De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Los van alles dat al genoemd is, kan het gedrag ook komen doordat de kinderen hun plek aan het zoeken zijn in deze nieuwe situatie.
Mijn kinderen hadden op die leeftijd ook ruzie om de stomste dingen, wie er mocht bepalen welke zender op tv kwam, wie er op welke plek mocht zitten, verzin maar wat of ze konden er ruzie om maken. Thuis los je dat op. Ze mochten bijv allemaal op een andere dag kiezen welke zender ze keken. Of als er eens iets was waar ze ruzie om hadden, bedachten we daar ook iets voor. Zo ontstaat er een bepaalde voorspelbaarheid en voorkom je ruzies.
Die voorspelbaarheid is er nu bij jullie nog niet voor deze kinderen (plus dat ze vader lang gemist hebben. Dat kost sowieso tijd. Vergelijk het met schoolklassen na de zomervakantie. Iedereen is weer opnieuw zijn plekje aan het zoeken en die leerkrachten hebben er echt wel een paar weken hun handen vol aan.
en in sommige gezinnen maken de kinderen toch meer ruzie. Ik sprak deze week een collega die onlangs geopereerd was maar waarbij de genezing niet zo soepel verloopt. De kinderen hebben ook steeds ruzie, zei ze.
Dat van dat eten an sich zou niet zo'n probleem zijn, maar het is slechts 'n voorbeeld. Een van de vele voorbeelden.
Ook dat is geprobeerd. De een mag nu een tekenfilm kijken, de andere daarna. Dan is het ruzie over wie er eerst mag, ruzie als de tekenfilm van de een af gaat voor een tekenfilm van de ander. En meestal willen ze ook niet iets morgen, 's middags, 's avonds of over 5 minuten, maar NU.
In hun eentje, als de ander niet in de buurt is, dan gaat het wel. Maar zo gauw als ze samen zijn, dan is het constant ruzie, geschreeuw en elkaar klieren.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 10:58:
Dat van dat eten an sich zou niet zo'n probleem zijn, maar het is slechts 'n voorbeeld. Een van de vele voorbeelden.
Ook dat is geprobeerd. De een mag nu een tekenfilm kijken, de andere daarna. Dan is het ruzie over wie er eerst mag, ruzie als de tekenfilm van de een af gaat voor een tekenfilm van de ander. En meestal willen ze ook niet iets morgen, 's middags, 's avonds of over 5 minuten, maar NU.
In hun eentje, als de ander niet in de buurt is, dan gaat het wel. Maar zo gauw als ze samen zijn, dan is het constant ruzie, geschreeuw en elkaar klieren.
Ook wel normaal kindergedrag hoor. Doe even een realitycheck.
Wattenbolleke schreef op 04-09-2021 om 11:13:
[..]
Ook wel normaal kindergedrag hoor. Doe even een realitycheck.
Al met al is hun gedrag best extreem. En het is meteen schreeuwen en roepen, op de grond gaan stampen, niet rustig iets zeggen.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 10:58:
Dat van dat eten an sich zou niet zo'n probleem zijn, maar het is slechts 'n voorbeeld. Een van de vele voorbeelden.
Ook dat is geprobeerd. De een mag nu een tekenfilm kijken, de andere daarna. Dan is het ruzie over wie er eerst mag, ruzie als de tekenfilm van de een af gaat voor een tekenfilm van de ander. En meestal willen ze ook niet iets morgen, 's middags, 's avonds of over 5 minuten, maar NU.
In hun eentje, als de ander niet in de buurt is, dan gaat het wel. Maar zo gauw als ze samen zijn, dan is het constant ruzie, geschreeuw en elkaar klieren.
Niet fijn natuurlijk maar ja, je moet er maar het beste van zien te maken.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 11:50:
[..]
Al met al is hun gedrag best extreem. En het is meteen schreeuwen en roepen, op de grond gaan stampen, niet rustig iets zeggen.
Ik denk bij extreem gedrag meer aan andere dingen, zoals mensen of dieren mishandelen, stelen, schelden.
Ik lees eigenlijk niks anders dan gewoon gedrag wat bij de leeftijd hoort. Maar zoals Dan zegt, je hebt het er maar mee te doen als je bij hun vader wil blijven, de komende 10 jaar zeker nog wel.
BlueHeart schreef op 04-09-2021 om 12:27:
[..]
Ik denk bij extreem gedrag meer aan andere dingen, zoals mensen of dieren mishandelen, stelen, schelden.
Ik lees eigenlijk niks anders dan gewoon gedrag wat bij de leeftijd hoort. Maar zoals Dan zegt, je hebt het er maar mee te doen als je bij hun vader wil blijven, de komende 10 jaar zeker nog wel.
Het is de manier waarop ze dingen zeggen. Het is echt eisen, schreeuwen tot ze hun zin krijgen. Vaak ook wijzen, druk gebarend of met iets gooien. Tijdens ruzies bijten ze elkaar soms ook. Schelden doen ze ook wel. Niet echt hele grove scheldwoorden, maar andere mensen uitmaken voor stommerik, lelijke e.d. is ook niet echt netjes.
Iedereen hanteert natuurlijk wel een andere definitie van wat normaal gedrag is voor kinderen van die leeftijd en wat extreem gedrag is.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 12:40:
[..]
Het is de manier waarop ze dingen zeggen. Het is echt eisen, schreeuwen tot ze hun zin krijgen. Vaak ook wijzen, druk gebarend of met iets gooien. Tijdens ruzies bijten ze elkaar soms ook. Schelden doen ze ook wel. Niet echt hele grove scheldwoorden, maar andere mensen uitmaken voor stommerik, lelijke e.d. is ook niet echt netjes.
Iedereen hanteert natuurlijk wel een andere definitie van wat normaal gedrag is voor kinderen van die leeftijd en wat extreem gedrag is.
Tja als je er niet tegen kunt is er gewoon een makkelijke oplossing hoor.
Wie probeer je nu eigenlijk te overtuigen, TO?
Poezel_en_Wip schreef op 04-09-2021 om 12:45:
Wie probeer je nu eigenlijk te overtuigen, TO?
Ik reageer op mensen die doen alsof het heel normaal gedrag is voor kinderen van die leeftijd.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 12:46:
[..]
Ik reageer op mensen die doen alsof het heel normaal gedrag is voor kinderen van die leeftijd.
Ja maar je kunt weinig anders aan dat gedrag doen dan er gewoon mee dealen. Als je bij deze kerel wil zijn moet je die kinderen inclusief hun gedrag erbij nemen of weggaan. Meer mogelijkheden zie ik niet.
A12345 schreef op 04-09-2021 om 12:46:
[..]
Ik reageer op mensen die doen alsof het heel normaal gedrag is voor kinderen van die leeftijd.
Ik denk dat dat het voor een groot deel ook is, op die leeftijd. Wat je hier beschrijft althans. Maar al die vingers naar de kinderen/je vriend/zijn ex zijn allemaal afleiders naar de eigenlijke issues. Ruim een maand loopt dit topic nu en ik zie vrijwel geen zelfreflectie.
Ik geloof zeker wel dat het gedrag extremer is dan gemiddeld. Ik denk wel het normaal is dat kinderen zich afreageren als ze een scheiding hebben meegemaakt en vader opeens verhuisd naar een ander land. Mocht er ook nog dsm problematiek meespelen is dit gedrag helemaal niet verwonderlijk.
Punt is en blijft dat ze bij jouw vriend horen en zolang jullie een relatie hebben zullen ze ook in jouw leven zijn.
durf je jezelf ook in de ogen te kijken en toe te geven dat je het gewoon kutkinderen vind?
