Dat eeuwige commentaar altijd
Sorry, moet even spuien, zit hier echt met een rotgevoel...
Dochter ligt uitgeteld in bed na een heerlijk verjaardagsweekend. Vrijdag werd ze zeven en had ze koningsspelen op school, zaterdag heeft ze afgezwommen voor B nadat het vorige maand vanwege een oogontsteking niet kon, zaterdagmiddag haar kinderfeestje en vanmiddag was de familie hier op bezoek voor dochter. Dochter heeft ontzettend genoten, maar ik merk dat ik me enorm stoor aan het commentaar van mijn familie op hoe wij leven en opvoeden.
Om te beginnen gaat het met onze dochter prima. Ze is gelukkig, vrolijk, heeft vriendinnetjes, zit op clubjes, doet het goed op school.
Maar toch maakt mijn familie zich zorgen over mijn dochter. Ze is vrij klein voor haar leeftijd, en dat ligt volgens mijn ouders, zus en zwager aan het feit dat we thuis geen vlees eten. Volgens hun heeft ze dat nodig en doen we haar hiermee tekort. Ook vinden ze het sociaal gezien zielig, terwijl we ons elders gewoon aanpassen en onze dochter geenszins verbieden om vlees te eten.
Dochter is overigens veel te vroeg geboren vanwege zwangerschapsvergiftiging en heeft die groeiachterstand nooit helemaal ingehaald. Het is overigens niet ernstig; ze groeit en volgt haar eigen lijn. En de kinderen van mijn zus zijn juist erg lang, waardoor het verschil extra opvalt.
Ook vinden ze dat we te weinig spullen kopen voor onze dochter en dat we meer mee moeten gaan met wat maatschappelijk gezien gangbaar is, want anders valt dochter buiten de boot en dat is een recept om gepest te worden, aldus hun.
Dochter heeft naar mijn idee echt genoeg speelgoed, kleding en schoenen, klaagt nooit dat ze te weinig heeft of niks leuks en speelt ook graag buiten, en geeft weinig om schermen, maar bijvoorbeeld het niet in huis hebben van een tablet is zielig, aldus zus en zwager.
Ook vinden ze dat mijn dochter een telefoon moet krijgen als 'iedereen' die heeft. Op de school van mijn neefje en nichtje is het blijkbaar heel gebruikelijk dat kinderen in groep drie al allemaal een telefoon hebben. Hier gelukkig niet, maar ik zou er ook niet in mee gaan. Dochter gaat nergens zelfstandig naar toe buiten het eigen dorp. Dus alles wat ze zelfstandig doet is binnen tien minuten lopen of vijf minuten fietsen van huis. Maar als 'iedereen' die heeft, moeten we dat ook doen, want anders doen we haar tekort en is het zielig en valt ze buiten de groep etc.
En ze vinden het niet meer van deze tijd om ons kind religieus op te voeden. Dat ze daar zelf weinig mee hebben, helemaal prima. Maar blijkbaar plaatsen we haar 'buiten de groep' door haar mee te nemen naar de kerk en kennis te laten maken met liederen en teksten over het geloof. Want 'dat doet niemand meer' en 'dat is niet cool, straks wordt ze gepest met heilig boontje of zo'. Dochter draagt het liefst rokjes en jurkjes, dat is niet iets wat van ons moet of zo, maar zus en zwager leggen wel de link met religie. We zouden haar nooit dwingen of iets dergelijks, maar tot nu toe heeft ze er zelf interesse in en vindt ze het allemaal wel prima om mee te gaan naar de kerk.
De reden dat ze denken mij/ons te moeten helpen met de opvoeding is dat ik weinig gevoel heb voor sociale normen en dat ik de wereld en de tijdsgeest niet zo goed begrijp.
