De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
A12345 schreef op 05-08-2021 om 14:33:
[..]
Hij zou er moeilijk mee kunnen leven als zijn kinderen iemand anders papa zouden noemen. Dat snap ik dan weer niet goed.
Dus als jouw kinderen iemand anders mamma zouden noemen zou jij dat helemaal prima vinden?
coolpack2 schreef op 05-08-2021 om 14:41:
[..]
Ik ben sprakeloos. Ik dacht dat er enige (zelf)reflectie was. Ik hoop dat je partner het licht wél gaat zien en er weer gaat zijn voor z'n eigen kinderen in plaats van samen te leven met iemand die wil dat hij haar kinderen papa noemt. Ik hoop eigenlijk dat ik het niet goed lees of toch dat dit niet echt is. Gatverdamme.
Coolpack ik krijg de indruk dat je de posting van TO verkeerd interpreteert? Dus dingen die over kinderen/stiefkinderen/huidige relaties/historische relaties worden gezegd, komen in 1 posting bijeen. Dat kan wellicht verwarring geven?
Ik lees het best wel als positieve ontwikkeling. TO snapt dat veel tussen haar oren zit en dat ze het met sommige dingen niet eens is en met andere wel. Volgens mij - correct me if I'm wrong TO - is dit toch juist precies de informatie die jullie moesten uitwisselen om samen een stap vooruit te kunnen maken? Je hoeft ook niet per definitie exact hetzelfde ergens over te denken. Als hij het niet prettig vindt als TO-kinderen hem papa noemen en TO wil per sé dat ze dat wel doen, dan moet je dus praten wat er voor beiden achter zit en op basis daarvan, met respect voor elkaars gevoelens, beslissen. Dat soort dingen.
gr Angela
Angela1967 schreef op 05-08-2021 om 16:06:
[..]
Coolpack ik krijg de indruk dat je de posting van TO verkeerd interpreteert? Dus dingen die over kinderen/stiefkinderen/huidige relaties/historische relaties worden gezegd, komen in 1 posting bijeen. Dat kan wellicht verwarring geven?
Ik lees het best wel als positieve ontwikkeling. TO snapt dat veel tussen haar oren zit en dat ze het met sommige dingen niet eens is en met andere wel. Volgens mij - correct me if I'm wrong TO - is dit toch juist precies de informatie die jullie moesten uitwisselen om samen een stap vooruit te kunnen maken? Je hoeft ook niet per definitie exact hetzelfde ergens over te denken. Als hij het niet prettig vindt als TO-kinderen hem papa noemen en TO wil per sé dat ze dat wel doen, dan moet je dus praten wat er voor beiden achter zit en op basis daarvan, met respect voor elkaars gevoelens, beslissen. Dat soort dingen.
gr Angela
Dat er veel duidelijk is geworden en uitgesproken lees ik wel. Maar de dingen die ik lees over hoe TO het ziet en wil en hoe vriend het ziet en wil komen niet eens in de buurt van elkaar.
A12345 schreef op 05-08-2021 om 14:20:
[..]
Voor wat betreft mijn kinderen is het voor hem geen doel dat ze hem "papa" gaan noemen ooit. Hij wil een leuke stiefvader zijn, die ze helpt, bij wie ze zich op hun gemak voelen, zorgen dat ze kunnen studeren, op weg helpen in het leven, maar hij heeft niet de illusie dat hij nog de vader wordt van pubers. Dat viel me wel tegen.
Als een stiefkind ooit in een discussie zou zeggen "jij bent mijn moeder niet, jij hebt niks over mij te zeggen" zou ik helemaal van slag zijn. Hij zou van zijn kinderen niet accepteren dat ze zoiets zeggen tegen mij. En dat hij denkt dat ik mijn beeld teveel laat bepalen door het beeld dat is ontstaan n.a.v. de (vervelende) stiefkinderen uit een vorige relatie. .Kreeg de indruk dat hij met mijn dochter er een stuk rustiger over kan praten dan met mij. Ze vraagt de hele tijd wanneer zijn kinderen komen en waarom hij zijn kinderen niet definitief naar hier haalt.
Over dat laatste het met hem gehad. Ik maak me over zo'n scenario erg druk en denk niet dat ik dat kan handlen. Dat er dan sowieso discussies komen.
Hij zegt dat het qua kinderen ook niet "of of" is, maar "en en". Als zijn kinderen willen studeren later, dan zorgt hij daar voor en als mijn kinderen dat willen, dan ook.
Hij snapt ook niet goed waarom ik van hem hetzelfde lijk te verwachten als van de vader van mijn kinderen. Wiens gedrag wellicht de oorzaak is van veel dingen die bij mij spelen.
Al met al kwam het in het gesprek er vaak op neer dat het bij mij veel "tussen de oren" zit.
Tickel schreef op 05-08-2021 om 16:56:
[..]
Dat er veel duidelijk is geworden en uitgesproken lees ik wel. Maar de dingen die ik lees over hoe TO het ziet en wil en hoe vriend het ziet en wil komen niet eens in de buurt van elkaar.
[..]
Nee dat klopt inderdaad dus nuttig gesprek.
Gr Angela
Het gesprek heeft wel belangrijke informatie boven tafel gehaald maar er zal ook echt iets moeten gebeuren. Aan de ene kant lijkt het de bedoeling dat jullie een samengesteld gezin worden. Het probleem is dat jij wil dat hij de vader van jouw kinderen wordt terwijl zijn kinderen er niet mogen zijn. Je wil niet dat hij met regelmaat naar ze toe gaat maar eigenlijk wil je ze ook niet in de buurt hebben. Als jullie als gezin verder gaan horen zijn kinderen er ook bij. Zij hebben net zoveel recht op zorg aandacht, liefde,welkom zijn, financiële zorg als jouw kinderen.
