Commissie samson, twee aanbevelingen
Na één dag mediageruis wordt het snel stil rond de commissie Samson. Terwijl de uitkomsten erg zijn: ruim twee keer zoveel kans op seksueel misbruik binnen een jeugdzorgsetting. De uitkomsten verbazen mij niet, maar maken me wel verdrietig: zoveel diepe ellende voor totaal eenzame kinderen, zoveel machteloosheid voor ouders.
Er zijn twee punten die voor ouders van belang zijn:
- tot verbazing van ouders gebeurt vaak het volgende: kind wordt uit huis geplaatst, vervolgens volgen meldingen van seksueel misbruik, de beschrijvingen zijn ernstig, ouders worden door de politie verhoord, ouders blijken geen dader te kunnen zijn (voor een case: zie lost mothers, Nel; maar zij is echt niet de enige). Tot verbazing van ouders stopt daarna het politie-onderzoek. Ouders hebben het niet gedaan, einde van het onderzoek. Terwijl ouders dan willen weten: wie heeft het wel gedaan? Hoe komt het kind aan bepaalde verhalen, uitspraken, lichamelijke kwetsuren etc. Maar vreemd genoeg stopt het onderzoek dan: ouders zijn geen dader, einde van het onderzoek. Terwijl de ernstige signalen er wel nog zijn. Dat zou niet moeten.
Eerste aanbeveling: als de politie een onderzoek heeft gestart naar seksueel misbruik (of andere vormen van mishandeling), en als de ouders niet de daders blijken te zijn, dan zou de politie verder moeten zoeken: wie is wel de dader? Het crisisopvanggezin, de jeugdzorginstelling, het pleeggezin etc. etc. De kans dat de dader(s) zich daar bevinden is ruim twee keer zo groot als de kans dat ouders de dader zijn.
- als ouders signalen hebben van misbruik of geweld tegen hun kind in een jeugdzorgsetting kunnen ze eigenlijk nergens naartoe. AMK en raad voor de kinderbescherming doet geen onderzoek meer als er al een OTS is. De inspectie gaat niet in op individuele gevallen. Dat is vreemd. De raad voor de kinderbescherming is toch niet een raad voor de kinderen-tegen-ouders-bescherming? En de nspectie kan toch niet gaan wachten tot er meerdere kinderen mishandeld of misbruikt worden? Het AMK, de raad en de inspectie (eventueel onderling afspreken wie wat oppakt) zouden op basis van signalen een onderzoek moeten instellen: is het kind wel veilig waar het kind nu is. Zoals ze ook bij ouders een onderzoek instellen. Met rapporten en aanbevelingen voor de rechter of de instelling, en bij ernstige calamiteiten direkt overleg met de voogd om het kind ergens weg te halen. Dan maar terug naar de ouders, de kans op misbruik of mishandeling wordt daardoor in elk geval gehalveerd!
Ik zou graag zien dat de bestaande instellingen met dezelfde procedures, maar een uitgebreidere 'doelgroep' in elk geval geprobeerd worden. Gebaseerd op het besef dat kinderen op meerdere plekken gevaar lopen en bescherming verdienen. Liever eerst dit proberen, voordat er weer een nieuwe instelling komt voor het melden van....
Tsjor
Mmmmm
Ooit, lang geleden, ben ik afgestudeerd op geweld tegen vrouwen. Toen was het allemaal wat anders ingericht en geformuleerd, maar ik denk dat ik er wel een slinger aan kan geven: misbruik binnen het gezin (en dan bedoel ik seksueel misbruik) tast niet alleen je persoonlijke integriteit aan (zoals alle misbruik doet); het tast ook je basisveiligheid aan. Je ouders/broers/zussen overschrijden niet alleen je lichamelijke grens, maar ook je psychische, emotionele en sociale. Je leven schudt letterlijk op zijn grondvesten en je kunt er nergens mee naartoe. De mensen die je zouden moeten redden of troosten zijn namelijk de daders.
Tirza
Tirza
Die draai had ik ook al bedacht. Maar aan de andere kant: de hulpverlening is ook bedoeld voor de veiligheid, dus als je de hulpverlening een belangrijke rol toedicht dan geldt een vergelijkbaar verhaal ook daar op. Is er denk ik hooguit nog wel verschil tussen misbruik door hulpverleners en misbruik door medebewoners waartegen de hulpverleners niet hebben kunnen beschermen.
Maar ik ben nog steeds benieuwd naar wat Margriet zelf het verschil vindt. Zij vindt dat er verschil is, blijkbaar, daar zal ze haar redenen voor hebben.
Overigens: als dat op basis van jouw redenering is, dan zou de kans op misbruik door de nieuwe partner van moeder - ook een grond voor uhp - anders gewogen moeten worden dan de kans op misbruik door de eigen ouder. Andere rol, immers. Zou dat gebeuren?
Groeten,
Temet
En nog iets
Het is natuurlijk ontzettend dat de kans om misbruikt te worden voor niet thuis wonende kinderen zoveel groter is dan wèl thuiswonende kinderen.
Maar hier vergelijken we niet de juiste groepen als het gaat om de situatie van een kind dat in de knel zit, en de beslissing om wèl of niet uit huis te plaatsen.