Daar hebben ze wel een beetje gelijk in, maar omdat ik echt ontzettend hard mijn best doe om de wereld te begrijpen en mijn dochter te bieden wat ze nodig heeft om op te groeien tot een stabiele volwassene, maakt het me echt verdrietig dat het lijkt alsof ik alles fout doe en dat mijn kind daar de dupe van is. Mijn man trekt zich daar minder van aan en kan al dat commentaar makkelijker naast zich neerleggen. Maar ja, het is ook niet zijn familie die dat zegt.
MamaE schreef op 29-04-2022 om 14:22:
Die drive om alles 'zelf te doen' is om eerlijk te zijn nog steeds een reactie op mijn jeugd waarin me alles uit handen werd genomen. Ik heb dat heel lang wel prima gevonden omdat ik ook erg lui was en het was wel makkelijk, maar ik heb tot op vandaag nogal de neiging om vooral aan mezelf te bewijzen dat ik dingen zelf kan. Dat ik niemand nodig heb. Dat ik onafhankelijk ben.
Dus ja, ook dat is nog wel een punt. Ik denk dat jullie gelijk hebben en dat dit het punt is om naar mezelf toe te geven dat ik het niet altijd alleen kan en dat dat ook helemaal niet hoeft. Ik voel daar best wel een drempel en weerstand bij, maar daar moet ik mezelf echt even overheen zetten.
Dit herken ik zo. Ik heb zelf rond mijn twintigste heel erg geworsteld met een angststoornis na een slechte ervaring met therapie heb ik dat uiteindelijk zelf overwonnen. Vanaf dat moment was zelf doen/onafhankelijk zijn voor mij extreem belangrijk.
Bijna tien jaar later liep ik vast in mijn werk. Ik heb toen op eigen initiatief een goede arbeidspsycholoog gekozen en daar bleek dat zelf doen/onafhankelijk willen zijn in combinatie met faalangst mij enorm in de weg zaten. Hij heeft mij de juiste weg gewezen en ik heb het zelf opgelost. Het is het beste cadeau wat ik mezelf ooit heb gegeven. Ik ben zo gegroeid daarvan.
Wat wel belangrijk is, is dat je er zelf voor open staat. Als het nu niet het juiste moment is dan moet je het niet doen. Maar echt ik hoop dat je er serieus over nadenkt.
Mijn psych heeft mij een mantra geleerd dat ik je niet wil onthouden: "ik ben ook superwoman niet en dat hoeft ook niet".
Ik sta wel open voor hulp en voor inbreng van anderen. Anders had ik dit allemaal ook niet geschreven hier. Tegelijkertijd ben ik in het echte leven bij lange na niet zo open over wat er zich in mijn hoofd afspeelt als hier. Behalve tegen mijn man, verder niet. Ik vind het ook hier spannend om open te zijn, maar dan houd ik mezelf maar voor dat we elkaar in het echte leven niet kennen en dat het waardevol is om ervaringen te delen als een ander daar mogelijk wat aan heeft of ik zelf.
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat dat wat er zondag gebeurde me zo zou raken en zoveel teweeg zou brengen in mijn hoofd. Ik geloof wel dat het goed is om daar nu stappen in te gaan zetten. De inzichten van de afgelopen dagen en ook jullie inbreng en analyses van eerdere schrijfsels zijn daarin heel waardevol denk ik. Soms zien andere mensen dingen die je zelf nog niet zo helder hebt.
Flanagan schreef op 29-04-2022 om 16:17:
Gedurende dit draadje heb je al hele sprongen gemaakt en meer vertrouwen in je kunnen getoond. Dat komt wrs doordat je jezelf niet in een slachtofferrol plaatst; zo eentje van ‘ik kan er zelf niets aan doen’. Ik lees dat je je best doet om er beter mee om te gaan door onder andere te kijken hoe je gezin hobbels aanpakken. Van die observatie kan je veel opsteken. Je kan je afvragen of dit ook voor jou werkt of dat je het op je eigen manier wilt doen. Maar je bent in ieder geval niet passief. Daar mag je best trots op zijn.
