Communicatie bonus dochter
Mijn partner en ik hebben nu dik 4 jaar een relatie, we wonen niet samen. Mijn partner heeft 2 kinderen. Het gaat om de oudste dochter, zij is 24 en woont niet meer thuis
De relatie met haar is moeizaam.
Ik heb getracht een band met haar op te bouwen maar ze zegt dat ze geen plaats heeft voor mij.
Tevens loopt de communicatie via haar moeder en niet rechtstreeks naar mij. Als ik mijn partner daar op aanspreek vindt ze dat ik moeilijk doe. Er bestaan toch ook nog normen en waarden, of zijn die er niet voor dochters?
Een ingewikkelde situatie vind ik zelf .
Iemand tips?
BritgetJones007 schreef op 25-11-2024 om 16:32:
[..]
Ja, dit lijkt mij ook vreselijk. Maar daar kan die moeder rekening mee houden, dat ze ook Tijd met dochter alleen doorbrengt
Misschien doet die moeder dat dus onvoldoende. En zet dochter zich daar nu tegen af door als moeder toch haar nieuwe partner uitnodigt deze te negeren. Niet echt chic, maar ik begrijp ook niet waarom moeder en TO het blijkbaar nodig vinden om geregeld samen te zijn als dochter moeder opzoekt.
Ik herken de situatie trouwens ook wel een beetje. Schoonouders zijn uit elkaar en daar zie je ook dat een ouder altijd direct de partner erbij uitnodigt want toch leuk om bonus grootouders te zijn. Nu hebben wij daar verder geen probleem mee. Maar ik kan mij voorstellen dat het heel vervelend kan zijn als er geen klik is.
Ik zou zeggen dat in deze situatie misschien 4-5 keer per jaar elkaar zien meer dan voldoende is. Het klinkt echter alsof TO veel vaker verwacht. Ik denk aan dagen als verjaardag moeder, kerst, verjaardag sibling. Misschien nog verjaardagen van andere familieleden. En verder vooral moeder en dochter samen dingen laten ondernemen.
Dank voor de reacties,zit wel iets tussen waar ik iets mee kan
Jansens schreef op 25-11-2024 om 20:42:
Dank voor de reacties,zit wel iets tussen waar ik iets mee kan
Okay, wat dan?
Toen mijn moeder na het overlijden van mijn vader een nieuwe vriend kreeg, vond ik dat heel leuk voor haar. Ik was veel ouder dan de dochter van de partner van TO. Ik gunde het mijn moeder, deed ook beleefd als hij er was (verjaardagen, sint, kerst etc) maar ik had geen zin in meer. De reden: ik griezelde van de man. Hij zat me altijd met zijn ogen uit te kleden en daarnaast heel autoritair en schreeuwerig zijn verhaal te doen en alle aandacht op te eisen. Nou ja laatste is verder best als mijn moeder blij met hem was. Maar het allerengste: hij liep met een foto van mij in zijn portemonnee. Niet van mijn moeder, niet van zijn zonen, nee van mij. Natuurlijk confonteerde ik mijn moeder daarmee en die praatte alles goed: 'nee hij vond mij gewoon een leuk type'. "maar dat is toch raar zei ik. Maar ja, zo'n vrouw als mijn moeder, meer dan honderd jaar geleden geboren, kon zich niet indenken wat daar nou raar aan was. Maar goed, misschien heeft dit niets met To en dat meisje te maken, maar ik ben dan toch benieuwd wat het meisje tegen haar moeder zegt waarom ze zo doet.
Ze was volwassen toen je in haar leven verscheen, ze is het huis uit, jij woont niet samen met je partner, ...
Wat verwacht je dan van een volwassen kind dat je niet kent en die weinig behoefte heeft om jou te kennen? Je bent tenslotte gewoon degene die af en toe bij haar moeder in bed ligt.
Een beetje basis-beleefdheid tegenover elkaar die paar keer per jaar dat je elkaar tegenkomt kan handig zijn, maar als je een beste vriendin zoekt ben je aan 't verkeerde adres.
Als mijn ouders morgen uit elkaar gaan en elk een nieuwe partner krijgen communiceer ik overigens ook zowat alleen met mijn moeder en mijn vader. En niet met een partner die niet inwoont en waarvan ik dus niet eens weet wanneer dat hij wel of niet bij mijn moeder is. En waar ik 0 band mee heb.
Tenzij ik een verrassingsfeestje voor mijn ouders plan 
. Dan zal ik eens nadenken om je eventueel te betrekken in de plannen.
Waarom moeten (volwassen) kinderen blij zijn met de nieuwe partner van hun vader of moeder? Sterker nog: wordt dat bijna afgedwongen door het te hebben over bonuspapa of mama? Waar is het inlevingsvermogen van de betreffende ouder richting het kind?