Ik vermoed namelijk dat uit huis geplaatste kinderen gemiddeld genomen ook uit gezinnen komen waar de kans op misbruik groter is dan bij het 'standaard' gezin. Wèl vind ik dat de grote kans op misbruik en mishandeling in instellingen en pleegzorg meegenomen moet worden bij de beslissing om een kind uit huis te plaatsen.
Basisveiligheid
Tirza:"maar ik denk dat ik er wel een slinger aan kan geven: misbruik binnen het gezin (en dan bedoel ik seksueel misbruik) tast niet alleen je persoonlijke integriteit aan (zoals alle misbruik doet); het tast ook je basisveiligheid aan."
Ja. Uhp doet dat ook trouwens. Bovendien: kinderen worden uit huis geplaatst omdat er getwijfeld wordt aan die basisveiligheid. Die is er onvoldoende binnen het gezin.
Dus wordt het kind verhuisd naar een plek waar die veiligheid wel is. Hulpverleners, groepsgenoten, therapeuten, gedragen zich in die nieuwe omgeving net zo goed als elementen die de basisveiligheid dienen.
"De mensen die je zouden moeten redden of troosten zijn namelijk de daders."
Precies. Je redders (de mensen die je uit huis plaatsen) brengen je naar een plek waar misbruik en mishandeling op de loer ligt. Is het niet bij jou, dan ben je wel getuige. Dat lijkt me gegeven de omstandigheden net zo erg als getuige zijn van geweld binnen het gezin. Misschien ben je wel om die reden uit huis geplaatst.
Zie verder de betogen van tsjor over de geslotenheid van de organisatie rondom zo'n kind. Dat kind kan nergens heen om het verhaal kwijt te kunnen.
cqcq:"Maar hier vergelijken we niet de juiste groepen als het gaat om de situatie van een kind dat in de knel zit"
Daar ben ik niet zo zeker van. Ik lees de analyse als een inschatting over de risicogroep zelf. _Zij_ lopen eenmaal uhp 2,5 keer zoveel kans op misbruik.
Vergeet niet dat heel veel uhp niet nav misbruik is maar nav andere indicatoren (getuige van geweld, verwaarlozing). Ja, dat zijn kwetsbare kinderen, maar de conclusie moet zijn dat 'de oplossing' niet adequaat is (helpt ze te vaak van de wal in de sloot).
cqcq:"Wèl vind ik dat de grote kans op misbruik en mishandeling in instellingen en pleegzorg meegenomen moet worden bij de beslissing om een kind uit huis te plaatsen. "
Mee eens.
Groet,
Miriam Lavell
Laat duidelijk zijn
Alhoewel ik denk dat het dat wel is: ik zeg niet dat de redenering correct is. En ik zeg ook niet dat dat de redenering van Margriet is. Maar het zóu zomaar kunnen dat dat de onder/achterliggende reden is.
Ik denk, dat we nog maar aan het begin staan van het ontdekken en doorgronden van hechtingsproblemen en wat een UHP daaraan bijdraagt. Het is naief om te denken dat 'de overheid' een huis binnen komt hollen waar het altijd pais en vree en zonneschijn en roze is naar aanleiding van een keer een verkeerd geinterpreteerde schreeuwpartij. Er zal ongetwijfeld wel ietsje meer aan de hand zijn.
Weet je. Wat ik wel eens denk in mijn allersomberste buien. Dat er ergens iets zó mis is in onze visie op jeugd(zorg), dat het gvd mogelijk is dat aan de ene kant kinderen vermoord worden die in de kijkert waren bij JGZ terwijl er aan de andere kant slachtoffers vallen door diezelfde JGZ-ers. Misschien zijn er zelfs wel JGZ-ers die denken dat het niet uitmaakt, omdat dat kind toch al een rotleven heeft. Je weet het maar niet. Beetje misbruik meer of minder, wat maakt het uit. Kind kan het toch niet navertellen, kind wordt toch niet geloofd, kind heeft toch al een probleem. Er worden mensen in posities met macht en verantwoording geplaatst die dat misschien wel helemaal niet aan kunnen. Ik word er boos van. En verdrietig. En eerlijk gezegd: licht wanhopig. Want ik wil gewoon voor ieder kind pais en vree en zonneschijn en alles roze.
Tirza
Per definitie minder veilig
"Er zal ongetwijfeld wel ietsje meer aan de hand zijn. "
Dat is betrekkelijk als je het relateert aan het alternatief dat er is. De criteria die voor mishandeling en gronden tot uithuisplaatsing gebruikt worden, gaan nog een stap of tien verder dan seksueel misbruik (met of zonder penetratie).
Dat gaat ook over getuige zijn van verbaal geweld (ruzie tussen pa en moe). En natuurlijk wordt de thuisomgeving onveilig van voortdurend ruzie, maar je kunt op je vingers natellen dat er in een tehuis ook voortdurend ruzie, treiterij, gebrek aan aandacht, etc. is.
Dat is ook wat de onderzoekers er zelf over zeggen: een tehuis is door de vorm (alle geknakte zielen bij elkaar met te weinig personeel) inherent niet geschikt als veilige haven voor geknakte zielen.
En dat is ook wat er zou moeten gebeuren: vergelijk het risico dat het kind thuis loopt met de risico's die er zijn bij het alternatief (meestal een tehuis).
Zodra je dat doet, kom je tot de eenvoudige conclusie dat je voor zoveel kinderen helemaal geen beter alternatief hebt dan de beroerde situatie thuis. Het wordt alleen maar slechter.