Dankjewel. Passiviteit is wel iets wat mij vroeger vaak verweten werd. Pas veel later zag ik in dat het niet zo was dat het me niet boeide of dat ik niet wilde, maar dat ik het overzicht en daarmee de controle verloor en blokkeerde. Daardoor leek ik passief, maar het was eigenlijk hulpeloosheid. Die verwijten, vooral van mijn vader, hebben me met momenten veel verdriet gedaan. Ik kon het toen alleen niet verwoorden.
Dat ik nu aan kan en durf te geven als ik het overzicht en daarmee de controle verlies, is al een hele stap. Makkelijk is het niet, maar het helpt wel. Ook in vertrouwen op een ander en in kwetsbaar durven zijn.
MamaE schreef op 29-04-2022 om 22:49:
[..]
Dankjewel. Passiviteit is wel iets wat mij vroeger vaak verweten werd. Pas veel later zag ik in dat het niet zo was dat het me niet boeide of dat ik niet wilde, maar dat ik het overzicht en daarmee de controle verloor en blokkeerde. Daardoor leek ik passief, maar het was eigenlijk hulpeloosheid. Die verwijten, vooral van mijn vader, hebben me met momenten veel verdriet gedaan. Ik kon het toen alleen niet verwoorden.
Dat ik nu aan kan en durf te geven als ik het overzicht en daarmee de controle verlies, is al een hele stap. Makkelijk is het niet, maar het helpt wel. Ook in vertrouwen op een ander en in kwetsbaar durven zijn.
Lieve schat, dat zijn nou precies zaken die iedere ASS-er zal herkennen. Dat is geen luiheid, dat is geen niet-willen, dat is gewoon hoe jouw hersens werken. En hoe hard je ook werkt, nu en in de toekomst, dat zal nooit helemaal verdwijnen. Het is al fantastisch dat jij je weet te handhaven als je nu doet. Heb jij jezelf wel eens verdiept in autisme, en dan speciaal bij vrouwen? En/of je man? Het zal je misschien goed doen om te merken dat je niet de enige bent, en dat de dingen waar je tegenaan loopt voor iemand met een ASS heel normaal zijn.
Dat maakt niet dat het verdwijnt, en dat maakt ook niet dat je je er dan maar bij neer moet leggen, maar het maakt wel dat je niet zo eeuwig hoeft te vechten en strijden. Het betekent dat jij zoals je nu bent echt al een enorm eind gekomen bent, verder dan menig ander met autisme! Bij nader inzien is misschien een autismecoach nog wel iets voor je. Hoewel ik persoonlijk vind dat je autisme jou zo op het oog niet heel erg hindert. Meer het je eigenwaarde ophangen aan wat je ouders van je vinden. Maar ik ben geen expert natuurlijk. Daarom, bespreek eens met je huisarts waar je mee zit, ook dat helpt je je hulpvraag concreter stellen en daarmee heb je meer kans om een goede hulpverlener te vinden. Maar tegelijkertijd heb ik ervaren dat als je ervoor open staat, ermee bezig bent, op de een of andere manier degene die je kan helpen zich vanzelf aandient. Zoals die coach van mij destijds.
Wees trots op jezelf. Je doet het echt ongelooflijk goed!
Jonagold schreef op 29-04-2022 om 23:26:
[..]
Lieve schat, dat zijn nou precies zaken die iedere ASS-er zal herkennen. Dat is geen luiheid, dat is geen niet-willen, dat is gewoon hoe jouw hersens werken. En hoe hard je ook werkt, nu en in de toekomst, dat zal nooit helemaal verdwijnen. Het is al fantastisch dat jij je weet te handhaven als je nu doet. Heb jij jezelf wel eens verdiept in autisme, en dan speciaal bij vrouwen? En/of je man? Het zal je misschien goed doen om te merken dat je niet de enige bent, en dat de dingen waar je tegenaan loopt voor iemand met een ASS heel normaal zijn.
