De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
Zou je vriend het zien zitten om dit draadje te lezen, A? En zou hij dan willen reageren?
BlueHeart schreef op 01-08-2021 om 18:20:
[..]
Hopelijk is hij nou bezig om tot deze conclusie te komen.
Nou inderdaad.
Imi schreef op 01-08-2021 om 18:25:
Zou je vriend het zien zitten om dit draadje te lezen, A? En zou hij dan willen reageren?
Ze is egocentrisch, niet dom.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 16:48:
[..]
Als ik eerlijk ben raak ik dan steeds vaker vooral geïrriteerd. Een soort van onmacht, omdat ik de situatie ook niet op kan lossen en ook niet weet wat te doen.
Als ze er de hele dag zijn, dat is afwachten hoe dat gaat. Als we dan als twee families naast elkaar leven, dat zie ik eerlijk gezegd niet zitten. Dat heb ik al meegemaakt. Dan gaat in de praktijk het ene deel van de familie op pad en zit het andere deel thuis. Of zit het ene deel aan de chips en de cola en het andere deel niet. Zo ging dat toen.
Als het dan met z'n allen leuk en gezellig is en het tussen de kinderen goed gaat, dan is dat een ander verhaal natuurlijk.
En op de andere vraag van iemand. nee, ik was niet toe aan een relatie. Maar was positief verbaasd over hoe goed het allemaal ging, ook met de kinderen. Het was en is nu veel leuker en gezelliger dan voorheen.
Je hebt het constant over toen, hoe het toen ging, met je ex.
Dit is niet je ex maar een heel ander persoon. Je blijft enorm in het negatieve hangen.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 18:20:
[..]
Dat is mijn mening als buitenstaander. Vraag het 50 mensen hier en 50 mensen daar en denk dat minimaal 95 het met me eens zijn.
Maar goed, situatie is dat ze daar zitten.
Je bent geen buitenstaander. Jij hebt alle belang in deze zaak!
A12345 schreef op 01-08-2021 om 18:20:
[..]
Dat is mijn mening als buitenstaander. Vraag het 50 mensen hier en 50 mensen daar en denk dat minimaal 95 het met me eens zijn.
Maar goed, situatie is dat ze daar zitten.
Je bent geen buitenstaander. Je blik vertroebelt door je eigen wensen. Misschien logisch, maar waar er sprake is van aanwezigheid van kinderen, zijn je eigen wensen van ondergeschikt belang.
Dat jij jezelf als buitenstaander ziet is volgens mij de kern van de zaak
Hen74 schreef op 01-08-2021 om 18:31:
[..]
Je bent geen buitenstaander. Je blik vertroebelt door je eigen wensen. Misschien logisch, maar waar er sprake is van aanwezigheid van kinderen, zijn je eigen wensen van ondergeschikt belang.
Juist. Ook wanneer het je eigen kids niet zijn
Arme kinderen.
Mam ervandoor met een ander en daardoor een scheiding.
En nu hun rots in de branding - hun vader - er vandoor naar 't buitenland voor een andere vrouw. Waardoor ze pap quasi nooit meer zien.
Wat moeten die zich eenzaam voelen.
En wat voor stomme keuze heeft je partner dus gemaakt.
Geef die man in godsnaam zijn vrijheid terug en maak het uit. Kan hij tenminste terug naar zijn kinderen.
(En kan hij nog altijd terug naar NL als zijn kinderen volwassen zijn.)
pfff, je vriend is natuurlijk ook niet handig bezig geweest door zo ver van zijn kinderen vandaan te gaan wonen en daar moet hij (en niet alleen hij) nu de vruchten van plukken. De ex heeft ook een relatie en een huis in het buitenland dus wellicht ook weinig zin om naar Nederland te komen. Dus dan wordt het voor je vriend toch af en toe heen en weer reizen om de kinderen te zien zoals in de vakanties of ze moeten een aantal weken naar jullie kunnen komen.
noemmijmaarsuus schreef op 01-08-2021 om 18:23:
[..]
Nou nee, alleen al op dit forum is niemand het met je eens.
Makkelijk praten natuurlijk. Demografie daar wijst toch anders uit. Gros van de jongeren vertrekken naar elders. Dat doen ze niet omdat het daar zo geweldig is.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 18:48:
[..]
Makkelijk praten natuurlijk. Demografie daar wijst toch anders uit. Gros van de jongeren vertrekken naar elders. Dat doen ze niet omdat het daar zo geweldig is.