En dat betekent weer dat je als overheid heel voorzichtig moet zijn met binnen hollen en kind weghalen. Zoals de meeste landen dat doen.
Nederland is kampioen uhp. Dat moet minder. Niet omdat al die kinderen bruut uit een roze pais en vree situatie gehaald worden, maar omdat het tehuis domweg niet beter en naar de criteria die voor mishandeling gelden, bijna per definitie slechter is.
Tenzij je meent dat voor al die criteria, van getuige zijn van verbaal geweld, via fysiek geweld en tot en met seksueel misbruik, geldt dat die ervaringen minder erg zijn als het niet om je vader en je moeder gaat.
Ik ben nog steeds benieuwd wat Margriet daarover te zeggen heeft.
Groet,
Miriam Lavell
Autisme
Inmiddels ken ik meer gezinnen waar autisme een rol speelt die voor de rechter zijn gekomen. De deskundigheid wat dat betekent voor gezinnen is gewoon niet bestaand. Ik denk dat als daar meer vaardigheden zouden zijn om gezinnen echt te helpen dat er minder kinderen uit huis zouden worden geplaatst en als dat nodig zou zijn dat dat dan meer in overeenstemming met de ouders zou kunnen. Wat ontbreekt is deskundigheid in de thuissituatie. En dat je deze kinderen in een pleeggezin geen goede situatie biedt. Ook daar zal er frictie zijn die dan niet opgelost wordt.
Antw:
Ik wilde reageren maar zie dat Tirza het goed verwoord heeft. Juist ouders moeten een basisveiligheid kunnen bieden. Dat kunnen ze om de een of andere reden niet. Je zet dus kwetsbare kinderen tussen andere kwetsbare kinderen met minder toezicht op een groep dan in een gemiddeld gezin (meestal een werker op 4-8 kinderen). Uit het rapport: EINDRAPPORT BENADRUKT TE WEINIG HOE GEVAARLIJK TEHUIZEN ZIJN
De wetenschappers uit Leiden en Groningen vinden dat in het eindrapport te weinig benadrukt wordt hoe gevaarlijk de tehuizen met gemengde leefgroepen zijn.
Van IJzendoorn:
“Zet probleemjongeren in gemengde leefgroepen met te weinig staf bij elkaar en je kunt het niet meer in de klauwen houden. Een drastische verschuiving naar pleegzorg en andere vormen van kleinschalige, gezinsgerichte opvang is dringend nodig.”
Dus Tjsor wel degelijk een punt....
In dat opzicht vind ik misbruik binnen het gezin erger, dat is namelijk de reden waarom kinderen niet thuis kunnen wonen. Maar goed dat schreef ik wat kort door de bocht op (er zijn hierbij heel veel nuanceringen afhankelijk van situatie en heel veel andere factoren). Neemt inderdaad niet weg dat er ook om heel veel andere redenen uit huis wordt geplaatst. Gevolg is wel dat dit kwetsbare kinderen zijn die geen duidelijke grenzen kennen (hoever ga je bij spelletje) waardoor zij nog weer kwetsbaarder zijn buiten het gezin. Dit zijn geen goede factoren om een kind op een gemengde leefgroep te plaatsen. Ik denk dat je wel kunt concluderen dat er te weinig echte meidengroepen zijn (ik ken ze vooral voor oudere meiden 12+ maar dat lijkt me achterhaald)
In crisis is er geen tijd om lang van alles uit te zoeken en wordt soms ten onrechte een besluit tot uhp gegeven en word het netwerk ook niet altijd voldoende onderzocht.....
In een crisissituatie is veiligheid zo mogelijk nog moeilijker te bepalen. Een van de grotere dilemma's in de jeugdzorg.
Anne
Een dilemma: wat doe je als een kind met autisme het thuis niet goed doet (door allerlei factoren) zodat thuis wonen ook geen optie meer is, het kind al vijf pleeggezinnen heeft gehad. Er een constructie op maat wordt bedacht waar het kind met een ander kind woont in een soort van gezinshuis en overdag krijgt het kind ondersteuning vanuit een psychiatrische dagbehandelingsetting maar ook dat mislukt. Wat blijft er dan over....
Het is maar één voorbeeld uit de praktijk....
Ik denk dat er nog steeds een enorme onderschatting
is van de zwaarte van problematiek (zowel systeem als kindfactoren) op een gemiddelde jeugdzorggroep. Dat maakt deze discussie wel enorm lastig. Er worden oplossingen aangedragen maar ook die zijn niet heilig, helaas.....
Margriet
Het zijn ontegenzeggelijk lastige situaties. Wel zou ik me afvragen waar het mis is gegaan en wat je daar aan zou kunnen doen. Ook zou ik beslist met het kind zelf spreken hoe die mee kan denken. En bovendien zou ik er wat deskundigheid tegenaan gooien. Advies vragen echt deskundige mensen en aan andere autisten. En ik zou me afvragen of dit kind wel weet waarom het zo lastig leven is met hemzelf. Ook zou ik dit kind laten onderzoeken door psychiaters waarvan ik weet dat die verstand hebben van autisme en die ook bereid zijn om bijvoorbeeld naar de angst te kijken en daar zonodig medicatie voor te geven. En een mentor zoeken die beslist verstand van autisme heeft, danwel zelf autisme heeft, waar het kind regelmatig iets mee kan ondernemen. En dan zijn er nog geen garanties in het leven. Maar mijn idee is dat er nog teveel gedacht wordt uit gangbare pedagogiek als 'ze passen zich maar aan, dat moeten ze later ook' en 'dat zijn nou eenmaal onze regels'en 'wat hebben we nou afgesproken' (eenzijdige 'afspraak') en dat nagelaten is daar pleegouders in te scholen dat het echt anders moet. Voorspelbaar met positieve instructie, de mogelijkheid voor time-out, begrip voor de crises waar zo'n kind doorheen kan gaan, emotie neutraal reageren, afijn alles wat je leert als je wel met echte deskundigen spreekt of deskundig opgeleidt wordt.
