Dat eeuwige commentaar altijd

Pinokkio schreef op 13-05-2022 om 17:03:

Ik vind dat er veel te snel conclusies getrokken worden over opmerking van collega. Wat gebeurde er nog meer? Trok jij hard van leer over de keuzes van anderen? Op welke toon? Gaf je ruimte aan anderen? Hoorde je alleen je eigen standpunt? Bedoelde collega het plagend of stekelig etc.
Maar goed dat je het op gaat pakken!

Ik heb vandaag met de betreffende collega gesproken. Empathie is voor hem inlevingsvermogen in andere mensen. En dat mis ik volgens hem wel omdat ik wel zie dat andere mensen dingen anders ervaren of andere behoeftes hebben, maar het niet echt begrijp. En in die zin heeft hij wel gelijk. Ik heb hem wel uitgelegd dat in ontzettend hard mijn best doe om de wereld om mij heen te begrijpen en dat zijn opmerking me raakte. Dat was niet zijn bedoeling. 

Het was trouwens niet zo dat ik fel van leer trok op een oordelende toon over keuzes van anderen. Ik ben me ook wel bewust van mijn minder goede eigenschappen, o.a. soms te zwart-wit denken, of te stellig zijn in mijn overtuigingen. Maar goed, mijn collega's kenden mij niet toen ik puber was, ik ben nu al heel veel milder.

Die laatjes dichtdoen flanagan, die neiging heb ik ook wel. Als ik overzicht verlies ga ik dingen wegstoppen om niet te hoeven voelen. Dat is eigenlijk iets waar ik juist aan wil werken om dat niet meer te doen. Maar het kan ook weer overweldigend zijn. Ik denk dat het een beetje zoeken is, een middenweg vinden. Gelukkig hoef ik het niet allemaal alleen te doen. 

Flanagan schreef op 17-05-2022 om 09:41:

Zie het niet als wegstoppen, maar als parkeren zodat je op een later tijdstip wanneer je voldoende rust in je lijf ervaart om objectief en eerlijk naar jezelf en naar anderen te kunnen kijken. Een gemoedstoestand om verwerking te laten slagen zodat je dat punt van pijn kan los laten en de inhoud van die la niet meer staat voor een nare tijd.
Zolang de inhoud van een la staat voor een nare tijd, is er een sluimerende belemmering die la open te trekken. Verwerking staat voor bevrijding.
Misschien klinkt dit weer wat te zweverig.
Gelukkig heb je je man en evt andere klankborden waarmee je kan terug spiegelen. Maar het verwerken is aan jou, jij hebt daarin de regie.
Jij bepaalt het tempo en de acceptatie.

Je hebt gelijk. Parkeren is iets anders dan wegstoppen en ook verstandiger dan dingen aan gaan op een moment dat ik daar niet klaar of stabiel genoeg voor ben.
Mijn leven zit sowieso al vol met sluimerende belemmeringen. Mooi woord, ga ik onthouden. 

Ik merk wel dat dit hele proces me heel moe maakt. Het kost veel energie en met momenten vraag ik me ook wel af waar ik aan begonnen ben en waarom ik dit ook alweer wilde. 

Flanagan schreef op 17-05-2022 om 10:24:

[..]

Om de regie over je leven te herpakken.

Ja uiteraard. En ik had ook voor mezelf gesteld dat het nodig was om dit aan te gaan met alle gevoelens die daarbij horen en dat dat allemaal oké is. Het zal niet makkelijk zijn, maar dat hoeft ook niet. En dat ik dat gesprek met mijn collega aan ben gegaan is best al een hele stap. Ik maak makkelijk contact met mensen maar ik praat niet graag over mijn gevoelens. Want kwetsbaarheid is eng. 
Dat is wel iets dat mijn dochter van mij heeft. En juist ook voor haar vind ik het belangrijk om daar aan te werken.

Eind van de ochtend ging ik dochter van school halen om naar de kindertandarts te gaan. Ze wilde eigenlijk graag met papa gaan, maar omdat er veel docenten ziek zijn moest mijn man invallen voor surveillance met de eindexamens. En ondanks dat hij in overleg met mij op school heeft gezegd dat hij in de examenperiode wil uithelpen als het nodig is op zijn vrije dag, baalde ik er toch van en heb ik zelfs een beetje ruzie met hem erover gemaakt. Achteraf vind ik dat onnodig en heb ik er spijt van.
Dochter vond het wel spannend, maar ze heeft het super gedaan. Toen het klaar was waren er wel wat tranen van de spanning. De ijzertjes irriteren haar wangen en daar heeft ze nu last van en dat is ook te merken aan haar humeur. Ik zit zelf ook vrij hoog in mijn spanning. Ik voel me nog steeds rot over de aanvaring met mijn man en ik vind het lastig dat mijn dochter en ik allebei niet op ons gezelligst zijn en ben bang dat het me op enig moment niet meer lukt om mijn geduld te bewaren. Ze spiegelt mijn houding en dat is confronterend. 