Dat maakt niet dat het verdwijnt, en dat maakt ook niet dat je je er dan maar bij neer moet leggen, maar het maakt wel dat je niet zo eeuwig hoeft te vechten en strijden. Het betekent dat jij zoals je nu bent echt al een enorm eind gekomen bent, verder dan menig ander met autisme! Bij nader inzien is misschien een autismecoach nog wel iets voor je. Hoewel ik persoonlijk vind dat je autisme jou zo op het oog niet heel erg hindert. Meer het je eigenwaarde ophangen aan wat je ouders van je vinden. Maar ik ben geen expert natuurlijk. Daarom, bespreek eens met je huisarts waar je mee zit, ook dat helpt je je hulpvraag concreter stellen en daarmee heb je meer kans om een goede hulpverlener te vinden. Maar tegelijkertijd heb ik ervaren dat als je ervoor open staat, ermee bezig bent, op de een of andere manier degene die je kan helpen zich vanzelf aandient. Zoals die coach van mij destijds.
Wees trots op jezelf. Je doet het echt ongelooflijk goed!
Ik weet het. Je hebt gelijk. Ik heb me nadat mijn moeder me vertelde van mijn diagnose zeker verdiept in autisme, ook bij vrouwen. Om vervolgens mijn eigen gedrag te analyseren en te proberen om autistisch gedrag te vermijden, soort zelf-therapie. En ja, dat kun je rustig scharen onder niet willen zien, niet willen accepteren van de situatie zoals die is, niet anders willen zijn. Op het moment dat mijn moeder me dat vertelde was ik heel rustig. Even later zat er zoveel onrust in mijn hoofd en lijf dat ik een paar uur compleet verward door het bos heb gelopen, in een poging alles op een rijtje te krijgen en te begrijpen.
Ik lees regelmatig artikelen over autisme, ook bij vrouwen. En het is zo ontzettend herkenbaar. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het wel meeviel. Omdat ik prima functioneer en omdat ook niemand ooit vraagt of ik autisme heb. Maar de laatste tijd realiseer ik me steeds meer, ook door hier te schrijven en ervaringen van anderen te lezen, dat het veel meer invloed heeft dan ik eigenlijk zou willen en dat ik dat heel lang heb willen ontkennen voor mezelf. Dat stuk niet willen zien, wegstoppen, niet anders willen zijn.
Dat niet anders willen zijn vindt dochter met momenten ook wel eens lastig en ik merk dat ik soms moeite heb om daar goed op te reageren en mee om te gaan. Omdat het spiegelt en ik dat confronterend vind.
Mijn man vroeg tijdens onze eerste ontmoeting al na een half uur of ik misschien iets van autisme had. Ik wist bij God niet waar ik het had zeg. Maar ik ben er toen wel eerlijk over geweest naar hem toe en hij heeft er nooit een punt van gemaakt. Hij is juist trots op mij en hoe ik het allemaal doe. Ik moet alleen nog leren om die eigenwaarde uit mezelf te halen. Dan ben ik daarvoor ook minder afhankelijk van mijn ouders daar in.
Mijn gedachten: ik heb de indruk dat je een ontwikkeling doormaakt die niet alleen samen hangt met ASS. Ik heb geen ASS, maar heb wel heel lang geworsteld met grotendeels hetzelfde als jij. Ik denk dat je het niet per se en niet geheel hoeft te koppelen aan het feit dat je een ASS hebt. Zie het als persoonlijke groei, iets waar de meesten van ons doorheen gaan. Komt goed MamaE: ik ken je niet maar je komt over als een mooi mens.
Huisje schreef op 30-04-2022 om 13:40:
Mijn gedachten: ik heb de indruk dat je een ontwikkeling doormaakt die niet alleen samen hangt met ASS. Ik heb geen ASS, maar heb wel heel lang geworsteld met grotendeels hetzelfde als jij. Ik denk dat je het niet per se en niet geheel hoeft te koppelen aan het feit dat je een ASS hebt. Zie het als persoonlijke groei, iets waar de meesten van ons doorheen gaan. Komt goed MamaE: ik ken je niet maar je komt over als een mooi mens.