En ja, er zijn geen garanties in het leven, het blijft puzzelen, maar zo'n kind zal niet goed in zijn vel zitten, en daar zul je samen aan moeten werken. Te vaak moeten kinderen dan toch meebuigen omdat er geen andere oplossing is. Ik denk ook dat het dan misschien beter is als ze zo snel mogelijk leren om begeleidt te wonen met een dagbesteding. Dit soort kinderen kunnen vaak een groep of teveel mensen om zich heen helemaal niet aan. En dat valt niet eenvoudig aan te leren. Al zeker niet aan de omgeving. Maar misschien vergis ik me. Er zijn hier en daar wel mensen die er echt verstand van hebben en die moet je weten te vinden. En dat kunnen leerkrachten zijn, hulpverleners, familieleden.
Zou het ook niet een idee zijn om de eigen familie van deze jongen er meer bij te betrekken? Autisme komt ergens vandaan en mogelijk dat er daar wel een kwartje gaat vallen of in elk geval de bereidheid om mee te denken en over oplossingen te denken. Vaak is de hulp in het gezin van oorsprong ook volstrekt ontoereikend, mijn ervaring dus. En niet elke ouder weet de weg te vinden naar echte deskundigheid.
Tranen
' Ik denk dat er nog steeds een enorme onderschatting is van de zwaarte van problematiek (zowel systeem als kindfactoren) op een gemiddelde jeugdzorggroep.'
Tsja, Margriet, dat vin dik een beetje valse tranen. In die zin dat gezinnen vaak met hetzelfde problematische gedrag van het kind te maken hebben (gehad),alleen verdwijnt dat inzicht door de visie, dat de problemen van het kind veroorzaakt zijn dóór het gezin. Die simpele redenering maakt het gemakkelijker om enerzijds níet te herkennen wat de problematiek is die ouders aandragen als zij om hulp vragen en anderzijds om als hulpverlening een klaagzang aan te heffen, die i wel vaker gehoord heb (om een ander voorbeeld te noemen, een hulpverlener die op de radio zegt: 'maar wat moet je met een 13-jarige in de hulpverlening als die zijn hele leven al verpest is').
Het tweede punt daarop aansluitend: als je niet weet wat je ermee moet, dan moet je je er niet mee bemoeien. Met andere woorden: door de samenleving wordt een systeem opgezet en met miljoenen, miljoenen ondersteund, wat gebaseerd is op de gedachte dat er professionals zijn die het problematische, kwetsbare kind kunnen helpen door veiligheid etc. te bieden én het kind weerbaarder te maken. Die 'claim' staat nu heel erg onder druk.
Een heel wijze vrouw, die goed bekend was met de problematiek, zij: kijk, in elke situatie heb je de realiteit, het best denkbare scenario (je droom, zoals je het eigenlijk wil) en het slechtst denkbare scenario (de horrorverhalen). Die komen overal voor, in gezinnen en in de hulpverlening. Alleen wat er gebeurt rond jeugdzorg is dat van gezinnen het slechts denkbare scenario wordt geschilderd terwijl de jeugdzorg zelf het ideale scenario (de droom) neerzet. Beiden zijn niet waar: de realiteit is waar, en die is voor beiden een mix tussen het ideale en de realiteit waarin we soms falen, waardoor we soms afglijden tot het slechtst denkbare scenario. Beiden.
Als we dat zouden erkennen (dus geen valste tranen om je eigen falen te verdoezelen en geen aannames die de ander zwarter maken) dan zouden we op een reëlere basis verder kunnen praten en denken. En dat is heel erg van belang, juist voor kwetsbare kinderen.
Tsjor
Afleiding
Volgend mij gaat het niet alleen om tehuizen, maar ook om pleeggezinnen. Dat is althans wat ik hoor in de verhalen. Of soms is het gewoon niet duidelijk, omdat er niet verder gezocht wordt als de ouders (of familieleden) het níet blijken te zijn. Een duidelijk, publiek gemaakt, erg voorbeeld is het verhaal van Nel: een dochter heeft een SOA, jeugdzorg neemt aan dat het de broers zijn, moeder(!) laat de broers onderzoeken, die hebben geen SOA. Maar waar die SOA dan wel vandaan komt, dat wordt verder niet onderzocht. (documentaire 'lost mothers').
Ijzendoorn heeft trouwens boter op zijn hoofd. Bij de formatie van het zoveelste kabinet Balkenende was er een wedren tussen onderzoekers die met steeds hogere cijfers kwamen over hoeveel kinderen er wel niet mishandeld werden in een gezin. Ijzendoorn was een van de bieders. Maar niemand had het toen over de kinderen binnen pleeggezinnen en jeugdzorginstellingen.