Ze heeft wel wax maar ze zit nu in de 'ik wil helemaal niks en ben boos op alles en iedereen' modus. Ze wil niet knuffelen terwijl ze daar normaal veel troost uit haalt. 
Het is volgens de tandarts een paar dagen wennen en daarna zal ze er weinig last meer van hebben. Ze moet hier even doorheen. Dat is niet leuk, maar wel nodig. Ze heeft dit altijd als ze een stap moet zetten. Acceptatie en groei gaan bij haar altijd met weerstand gepaard. 

Ze wilde ook bijna niks eten, enorme frustratie en heel veel tranen. 
Maakte ik ook nog onbedoeld een onhandige opmerking wat het niet beter maakte. Maar we gaan zo naar de slotdag van de avondvierdaagse. 
Ik heb haar de keuze gegeven om ofwel te gaan en gewoon te lopen of thuis te blijven maar dan krijgt ze geen medaille en die wilde ze wel dus nu heeft ze haar tranen weggeveegd en zichzelf bij elkaar geraapt. 
Mijn man ziet ze pas bij thuiskomst, we lopen elkaar net mis. Maar goed, ik heb mijn rust en geduld weten te bewaren en dat is ook al heel wat waard.

We zijn inmiddels zo'n beetje door de ergste boosheid en weerstand heen. Wat ik vooral moeilijk vind, is dat dochter in haar boosheid ontzettend op mij lijkt als kind. Dat vind ik confronterend, maar het is wel iets waar ik graag beter mee om wil leren gaan. Voor mijn dochter én voor mezelf. 

Vrijdagavond heeft dochter de avondvierdaagse uitgelopen, maar ze was wel erg stil en teruggetrokken, weinig spraakzaam, bleef dicht bij mij. Hoewel haar vriendinnetjes heel begripvol waren en haar probeerden op te beuren en af te leiden. 
Bij thuiskomst wilde ze vooral bij papa zijn en hij heeft haar ook naar bed gebracht.
Ik heb daarna ook nog met mijn man over onze ruzie gepraat. Ik had hem verweten zijn werk belangrijker te vinden dan zijn kind en dat had hem pijn gedaan omdat ik minstens zo goed als hij weet dat dat niet waar is. Hij vond het zelf ook vervelend dat hij niet mee had gekund. Ik vond het ook erg lelijk van mezelf en wilde dat graag rechtzetten.

Zaterdagmiddag hebben dochter en ik toch nog een behoorlijke aanvaring gehad. Dochter was nog steeds chagrijnig, wilde niks, gezicht op onweer en op een gegeven moment heb ik gezegd dat als ik iets voor haar kon doen, dat ze het dan gewoon kon zeggen en als ze graag boos wilde doen, dat ze dat dan maar ergens moest gaan doen waar ik er geen last van had. En toen explodeerde ze. Even hele intense woede en daarna vooral heel veel verdriet. Ze wilde niet boos zijn, maar ze had, zoals ze het zelf zei, ruzie met zichzelf in haar hoofd. En ik denk dat ik begrijp wat ze bedoelt. Ze moet een stap zetten waar ze zelf nog niet aan toe is. Er worden keuzes voor haar gemaakt en zij ervaart de lasten ervan. Dat geeft spanning en frustratie, het is onmacht.
De reden dat ze die wax niet wilde gebruiken was dat ze nog niet klaar was om te kijken hoe haar mondje er nu uitzag van binnen. Dat heeft vorig jaar na de operatie ook een dag of twee geduurd. Eerst zei ze 'waarom zou ik kijken naar iets wat er niet meer is' en toen ze dat later toch deed ging dat gepaard met een enorme hysterische huilbui. 
Nu gaat het om iets wat er juist wel is en ook zichtbaar is en dat vindt ze lastig. Dat ze 'altijd pech heeft', dat ze 'altijd heel veel stomme dingen moet zonder dat iemand vraagt of ze dat wil', dat ze 'gewoon normaal' wil zijn. En echt, ik snap het. Gelukkig was het erkennen en legitimeren van haar gevoel, haar boosheid en haar verdriet genoeg voor haar om daarna te besluiten dat er toch wax op de ijzertjes mocht. Ze gaf ook aan het spannend te vinden om naar school te gaan, omdat ze door de nieuwe beugel in haar onderkaak weer een beetje slist. Mijn man heeft haar woorden gegeven om desgewenst aan andere kinderen uit te leggen wat er aan de hand is.
Zondagochtend kwam ze bij me liggen in bed. Helemaal overstuur van schuldgevoel omdat ze ruzie met me had gemaakt zaterdag en het heel graag goed wilde maken. Ik heb toen ook mijn eigen aandeel daarin erkend. Uitgelegd dat we een beetje op dezelfde manier boos worden en dat dat niet zo handig is, maar dat het wel iets is waaraan ik aan het werken ben. En voorgesteld om onszelf en elkaar te vergeven en een nieuwe kans te geven. Dat vond ze heel fijn. Daarna nog een hele tijd dicht tegen elkaar aan gelegen en geknuffeld en eigenlijk een prima dag gehad. Vanmorgen toch wel wat spanning voor school, maar eigenlijk is het heel goed gegaan.
Ik merk wel dat het hele gebeuren mij toch best wat energie gekost heeft. Ik wil het zo graag goed doen, ben bang dat ik fouten maak en uiteindelijk gebeurt dat toch, maar komt het ook weer goed. 

