Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
We zijn inmiddels terug van vakantie en hebben er ontzettend van genoten als gezin.
Ik merk wel dat mijn emoties nog vrij hoog zitten. Er komt veel boven, dingen zijn blootgelegd. Dat is goed, want daardoor zijn ze zichtbaar geworden en kan ik er wat mee. Maar het doet ook wat met me. Mijn man is er gelukkig wel voor me. Deze avond nog behoorlijk wat tranen gelaten om alles bij elkaar.
Ik ga morgen de huisarts bellen. Ik weet zelf nog steeds niet zo goed wat nu handig is qua therapie/coaching, maar wel dat ik dat wil en dat dat goed is. Die drempel ben ik inmiddels wel over. Maar daar kan de huisarts misschien wel een rol spelen door een bepaalde richting op te wijzen.
Ook jullie input is echt heel waardevol geweest. Het heeft me geholpen om dingen helder te krijgen en tot inzichten te komen. Door na te denken over wat jullie schrijven en door zelf dingen te schrijven en woorden te geven aan wat ik voel/ervaar. Dat is niet altijd makkelijk, maar wel goed en ook nodig.
De pijnpunt ( en aanhangende verdriet) waarom je niet eerder voor jezelf bent opgekomen, blijft meestal nog wel even doorsudderen. Maar je bent goed bezig en je hebt een doel voor ogen. Verlies dat doel niet!
Gisteren ben ik bij de huisarts geweest. Ik vond het vooraf al heel spannend, maar het is wel goed dat ik die stap heb gezet. De huisarts vond dat ik zelf al behoorlijk goed inzichtelijk had wat er mis ging en heeft me doorverwezen naar de POH. Daar kan ik voorlopig om de week naartoe om me op weg te helpen met de dingen waar ik tegenaan loop en zo nodig door te verwijzen naar iemand die me beter kan helpen.
Eergisteren op mijn werk hadden we het over allerlei nieuwe innovaties en ik zag niet overal het nut van, bijvoorbeeld vijf camera's op een telefoon. Een collega verweet mij dat empathie niet bepaald mijn beste eigenschap is en dat ik er ook bijzonder weinig moeite voor leek te doen om dat te ontwikkelen. Dat kwam binnen. En het maakte me heel verdrietig. Juist omdat ik zo ontzettend mijn best doe om normaal te functioneren, de wereld om me heen te begrijpen en een goed mens te zijn. Ik heb gisteren na mijn huisartsbezoek ontzettend gehuild en in de avond was ik zo ontzettend moe dat ik na het eten al naar bed ben gegaan.
Maar vandaag gaat het wel weer. Schouders eronder en we maken er het beste van.
Gistermiddag moest ik ook nog met mijn dochter naar de kindertandarts die haar vorig jaar onder narcose heeft behandeld voor een check-up. Die was gelukkig tevreden over het gebit van dochter, althans, wat daar nog van over is. Maar er komen wel wat extra ijzertjes bij om de te behouden ruimte mee te laten groeien en in de onderkaak krijgt ze een nieuw soort beugel om ruimte te behouden en de tanden tegelijkertijd in een rij te zetten. Dat zal in het begin even wennen zijn. Ik merk dat ik dat spannend vind. Dochter werkte goed mee maar ze had het wel even moeilijk met het feit dat zij alweer iets moest wat haar 'anders' maakte. Ik begrijp het. En het spiegelt ook. Maar ik wil dat niet op haar projecteren.
MamaE schreef op 12-05-2022 om 11:21:
Gisteren ben ik bij de huisarts geweest. Ik vond het vooraf al heel spannend, maar het is wel goed dat ik die stap heb gezet. De huisarts vond dat ik zelf al behoorlijk goed inzichtelijk had wat er mis ging en heeft me doorverwezen naar de POH. Daar kan ik voorlopig om de week naartoe om me op weg te helpen met de dingen waar ik tegenaan loop en zo nodig door te verwijzen naar iemand die me beter kan helpen.