En dan, dan is vader 15-20 jaar verder voordat die kinderen dat doen. Daar ga je als vader toch niet op zitten wachten. Verstandig zou zijn als vader, en eventueel jij met kinderen, richting grens gaan verhuizen zodat de reistijd niet zoveel is.
A12345 schreef op 01-08-2021 om 18:48:
[..]
Makkelijk praten natuurlijk. Demografie daar wijst toch anders uit. Gros van de jongeren vertrekken naar elders. Dat doen ze niet omdat het daar zo geweldig is.
En toch vond je vriend het een goed idee om daar zijn bedrijf te vestigen en er met vrouw en kinderen (tijdelijk) te gaan wonen.
waar is dat bedrijf nu dan? Opgedoekt ofzo?
Zou je vriend het zien zitten om dit draadje te lezen, A? En zou hij dan willen reageren?
Ik bespreek het liever face-to-face met hem. Waar ik in elk geval iets mee kan n.a.v. deze discussie is mijn eigen negativiteit en mijn zorgen bespreken. Ook kan ik proberen hem te pushen om in elk geval meer actie te ondernemen. Dat is vooral ook in zijn belang en het belang van zijn kinderen.
pfff, je vriend is natuurlijk ook niet handig bezig geweest door zo ver van zijn kinderen vandaan te gaan wonen en daar moet hij (en niet alleen hij) nu de vruchten van plukken. De ex heeft ook een relatie en een huis in het buitenland dus wellicht ook weinig zin om naar Nederland te komen. Dus dan wordt het voor je vriend toch af en toe heen en weer reizen om de kinderen te zien zoals in de vakanties of ze moeten een aantal weken naar jullie kunnen komen.
Dat is dus wat ik bedoel met het is zijn keuze geweest. Je denkt dan toch dat iemand daar over nagedacht heeft. Die ex komt niet terug. Behalve als haar geld op is. Het liefst zou ik zien dat ze in de vakanties hierheen komen en eventueel wij af en toe daarheen. Maar dan moet hij wel dat programma zien te wijzigen.
Dat bedoel ik met ik als buitenstaander. Ik ben daar geen partij in. Dat is iets tussen hem en zijn ex.
En dan, dan is vader 15-20 jaar verder voordat die kinderen dat doen. Daar ga je als vader toch niet op zitten wachten. Verstandig zou zijn als vader, en eventueel jij met kinderen, richting grens gaan verhuizen zodat de reistijd niet zoveel is.
En precies in die zin, snap ik hem wel. Stel hij zou daar blijven om voor de kinderen te zorgen. Over een jaar of 10 hebben die hun eigen vrienden, activiteiten e.d. Over een jaar of 12 vertrekken ze daar waarschijnlijk. En dan zit 'ie daar, op een leeftijd dat je amper nog "opnieuw kunt beginnen" met je leven.
Je hebt het constant over toen, hoe het toen ging, met je ex.
Dit is niet je ex maar een heel ander persoon. Je blijft enorm in het negatieve hangen.
Ok, hierin moet ik hem de kans geven. Tot nu toe is er niets tastbaars dat erop wijst dat hij ook zo zal doen. Eerder integendeel.
Je bent jaloers op zijn ex dus?
Nee, helemaal niet. Maar ik vind haar geklaag wel een beetje erover. Zeker gezien de voorhistorie. Ik heb lange tijd alleen voor 2 kinderen gezorgd. Met heel wat minder financiële mogelijkheden dan dat zij heeft. Dankzij hem overigens. Wat me wel stoort is dat ze tijdens de gesprekken waar ik bij was altijd enorm haar best deed om vooral een gesprek met hem te beginnen over dingen die niks met de kinderen te maken hebben.
Dat is niet wat ik bedoel met 100 % aandacht. Jij wil ALLE aandacht. Jij geeft je pubers niet eens de aandacht zeg je (die zijn immers al oud genoeg). En hij lost dat op door jouw kinderen ook aandacht te geven. Maar dat is dan toch niet 100%?
Je leeft in een vreemde roze bubbel.
Sorry hoor, maar pubers zitten niet meer 24/7 bij hun ouders op schoot. Hebben hun eigen vrienden en vriendinnen en gaan ook daarmee op pad. Daarnaast hebben ze ooms en tantes die jonge twintigers zijn, daar gaan ze ook naar toe, etc.