Flanagan schreef op 23-05-2022 om 19:41:

Als ik het zo lees, ben je best snel aan het projecteren. Je vergelijkt haar reactie met jouw manier van reageren en je maakt je daar meteen zorgen om. ( Oh, ze zal toch niet net zo ‘ onzeker’ gaan worden als ik..)
Laat je dochter kunnen reageren zonder dat analyseren en toetsen naar jezelf.
Mogelijk dat ze heftiger reageert omdat ze gewoon een meisje is. Die zijn vaak gevoeliger voor wat anderen van hem vinden.
Ik heb een meisje en een jongen, ik bemerk best verschil tussen hen. Meisje is ook zorgzamer ( ze is de oudste), jongen is meer avontuurlijker. Alhoewel die beide eigenschappen in de loop der jaren meer in balans zijn gekomen. Oftewel, geef je dochter de tijd om te groeien en te ontwikkelen.
Je man reageert wrs minder ‘heftig’. Heftig is niet het juiste woord, ik bedoel dat hij kalmer over komt. Snap wel dat je dochter hem dan even mist als die rots in de branding, die veilige baken. Observeer je man en leer hoe hij obstakels aan pakt; niemand is te oud om van een ander te leren.

Eens op schoolplein klaagde een jongetje bij zijn vader over een actie. Hij wilde dat zijn vader voor hem op kwam. Maar de vader zei dat het kind niet over zoiets bij hem hoefde te klagen. Ik dacht ‘oef, wat ongevoelig’. Maar de kalme reactie had wel resultaat. Volgende moment ging kind over op orde van de dag alsof het ook eigenlijk niet zo belangrijk was. Het leerde mij ook op een andere manier met obstakels omgaan. Ik wilde te snel analyseren en uitzoeken. Ik stond niet stil bij accepteren. Hup, pas op de plaat. Dat is ook fijn voor huisgenoten.

Ik denk dat je wel een punt hebt. In haar boosheid reageert ze hetzelfde als ik deed als kind, inclusief de dingen die ze dan roept. Ik werd echter wel veel vaker en sneller boos dan mijn dochter. Ik analyseer zo ongeveer heel mijn leven. Situaties die gebeurden, gedrag van mezelf en anderen. Dat doe ik vooral om zelf zo goed mogelijk te kunnen functioneren. Blijkbaar ben ik nooit helemaal gestopt met die zelf-therapie die ik mezelf ooit heb opgelegd. Dat mag in het kader van acceptatie misschien ook wel een tandje minder.

Mijn man is de rust zelve. Hij wordt bijna nooit echt boos. Hij kan er gewoon naast zitten, dochter vasthouden, haar laten huilen, haar woorden geven aan haar gevoel en dat er gewoon laten zijn. Daar kan ik zeker nog wat van leren. In plaats van er een soort jaloers op te zijn, omdat ik er dan van baal dat mij dat niet lukt. Of ja, in feite doe ik hetzelfde alleen dan harder. Hij gaat naast haar zitten en laat haar uithuilen en ik roep op een gegeven moment dat ze het maar even uitzoekt met haar ellende. 
Dochter is wel duidelijk echt een meisje. En inderdaad, ze is pas zeven, ze moet nog veel leren. En ze mag ook best wel even balen van de hele situatie met haar gebit.
Want het is ook niet leuk allemaal. 

Ik zie mezelf niet eens zozeer als heel onzeker, ik ben en was nooit gevoelig voor groepsdruk, mode, hypes en dat soort zaken, maar ik vind het wel moeilijk om mijn eigenwaarde uit mezelf te halen. Dat stukje bewijsdrang naar mezelf en mijn omgeving toe dat ik alles zelf kan, dat ik wel kan functioneren, dat ik wel een goede moeder en echtgenote ben. En dat moet ik juist leren loslaten en uit mezelf leren halen. Dat is misschien toch ook een vorm van onzekerheid en zeker niet iets wat ik mijn dochter mee wil geven of wat ik haar gun. Doorgaans lijkt ze helemaal niet zo veel op mij trouwens, qua karakter lijkt ze meer op mijn man. En stiekem ben ik daar eigenlijk wel blij om. 
Tegelijkertijd heb ik me de afgelopen tijd ook wel regelmatig betrapt op de gedachte dat, ook al is het feit dat we maar één kind hebben niet onze eigen keuze geweest, het misschien wel beter is zo. En die gedachte maakte me ook ergens verdrietig. En dan hebben we ook nog een heel lief en makkelijk kind zonder uitgebreide gebruiksaanwijzing. Heel dankbaar voor natuurlijk, maar ik ken ook situaties of lees er hier over waarvan ik oprecht sterk betwijfel of ik dat aan zou kunnen.