En natuurlijk kun je gewoon fatsoenlijk groeten, maar meer dan dat, nee.
felija schreef op 26-11-2024 om 10:39:
Waarom moeten (volwassen) kinderen blij zijn met de nieuwe partner van hun vader of moeder? Sterker nog: wordt dat bijna afgedwongen door het te hebben over bonuspapa of mama? Waar is het inlevingsvermogen van de betreffende ouder richting het kind?
En natuurlijk kun je gewoon fatsoenlijk groeten, maar meer dan dat, nee.
Het zou er bij mij ook nog van afhangen hoe vaak kind langskomt en of ik zelf inwoon ja dan nee.
Als ik zelf inwoon en kind komt elke week of vaker langs kan ze mij moeilijk vermijden. Als ik 2 keer per week afspreek met mijn partner zie ik kind waarschijnlijk alleen met Kerst en verjaardagen.
felija schreef op 26-11-2024 om 10:39:
Waarom moeten (volwassen) kinderen blij zijn met de nieuwe partner van hun vader of moeder? Sterker nog: wordt dat bijna afgedwongen door het te hebben over bonuspapa of mama? Waar is het inlevingsvermogen van de betreffende ouder richting het kind?
En natuurlijk kun je gewoon fatsoenlijk groeten, maar meer dan dat, nee.
Ik (toen 23)was wel blij hoor toen mijn vader 5 jaar na het overlijden van mijn moeder een nieuwe partner kreeg. Hij was eenzaam, en daardoor voelde ik me toch min of meer verplicht vaker naar huis te gaan. Zijn nieuwe vrouw was een stukje jonger dan hij - godlof niet mijn leeftijd 
- en wierp zich ook niet op als bonusmama. Was ze binnen 2 jaar op het toneel verschenen, dan had ik het een stuk minder geworden.
kenfan schreef op 26-11-2024 om 22:04:
[..]
Ik (toen 23)was wel blij hoor toen mijn vader 5 jaar na het overlijden van mijn moeder een nieuwe partner kreeg. Hij was eenzaam, en daardoor voelde ik me toch min of meer verplicht vaker naar huis te gaan. Zijn nieuwe vrouw was een stukje jonger dan hij - godlof niet mijn leeftijd
Mijn schoonvader had binnen twee maanden een nieuwe vriendin. Nu zijn die mensen in de tachtig dus ik snap dat je dan sneller handelt, maar zelfs dan is het kort. Het is een prima mens verder en ze heeft zich ook altijd heel bescheiden opgesteld.
kenfan schreef op 26-11-2024 om 22:04:
[..]
Ik (toen 23)was wel blij hoor toen mijn vader 5 jaar na het overlijden van mijn moeder een nieuwe partner kreeg. Hij was eenzaam, en daardoor voelde ik me toch min of meer verplicht vaker naar huis te gaan. Zijn nieuwe vrouw was een stukje jonger dan hij - godlof niet mijn leeftijd
Dat kan ik me heel goed voorstellen, hoor! Ik denk dat het heel belangrijk is, hoe je je 'als nieuwe partner van' opstelt, bescheidenheid vind ik dan wel gepast.
felija schreef op 26-11-2024 om 22:14:
[..]
Dat kan ik me heel goed voorstellen, hoor! Ik denk dat het heel belangrijk is, hoe je je 'als nieuwe partner van' opstelt, bescheidenheid vind ik dan wel gepast.
Bescheiden? Waarin moet je bescheiden zijn als je een partner krijgt die weduwnaar is?
Koko67 schreef op 27-11-2024 om 09:38:
[..]
Bescheiden? Waarin moet je bescheiden zijn als je een partner krijgt die weduwnaar is? Niet vervelend bedoeld hoor, ik snap hem alleen niet helemaal.
Koko67 schreef op 27-11-2024 om 09:38:
[..]
Bescheiden? Waarin moet je bescheiden zijn als je een partner krijgt die weduwnaar is?
Dat je niet meteen de rol van de overleden partner opeist lijkt mij.
Koko67 schreef op 27-11-2024 om 09:38:
[..]
Bescheiden? Waarin moet je bescheiden zijn als je een partner krijgt die weduwnaar is?
Met name naar zijn of haar kinderen: dat je niet van alles verwacht van hen wat je van eigen kinderen zou verwachten.
Koko67 schreef op 27-11-2024 om 09:38:
[..]
Bescheiden? Waarin moet je bescheiden zijn als je een partner krijgt die weduwnaar is?
Bescheiden in de rol tov de kinderen van je partner. Dus, zoals Kenfan aangeeft; je niet opwerpen als 'bonus-ouder'.
Zowel na overlijden als na scheiding; de kinderen hebben al 2 ouders. Die zitten niet te wachten op een extra ouder. Zeker niet als degene zichzelf als een bonus beschouwt.