Eergisteren op mijn werk hadden we het over allerlei nieuwe innovaties en ik zag niet overal het nut van, bijvoorbeeld vijf camera's op een telefoon. Een collega verweet mij dat empathie niet bepaald mijn beste eigenschap is en dat ik er ook bijzonder weinig moeite voor leek te doen om dat te ontwikkelen. Dat kwam binnen. En het maakte me heel verdrietig. Juist omdat ik zo ontzettend mijn best doe om normaal te functioneren, de wereld om me heen te begrijpen en een goed mens te zijn. Ik heb gisteren na mijn huisartsbezoek ontzettend gehuild en in de avond was ik zo ontzettend moe dat ik na het eten al naar bed ben gegaan.
Maar vandaag gaat het wel weer. Schouders eronder en we maken er het beste van.
Gistermiddag moest ik ook nog met mijn dochter naar de kindertandarts die haar vorig jaar onder narcose heeft behandeld voor een check-up. Die was gelukkig tevreden over het gebit van dochter, althans, wat daar nog van over is. Maar er komen wel wat extra ijzertjes bij om de te behouden ruimte mee te laten groeien en in de onderkaak krijgt ze een nieuw soort beugel om ruimte te behouden en de tanden tegelijkertijd in een rij te zetten. Dat zal in het begin even wennen zijn. Ik merk dat ik dat spannend vind. Dochter werkte goed mee maar ze had het wel even moeilijk met het feit dat zij alweer iets moest wat haar 'anders' maakte. Ik begrijp het. En het spiegelt ook. Maar ik wil dat niet op haar projecteren.
Wat goed MamaE! Je kunt trots zijn op jezelf!
Ik vroeg me af of jij op je werk hebt gedeeld dat je een officiële diagnose hebt. Ik denk zomaar van niet, als ik je een beetje heb leren kennen uit je posts hier. Maar misschien moet je dat dan toch heroverwegen. Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat je er niet mee te koop wil lopen, maar zoals je hebt ervaren be- en veroordelen mensen nogal makkelijk. Vaak helpt het als mensen weten van je diagnose. Die ervaring heb ik met een collega waarmee ik jarenlang een kamer heb gedeeld, en die ervaring heb ik ook met zoon op zijn werk.
Je hoeft het niet meteen aan de grote klok te hangen (hoewel zoiets geen 'geheim' zal blijven) maar als mensen van je weten wat er speelt en waar je moeite mee hebt of voor doet, zal je daar eerder waardering voor oogsten dan dat ze je afrekenen op wat er niet of minder goed lukt. En het werkt misschien ook de andere kant op, gebruikmaken van je sterke punten. Zag ik ook bij mijn collega en bij mijn zoon. Meestal zijn mensen toch net een beetje meer bereid om mee te denken en rekening met je te houden als ze weten dat er iets aan de hand is.
Misschien ben je niet meteen zo ver, maar dit is ook iets dat je prima met de POH kunt bespreken. Ik zou het sterk van je vinden, want je laat daarmee zien, ook aan jezelf, dat je je autisme echt hebt geaccepteerd. Zeker als je het niet gebruikt als excuus om dingen maar niet aan te gaan of aan te pakken of om je erachter te verschuilen.
Weinig empathie?? Jeetje, ik krijg het omgekeerde beeld zoals ik je van hier ken.
In tegenstelling tot Jonagold denk ik dan weer dat de collega wel iets over autisme heeft gehoord en denkt dat mensen met autisme vaak niet empathisch zouden zijn (denken er veel). En dat de collega dat daarom op jou projecteert.
Andere optie is dat het niet goed zichtbaar is bij jou (voor anderen) in het dagelijks leven.
Maar hier op OO, zo schriftelijk, begrijp ik die opmerking niet. Ik vind het ook super onaardig overkomen van die collega. Zoiets zeg je toch niet? Super on-empathisch... 
Ik vind de reactie van de collega grof, die kan iets vinden maar hoeft dat nog niet uit te spreken. Als dat op die werkvloer normaal is, zou ik niet melden dat er mogelijk een vorm van autisme speelt; te weinig collegiaal naar elkaar.
Maar je leer er wel van; op werkvloer niet te snel je mening geven wanneer die mening niet positief is. Dat kan je beter even onthouden van een mening.
