Communicatie bonus dochter
Mijn partner en ik hebben nu dik 4 jaar een relatie, we wonen niet samen. Mijn partner heeft 2 kinderen. Het gaat om de oudste dochter, zij is 24 en woont niet meer thuis
De relatie met haar is moeizaam.
Ik heb getracht een band met haar op te bouwen maar ze zegt dat ze geen plaats heeft voor mij.
Tevens loopt de communicatie via haar moeder en niet rechtstreeks naar mij. Als ik mijn partner daar op aanspreek vindt ze dat ik moeilijk doe. Er bestaan toch ook nog normen en waarden, of zijn die er niet voor dochters?
Een ingewikkelde situatie vind ik zelf .
Iemand tips?
Pippeltje schreef op 27-11-2024 om 09:56:
[..]
Met name naar zijn of haar kinderen: dat je niet van alles verwacht van hen wat je van eigen kinderen zou verwachten.
Precies, dat bedoel ik.
Meesje schreef op 27-11-2024 om 09:57:
[..]
Bescheiden in de rol tov de kinderen van je partner. Dus, zoals Kenfan aangeeft; je niet opwerpen als 'bonus-ouder'.
Zowel na overlijden als na scheiding; de kinderen hebben al 2 ouders. Die zitten niet te wachten op een extra ouder. Zeker niet als degene zichzelf als een bonus beschouwt.
Dat. En ook: niet meteen overal bij willen zijn en het hoogste woord voeren. Mijn moeder kreeg een partner die nogal aanwezig was, gesprekken domineerde, haar interumpeerde als ze met mij belde, en duidelijk zijn mening moest geven over allerlei dingen. Zat ik met mijn moeder een gesprek te voeren over iets, kwam hij ertussen met dat hij dat allemaal onzin vond. Ik wilde hem gewoon daar niet elke keer tussendoor of bij hebben.
Heel vervelend. Nou stelde mijn moeder ook niet echt grenzen, ze was nogal conflictvermijdend, maar ik had beter met die man op kunnen schieten als hij zich wat bescheidener had opgesteld.
Ginevra schreef op 27-11-2024 om 11:04:
[..]
Dat. En ook: niet meteen overal bij willen zijn en het hoogste woord voeren. Mijn moeder kreeg een partner die nogal aanwezig was, gesprekken domineerde, haar interumpeerde als ze met mij belde, en duidelijk zijn mening moest geven over allerlei dingen. Zat ik met mijn moeder een gesprek te voeren over iets, kwam hij ertussen met dat hij dat allemaal onzin vond. Ik wilde hem gewoon daar niet elke keer tussendoor of bij hebben.
Heel vervelend. Nou stelde mijn moeder ook niet echt grenzen, ze was nogal conflictvermijdend, maar ik had beter met die man op kunnen schieten als hij zich wat bescheidener had opgesteld.
Dit lijkt mij ook verschrikkelijk. Dat je dan geen kwaliteit tijd meer met je eigen ouders hebt. Niet meer samen kan zijn, zonder de nieuwe er steeds bij.
Vanuit de nieuwe partner kan ik mij wel voorstellen dat je het gezellig vindt dat de onderlinge banden goed zijn en dat het prettig voelt in elkaars aanwezigheid.
Dus inderdaad, kleine stapjes en bescheiden opstellen en het vooral de tijd geven.
Maar ik kan mij voorstellen, dat als je genegeerd wordt en zwaar onbeschoft behandeld, daar waar je basisbeleefdheid moet ontvangen, dat je dan als nieuwe partner ervoor bedankt