Het heeft zeker niet alleen met ASS te maken. Maar zijdelings raakt het er meer aan dan ik wilde zien. Het gaat om staan voor mijn eigen keuzes, eigenwaarde uit mezelf kunnen halen en zelfacceptatie.
We zijn inmiddels op vakantie aangekomen. Lekker met dochter gezwommen en naar de speeltuin geweest vandaag. Ik merk nu wel dat ik weer wat rustiger word van binnen. Dat de chaos in mijn hoofd minder is. Dat alle inzichten van de afgelopen dagen wat beginnen te landen.
MamaE, als ze daar ook een fitnessruimte hebben; roeren maakt je hoofd ook leeg.
Flanagan schreef op 30-04-2022 om 19:33:
MamaE, als ze daar ook een fitnessruimte hebben; roeren maakt je hoofd ook leeg.
Roeren = roeien
Een andere activiteit die mij goed deed, was het fijn malen van eierschalen in een mortier. Het voelen hoe schaal fijner wordt en luisteren naar verandering in geluid, heeft iets dat je afleid en ontspanning biedt. Plantjes in tuin worden ook blij van schepje ‘kalk’.
MamaE schreef op 30-04-2022 om 19:27:
[..]
Het heeft zeker niet alleen met ASS te maken. Maar zijdelings raakt het er meer aan dan ik wilde zien. Het gaat om staan voor mijn eigen keuzes, eigenwaarde uit mezelf kunnen halen en zelfacceptatie.
We zijn inmiddels op vakantie aangekomen. Lekker met dochter gezwommen en naar de speeltuin geweest vandaag. Ik merk nu wel dat ik weer wat rustiger word van binnen. Dat de chaos in mijn hoofd minder is. Dat alle inzichten van de afgelopen dagen wat beginnen te landen.
Ik hoop dat jullie lekker met elkaar kunnen genieten tijdens jullie vakantie.
Vakantie is heerlijk. Dochter was vanmorgen broodjes gaan halen bij het winkeltje en had speciaal voor mij ook een koffiebroodje meegenomen (ik ben daar gek op). Helemaal trots dat ze dat alleen mocht doen.
Een fitness is hier niet, maar je kunt hier in de buurt wel kajakken. Dat gaan we zeker doen. Dochter kan dan bij man in de boot.
Klinkt heerlijk MamaE. Heel veel plezier daar 
MamaE, je doet het echt goed. Ben niet te streng voor jezelf. Niet alleen je man en dochter zijn lief voor je, jij bent ook lief en waardevol voor hen.
En die therapeut of coach? Als je zou hardlopen komt er een moment waarop je merkt dat jouw manier van je voeten wegzetten of de opbouw van je trainingsschema of de ademhaling niet meer het beste is. Dan kan je man of iemand anders wel tips geven, maar beter ga je dan naar iemand die er én voor geleerd heeft én wat afstand heeft. Dus waarop je thuis kunt mopperen als het raar voelt, of die professioneel afstand kan nemen als je geraakt wordt. Zie hulp vragen voor je psychische gezondheid zo ook. Je bent hartstikke ver gekomen, en nu kun je een zetje krijgen van een expert waardoor je het makkelijker gaat maken voor je zelf. Dat verdien je, die extra hulp en de zet richting een nog mooier leven.
En met hulp van een buitenstaander blijft je man je vent en je dochter gewoon die leuke meid.
Fijne vakantie!
Je hebt gelijk biebel. Hulp vragen en accepteren is iets om aan te werken en nu ligt er een kans. Ik mag ook best wat milder zijn, voor mezelf en voor anderen. Berusten in hoe ik in elkaar zit en dat ik ook fouten maak. Man en dochter vinden dat al lang oké. Zo lang ik het zelf inzie, er eerlijk over ben en mijn excuses aanbied is er altijd een nieuwe kans.
Vandaag lekker gekajakt en uitgegeten. Dochter is dicht tegen me aan op de bank in slaap gevallen dus ik lig nu onder een dekentje van liefde en zachtheid te genieten.