MamaE, ga eerst met de POH aan de slag en ervaar hoe die aanpak als een handvat fungeert in onverwachte pijnlijke momenten. Vaak het trainen in het aanleren van 1 tot 5 tellen. Daardoor win je ondertussen de tijd om na te denken of je gedachtegoed in die 5 tellen veranderd is, en nog leeft. Zo voorkom je inpulsieve reacties of antwoorden.
Je werkgever informeren kan later ook nog.
MamaE schreef op 12-05-2022 om 11:21:
Gisteren ben ik bij de huisarts geweest. Ik vond het vooraf al heel spannend, maar het is wel goed dat ik die stap heb gezet. De huisarts vond dat ik zelf al behoorlijk goed inzichtelijk had wat er mis ging en heeft me doorverwezen naar de POH. Daar kan ik voorlopig om de week naartoe om me op weg te helpen met de dingen waar ik tegenaan loop en zo nodig door te verwijzen naar iemand die me beter kan helpen.
Eergisteren op mijn werk hadden we het over allerlei nieuwe innovaties en ik zag niet overal het nut van, bijvoorbeeld vijf camera's op een telefoon. Een collega verweet mij dat empathie niet bepaald mijn beste eigenschap is en dat ik er ook bijzonder weinig moeite voor leek te doen om dat te ontwikkelen. Dat kwam binnen. En het maakte me heel verdrietig. Juist omdat ik zo ontzettend mijn best doe om normaal te functioneren, de wereld om me heen te begrijpen en een goed mens te zijn. Ik heb gisteren na mijn huisartsbezoek ontzettend gehuild en in de avond was ik zo ontzettend moe dat ik na het eten al naar bed ben gegaan.
Maar vandaag gaat het wel weer. Schouders eronder en we maken er het beste van.
Gistermiddag moest ik ook nog met mijn dochter naar de kindertandarts die haar vorig jaar onder narcose heeft behandeld voor een check-up. Die was gelukkig tevreden over het gebit van dochter, althans, wat daar nog van over is. Maar er komen wel wat extra ijzertjes bij om de te behouden ruimte mee te laten groeien en in de onderkaak krijgt ze een nieuw soort beugel om ruimte te behouden en de tanden tegelijkertijd in een rij te zetten. Dat zal in het begin even wennen zijn. Ik merk dat ik dat spannend vind. Dochter werkte goed mee maar ze had het wel even moeilijk met het feit dat zij alweer iets moest wat haar 'anders' maakte. Ik begrijp het. En het spiegelt ook. Maar ik wil dat niet op haar projecteren.
Goed dat je nu ondersteuning krijgt voor jezelf. Die opmerking van je collega eergisteren zegt echter meer over degene die hem maakte dan over jezelf, al begrijp ik dat het moeilijk is om zoiets te horen.
Over het gebit van je dochter, het is begrijpelijk dat je het zelf ook erg spannend vindt. Je kind moet het toch allemaal ondergaan.
Egel. schreef op 12-05-2022 om 12:24:
Weinig empathie?? Jeetje, ik krijg het omgekeerde beeld zoals ik je van hier ken.
In tegenstelling tot Jonagold denk ik dan weer dat de collega wel iets over autisme heeft gehoord en denkt dat mensen met autisme vaak niet empathisch zouden zijn (denken er veel). En dat de collega dat daarom op jou projecteert.
Andere optie is dat het niet goed zichtbaar is bij jou (voor anderen) in het dagelijks leven.
Maar hier op OO, zo schriftelijk, begrijp ik die opmerking niet. Ik vind het ook super onaardig overkomen van die collega. Zoiets zeg je toch niet? Super on-empathisch...
Helemaal met je eens hoor Egel, ik vind MamaE ook juist heel erg empatisch. En ik vind die collega ook een hork. Kan me ook echt niet voorstellen dat als diegene echt weet dat MamaE autisme heeft, die collega zo bot zou zijn. Vandaar dat ik denk dat ze het op haar werk niet gedeeld heeft. En soms kan dat gewoon wel handig zijn, al was het maar vanwege verwachtingsmanagement.
MamaE is juist een beetje te lief; ze vindt het belangrijk dat mensen haar mogen en waarderen. Daar doet ze hard haar best voor, te hard haar best. Hopelijk dat de POH haar kan leren wat minder streng voor zichzelf te zijn.
