De kinderen van mijn vriend

Fruitijsje schreef op 04-08-2021 om 13:49:

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet het hele draadje gelezen heb (ik ben tot pagina 28 gekomen ofzo).

Misschien iets om nog mee te nemen in het zoeken naar een oplossing: het is maar tijdelijk. Als deze man het echt is voor jou, dan zijn die jaren dat hij er nu minder is enkel een heuvel waar je overheen moet. De kinderen zijn nu 6 en 7. Hebben het nu nodig om een goede band met hun vader te op te bouwen en te onderhouden. Geef je partner de ruimte om b.v. elke maand een week of 1,5 daarheen te gaan. Ja, het is vervelend en ja het heeft effect op jouw relatie, maar uiteindelijk komt er een einde aan. De kinderen hebben dan een fijne band met hun vader (en hebben misschien zelf wel een keuze gemaakt om naar Nederland te komen of moeder haar geld is op en ze komt naar NL).

Het is maar tijdelijk en als het echt zo'n fijne man en relatie is, kom je daar wel overheen.
De manier waarop jij je opstelt maakt het voor je partner erg moeilijk. Probeer je dus over jouw irritatie heen te zetten en geef hem de steun en de ruimte die hij nodig heeft.

Mijn oma zei altijd: liever koekjes worden niet gebakken. Er bestaat nu eenmaal geen ideale wereld. En zoals Lennon ook zei: het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt. Ze zult het moeten doen met wat je hebt. Als het echt zo'n fijne man is, dan weet jij ook wel dat alles wat jij nu investeert, door jezelf een beetje op de achtergrond te zetten, zichzelf dubbel en dwars terugbetaald.

Kortom nu iets minder denken aan jezelf, maar bedenken wat goed is voor kinderen die in een rotsituatie zijn gedwongen door de keuze die hun ouders hebben gemaakt. Over 10 jaar hebben ze dat niet of veel minder nodig hebben.

Wat betreft de vakanties denk ik dat je gelijk hebt en dat het voor zijn kinderen fijner is om naar Nederland te komen, maar dat is niet aan jou. Dat is aan hun ouders en hoe meer jij moeilijk doet, des te groter is de kans dat het nog stroever gaat lopen dan het al doet.

In mijn scheiding en alle ellende daarna heb ik gemerkt dat het heel belangrijk is om los te laten en dan juist de mensen die je het meeste na staan. Door los te laten creeer je ruimte en mogelijkheden die er daarvoor niet waren. Natuurlijk loop je het risico om te verliezen, maar dat risico is groter als je vasthoudt.

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid

Dank je wel. 

Heb het hier ook over gehad met de vriend. Hij gaf aan dat hij nu het gevoel heeft dat de kinderen hem meer nodig hebben dan straks als het pubers zijn. Plus hij denkt dat ze dan een situatie beter begrijpen. Hij gaf zelf aan dat bij wijze van hij op zijn 6e of 7e het moeilijk zou begrijpen als zijn vader opeens weg zou zijn. Maar op latere leeftijd zou hij zoiets beter begrijpen. Hij zou ook zoiets van als hij in zo'n situatie had gezeten en zijn vader in zijn situatie, dat hij dan niet van zn vader zou hebben verlangd dat hij daar zou blijven, maar dat dat besef pas komt als puber of jong-volwassene. 

Lang gesprek gehad. Hij ziet de rol van een stiefvader heel anders. De vader blijft de vader wat hem betreft, ook al zijn beide ouders hun eigen weg gegaan. Voor wat betreft mijn kinderen is het voor hem geen doel dat ze hem "papa" gaan noemen ooit. Hij wil een leuke stiefvader zijn, die ze helpt, bij wie ze zich op hun gemak voelen, zorgen dat ze kunnen studeren, op weg helpen in het leven, maar hij heeft niet de illusie dat hij nog de vader wordt van pubers. Dat viel me wel tegen.

Als een stiefkind ooit in een discussie zou zeggen "jij bent mijn moeder niet, jij hebt niks over mij te zeggen" zou ik helemaal van slag zijn. Hij zou van zijn kinderen niet accepteren dat ze zoiets zeggen tegen mij. En dat hij denkt dat ik mijn beeld teveel laat bepalen door het beeld dat is ontstaan n.a.v. de (vervelende) stiefkinderen uit een vorige relatie. Ook volgt hij voor wat betreft mijn kinderen de regels die altijd heb gegolden. Als ze van mij iets niet mogen of ik zou iets niet goed vinden, dan is hij ook niet akkoord. En omgekeerd. Hij gaat ze geen dingen verbieden of ontzeggen die ze van mij wel mogen. Hij bekijkt het meer per situatie i.p.v. dat hij zich vooraf heel druk gaat maken over dingen. 

Mijn dochter vertelde dat ze het er weleens met hem over heeft. Ze zegt dat hij gewoon zijn kinderen heel erg mist en er verder niks met hem aan de hand is. Kreeg de indruk dat hij met mijn dochter er een stuk rustiger over kan praten dan met mij. Ze vraagt de hele tijd wanneer zijn kinderen komen en waarom hij zijn kinderen niet definitief naar hier haalt. 

Over dat laatste het met hem gehad. Ik maak me over zo'n scenario erg druk en denk niet dat ik dat kan handlen. Dat er dan sowieso discussies komen. Hij vindt dat ik mezelf erg onderschat en andere moeders overschat. Dat ik ook alleen twee kinderen groot heb gebracht onder niet hele eenvoudige omstandigheden en dat dat niet iedereen zou goed gelukt zou zijn. Dat de vader nooit heeft geholpen daarover geeft hij aan dat dat nu, zoveel jaren later, een gegeven is. Daar verander ik niks meer aan. 

Heb uitgelegd dat bij mij er nooit iemand heeft geholpen, interesse heeft getoond in de kinderen en alles alleen op heb moeten knappen. En vaak nee heb moeten verkopen als mijn kinderen iets wilden. Hij zegt dat dat verleden tijd is. Dat hij met alles wil helpen voor wat betreft mijn kinderen. Hij zegt dat het qua kinderen ook niet "of of" is, maar "en en". Als zijn kinderen willen studeren later, dan zorgt hij daar voor en als mijn kinderen dat willen, dan ook. 

Hij snapt ook niet goed waarom ik van hem hetzelfde lijk te verwachten als van de vader van mijn kinderen. Wiens gedrag wellicht de oorzaak is van veel dingen die bij mij spelen. 

Al met al kwam het in het gesprek er vaak op neer dat het bij mij veel "tussen de oren" zit. 

Ook maar cadeautjes wezen kopen om mee te nemen naar zijn kinderen. Dat ging goed. Heb hem uit laten zoeken. Uiteindelijk had hij snel het een en ander gevonden. Over de vorige keer zei hij dat hij door had dat ik weinig geduld leek te hebben en dat dat hem irriteerde. En dat hij op een gegeven moment iets had van "Stel maar niet om de halve minuut iets voor, maar laat mij gewoon even wat uitzoeken en klaar".