De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
vrijwel meteen vertrokken ja. Daar heeft hij bij het ophalen van de kinderen overlegd. Zou eerst gaan om iets meer dan een week, maar is uiteindelijk een maand geworden.
Julali schreef op 13-08-2021 om 19:16:
Wat wil je hier nou mee zeggen? Dat de moeder het niet goed doet? Dat ze geen goede band hebben met hun moeder?
Dat zijn kinderen niet ok zijn? Ik vind het heel zielig hoe je over hen praat. Misschien moet je ze even tijd laten doorbrengen alleen met hun vader?
Ze zijn erg gericht op hun vader, ja. Hij kan amper naar de wc bij wijze van.
De moeder… tsja…. Had er van hem al wat over gehoord en als ik zo zie hoe ze zich gedragen, hun ontwikkeling, de waslijst met “verboden” die ze hebben…
Ik bedoel het niet vervelend maar voor hun leeftijd lopen ze heel erg ver achter.
A12345 schreef op 13-08-2021 om 19:48:
[..]
Ze zijn erg gericht op hun vader, ja. Hij kan amper naar de wc bij wijze van.
De moeder… tsja…. Had er van hem al wat over gehoord en als ik zo zie hoe ze zich gedragen, hun ontwikkeling, de waslijst met “verboden” die ze hebben…
Ik bedoel het niet vervelend maar voor hun leeftijd lopen ze heel erg ver achter.
Vind je het gek, ze hebben vanaf april hun vader niet gezien. Jij piept al als hij een week weg zou gaan. Give them a break!
Over de rest laat ik me maar even niet uit, wat een oordelen. Hoop dat de kinderen zich een beetje welkom voelen bij je.
Granny71 schreef op 13-08-2021 om 19:26:
[..]
Dus in een week tijd is dit allemaal gebeurd?
Toen besloten werd dat jullie zouden gaan zijn jullie gelijk vertrokken?
Moeder(die zo vreselijk moeilijk zou doen) ging gelijk overstag en geeft haar kinderen een maand mee?
Ik zat ook met opgetrokken wenkbrauwen te lezen. Al toen ze ineens daarheen gingen, maar oké... Nu volgt een en ander elkaar wel erg vlot op.
coolpack2 schreef op 13-08-2021 om 20:17:
[..]
Ik zat ook met opgetrokken wenkbrauwen te lezen. Al toen ze ineens daarheen gingen, maar oké... Nu volgt een en ander elkaar wel erg vlot op.
De hele week horen we niets en op de vraag "Hoe is het nu?" krijgen we een antwoord dat meer vragen oproept en to weer heel dubieuze antwoorden geeft.
Granny71 schreef op 13-08-2021 om 20:28:
[..]
De hele week horen we niets en op de vraag "Hoe is het nu?" krijgen we een antwoord dat meer vragen oproept en to weer heel dubieuze antwoorden geeft.
Als ze bezig waren heen en weer te rijden kan ik me voorstellen dat tegemoetkomen aan onze nieuwsgierigheid niet de eerste prioriteit is.
Als ze in een tweetalige omgeving opgroeien is het logisch dat ze niet in beide talen even goed zijn. Wat is de eerste taal van hun ouders? Wat spreken ze met hun moeder? En welke taal met hun vader? Een maand in Nederland en onderdompeling in de Nederlandse taal zal in elk geval helpen voor hun taalvaardigheid in het Nederlands.
Granny71 schreef op 13-08-2021 om 20:28:
[..]
De hele week horen we niets en op de vraag "Hoe is het nu?" krijgen we een antwoord dat meer vragen oproept en to weer heel dubieuze antwoorden geeft.
Mja. Best een rit he. En daarna hier met 5 kids… Hier dan posten is niet het eerste waar ik dan aan dacht
En hoe reageren jouw kinderen hier op? Dat er nu ineens een maand lang twee andere kinderen in huis zijn?
Is het niet een idee dat je vriend ook een deel van die tijd alleen met zijn kinderen ergens in een huisje gaat zitten?
