar zat jouw verstand?
Ik dacht dat hij er goed over nagedacht had. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Ook wel weer een les. Er niet klakkeloos vanuit gaan dat anderen goed nadenken over een keuze en de gevolgen daarvan.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:20:
[..]
Hij maakte wel een vermoeide indruk. Lichamelijk, maar vooral ook psychisch. Ik ben wel meteen weer aan het speculeren wat er achter dit "getreuzel" zit. Normaal reed hij deze rit gewoon altijd ineens en zo snel mogelijk.
Ik heb er niet veel over gezegd, maar het lijkt wel een teken aan de wand te zijn.
Ik denk dat hij tijd wil om na te denken of gewoon alleen wil zijn.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:31:
[..]
Ik dacht dat hij er goed over nagedacht had. Maar dat blijkt dus niet zo te zijn. Ook wel weer een les. Er niet klakkeloos vanuit gaan dat anderen goed nadenken over een keuze en de gevolgen daarvan.
Of je komt tot het besef dat het gewoon ook vanuit jou belachelijk naïef is geweest om je kinderen in zo’n relatie te betrekken na een poosje daten. Je zag enkel je eigen voordelen en vergat gemakshalve helemaal zijn kinderen.
Heeft welke man dan ook, in jouw ideale plaatje, überhaupt nog ruimte voor zichzelf? Of moet hij 24/7 aan jou en jouw gezin vastgeplakt zitten?
je hebt zelf ook bijgedragen aan deze situatie door al vrij snel te gaan samenwonen terwijl je ook kinderen hebt, al zijn die dan een stuk ouder. Het ligt niet alleen aan hem dus.
Poezel_en_Wip schreef op 13-09-2021 om 17:38:
Heeft welke man dan ook, in jouw ideale plaatje, überhaupt nog ruimte voor zichzelf? Of moet hij 24/7 aan jou en jouw gezin vastgeplakt zitten?
Nee hoor, maar iemand die de komende jaaaaren om de week er een week niet is, om de 2 weken er 2 weken niet is, etc, dat is niks voor mij. En ook mannen met co-ouderschap niet.
A12345 schreef op 13-09-2021 om 17:42:
[..]
Nee hoor, maar iemand die de komende jaaaaren om de week er een week niet is, om de 2 weken er 2 weken niet is, etc, dat is niks voor mij. En ook mannen met co-ouderschap niet.
Waarom nog afwachten dan en niet zelf een einde aan de relatie maken? Waar wacht je nu nog op?