Nu hebben de onderzoekers voortijdig zelf eigen bevindingen getrokken en dat hoofdstuk is niet toegevoegd, omdat de commissie haar eigen conclusies wilde trekken. Nu moeten de onderzoekers weer van zich laten horen. Van mij mag het, maar ik vind het allemaal wat dubieus.
Ik denk niet dat er één recept is. Niet-gemengde groepen kan een deel van de problemen wellicht voorkomen (onderling misbruik tussen kinderen), maar laat onverlet dat meer dan de helft níet door kinderen, maar door volwassenen (hulpverleners en pleegouders) gebeurt. Daar zwijgt Ijzendoorn dan weer over.
Tsjor
Jeugd ggz
"Wij waren laatst als jeugd ggz in gesprek met een voorziening voor pleegzorg. Dit omdat pleeggezinplaatsingen steeds mislukten of omdat plaatsing in een pleeggezin bij ons vandaan steeds geweigerd werd: geen goede match. De pleegzorg schreef dit toe aan de moeilijke kinderen, maar we ontdekten samen dat het vooral ook komt omdat ze daar niet voldoende weten wat ze met die kinderen moeten doen.
https://dl.dropbox.com/u/25768565/interviewdijkshoornkap20123%5B1%5D.pdf
En dat kun je leren: mijn tekst.
Tsjor
"Tsja, Margriet, dat vin dik een beetje valse tranen. In die zin dat gezinnen vaak met hetzelfde problematische gedrag van het kind te maken hebben (gehad),alleen verdwijnt dat inzicht door de visie, dat de problemen van het kind veroorzaakt zijn dóór het gezin. Die simpele redenering maakt het gemakkelijker om enerzijds níet te herkennen wat de problematiek is die ouders aandragen als zij om hulp vragen en anderzijds om als hulpverlening een klaagzang aan te heffen, die i wel vaker gehoord heb (om een ander voorbeeld te noemen, een hulpverlener die op de radio zegt: 'maar wat moet je met een 13-jarige in de hulpverlening als die zijn hele leven al verpest is')."
Dat is nu totaal niet wat ik bedoel. Je redeneert nu alsof het kind altijd het probleem is terwijl het altijd een wisselwerking is. Ouders die niets kunnen bieden door eigen problematiek bijv.
Volgens mij is er geen goed beeld van kinderen die in groepen leven. Juist door alle veranderingen wordt er veel meer thuis in het gezin hulpverleend. Bij de kinderen die niet thuis kunnen blijven wonen is het juist een enorme brij aan problematiek.
De oplossingen die jij stelt zijn mooi, maar niet altijd passend op wat de realiteit is. Jij bekijkt die realiteit vooral door onderzoeken te lezen/te volgen wat er aan veranderingen zijn/ouders te spreken waarbij het mis is gegaan (hoor je ook wel eens positieve verhalen), ik geef maar even een samenvatting en ik schiet vast te kort, kortom een geheel ander referentiekader dan dat ik heb. Hoe kun je het dan ooit met elkaar eens worden?
De overheid
is net zo dubieus bezig.
"Nu hebben de onderzoekers voortijdig zelf eigen bevindingen getrokken en dat hoofdstuk is niet toegevoegd, omdat de commissie haar eigen conclusies wilde trekken. Nu moeten de onderzoekers weer van zich laten horen. Van mij mag het, maar ik vind het allemaal wat dubieus."
Met onderzoek zit het zo dat je vooral laat weten wat jij belangrijk vindt. Zo worden vaak onderzoekresultaten totaal uit zijn verband getrokken, selectief presenteren van onderzoeksmateriaal. Gebeurd heel veel. Misschien wil de overheid wel niet dat bepaalde resultaten zichtbaar werden en dat vind ik inderdaad heel dubieus....
Nog iets
"Alleen wat er gebeurt rond jeugdzorg is dat van gezinnen het slechts denkbare scenario wordt geschilderd terwijl de jeugdzorg zelf het ideale scenario (de droom) neerzet."
Een generalisering kun je altijd nuanceren, maar je moet het ook willen en kunnen zien! Dat is nog een hele kunst.
Beeld
' Je redeneert nu alsof het kind altijd het probleem is...'Nee, ik redeneerde dat de simpele visie is dat de oorzaken van de problemen van een kind bij het gezin ligt. Dat bevestig je vervolgens: '.... terwijl het altijd een wisselwerking is. Ouders die niets kunnen bieden door eigen problematiek bijv.'.
'Volgens mij is er geen goed beeld van kinderen die in groepen leven.' Enerzijds is dat een beetje een calimero-redenering: niemand weet hoe moeilijk wij het hebben met die kinderen (maar vergoelijkt dat misbruik?). Anderzijds kan het best kloppen, in deze zin: een kind wordt uit huis gehaald omdat een ib-er van school niet-pluisgevoelens had, ze vermoedde gebrek aan hygiëne, verzorging etc. Zowel uit de rapporten van school, ouders als het eerste persoonlijkheidsonderzoek door een psycholoog komt naar voren dat het kind een beetje sullig is, een meeloper, die zelfs meegaat met kinderen die haar pesten. enkele maanden na de uithuisplaatsing melden de rapporten van de jeugdzorg vooral gedragsproblemen, agressiviteit. Het kind krijgt medicatie (toestemming van ouders wordt omzeild en niet gevraagd), krijgt te maken met isolatie (niet melden aan inspectie etc.), en wordt in een psychiatrische instelling geplaatst (toestemming bij de rechter wordt verkregen dor daar te melden dat ouders geen interesse hebben in de rechtszaak, terwijl ouders van niets weten en pas na lang speuren hun kind terugvinden in de psychiatrie.) In die psychiatrische instelling wordt geconstateerd dat het kind helemaal niet agressief is, maar vooral heimwee heeft en last heeft van de plotselinge uithuisplaatsing. Kind terug naar de instelling, waar het nog geruime tijd wordt 'behandeld' met o.a. isolatie, medicatie etc.