De kinderen gedragen zich zoals te verwachten nadat ze hun vader zolang niet hebben gezien. Als de kinderen echt ontzettend achterlopen kan dat niet alleen op de moeder afgeschoven worden. Tot een aantal maanden geleden was er een co-ouderschap.
Wasmachine schreef op 13-08-2021 om 22:28:
De kinderen gedragen zich zoals te verwachten nadat ze hun vader zolang niet hebben gezien. Als de kinderen echt ontzettend achterlopen kan dat niet alleen op de moeder afgeschoven worden. Tot een aantal maanden geleden was er een co-ouderschap.
Ja maar als het op de moeder wordt afgeschoven is dat een reden om te pleiten dat de kids in NL blijven, dan moet haar vriend ook niet meer naar het buitenland, te dicht bij z'n ex. 
Wat fijn dat de kinderen nu bij jullie zijn. En dat jij daar open voor staat terwijl je dat, in elk geval eerder, moeilijk vond.
Het lijkt me een moeilijke situatie voor de kinderen van je vriend. En voor je vriend, voor jou en je eigen kinderen.
Ik snap best de zijn kinderen hun vader vla claimen, o okk tegenover amdete kinderen. Zij waren hem zo maar opeens kwijt! En nu zitten ze zomaar opeens in een ander gezin, met andere gewoontes.
Ik hoop dat je het op kunt blijven brengen om hun belang in het oog.te houden. Begrip te hebben voor de situatie waarin ze zaten en zitten en (veel) geduld met ze te hebben en rustig en lief voor ze te zijn.
En ik zou proberen je vriend met de kinderen regelmatig wat tijd alleen te geven, als is het maar dat ze samen boodschappen doen.
Het zal soms vast moeilijk voor je zijn gezien je verleden, maar ik vind het dapper dat je dit voor je vriend doet.
En ik denk dat je er je relatie eerder mee redt, dan kwijt raakt. Dat weet ik eigenlijk wel zeker.
Fijn voor je vriend én fijn voor jou💛
ik zou je adviseren om wat minder te oordelen. Die kids hebben een hoop meegemaakt. Jij hebt na een dag je mening al klaar. Geef het de tijd. En probeer vooral wat meer te genieten!
Jippox schreef op 13-08-2021 om 22:07:
En hoe reageren jouw kinderen hier op? Dat er nu ineens een maand lang twee andere kinderen in huis zijn?
Is het niet een idee dat je vriend ook een deel van die tijd alleen met zijn kinderen ergens in een huisje gaat zitten?
Die reageren positief. Mijn vriend is ten opzichte van hun ook niet veranderd. En s avonds gaan ze altijd mee in de speeltuin spelen/hangen met zijn kinderen en andere kinderen uit de buurt in plaats van dat ze achter hun computer of telefoon zitten.
Merk ook dat ik meer geduld heb voor kleine kinderen dan ik had gedacht. In vergelijking met de eerste dagen zijn zijn kinderen ook een stuk rustiger (in positieve zin). Uit hun gedrag, ook tegenover mij en mijn kinderen, lijkt het er op dat ze zich op hun gemak voelen hier.
Toen gisteren de moeder aan de telefoon zei dat ze hen mist, antwoordde de kleinste dat ze het heel erg leuk vindt hier.
Ook tegenover vrienden en familie die op bezoek komen reageren ze erg vrolijk en gezellig.
A12345 schreef op 14-08-2021 om 10:14:
[..]
Toen gisteren de moeder aan de telefoon zei dat ze hen mist, antwoordde de kleinste dat ze het heel erg leuk vindt hier.
En over twee weken lezen we zeker dat moeder het helemaal prima vindt dat de kinderen permanent bij jullie komen wonen, dat ze ingeschreven staan op een nieuwe school en ze op zwemles gaan?
Granny71 schreef op 14-08-2021 om 10:52:
[..]
En over twee weken lezen we zeker dat moeder het helemaal prima vindt dat de kinderen permanent bij jullie komen wonen, dat ze ingeschreven staan op een nieuwe school en ze op zwemles gaan?
Of het is (wederom) een stuitend gebrek aan inzicht. En het is geen wedstrijd, he TO.