Maar misschien moet je zelf af van het idee dat autisme zo verkeerd is.
Het is gewoon wie je bent en het is maar goed dat lang niet iedereen staat te springen bij alle nieuwe dingen in het leven, dan werd het snel een chaos.
(zo zijn er nog heel veel positieve dingen aan autisme!)
Leer er gewoon een grap van maken oid of geef aan ja zo ben ik. Draai het om en heb het over het inlevingsvermogen van collega in jou.
Misschien maakte collega ook een grap/liefdevolle sneer. Kan zijn dat jij dat lastiger oppikt door je autisme.
Op mijn werk vliegen de sneren en grappen constant in het rond.
(en nee, ook hier is het niet van iedereen fijn en veilig, van de meesten wel)
Maar het past ook wel weer bij je autisme dat je er gevoelig op reageert. Dat is ook weer mooi, je bent puur en zacht. Maar er helemaal door weggevaagd worden is natuurlijk niet de bedoeling.
Mijn werkgever en collega's zijn niet op de hoogte van mijn diagnose. Ik werkte er al een paar jaar toen mijn moeder dat met mij deelde. Ik ben er sowieso totaal niet open over in het echte leven. Denk ook wel uit angst voor vooroordelen. En omdat ik toch behoorlijk goed functioneer is het ook nooit noodzakelijk geweest.
Mijn collega zei dit enigszins spottend/lacherig, maar ik kan niet heel goed inschatten of er een serieuze ondertoon in zat of niet. Het is wel een collega waar ik het goed mee kan vinden en ik durf hem op zich wel apart te nemen om dit te vragen.
Er wordt wel vaker grappend gesneerd binnen mijn team en ik kan normaal echt heel veel hebben, maar misschien was dat ook een stukje zelfbescherming. Een soort masker dat nu af is waardoor ik me kwetsbaarder voel.
Echt geen leuke opmerking van je collega. Ik zou hier nog wel even op doorgaan. Waarom zegt iemand zoiets? Vindt hij echt dat je niet empathisch bent en, eigenlijk erger nog, dat je er niks aan doet om het bij jezelf te ontwikkelen? Als grap is het in ieder geval niet geslaagd, want het is gewoon bot en grof. Tenzij hij een goede reden heeft om dit te vinden, maar dan zou ik dat wel willen horen van hem.
Ik ga het daar volgende week even met mijn collega één op één over hebben.
Het is een beetje zoeken naar een balans tussen mijn gevoeligheden niet bij anderen neer willen leggen en alles maar accepteren.
Ik had wel met mezelf afgesproken dat alles wat in dit proces naar boven komt ook pijn mag doen en mag schuren. Juist om er daarna sterker van te worden. Maar regelrechte beledigingen hoeven dan weer niet.
Wat ik ook nog wel lastig vind is dat ik troost haal uit knuffelen met mijn dochter als ik het even moeilijk heb. Maar ik wil haar er eigenlijk ook niet mee belasten, al knuffelt ze zelf ook graag. Tegelijkertijd voelt ze naadloos aan hoe ik me voel en komt ze uit zichzelf extra knuffels geven.
In een leerperiode paste ik op dat ik niet alle laatjes tegelijk open trok. Zo hield ik de ‘gebeurtenissen’ gescheiden en behield ik overzicht.
Elk gebeurtenis of onverwerkt verdriet kregen een eigen laatje, die ik pas opende als ik mij sterk genoeg voelde om de inhoud aan te kunnen.
Als ik het had overschat, schoof ik de la dicht omdat ik die optie ook bezat.
Snap je wat ik bedoel? Oppakken dat wat je wilt oppakken omdat je die wilt opruimen. Concentratie op inhoud in dat laatje en dat laatje alleen. Andere laatjes komen later aan de beurt. Hou regie in eigen hand.
Om te voorkomen dat je jezelf voorbij loopt.
Ik vind dat er veel te snel conclusies getrokken worden over opmerking van collega. Wat gebeurde er nog meer? Trok jij hard van leer over de keuzes van anderen? Op welke toon? Gaf je ruimte aan anderen? Hoorde je alleen je eigen standpunt? Bedoelde collega het plagend of stekelig etc.
Maar goed dat je het op gaat pakken!