Ja, gelukkig worden op dit moment meer kinderen thuis behandeld. Dit kind is inmiddels weer thuis, zonder medicatie, zonder isoleercel, en het gaat goed, geen gedragsproblemen. Hetzelfde kind als voor de uithuisplaatsing.
Dus ik geloof best dat het beeld in de instelling anders is dan wat wij kennen.
Overigens ligt er bij dit kind ook een verdenking van seksueel misbruik dat (na onderzoek van de politie) níet door ouders is veroorzaakt, maar er is vervolgens geen verder onderzoek gedaan. Dus de vraag: wie dan wel (iemand in de groep, in het eerste pleeggezin?) is nooit beantwoord. Het meisje zelf zegt dat ze de verhalen over seksueel misbruik moest vertellen van de gezinsvoogd, omdat ze dan weer naar huis mocht. Het meisje vertelt onwaarschijnlijke en onmogelijke verhalen, maar mag vervolgens toch niet naar huis. Waarschijnlijk (!!!!) is dit een van de achterliggende motieven waarom het kind vervolgens agressief is geworden.
Tsjor
Commissie samson
Margriet, zeg je dit ook over het onderzoek van de commissie Samson: 'Met onderzoek zit het zo dat je vooral laat weten wat jij belangrijk vindt.'? en desavoueer je daarmee het onderzoek?
De commissie heeft (voor zover ik het begrepen heb uit de krant) het hoofdstuk niet toegevoegd omdat ze zelf de conclusies wilde trekken en ze heeft inderdaad voor een mildere toon gekozen ten aanzien van jeugdzorg, omdat men wilde dat het gesprek verder kon gaan. Dat is een keuze, inderdaad. Maar die is wel transparant gemaakt.
Tsjor
Oplossingen
'De oplossingen die jij stelt zijn mooi, maar niet altijd passend op wat de realiteit is.'
Ik vraag het me af.
Waarom is 'de politie doet verder onderzoek als er sprake is van seksueel misbruik en de ouders zijn uitgesloten of niet waarschijnlijk als dader' niet realistisch?
Waarom is 'geef ouders toegang tot de raad voor kinderbescherming en laat de raad onderzoeken of een kind veilig is in ene pleeggezin dan wel jeugdzorginstelling' niet realistisch?
Is : het AMK meldt een signaal bij de raad van bestuur van de instelling' zoals de commissie voorstelt dan wel realistisch? Vergroot dat de transparantie?
'Jij bekijkt die realiteit vooral door onderzoeken te lezen/te volgen wat er aan veranderingen zijn/ouders te spreken waarbij het mis is gegaan (hoor je ook wel eens positieve verhalen). '
Ja, ik lees onderzoeken (zou je ook moeten doen) en ik bekijk het altijd vanuit de positie van ouders niet irrelevant in dit verband). Vanuit die positie (van ouders) ken ik veel echte verhalen en echte praktijken. Niet alleen van horen zeggen, ook van eigen ervaringen, rapporten, rechtbanktoestenden etc. die over een kind geschreven zijn. Wat is daar mis mee?
'ik geef maar even een samenvatting en ik schiet vast te kort, kortom een geheel ander referentiekader dan dat ik heb. Hoe kun je het dan ooit met elkaar eens worden?'
Niet door te redeneren zoals je nu doet (alle ja maar's, 'verklaringen' en mij onderuit halen). Het onderzoek van de commissie Samson is een ernstig signaal van iets wat eigenlijk al veel langer bekend is, maar waar door verlegenheid of onwil of ongeloof nooit echt iets mee is gedaan. Om het eens te worden zul je eerst de ernst en de diepte van de problematiek moeten erkennen, zonder dat je direkt gaat vergoeilijken.
Er is een ernstig probleem. Het kind is 'omringd door zorg' en tegelijk juist helemaal niet veilig. Dat is echt ernstig voor de hele sector, en vooral voor de kinderen.
Als je bij je huisarts een medicijn zou krijgen dat zoveel negatieve bijwerkingen heeft, dan zou je onmiddellijk staken met het gebruik ervan. Om allerlei redenen kan dat nu niet met de jeugdzorg. Maar wachten tot alles overwaait of lange-termijn-doelstellingen waarvan je nu nog niet weet wat het effect zal zijn (extra aandacht in opleidingen, referenties inwinnen bij aanstellingen etc.) helpen ook niet echt.
Overigens: net als bij ouders zou ik ook nu willen waarschuwen voor een heksenjacht: een valse melding is voor een jeugdzorgwerker of pleegouder net zo vervelend als voor een ouder. Helderheid, transparantie, serieus nemen etc. dat is volgens mij voor iedereen van belang. En dan moet je je niet meer verschuilen achter argumenten als: ja maar kijk eens hoe moeilijk wij het hebben.