Angela1967 schreef op 05-08-2021 om 17:14:
[..]
Nee dat klopt inderdaad dus nuttig gesprek.
Gr Angela
Dat wat Tickel zegt. Het zal best dat er dingen duidelijk geworden zijn, maar vanmeerdere overtuigingen die ik daarbij van beide kanten (!) lees word ik ellendig. Dat van de verwachting dat er 'papa' gezegd wordt tegen een stiefvader las ik nu voor het eerst. Ik kan die ook niet goed volgen, waarom dat zo belangrijk is voor TO, omdat ze elders juist de rol van een vader - direct gerelateerd aan de situatie van haar partner - nogal marginaliseert. Dus nee hoor, volgens mij interpreteer ik het prima en het stuit me zeer tegen de borst hoe weinig begrip er is voor de (huidige, dan wel toekomstige) situatie van die kinderen. En dan in de eerste plaats van de vader zelf natuurlijk.
En ik ken het, hoor, het gevoel van afwijzing door je eigen vader. En dat is naarmate ik ouder werd niet minder geworden. Integendeel.
Jullie hebben pas een jaar een relatie en nu verwacht je dat jouw kinderen, die al in de puber leeftijd zijn, hem 'papa' gaan noemen?? En je bent teleurgesteld als dat niet zijn doel is? 
En waarom zou je van slag zijn als je stiefkind zegt dat je niet haar moeder bent? Je bent toch ook niet haar moeder?
Ik heb het niet vaak, maar ik raak zwaar in de war van dit topic. Je hebt geen idee hoe vreemd en irreëel het allemaal klinkt wat je schrijft.
Ik schrijf dit niet om je te kwetsen, maar ik denk dat het goed is om eens met een psycholoog te gaan praten over je verleden en hoe dit doorwerkt in hoe je nu bent en tegen de dingen aankijkt.
Hoe was de band met je eigen vader?
Dit is precies wat ik ook wilde vragen.
Waar ik benieuwd naar ben, is welke rol je vader vroeger in jullie gezin had. Was hij er? Zijn je ouders gescheiden en hoe oud was je toen ongeveer? Wat was daarna zijn rol? Hoe is de band nu? Heb je stiefvader(s) gehad? Hoe waren die voor jou? Hoe was of is de band met je moeder?
Je hoeft al die vragen natuurlijk niet te beantwoorden, maar als je dat wel wil, graag. Misschien verheldert het een en ander.
Zoals je merkt zijn veel mensen verbaasd over het verhaal, je reacties, je opvattingen.
Ik moet wel zeggen dat je dapper volhoudt met schrijven hier, super!
Ik ben afgeknapt op de laatste posts van TO, ziekelijk egoïsme. Ikke ikke ikke.
A12345 schreef op 05-08-2021 om 14:33:
[..]
Ik heb die hoop altijd gehad en nog steeds. Ook bij een vorige relatie. Hij laat zoiets vooral aan de kinderen over, zegt ie. Hij gaf ook aan dat ze al wat ouder zijn, tot nu zonder hem geleefd hebben en ze hem dan nu niet opeens papa moeten noemen als ze dat zelf niet zo voelen.
Voor mij is het een belangrijk issue, voor hem een stuk minder. Hij wil dat iedereen zich prima voelt in het samengestelde gezin, ongeacht hoe iedereen elkaar noemt.
Hij zou er moeilijk mee kunnen leven als zijn kinderen iemand anders papa zouden noemen. Dat snap ik dan weer niet goed.
doe hier iets mee lieve TO, want dit is echt niet ok. en ik heb ervaring (als kind met stiefouders)
luister naar je vriend en dochter. zij hebben de wijsheid in pacht. accepteer dat jouw wensen echt niet ok zijn en neem je vriend en dochter serieus
hoe is het nu?
Daar geweest. Uiteindelijk heeft mijn vriend met zijn ex overlegd dat de kinderen een maand naar Nederland komen.
Ze hebben het erg naar hun zin hier. Eerste dagen waren ze erg vijandig naar mij en erg jaloers. Als hun vader even weg is, bv naar de winkel, is het paniek.
Er was nog een kindje van een vriendin van me en die moest ook voortdurend horen dat hij hun vader is en niet haar vader.
Waar dat kindje na een dag al huilde om haar moeder doen zijn kinderen dat helemaal niet.
Hij laat ze elke avond video bellen met hun moeder en dat is elke avond een heel gedoe om ze überhaupt achter de telefoon te krijgen.
Voor hun leeftijd vind ik ze wel erg achter lopen. Hun Nederlands is erg matig. Mijn vriend zegt dat ze ook bij de andere taal erg achterlopen. Qua gedrag eigenlijk ook wel.
Reageer later nog wel uitgebreider
Wat wil je hier nou mee zeggen? Dat de moeder het niet goed doet? Dat ze geen goede band hebben met hun moeder?
Dat zijn kinderen niet ok zijn? Ik vind het heel zielig hoe je over hen praat. Misschien moet je ze even tijd laten doorbrengen alleen met hun vader?
A12345 schreef op 13-08-2021 om 19:14:
Daar geweest. Uiteindelijk heeft mijn vriend met zijn ex overlegd dat de kinderen een maand naar Nederland komen.
Dus in een week tijd is dit allemaal gebeurd?
Toen besloten werd dat jullie zouden gaan zijn jullie gelijk vertrokken?
Moeder(die zo vreselijk moeilijk zou doen) ging gelijk overstag en geeft haar kinderen een maand mee?