Tsjor
Verwarrend
Hoe meer ik me er in verdiep hoe verwarrender ik het vind. Er is een groot gebrek aan praktisch verstand en een overdosis aan geruchten. Geen fijne omgeving om zaken mee te doen voor je kinderen. En dat is niet alleen de jeugdzorg maar het hele stelsel van jeugdhulpverlening. En misschien ook wel de hulpverlening aan volwassenen. Omdat het geen wiskunde is kan er zo een stofwolk ontstaan op basis van vage suggesties dat iedereen omver geblazen wordt zonder dat er geholpen wordt om zaken beheersbaar en leefbaar te maken waar het uiteindelijk om gaat. Daar helpt geen cursusje tegen of diagnostiek dat vraagt om nuchtere verstandige hulpverleners die zich niet laten meeslepen door de waan van de dag of de politiek of de commercie. Waar vind je dat nog? Tegenwoordig wordt iedereen geplaagd door procedures en succesbluf en is het soms niet realistisch te krijgen.
Realistisch
Is dat je rekening houdt met alle mogelijkheden maar er toch nuchter en praktisch onder blijft. En in zaken van misbruik ben ik er voor om ten alle tijde ook de politie in te schakelen. Geen bewijs? Geen zaak! Maar wel ten alle tijde de mogelijkheid dat kinderen op eigen aangeven niet meer terug gaan naar de plaats waar ze zich niet veilig voelen ook al is het bewijs daarvoor niet aan te dragen. Alleen als je kinderen die veiligheid kunt bieden kun je ervoor zorgen dat ze veilig zijn. Ook als ze in de jeugdzorg weer problemen krijgen. Dat moet net zo goed serieus genomen worden en een kind moet er op aangeven uitgehaald kunnen worden. Maar ook is het belangrijk dat er realistisch en open gesproken wordt met betrokkenen waarbij je het drama zo klein mogelijk houdt. Niemand is gebaat bij stofwolken en drama, wel bij respect en praktische oplossingen.
Margriet
Margriet, BJZ is een heel machtige organisatie. Er is echter geen tuchtrecht, er hoeft niet aan waarheidsvinden gedaan te worden. Vind je nou zelf ook niet dat dat een situatie is die machtsmisbruik, onzorvuldigheid en onterecht afgaan op de onderbuik in de hand werkt?
Gerry
Ja hoor geheel mee eens.
Tsjor, mijn laatste oprisping...
“Waarom is 'geef ouders toegang tot de raad voor kinderbescherming en laat de raad onderzoeken of een kind veilig is in ene pleeggezin dan wel jeugdzorginstelling' niet realistisch?”
Hoe zie je dat praktisch voor je? De Raad doet eigenlijk bijna alleen maar onderzoek op basis van papierendossiers. Als ze op huisbezoek gaan zit iedereen keurig opgedirkt. Wat ziet de Raad meer dan een buurman?
“Ja, ik lees onderzoeken (zou je ook moeten doen)”
Grappig, als je me beter zou kennen zou je deze opmerking niet maken…. Vooroordeel heet dat toch?
“Niet door te redeneren zoals je nu doet (alle ja maar's, 'verklaringen' en mij onderuit halen).
Uh dat heet toch discussiëren (versta je onder onderuithalen dat ik iets anders vindt?)”
Het gaat er niet om om te laten zien hoe moeilijk de jeugdzorg het heeft, het gaat er om hoe het feitelijk toegaat in de jeugdzorg. Er zijn zoveel meer factoren en die kun je niet wegbagatelliseren door een deel van een onderzoekje te noemen zonder het in een groter geheel te zien. Dat is nou juist de pest van die onderzoeken citeren. Onderzoeken zijn verre van heilig, zij belichten een deel, dat wat de onderzoeker onderzocht wil hebben. Aanbevelingen zijn mooi, maar in de praktijk zit het toch net wat anders... Het is niet 1 + 1 = 2 in de sociale wetenschap…..
“Er is een ernstig probleem. Het kind is 'omringd door zorg' en tegelijk juist helemaal niet veilig. Dat is echt ernstig voor de hele sector, en vooral voor de kinderen.”
Geheel mee eens, helaas ziet nog niet iedereen dat binnen de jeugdzorg….
Laatste weerwoord
Dat de raad vooral papieren onderzoek doet hoeft geen probleem te zijn, papieren genoeg in de jeugdzorg. Als het goed is staat alles op papier.
'Aanbevelingen zijn mooi, maar in de praktijk zit het toch net wat anders... Het is niet 1 + 1 = 2 in de sociale wetenschap…..' Het rapport van de commissie Samson is geen sociale wetenschap en heeft alles met de praktijk te maken.
Tsjor
Brandpunt gezien gisteren?
tsjor, advocaat Korver gaat eindelijk doen waar jij al jaren om roept: Jeugdzorg aansprakelijk stellen voor de verloren jeugd van een client.
Het verhaal is opnieuw schokkend. En hij is er maar eentje van de duizenden die dat op vergelijkbare wijze overkomt.
http://brandpunt.kro.nl/seizoenen/seizoen_2012/afleveringen/04-11-2012/fragmenten/de_verloren_jeugd_van_remzi_-_opgesloten_tussen_zwakbegaafden
Groet,
Miriam Lavell
Dossier
Ook aan de orde kwam de manier van dossiervoering. Al bij het CB kon je lezen dat de ontwikkeling van Remzi ongestoord was. Het zwakbegaafden stigma kwam er later in en bleef maar in het dossier ondanks tegenargumenten. En ondanks een nieuwe intelligentietest, uitslag 118, bleef de oude situatie, verblijf op een groep diepzwakzinnigen, nog 1,5 jaar bestaan. De begeleidster van zijn groep die dit aankaartte werd eruit gewerkt en heeft de persoonlijke begeleiding van Remzi verder stiekum voort moeten zetten. Ondanks dat ze alle klachtmogelijkheden heeft gevolgd. Kritiek wordt niet geduld en feitelijke onjuistheden blijven de zaak bepalen.
Opmerkelijk ook Jo Hermanns die frontaal meldt dat dit tekenend is voor de sector en heeft bedenkingen bij het forse aantal uithuisplaatsingen in Nederland, met name richting instellingen.
Het blijft schokkend
Inmiddels heb ik de uitzending gezien. Het blijft elke keer weer schokkend.
Gelukkig voor deze jongen is er een objectief criterium: zijn IQ. Dat maakt het tot een harde zaak.
Maar alle details blijven schokken. Uitspraak van een rechter, waar pas anderhalf jaar later aan wordt voldaan. Dat soort 'details'.
Met terugwerkende kracht zou de persoonlijk begeleidster alsnog haar salaris moeten krijgen over de periode sinds haar ontslag. Zulke mensen wil je toch in de jeugdzorg hebben, als kinderen dan al uit huis geplaatst moeten worden (vader in gevangenis, moeder in psychiatrie, overigens zijn dat allemaal tijdelijke kwesties)?
De bijzonder curator, waar Dullarts het over had, is een gedeeltelijke oplossing, met name voor kinderen waarvan de ouders niet direkt beschikbaar zijn (vader in gevangenis etc.), maar het zijn dan advocaten en die advocaten doen wat advocaten doen. Die hebben geen tijd om in het gras boekjes te gaan zitten lezen met een kind. Het is echt zo belangrijk dat er kontakten buiten het circuit zijn. Liefst mensen die het kind al van kleins af aan kennen. Opa, oma, tante, buurvrouw, moeder van een vriendje, schooljuf met een zwak voor het kind, maakt niet uit.... mensen die vervolgens toegelaten worden tot de teambesprekingen waarin belangrijke beslissingen worden genomen. Die mee kunnen praten over 'er zijn geen andere plaatsen dan deze'. Die kinderen van vier jaar (!)beschermen tegen het gesleep van hot naar her beschermen.
De uitspraak van Jo Hermanns vond ik tekenend: aan de grondslag van dit gebeuren ligt het geloof dat er deskundigen zijn die het kind kunnen behandelen. Dat geloof is zo heilig, dat zelfs aantoonbare bewijzen van het tegendeel het geloof niet aan het wankelen brengen. Het kost ons miljarden, omdat we eigenlijk zo graag zouden willen dat het waar was.
Ondertussen vind ik het dapper dat deze jongen een rechtszaak begint. Ik hoop dat hij er niet door beschadigd wordt en ik hoop zeker dat er een heldere formulering komt van 'verantwoordelijkheid' binnen de jeugdzorg. Want zomaar zonder ergens enige verantwoording aan en over te hoeven afleggen op deze wijze met kinderen omgaan, dat moet echt stoppen.
Oh ja, ook nog schokkend, de klachten overal neerleggen en nergens gehoor vinden.
En ook weer schokkend, de gedragsproblemen die grotendeels veroorzaakt worden door het medicijn zelf (de uithuisplaatsing en de groep). En dan het opsluiten op de kamer.
Hoeveel kinderen zouden er nu zo worden behandeld?
Tsjor
Ook gekeken
En inderdaad schokkend.
Wat mij wel opviel is een technisch detail. Er wordt gesproken over jeugdzorg, maar dat is het niet, het is gehandicaptenzorg en in de praktijk is dat een andere tak van sport, wat vooral te zien is in de opleiding van de begeleiders, mbo niveau 3 of 4.
Binnen echte jeugdzorg instellingen en ggz is het mbo 4 of hbo wat de begeleiders minimaal moeten hebben en in de uitvoering op de werkvloer zie je daardoor verschillen. Vaak is de werkvloer beter op de hoogte van alles dan de voogd.
Ik heb zelf in de jeugdzorg gewerkt en het probleem is dat wij als begeleiders het wel wisten, maar geen poot hadden om op te staan omdat de voogd het voor het zeggen had, en zo zijn er kinderen te lang op de groep gebleven die al lang hadden weg gekund (notabene een geschikte vader die voor kind kon zorgen, maar voogd wilde nog wat testen doen) en kinderen vertrokken naar huis die heel snel weer terug kwamen omdat het toch niet ging (dat hadden wij ook al gezegd)
In discussies wordt gepraat over jeugdzorg, volgens mij is vooral bureau jeugdzorg cq de voogden die er een potje van maken. De uitvoerende instanties doen vaak wel hun best en proberen toete passen wat tsjor zegt, contact met familie en thuis, helaas houden de voogden wel eens wat tegen!
